نامۀ ۲۰ نهج البلاغه
مقدمه
در منظر امام، کارگزاری طعمه نیست، بلکه امانتی نزد حاکم است[۱]. از این‌رو خیانت و سوءاستفاده حاکم از اموال عمومی و بیت المال خیانتی نابخشودنی است. امام (ع) در این نامه به زیاد، کارگزار فارس، هشدار می‌دهد که اگر چنین باشد، بهره‌برداری کم یا زیاد از اموال عمومی خیانتی بزرگ است که مستوجب کیفری سخت خواهد بود.
فرازی از نامه
به خدا سوگند می‌خورم، سوگندی راست، که اگر به من خبر رسد در غنایم مسلمانان به اندک یا بسیار خیانت کرده‌ای، چنان بر تو سخت گیرم که کم‌مایه مانی و باز هزینه عیال بر دوشت سنگینی کند و حقیر و خوار شوی؛ والسلام[۲].
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۵.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۷۶۷.