ابراهیم بن نوبخت در تاریخ اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ابواسحاق ابراهیم بن نوبخت، معروف به نوبختی، یکی از متکلمان معروف خاندان پرآوازه نوبختی است. اگرچه بنا بر گزارش کتاب خاندان نوبختی، ابواسحاق در نیمه اول قرن چهارم می‌زیسته است[۱]، باید اذعان کرد که در تاریخ وفات او اختلاف زیادی هست؛ به گونه‌ای که عده‌ای او را متوفای قرن دوم، و عده‌ای دیگر، وی را متوفای نیمه نخست قرن هفتم دانسته‌اند[۲]. با توجه به قراین متعدد به نظر می‌رسد که تأخر زمانی وی، از بزرگانی همچون شیخ مفید، سید مرتضی و شیخ طوسی، مسلم است، و می‌توان وی را از متکلمان نیمه دوم قرن پنجم دانست. کتاب الیاقوت، از معدود کتاب‌هایی است که از وی به جای مانده است. مرحوم علامه حلی این کتاب را با عنوان انوار الملکوت فی شرح الیاقوت شرح کرده است[۳].

منابع

پانویس

  1. عباس اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ص۱۶۸-۱۷۰؛ سیدحسن صدر، تأسیس الشیعة، ص۳۶۵-۳۶۶.
  2. ر. ک: گروهی از نویسندگان، معجم طبقات المتکلمین، ج۲، ص۱۸۱.
  3. فاریاب، محمد حسین، عصمت امام، ص ۳۹۵.