ابرهه حبشی

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Hosein (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۰ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

ابرهه، اهل حبشه و از فرمانروایان یمن بود. او در "صنعا" کلیسایی زیبا از مرمر ساخت و مردم را مجبور کرد تا در آن حج به جا آورند؛ امّا مردی شبانه آن را ملوّث ساخت و ابرهه از این واقعه خشمگین و مصمم شد کعبه را ویران کند تا عرب‌ها خانه مقدسی نداشته باشند. او پس از تهیه ساز و برگ و فیل از حبشه، راه مکه را پیش گرفت، امّا پس از ورود سپاه ابرهه، ناگهان پرندگانی عجیب ظاهر شدند و همه آن قوم را هلاک کردند.

ابرهه پادشاه یمن

ابرهه، فرزند صَبّاح، اهل حبشه و از فرمانروایان یمن بود و بر اثر زخمی که در یکی از جنگ‌ها در صورت وی پدید آمد به اَشرَم ملقّب شد. کنیه وی را اَبویَکْسوم دانسته‌اند[۱]. او با حیله‌ای، فرمانروای پیشین یمن، یعنی "اَرباط" را کشت و خود بر جای او نشست[۲][۳]

اصحاب فیل به رهبری ابرهه

ابرهه در "صنعا" کنیسه‌ای بسیار زیبا از مرمر بنا کرد و مردم را واداشت تا در آن حج به جا آورند. بیشتر مردم دعوت او را پذیرفتند؛ امّا مردی از بنی‌مالک بن کنانه شبانه آن کنیسه را ملوّث ساخت و ابرهه از این واقعه خشمگین و مصمم شد کعبه را ویران کند تا عرب‌ها خانه مقدسی نداشته باشند و همه به کنیسه او رو آورند.

ابرهه پس از تهیه ساز و برگ و فیل از حبشه، راه مکه را پیش گرفت. اهل مکه همگی از ترس در مغاره‌های کوه پنهان شدند؛ امّا پس از ورود سپاه ابرهه، ناگاه پرندگانی عجیب که در "نجد" و "تهامه" رؤیت آنها بی‌سابقه بود، از طرف دریا ظاهر شدند و هرکدام دو سنگ در منقار داشتند. عده‌ای حجم سنگ‌ها را به اندازه عدس و نخود تعیین کرده‌اند. مرغان سنگ‌های خود را فروریختند و همه آن قوم را هلاک کردند[۴][۵]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۸۲۱؛ روح المعانی، مج ۱۶، ج ۳۰، ص ۴۲۰.
  2. السیره‌النبویه، ج ۱، ص ۴۲؛ روح‌المعانی، مج ۱۶، ج ۳۰، ص ۴۲۰.
  3. خراسانی، محمد، مقاله «اصحاب فیل»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۳؛ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۳۸۲۹.
  4. خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۱۵۶؛ قرشی بنابی، علی اکبر ، قاموس قرآن، جلد۵، صفحه ۲۱۶؛ دراسات تاریخیة من القرآن الکریم، جلد۱، صفحه ۳۹۱؛ خرمشاهی، بهاءالدین ، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، جلد۱، صفحه (۲۳۶-۲۳۷).
  5. فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۳۸۶۹.