شیخ بهایی
بهاء الدین محمد بن عز الدین حسین بن عبد الصمد بن شمس الدین محمد بن على بن حسین بن محمد بن صالح حارثى همدانى عاملى جبعى متخلص به «بهائی» و معروف به «شیخ بهائی» و «بهاءالدین عاملی» (متولد ۹۵۳ ق و متوفای ۱۰۳۱ ق)، فقیه، محدث، عارف، حکیم، منجم، ریاضىدان، شاعر، ادیب و مؤرخ بزرگ شیعه عصر صفوی است. تحصیلات دینی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات: حسین بن عبدالصمد حارثی، عبدالعالی کرکی، محمود دهدار و محمد بن محمد بن ابی‌اللطیف مقدسی شافعی به اتمام رساند. او علاوه بر تدریس اصول، فقه، تفسیر، كلام و رجال چندین جلد کتاب به رشته تحریر درآورده است. «مشرق الشمسین و اکسیر السعادتین»، «مفتاح الفلاح»، «کشکول»، «انکار جوهر الفرد»، «الوجود الذهنی» و «جامع عباسی» برخی از آثار او است. [۱]