بحث:علت تأخیر ظهور امام مهدی

مقدمه

آنچه که بر هر مؤمنی بلکه بر هر انسانی لازم است، اینکه هیچ گاه از تأخیر فرج و ظهور منجی ناامید نباشد، بلکه باید به ریسمان صبر چنگ زده تا به سر منزل مقصود رهنمون شود. و این تنها از راه ایمان قلبی به خداوند متعال و اینکه او خُلف نمی‌کند، میسر است و نیز با سیر و بررسی سرگذشت امت‌های پیشین که چگونه بعد از هر عسر و گرفتاری شدید، خداوند آخر الأمر برای آنها یسر و فرجی حاصل نمود، به دست می‌‌آید. و همچنین با مراجعه به فطرت و میل درونی خود که چگونه به ظهور منجی بشریت متمایل است می‌‌تواند خود را از یأس و ناامیدی رهانیده و به ظهور منجی امیدوار باشد.

در ذیل آیه شریفه: ﴿وَلا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ﴾؛ از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: «"تأویل هَذِهِ الآیه جَاءَ فی أَهْلِ زَمَانُ الغیبه وأیّامها دُونَ غیرهم مِنْ أَهْلِ الأزمنه وَ إِنَّ اللَّهَ تعالی نهی الشیعه عَنْ الشک فی حَجُّهُ اللَّهِ تعالی، أَوْ أَنْ یظنّوا أَنَّ اللَّهَ تعالی یخلی أَرْضِهِ مِنْهَا طَرْفَهُ عین"»؛ تأویل این آیه برای مردم عصر غیبت است، و روزهای زمان غیبت غیر از روزهای اهل زمان‌های دیگر است. خداوند متعال شیعیان را از شک در حجت خود نهی کرده است و نیز نهی کرده از اینکه گمان کنند که خداوند زمین را یک چشم برهم زدن از حجت خالی می‌‌گرداند.