افشای راز پیامبر در قرآن


مقدمه

  1. ﴿وَإِذْ أَسَرَّ النَّبِيُّ إِلَى بَعْضِ أَزْوَاجِهِ حَدِيثًا فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَأَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَ أَعْرَضَ عَنْ بَعْضٍ فَلَمٰا نَبأَهٰا بِهِ قٰالَتْ مَنْ أَنْبَأَک هٰذٰا قٰالَ نَبأَنِی الْعَلِیمُ الْخَبِیرُ[۱] ﴿إِنْ تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا وَإِنْ تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ[۲]
  2. ﴿وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَأَنْعَمْتَ عَلَيْهِ أَمْسِكْ عَلَيْكَ زَوْجَكَ وَاتَّقِ اللَّهَ وَتُخْفِي فِي نَفْسِكَ مَا اللَّهُ مُبْدِيهِ[۳]

نکات

در این دوآیه: بر این محورها تأکید شده است:

  1. نگاه داشتن سر افراد امانت داری است. و افشای آن در حقیقت، یک نوع خیانت، در امانت است به‌ویژه سر میان زن و شوهر، که افشای آن روابط خانواده را متزلزل می‌کند. و پیامبر رازی را به یکی از زنهایش، گفت و با این که سِر بود؛ آن زن به یکی دیگر از زنان پیامبر گفت و خداوند پیامبر را از افشای سر آگاه فرمود و بر این مسئله تأکید دارد که افشا کننده سر توبه کند چون با این گناه قلب او به انحراف تمایل پیدا کرده است.
  2. ازدواج با زن پسر خوانده پس از طلاق، دستور خداوند به پیامبر بود. و پیامبراین مسئله را مخفی، نگاه می‌داشت، چون نگران بود، که با این ازدواج مردم از دین برگردند و به امر دعوت آسیب برسد؛ و لذا خداوند می‌فرماید از مردم نترس، و از خدا بترس، منظور ترس شخصی پیامبر نیست، بلکه ترس از آسیب رسیدن به امر دعوت است، چون ازدواج نکردن با زن پسر خوانده از عرف و قوانین و سنت‌های محکم جاهلی بود و خداوند این گونه با این سنت مقابله کرد[۴].

منابع

پانویس

  1. «و آنگاه که پیامبر به یکی از همسرانش سخنی را، نهانی گفت و چون او آن را (به همسر دیگر) خبر داد و خداوند پیامبر را از آن آگاه کرد وی بخشی از آن را (به همسران خود) گفت و در (گفتن) بخشی دیگر خودداری ورزید، پس هنگامی که (پیامبر) آن (همسر رازگشا) را از این (ا» سوره تحریم، آیه ۳.
  2. «اگر شما دو زن به درگاه خداوند توبه کنید (بسی شایسته است) چرا که به راستی دلتان برگشته است و اگر از هم در برابر پیامبر پشتیبانی کنید بی‌گمان خداوند و جبرئیل و (آن) مؤمن شایسته، یار اویند و فرشتگان هم پس از آن پشتیبان وی‌اند» سوره تحریم، آیه ۴.
  3. «و (یاد کن) آنگاه را که به کسی که خداوند و خود تو بدو نعمت رسانده بودید گفتی که:» سوره احزاب، آیه ۳۷.
  4. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۱، ص ۱۵۳.