نامۀ ۲۰ نهج البلاغه
مقدمه
- در منظر امام، کارگزاری طعمه نیست، بلکه امانتی نزد حاکم است[۱]. از اینرو خیانت و سوءاستفاده حاکم از اموال عمومی و بیت المال خیانتی نابخشودنی است. امام (ع) در این نامه به زیاد، کارگزار فارس، هشدار میدهد که اگر چنین باشد، بهرهبرداری کم یا زیاد از اموال عمومی خیانتی بزرگ است که مستوجب کیفری سخت خواهد بود[۲].
فرازی از نامه
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۵
- ↑ دینپرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 767.
- ↑ دینپرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 767.