طب الأئمة (کتاب)
طب الأئمة(ع)، کتابی است که با زبان عربی به بررسی احادیث طبی و دستورهای پزشکی ائمه اطهار (ع) میپردازد. این کتاب اثر سید عبدالله شبّر است و دو انتشارات ایرانی: انتشارات آدینه سبز و انتشارات آوای ترنم نشر آن را به عهده داشتهاند.[۱]
طب الأئمة(ع) | |
---|---|
زبان | عربی |
نویسنده | سید عبدالله شبّر |
موضوع | طب، ائمه (ع) |
مذهب | [[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]] |
ناشر | [[:رده:انتشارات *انتشارات آدینه سبز (تهران، ایران : ۱۳۹۳)
|
شابک | ۹۷۸-۶۰۰-۶۷۴۵-۸۶-۲ |
شماره ملی | ۳۴۰۶۲۸۶ |
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «مجموعهای از احادیث طبی و دستورهای پزشکی ائمه اطهار (ع) است که نویسنده به منظور استفاده مسلمانان در درمان بیماریها و حفظ سلامتی و آیین تغذیه و بهداشت، آنها را در ابواب متعدد ارائه داده است. منابع و مصادر کتاب را متون حدیثی شیعه از جمله اصول کافی، بحار الانوار، علل الشرایع، معانی الاخبار، الخصال، توحید مفضل و امثال آنها تشکیل داده و وی در حقیقت مواد کتاب را از این منابع جمعآوری و بدون ارائه تحلیل، تدوین کرده است. در این کتاب، احادیث فراوانی در باره انواع بیماریها، درمان بیماریها، خواص میوهها، خواص خوراکیها، کیفیت تغذیه، و خواص لبنیات نقل شده است»[۱].
فهرست کتاب
- ترجمه نویسنده؛
- بخشی از مقدمه نویسنده کتاب طب الأئمه؛
- مبحث: دوا و شفا از خداوند متعال است؛
- مبحث: توحید مفضل؛
- مبحث: معالجه و درمان نمودن و مراجعه به پزشکان؛
- مبحث: بررسی تب و کیفیت آن و مقدار آن و برخی از کارهای ضروری نسبت به آن؛
- مبحث: عدم جواز درمان با مشروبات الکلی و کارهای حرام؛
- مبحث: محاسبه پاداش صبر و تحمل سختی بیماری در پیشگاه خداوند متعال؛
- مبحث: محاسبه پاداش بیماری فرزند و کوری و مواردی از این قبیل در پیشگاه خداوند متعال؛
- مبحث: پنهان نمودن بیماری و شکایت نکردن نسبت به آن؛
- باب: حد الشکوی التی تکره للمریض وعدم تحریمها علیه؛
- باب: الشکوی الی المومن دون غیره؛
- باب: کراهه المشی للمریض؛
- باب: ایذان المریض اخوانه بمرضه والاذن لهم فی الدخول علیه؛
- باب: عیادة المریض سیما فی الصبح و المساء وکراهه ترک عیادته؛
- باب: حکم العیاده فی وجع العین وعند طول العله ووقت العیاده؛
- باب: التماس العائد دعاء المریض وتوفی دعائه علیه بترک غیظه و اضجاره؛
- باب: باب الجلوس عند المریض من غیر اطاله؛
- باب: التداوی و الدفع بالدعاء؛
- باب: التداوی و الدفع بالصدقه؛
- باب: التداوی بالتربه الحسینیه و آدابها و ادعیتها؛
- باب: التداوی بالطین الارمنی؛
- باب: انواع الادویه النافعه؛
- باب: التداوی بالغذاء؛
- باب: غسل الیدین قبل الطعام وبعده؛
- باب: فوائد مسح الوجه والحاجبین والعینین قبل الغسل من الطعام؛
- باب: ما یدفع به التخمه وغائله العطام و ضرره؛
- باب: الاستشفاء بما یسقط من الخوان وفوائده؛
- باب: الاستشفاء بالملح والابتداء به والختم به فی الاکل؛
- باب: الاستشفاء بالسعد؛
- باب: منافع الخلال و ما یتخلل به؛
- باب: ما یتداوی منه بخبز الارز؛
- باب: التداوی بالسویق و انواعه؛
- باب: التداوی باللحم و الشحم وفوائدهما و أنواعهما؛
- باب: التداوی باللحم مع اللبن؛
- باب: التداوی بالک
- باب: التداوی بالهریسه؛
- باب: التداوی باکل الحسو بالبن؛
- باب: التداوی بالعسل والاستشفاء؛
- باب: التداوی بالسکر و انواعه؛
- باب: التداوی باللبن الحلیب و اقسامه و منافعه؛
- باب: ما ورد فی منافع الجبن و مضاره؛
- باب: التداوی بالخل و منافعه؛
- باب: التداوی بالزیت و الزیتون؛
- باب: التداوی بالشعیر؛
- باب: التداوی بالارز؛
