مقدمه

این دیوان، در عهد خلفا تأسیس و مرکز جمع‌آوری و توزیع زکات بوده و در ولایات دیگر نیز شعبه‌هایی داشت که متصدی آن “عامل صدقه” یا “والی الصدقه” نام داشت. این متصدیان در هر شهری، در امر جمع‌آوری زکات از توانگران و توزیع آن میان مستحقان اختیار تام داشتند؛ جز در مواردی که دستور صریحی برخلاف آن از جانب خلیفه صادر می‌شد. به عامل و جمع‌کننده زکات “ساعی” می‌گفتند[۱][۲].

منابع

پانویس

  1. تاریخ الاسلام، ج۳، ص۲۷۰؛ ماوردی، الاحکام السلطانیه، ص۲۱۴.
  2. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۱۰.