حضرت هود علیه السلام

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۳ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۳۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

یکی از پیامبران الهی از نسل حضرت نوح بود که خداوند او را برای هدایت قوم عاد در سرزمین یمن در منطقه‌ای به نام احقاف مبعوث کرد.

هود(ع) سال‌ها قوم خود را از بت‌پرستی به خداپرستی دعوت کرد، اما تنها عده کمی پذیرفتند و آن قوم طغیانگر که سیزده قبیله بودند و از هر نعمتی برخوردار بودند و هیکل‌های درشت و تنومند داشتند حضرت هود را بسیار آزردند و دعوتش را رد کردند. هود آنان را زیاد نصیحت کرد و از عذاب خدا ترساند، اما آنان وی را مسخره می‌‌کردند. سرانجام خداوند آنان را عقوبت کرد، سال‌ها قحطی و خشکسالی سراغشان آمد و در پایان هم خداوند طوفان سخت بر آنان فرستاد که به تعبیر قرآن هفت شب و هشت روز بر آنان مسلط بود و همه آنان را از بین برد، مگر گروه اندکی که به حضرت هود ایمان آورده بودند﴿وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَى كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ[۱].

پس از هلاکت قوم عاد، حضرت هود به مکه رفت و آنجا ساکن شد و پس از عمری طولانی از دنیا رفت. قبر او همراه حضرت صالح، در قبرستان وادی السلام نجف اشرف است و قبه و بارگاه دارد. برخی هم مدفن او را کنار قبر آدم یعنی نزدیک قبر امیرالمؤمنین(ع) دانسته‌اند.

"هود" نام یکی از سوره‌های قرآن نیز می‌باشد.[۲].

ولادت و نیاکان

پدر و مادر

نام و نسب

کنیه‌ها و القاب

فرزندان

شمایل و صفات ظاهری

صفات و ویژگی‌های شخصیتی

قوم و محل سکونت

قوم هود

سرگذشت تاریخی

نبوت و رسالت

دین حضرت هود

امامت و ولایت

علم ویژه الهی

عصمت

فضایل و مناقب

سیره

اصحاب

مخالفان و دشمنان

رحلت و محل دفن

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «و اما (قوم) عاد با تندباد سردی بنیان‌کن، از میان برداشته شد که (خداوند) آن را هفت شب و هشت روز پیاپی بر آنان چیره گردانید و آن قوم را در آن (شب و روز) ها بر زمین افتاده می‌دیدی، گویی تنه‌های خرمابن‌هایی فرو افتاده‌اند آیا از ایشان بازمانده‌ای می‌بینی؟» سوره حاقه، آیه ۶-۸.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۵۲.