- باب: التداوی بالعدس و الحمص؛
- باب: التداوی بالباقلا؛
- باب: التداوی بالماش و اللوبیا و الجاورس؛
- باب: ما یتعلق بالفواکه مجملا؛
- باب: ما یتعلق بالتمر الرطب و انواعهما و اصنافهما؛
- باب: التداوی بالعنب؛
- باب: التداوی بالرمان؛
- باب: التداوی بالتفاح؛
- باب: التداوی بالسفرجل؛
- باب: التداوی بالکمثری؛
- باب: التداوی بالتین؛
- باب: ما جاء فی الاترج؛
- باب: التداوی بالاجاص؛
- باب: التداوی بالغبیراء؛
- باب: قصب السکر؛
- باب: التداوی بالبطیخ؛
- باب: التداوی بالباذوج والحوک؛
- باب: التداوی بالکراث؛
- باب: الکرفس؛
- باب: التداوی بالرجله والفرفخ؛
- باب: التداوی بالخس؛
- باب: التداوی بالسذاب؛
- باب: ماجاء فی الجرجیر؛
- باب: التداوی بالسلق والکرنب و منافعهما؛
- باب: التداوی بالکماة؛
- باب: التداوی بالحزاء؛
- باب: التداوی بالقرع؛
- باب: التداوی بالفجل؛
- باب: التداوی بالجزر؛
- باب: التداوی بالشلجم؛
- باب: التداوی بالباذنجان؛
- باب: التداوی بالقثاء؛
- باب: التداوی بالبصل و الثوم؛
- باب: التداوی بالکزبره و ضررها؛
- باب: التداوی بالنانخواء و الصعتر؛
- باب: ما جاء فی المیاه و فوایدها و مضارها؛
- باب: ما جاء فی شرب ماء زمزم و المیزاب؛
- باب: ما یدفع و ینقص الاجل و العمر و المال و ینزل البلاء؛
- باب: علاج العین و دفع العین والعاین ؛
- باب:علاج الصداع و الشقیقه ؛
- باب: علاج سائر امراض الراس؛
- باب: ما یتعلق بامراض العین و وفواید الکحل؛
- باب: معالجه الاضراس و الاسنان؛
- باب: معالجه امراض الشفه و اللسان و ضعف النطق؛
- باب: امراض الوجه من البرش و النمش و الیبس والقشف؛
- باب: علاج اللقوه و الفالج و الیرقان؛
- باب: علاج البلغم و الرطوبه و الاختلاج فی الوجه؛
- باب: ما یورث الحفظ؛
- باب: علاج الامراض الفادحه؛
- باب: معالجه امراض الرحم؛
- باب: علاج عسر الولاده و شده الطلق؛
- باب: علاج البواسیر؛
- باب: خروج المقعده و الزحیر؛
- باب: علاج وجع البطن و المعده؛
- باب: علاج وجع الخاصره و الصره؛
- باب: علاج الریح الشائکه وسائر ریاح البطن؛
- باب: ما یرق القلب و یکثر الدمعه؛
- باب: امراض القلب و دفع الهم و الغم؛
- باب: علاج ضرر الطعام و التخمه؛
- باب: علاج الدمامیل و القروح و الجروح؛
- باب: علاج الزکام و النزله و انواع الریاح؛
- باب: الاستسقاء و امراض الکبد و الاسهال؛
- باب: ما یدفع به الوباء و الطاعون و الفحط؛
- باب: دفع القتل و الخوف؛
- باب: معالجه عرق النساء و النقرس؛
- باب: علاج دفع السم والحشرات السامه؛
- باب: وجع الرجلین و الساقین و العرقوب؛
- باب: علاج السلعه؛
- باب: علاج الثالول و نحوه؛
- باب: معالجه البرسام و الحراره؛
- باب: معالجه القوبا؛
- باب: علاج الخنازیر؛
- باب: دفع الجراد؛
- باب: ما یتعلق من خوف فی الاسفار؛
- باب: علاج الدین و اداث و دفع الفقر؛
- باب: المعالجات العامه التی تنفع لکل شیء؛
- المحتویات.
دربارهٔ پدیدآورنده
علامه سید عبدالله شبّر (متولد ۱۱۸۸ ق، نجف و متوفای ۱۲۴۲ ق، کاظمین)، تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: سید محسن اعرجی، جعفر نجفی، احمد بن زینالدین احسایی، اسدالله کاظمی، محمد مهدی شهرستانی، ابوالقاسم قمی و اسدالله شوشتری به اتمام رساند.
از جمله فعالیتهای علمی وی تألیف کتب فراوان با موضوعات دینی و اعتقادی است. «مصابیح الأنوار فی حل مشکلات الأخبار»، «البرهان المبین فی فتح أبواب علوم الأئمة المعصومین»، «جامع المقال فی معرفة الرواة و الرجال»، «الدرر المنثورة و المواعظ المأثوره عن الله تعالی و النبی و الأئمة الطاهرین» و «الحکما و الأخلاق» برخی از این آثار است.[۲]