شرف
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
شرف در اصل به معنای بلندی و مکان بلند است؛ از این‌رو، به جهت تشبیه بلندی معنوی به بلندی مکانی، به فردِ بلند مرتبه و بزرگوار، شریف اطلاق شده است.[۱]
شریف از صفات خداوند متعال است؛ زیرا همه علوّ و بلندمرتبگی از آن او است و او بلند مرتبه‌ترین است؛ چنان که در مرحله بعد صفت اولیای او میباشد. [۲]
صفت شریف به کسی که دارای مال و ثروت است یا نزد مردم موقعیت و منزلت ممتاز اجتماعی دارد اطلاق می‌شود. بنابر این، شریف هم به کسی که از شرف الهی و آخرتی برخوردار است اطلاق میگردد و هم به کسی که دارای شرف دنیوی است. از سوی دیگر، عنوان شریف گاه صفت زمان واقع می‌شود، گاه مکان و گاهی کلام.[۳]
منابع
پانویس
- ↑ مجمع البحرین، واژه «شرف».
- ↑ عوائد الأیام، ص:۴۳۶.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴، صفحه ۶۶۱.