سوید بن حارث قینقاعی در قرآن

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۸ مارس ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۰۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث سوید بن حارث قینقاعی است. "سوید بن حارث قینقاعی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

از زندگانی و نسب سوید اطلاع چندانی در دست نیست، جز آنکه در برخی منابع از یهودیان بنی‌قینقاع و از مخالفان رسول خدا(ص)شمرده شده است.[۱] وی پس از مدتی مسلمان شد و برپایه احتمالی، تاریخ اسلام آوردن او به نبرد بنی‌قینقاع و تبعید آنان از مدینه در سال دوم هجری بازمی‌گردد که در آن رویداد، یهودیان بنی‌قینقاع مدینه را ترک کردند [۲] و بنا بر برخی گزارش‌ها اسلام آوردند و در مدینه ماندند؛ اما اسلام او واقعی نبود و از این رو از منافقان شمرده شده است.[۳] بنی‌قینقاع از همپیمانان پیشین قبایل خزرج بودند[۴] و روابط نزدیکی با آنان داشتند.

در گزارشی، پس از هجرت رسول خدا(ص) به مدینه، محبوبیتی که آن حضرت پیدا کرد، سبب حسادت گروهی از سران و بزرگان یهود شد و در صدد کارشکنی برآمدند، از این‌رو شماری از مردم مدینه را که به ظاهر و از ترس افکار عمومی یا برای حفظ جان و مال خویش مسلمان شده بودند با خود همراه ساختند. همراه ‌شدگان، منافقانی بودند که با یهودیان جلسات و رفت و آمدهای مخفیانه داشتند و از جمله آنان سوید بن حارث از قبیله بنی‌قینقاع بود.[۵]

بنا بر روایت ابن‌عباس، آیه ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُوًا وَلَعِبًا مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَالْكُفَّارَ أَوْلِيَاءَ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ[۶] درباره سوید و یکی دیگر از اعضای بنی‌قینقاع نازل شده است. این‌دو با اینکه اسلام اظهار کردند، در صف منافقان بودند، از این‌رو خداوند مسلمانان را از ارتباط نزدیک و صمیمانه با یهودیانِ به ظاهر مسلمان که دین پیامبر را مسخره می‌کنند، بازداشت[۷] هرچند شأن نزول آیه، همچنین گزارش برخی منابع تاریخی [۸]در همین باره‌اند، متن آیه به یهودیان مسلمان‌شده اشاره‌ای ندارد و تأکیدش بر یهودیان و کافرانی است که دین مسلمانان را مسخره می‌کردند، از این رو بعید نیست نزول آیه هنگامی بوده است که آن دو هنوز مسلمان نشده بودند.[۹]

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. السیرة النبویه، ج۱، ص۵۱۴.
  2. المغازی، ج۱، ص۱۷۶ - ۱۷۷؛ دلائل النبوه، ج۳، ص ۱۸۳.
  3. نک: السیرة النبویه، ج۱، ص۵۱۳ - ۵۱۴؛ امتاع الاسماع، ج۱۴، ص۳۶۷ - ۳۷۹.
  4. المغازی، ج۱، ص۱۷۹؛ ج۲، ص۵۱۰؛ دلائل النبوه، ج ۳، ص۱۷۴.
  5. السیرة النبویه، ج۱، ص۵۱۳ - ۵۱۴.
  6. «ای مؤمنان! آنان را که دینتان را به ریشخند و بازی می‌گیرند- یعنی کسانی را که پیش از شما به آنان کتاب داده شده است و (یا) کافران را- سرور مگیرید و اگر مؤمنید از خداوند پروا کنید» سوره مائده، آیه ۵۷.
  7. جامع البیان، ج۶، ص۱۸۷؛ التبیان، ج۳، ص۵۶۸؛ اسباب النزول، ص۲۰۲.
  8. السیرة النبویه، ج۱، ص۵۶۸؛ عیون الاثر، ج۱، ص۲۵۰.
  9. اکبری کارمزدی، محمد، مقاله «سوید بن حارث قینقاعی»، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱۶.