نقیع
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
دره‌ای است مشهور از دره‌های حجاز، واقع در جنوب مدینه. به این دره تا چاه ماشی (بئر الماشی) در ۳۸ کیلومتری جنوب مدینه، «النقیع» گفته می‌‌شود. سپس از چاه ماشی تا ذو الحُلیفه، «عقیق الحسا» و از ذوالحلیفه تا جایی که این دره به اضم در مجتمع الاسیال منتهی می‌‌شود، «عقیق المدینه» نامیده می‌‌شود. ابتدای نقیع در نزدیک مدینه و در فاصله حدود ۴۰ کیلومتری آن و دورترین آن در حدود ۱۲۰ کیلومتری مدینه و در نزدیکی الفرع است. این منطقه که گذشتگان در تحدیدش آن را موضعی چسبیده به مدینه و نزدیک قدس، و در سه مرحله‌ای از مکه[۱] و به نقلی ۲۰ فرسخی مدینه گفته‌اند[۲] بخشی از سرزمین بنی مزینه بود[۳] که پیامبر(ص) آن را چراگاه اختصاصی اسبان مسلمین قرار داده بود.[۴] واقدی و دیگران در بیان چگونگی این واقعه گزارش داده‌اند که پیامبر(ص) و یارانش در بازگشت از غزوه مُرَیْسیع (بنی مصطلق)، به سرزمین نقیع، واقع در منطقة سکونت قبیلة مزینه رسیدند. سر سبزی و مراتع بزرگ و به هم پیوسته و برکه‌های پر آب آن سرزمین نظر ایشان را جلب کرد و چون به آن حضرت گفته شد که برکه‌ها در فصل تابستان خشک و کم آب می‌‌شود، دستور دادند چاه آبی در آن محل حفر کنند و بلال بن حارث مأمور حفاظت از آنجا شود تا چراگاه مرکب‌های سپاهیان اسلام باشد.[۵] این نقیع، غیر «نقیع الخضمات» است[۶] و در آن مسجدی منسوب به رسول خدا(ص) وجود دارد به نام «مقمّل».[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۲۳.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱. صالحی شامی این فاصله را ۴ بردی مدینه عنوان کرده است. (صالحی شامی، سبل الهدی و الرشاد، ج۴، ص۳۶۰)
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱.
- ↑ ابن حنبل، مسند، ج۲، ص۱۵۵؛ ابن شبه، تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۵۵.
- ↑ واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۲۵؛ مقریزی، امتاع الاسماع، ج۷، ص۲۵۸.
- ↑ بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۲۳؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱.
- ↑ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱.
- ↑ بلادی، عاتق بن غیث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۳۲۰.