یوم القیامه
مقدمه
از نام‌های مشهور و غالب رستاخیز است که هفتاد بار در قرآن کریم آمده است. این نام نیز همچون نام‌های دیگر رستاخیز به وصف و معنایی ویژه از آن روز اشاره دارد[۱].
قیامت روزی است که همه مردگان به امر خداوند زنده می‌شوند و از قبرها بر می‌خیزند و در صحرای محشر حضور می‌یابند تا به حساب کردارشان رسیدگی شود و هر کس به آنچه کرده است، جزا ببیند[۲]. اینکه چرا رستاخیز را "قیامت، گفته‌اند، از آن روی است که در آن روز، مردمان در پیشگاه خداوند به پا می‌خیزند و بازخواست می‌شوند[۳].
اهل معقول بر آن‌اند که قیامت بر دو قسم است: قیامت صغری و قیامت کبری[۴]. آدمی پس از مرگ، به دو عالم پای می‌نهد: یکی قیامت صغری یا "عالم برزخ" که همچون دنیا، پایان می‌پذیرد و دیگر، قیامت کبری که جاویدان است و تنها ویژه کسانی خاص نیست؛ بلکه همه آفریدگان آن را خواهند دید. در نظرگاه قرآن، وقت قیامت تنها بر خدا معلوم است و هیچ کس جز او نمی‌داند قیامت چه هنگام پیش می‌آید[۵]. به وقت قیامت، تغییری بنیادی برای همه جهان پیش می‌آید و خورشید و زمین و ستارگان دگرگون می‌شوند[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ نثر طوبی، ۲/ ۳۲۰؛ المحجة البیضاء، ۸/ ۳۳۰.
- ↑ نثر طوبی، ۲/ ۳۲۰.
- ↑ ﴿يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ﴾؛ سوره مطففین، آیه ۶؛ پیام قرآن، ۵/ ۳۳.
- ↑ فرهنگ معارف اسلامی، ۳/ ۱۵۵۴.
- ↑ ﴿يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّي لاَ يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ لاَ تَأْتِيكُمْ إِلاَّ بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ﴾؛ سوره اعراف، آیه ۱۸۷.
- ↑ ابراهیم/ ۴۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص ۴۸۳.