اسید بن یعمر بن وهیب خزاعی

مقدمه

مشهور به «نعیت»[۱] که نامش را اَسد نیز گفته‌اند[۲]. اما برخی همان اسید را درست دانسته‌اند[۳]. نعیت به معنای مرد بزرگوار و نیکو سابقه است و دو شاعر را به این لقب خوانده‌اند: یکی نعیت بن عمرو یشکری و دیگری «اسید بن یعمر»[۴].

اَسید شاعری از اهل حجاز در زمان رسول خدا (ص) بود[۵]. به گفته ابن حجر[۶]، ابوبشر اَمدی و مرزبانی در معجم الشعراء گفته‌اند اسید در فتح مکه اشعاری سرود و در آن از اینکه رسول خدا (ص) پس از ترک مکه، برخی از خزاعیان را در مکه گذاشت، سخن گفت. دو بیت نخست شعر وی چنین است:

خطونا وَرَاءِ الْمُسْلِمِينَ بجحفلذوي عَضَدَ مِنْ خَيْلُنَا ورماح
على كُلِّ ورهاء الْقِتَالِ طمرةإذا كَانَ يَوْمُ ذُو وَ غَيِّ وشياح .[۷]

منابع

پانویس

  1. ابن ماکولا، ج۱، ص۵۶؛ ابن حجر، ج۱، ص۲۳۶.
  2. ابن حجر، ج۱، ص۲۰۷.
  3. ابن ماکولا، ج۱، ص۳۳۶.
  4. زبیدی، ج۱، ص۵۹۲.
  5. ابن ماکولا، ج۱، ص۵۶.
  6. ابن حجر، ج۶، ص۳۵۹.
  7. مرادی‌نسب، حسین، مقاله «اسید بن یعمر بن وهیب خزاعی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۸۳.