نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط HeydariBot(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
سنان بن یزیدنقل میکند: موقعی که ما به سوی شام در حرکت بودیم، جریر پیشاپیش امیرالمؤمنین(ع) در حرکت بود و اشعار حماسی میخواند[۲] تا به مدائن رسیدیم، در این جا شعری خواند که حضرت به او فرمود: "ای برادربنی تمیم، چرا به جای شعر این آیات را نخواندی: ﴿كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ * وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ * وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ * كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ﴾[۳] سپس فرمود: ای برادر تميم، اینها روزی خود وارث بودند و الان مردهاند و مورثون شدهاند، اینها کفران نعمتهای خود کردند به دنبال آن نقمتها و سختیها بر آنها نازل شد. سپس حضرت در ادامه فرمود: "از کفراننعمتها بپرهیزید - این جمله را سه بار تکرار کرد بعد فرمود: نقمت و عقوبتها بر شما وارد خواهد شد"، تا آخر حدیث[۴]از این داستان معلوم میشود او به همراه امام(ع) تا صفین بوده است.[۵]
↑یکی از ابیات او این بود: وقاتلی من خالف الإماما إني لأرجو أن لقينا العاما.
↑«چه بسیار بوستانها و چشمهها که از خود باز نهادند * و کشتزارها و کاخهایی ارزشمند را * و شادخوارییی که در آن شادمان بودند * بدینگونه بود و آنها را به قومی دیگر به ارث وا نهادیم» سوره دخان، آیه ۲۵-۲۸.