لبید بن ربیعه

مقدمه

نامش لبید بن ربیعة بن عامر بن مالک و کنیه‌اش ابوعقیل است و یکی از شاعران بزرگ دوران جاهلیت و اسلام و از بخشندگان عرب بوده است. او خود به حضور پیامبر (ص) آمد و اسلام آورد و به سرزمین قومش برگشت. سپس به همراه پسرانش به کوفه هجرت کرد. از مسلمانان حقیقی بود، تا جایی که پس از انس با قرآن، سرودن شعر را کنار گذاشت و گفت: "خداوند به جای شعر، قرآن را برای من قرار داد. لبید عمری دراز داشته و از معمرین شمرده می‌شود. او از اصحاب معلقات است^[۱].^[۲]