بنی‌صنابح

مقدمه

مردم این قوم از اعراب قحطانی^[۱] و از شاخه‌ها و بطون بنی مراد مذحج هستند که نسب از صُنابِح بن زاهر بن عامر بن عوثبان بن زاهر بن یحابر (مراد) می‌برند^[۲]. از تاریخ جاهلی و اسلامی بنی صنابح جز آنچه که آنها از ساکنان یمن بوده‌اند^[۳]، خبری در دست نیست. از رجال معروف این طایفه می‌توان به نام عبدالرحمن بن عسیله صنابحی مکنی به «ابوعبدالله» اشاره کرد^[۴]. گفته شده که او از یمن به قصد دیدار با رسول خداa به سوی مدینه رهسپار شد و چون به جحفه^[۵] رسید سواری را دید و از او جویای اخبار مدینه شد. سوار، از رحلت نبی مکرم اسلامa در پنج شب قبل و دفن آن حضرت خبر داد. عبدالرحمن پس از دریافت این خبر، به راهش ادامه داد و به مدینه وارد شد و ابوبکر را جانشین آن حضرت دید. عبدالرحمن بن عسیله مدتی در مدینه ماند و سپس به شام رفت و تا زمانی که مرگش در رسد، در آنجا ساکن شد^[۶]. برخی منابع هم، از او در شمار ساکنان کوفه^[۷] و برخی دیگر وی را در شمار تابعان طبقه اول از اهالی مصر بر شمردند^[۸]. مرگ عبدالرحمن بن عسیله را با اختلاف در سال ۴۳^[۹] و به نقلی ۸۰ هجری^[۱۰] در دمشق^[۱۱] گفته‌اند. از وی در شمار کبار تابعین^[۱۲] و از ثقات در حدیث^[۱۳] یاد شده است. برخی منابع هم از فردی به نام عبدالله صنابحی در شمار یکی از شخصیت‌ها و رجال بنی صنابح یاد کرده^[۱۴]، از اختلاف علما در صحابی بودن او خبر داده‌اند^[۱۵]. اما «ذهبی» این فرد را با شخصیت عبدالرحمن بن عسیله یکی دانسته، ضمن اعتقاد به اشتباه بودن عنوان «عبدالله صنابحی»، عبدالله را در واقع کنیه عبدالرحمن بن عسیله دانسته که [که با حذف ابو] به جای اسمش واقع شده است^[۱۶].^[۱۷]

منابع

حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت

پانویس

↑ قلقشندی، نهایة الارب فی معرفه انساب العرب، ج۱، ص۳۱۶؛ کحاله، معجم قبائل العرب، ج۲، ص۶۵۱.
↑ ابن کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج‌۱، ص۳۳۵؛ ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج۲، ص۲۴۷؛ ابن حزم؛ جمهرة انساب العرب، ص۴۰۷.
↑ ر.ک: ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۷۴.
↑ بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۳۲۱؛ ابن ابی‌حاتم، الجرح و التعدیل، ج۵، ص۲۶۲.
↑ روستایی بود بزرگ در طریق مکه به مدینه. (یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۱۱۱).
↑ ابن حبان، مشاهیر علماء الامصار، ص۱۷۹. نیز ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۵۳؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۳۵، ص۱۱۷.
↑ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۳۷۱.
↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۵۳.
↑ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۲۰۸.
↑ صفدی، الوافی بالوفیات، ج۱۸، ص۱۰۹.
↑ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۳۵، ص۱۱۷؛ ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۵، ص۴۷۶.
↑ ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۲، ص۸۴۱.
↑ العجلی، معرفة الصحابه، ج۲، ص۸۳؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۷۴.
↑ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۲۹۷؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۱۷۷.
↑ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۲۳۰.
↑ ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۵، ص۴۷۶.
↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.

[1] قلقشندی، نهایة الارب فی معرفه انساب العرب، ج۱، ص۳۱۶؛ کحاله، معجم قبائل العرب، ج۲، ص۶۵۱.

[2] ابن کلبی، نسب معد و الیمن الکبیر، ج‌۱، ص۳۳۵؛ ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج۲، ص۲۴۷؛ ابن حزم؛ جمهرة انساب العرب، ص۴۰۷.

[3] ر.ک: ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۷۴.

[4] بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۳۲۱؛ ابن ابی‌حاتم، الجرح و التعدیل، ج۵، ص۲۶۲.

[5] روستایی بود بزرگ در طریق مکه به مدینه. (یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۱۱۱).

[6] ابن حبان، مشاهیر علماء الامصار، ص۱۷۹. نیز ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۵۳؛ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۳۵، ص۱۱۷.

[7] ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۳۷۱.

[8] ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۳۵۳.

[9] ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۲۰۸.

[10] صفدی، الوافی بالوفیات، ج۱۸، ص۱۰۹.

[11] ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ج۳۵، ص۱۱۷؛ ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۵، ص۴۷۶.

[12] ابن عبد البر، الاستیعاب، ج۲، ص۸۴۱.

[13] العجلی، معرفة الصحابه، ج۲، ص۸۳؛ ابن حبان، الثقات، ج۵، ص۷۴.

[14] ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۲۹۷؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۱۷۷.

[15] ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۲۳۰.

[16] ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۵، ص۴۷۶.

[17] حسینی ایمنی، سید علی اکبر، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]