علم الإمام (کتاب)
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب در تاریخ ۲۵ ژانویه ۲۰۱۱ توسط [[کاربر:{{{کاربر}}}]] برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شده است. اگر بیش از پنج روز از آخرین ویرایش مقاله میگذرد میتوانید برچسب را بردارید. در غیر این صورت، شکیبایی کرده و تغییری در مقاله ایجاد نکنید. |
علم الامام: کتاب وجیز یبحث عن علم الامام و کمیته و کیفیته عن طریقی العقل و النقل کتابی است که به بررسی ماهیت علم ائمه به روش عقل و نقلی می‌پردازد. این کتاب به قلم محمد الحسین المظفر نوشته شده و توسط انتشارات المکتبه الحیدریه به چاپ رسیده‌است.[۱]
| علم الامام: کتاب وجیز یبحث عن علم الامام و کمیته و کیفیته عن طریقی العقل و النقل | |
|---|---|
 | |
| زبان | عربی |
| نویسنده | محمد الحسین المظفر |
| موضوع | علم امام - امامت در احادیث، پیامبر اسلام |
| مذهب | [[شیعه]][[رده:کتاب شیعه]] |
| ناشر | [[:رده:انتشارات المکتبه الحیدریه|انتشارات المکتبه الحیدریه]][[رده:انتشارات المکتبه الحیدریه]] |
| محل نشر | قم، ایران |
| سال نشر | ۱۳۸۹ ش |
| شماره ملی | ۲۸۲۷۵۷۲ |
درباره کتاب
کتاب حاضر؛ از منظر قرآنی، روایی، فلسفی و كلامی به تبیین ابعاد مختلف و مراتب علم امامان معصوم پرداخته شده واثبات شده‌است كه تمامی علوم آنان از امور دینی وغیردینی از نوع «علم حضوری» بوده كه این نوع از علم كاملترین علم بوده واشتباه در آن راه ندارد. علم امامان به امور مختلف آسمان وزمین، احكام دین، ظاهر وباطن قرآن، احوال مردم، اسما وصفات الهی ونیاز همه مردم به علوم آنان، ارث بردن ائمه از پیامبراسلام(ص) در تمامی علوم ایشان وپاسخ برخی از شبهات در مورد ماهیت ومقدار علم ائمه از اصلی‌ترین مفاد این كتاب است كه با رویكردی عقلی و نقلی به تبیین آن‌ها پرداخته شده است.[۱]
فهرست کتاب
- باعث التألیف؛
- مقدمات إمام البحث؛
- علم النبي؛
- وظیفۀ الخلیفۀ؛
- الخلافۀ وأهل‌البیت؛
- علم الإمام الحضوري من طرق العقل؛
- الحضوري أنفع للأمۀ؛
- الحضوري أکمل في الرسالۀ والإمامۀ؛
- الحضوري أسبغ في النعمۀ؛
- الحضوري أتم في القدرة؛
- الحضوري أکمل في اللطف؛
- الاولی في الإمام اختیار الأفضل؛
- الحضوري أبلغ في المثالیۀ؛
- الحضوري أبلغ في الدلالۀ؛
- ذو العلم الحضوري أسلم عن الانخد(ع)؛
- لابد أن یکون علم السفیر والشهید حضوریا؛
- هل هناك حکم عقلي معارض؛
- البرهان النقلی علی علم الإمام الحضوري؛
- ما دل من الحدیث علی علمهم الحضوري؛
- الائمۀ خزنۀ العلم والحجۀ البالغۀ؛
- علمهم بما في السماء والأرض؛
- ان الأئمۀ هم الراسخون في العلم والذین أوتوا العلم؛
- الائمۀ معدن العلم و وارثوه؛
- الائمۀ ورثۀ علم النبي؛
