ابابیل
ابابیل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابابیل در قرآن - پرسش مرتبط نداردمقدمه
- خداوند مرغ‌هایی را فرستاد؛ این مرغان از کنار دریای احمر به پرواز درآمدند و هرکدامشان یک سِجّیل -سنگ گِلی یا گلِ سنگ‌شده- به منقار داشتند. قرآن این مرغ‌ها را ابابیل می‌نامد و بعضی‌ها می‌گویند ریشه این کلمه یعنی ابل با کلمه آبله یکی است[۱][۲]
- پرندگانی دسته دسته بودند مثل خفاش در چهرهٔ درندگان[۳]. ابومریم از امام باقر(ع) روایت می‌کند که درباره آیه ﴿وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ﴾[۴] از حضرت پرسیدم. ایشان فرمود: پرندگانی بودند با پرواز پایین که از سمت دریا سراغ‌شان آمدند. سرهای‌شان مثل سر درندگان و چنگال‌های‌شان مانند پرندگان شکاری بود. هر پرنده سه سنگ همراه داشت؛ دو سنگ در چنگ‌ها و یکی در منقار. با آن سنگ‌ها آن قوم را سنگباران کردند تا آن‌که پیکرهای‌شان آبله گرفت و بر اثر آن کشته شدند[۵].[۶].
منابع
پانویس
- ↑ پیرامون انقلاب اسلامی، ص۱۵.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۵۱.
- ↑ کنز العمال، ج۲، ص۵۵۶.
- ↑ «و بر (سر) ایشان پرندگانی دسته‌دسته فرستاد» سوره فیل، آیه ۳.
- ↑ کافی، ج۸، ص۸۴.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، فرهنگنامه حج، ص ۵۹.