انسان در فلسفه اسلامی

انسان از نظر فلسفه

انسان را نوع الانواع می‌نامیدند^[۱]

انسان از نظر قدما و بوعلی سینا

بنابر آنچه قدما، امثال بوعلی می‌گفتند، انسان مرکب است از جوهری عقلانی و از بدن، تمام قوای ادراکی کیفیاتی بدنی می‌باشند و با فناء بدن فانی می‌گردند، تنها قوه‌ای که باقی می‌ماند قوه عاقله است که به اصل خود باز می‌گردد^[۲].^[۳]

انسان از نظر برخی از مکاتب فلسفی غرب

به عقیده برخی از فیلسوفان غرب، انسان مجموعه‌ای است از جسم و جان؛ جسم انسان مانند همه اجسام دیگر از جماد و نبات و حیوان، یک ماشین است و بس، ولی روح انسان جوهری است صددرصد مغایر با بدن^[۴]. برخی دیگر تفاوت او را در جان داشتن می‌دانند؛ یعنی معتقدند جاندار و ذی‌حیات منحصر به انسان است؛ حیوانات دیگر نه احساس دارند و نه میل و نه درد و نه لذّت؛ ماشین‌هایی بی‌جانند شبیه جاندار؛ تنها موجود جاندار انسان است؛ پس تعریف حقیقی او آن است که موجودی است جاندار^[۵].^[۶].^[۷]

منابع

زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر

پانویس

↑ شرح مبسوط منظومه، جلد چهارم، ص۱۹۸.
↑ مقالات فلسفی (۱)، ص۱۹۷.
↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۵۶-۱۵۹.
↑ مجموعه آثار، ج۶، ص۸۱۹.
↑ نظریه معروف دکارت.
↑ مجموعه آثار، ج۲، ص۲۵.
↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۵۶-۱۵۹.

[1] شرح مبسوط منظومه، جلد چهارم، ص۱۹۸.

[2] مقالات فلسفی (۱)، ص۱۹۷.

[3] زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۵۶-۱۵۹.

[4] مجموعه آثار، ج۶، ص۸۱۹.

[5] نظریه معروف دکارت.

[6] مجموعه آثار، ج۲، ص۲۵.

[7] زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۵۶-۱۵۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]