- ان لدیهم جمیع الکتب و یعرفونها علی اختلاف ألسنتها؛
- الائمۀ یعلمون الکتاب کله؛
- عندهم جمیع العلوم؛
- یعلمون حتی بانقلاب جناح الطائر؛
- ان الأئمۀ الشهداء علی الناس؛
- منابع علمهم؛
- ان عندهم الاسم الأعظم؛
- ان عندهم آیات الأنبیاء؛
- ما عندهم من الجفر والجامعۀ ومصحف فاطمۀ وما یحدث باللیل والنهار؛
- الادلۀ النقلیۀ المعارضۀ؛
- ما دل من الکتاب علی أن علمهم لیس بحاضر؛
- الجواب عنها؛
- الاخبار النافیۀ للأخبار الدالۀ علی الحضور؛
- کانوا لا یعلمون الغیب؛
- سهو النبي والأئمۀ؛
- نوم النبي عن الصلاة الصبح؛
- متی شاء الإمام أن یعلم أعلمه الله تعالی
- المؤیدات لهذا الجمع
- استمرارهم عملا وقولا علی عدم الحضور؛
- اقدامهم علی القتل وشرب السم؛
- الغلو؛
- الجواب عن المؤید الأول: استمرارهم علی عدم العلم الحاضر؛
- الجواب عن المؤید الثانی: إقدامهم علی القتل و شرب السم؛
- الجواب عن المؤید الثالث: الغلو؛
- المؤیدات لعلمهم الحضوري؛
- علمهم منۀ منه و هی تقضي بالحضوري؛
- ان سائر صفاتهم غیر مقیدة؛
- الحضوري أبعد عن عصیان الناس وأقرب إلی طاعتهم؛
- حاجۀ الناس إلی عالم حاضر العلم؛
- الحضوري ممکن و قام الدلیل علیه؛
- لو لم یکن علمهم حاضرا لجاز إن یوجد من هو أعلم منهم؛
- جهلهم یستلزم السهو والنسیان وغیرهما أحیانا؛
- جهلهم یستلزم الحاجۀ للناس؛
- جهلهم یستلزم أمرهم بالمعروف و نهیم عن المنکر، الجهل لازمه فعل ما یجب معه القصاص؛
- شبهات بعض القائلین بعدم العموم والرد علیها؛
- سهو النبی رحمۀ للأمۀ؛
- التفضیل بین سهو النوم وغیره، فیجوز فی الأول دون الثانی؛
- لو کانوا یعلمون الموضوعات للزم سد باب معاشهم و معاشرتهم؛
- قبح العلم الفعلی أحیانا بالموضوعات؛
- الاصل عدم علمهم الفعلی؛
- لو کان علمهم حاضرا للغی نزول جبرائیل؛
- زبدة المخض؛
- علم الإمام یجب الاعتقاد به؛
- العلم بعض صفات الإمام و صفاته أفضل الصفات؛
- الامام و الإمامۀ.[۲]
درباره پدیدآورنده
محمد حسین بن محمدبن عبدالله مظفر (متولد ۱۳۱۲ نجف)، تحصیلات حوزوی را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: محمد حسین میرزای نایینی، آقاضیاءِ عِراقی، سیدابوالحسن اصفهانی و محمدحسن المظفر پیگیری کرد و از سیدعبدالحسین شرف‌الدین و آقابزرگ تهرانی اجازۀ روایت گرفت. او در «لجنة المجمع الثقافی لجمعية منتدى النشر» كه برادرش آقای محمدحسن المظفر تأسيس كرده بود شركت داشت و در این زمینه دانشکده فقه را تاسیس کرد.
او بیش از ۱۰ جلد کتاب به رشته تحریر درآورده، او در فقه، اصول، ادبيات وتاريخ مهارت داشت از جمله آثار وی: الاسلام، نشوؤه و ارتقاؤه، تاریخ الشیعه؛ میثم‌التمار؛ مؤمن الطاق؛ الامام الصادق؛ الثقلان، الکتاب و العتره؛ الشعائر الحسینیه؛ علم الامام؛ حیاه الصادق؛ الشیعه و الامامه.[۳] [۴]