|
|
| خط ۴۱: |
خط ۴۱: |
| [[انسان]] [[گناهان]] متفاوتی دارد. برخی از آنها نابخشودنی به نظر می‌رسند. از آنجا که [[لطف]] و [[کرم الهی]] در [[عرفات]] بسیار متبلور است، حتی این‌گونه [[گناه‌کاران]] هم در عرفات بخشوده می‌شوند. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمودند: | | [[انسان]] [[گناهان]] متفاوتی دارد. برخی از آنها نابخشودنی به نظر می‌رسند. از آنجا که [[لطف]] و [[کرم الهی]] در [[عرفات]] بسیار متبلور است، حتی این‌گونه [[گناه‌کاران]] هم در عرفات بخشوده می‌شوند. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمودند: |
| {{متن حدیث|مِنَ الذُّنُوبِ ذُنُوبٌ لَا تُغْفَرُ إِلَّا بِعَرَفَاتٍ}}<ref>دعائم الإسلام، ج۱، ص۲۹۴.</ref>؛ برخی از گناهان هستند که جز در عرفات بخشوده نمی‌شوند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۳۸.</ref> | | {{متن حدیث|مِنَ الذُّنُوبِ ذُنُوبٌ لَا تُغْفَرُ إِلَّا بِعَرَفَاتٍ}}<ref>دعائم الإسلام، ج۱، ص۲۹۴.</ref>؛ برخی از گناهان هستند که جز در عرفات بخشوده نمی‌شوند.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۳۸.</ref> |
|
| |
| ==[[عرفه]] و عرفات==
| |
| اما چرا این روز را عرفه، و آن [[سرزمین]] را عرفات نام نهادند؟ تعبیرهای زیادی هست. یکی از آنها این است: [[جبرئیل]] در آنجا به [[ابراهیم]]{{ع}} گفت:
| |
| {{متن حدیث|هَذِهِ عَرَفَاتٌ فَاعْرِفْ بِهَا مَنَاسِكَكَ وَ اعْتَرِفْ بِذَنْبِكَ فَسُمِّيَ عَرَفَاتٍ}}<ref>الکافی، ج۴، ص۲۰۷.</ref>؛ این [[عرفات]] است. [[مناسک]] خود را در اینجا بشناس و به [[گناه]] خود اعتراف کن! از این‌رو آن مکان عرفات نامیده شده است.
| |
| عرفات هم [[سرزمین]] [[دعا]] و [[معرفت]] است و هم [[اعتراف به گناه]] و درخواست از [[خدای تعالی]]. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید:
| |
| {{متن حدیث|سُمِّيَ الْمُعَرَّفَ؛ لِأَنَّ آدَمَ اعْتَرَفَ فِيهِ بِذَنْبِهِ}}<ref>بحارالأنوار، ج۹۶، ص۴۴.</ref>؛ این [[روز عرفه]] نامیده شد؛ زیرا [[آدم]] در آن به گناه خود اعتراف کرد.
| |
|
| |
| [[خداوند]] عصر روز عرفه را برای وقوف و دعا و درخواست اختصاص داده است؛ چون [[عصیان]] آدم در آن [[زمان]] بود و در همان زمان [[توبه]] او پذیرفته شد. [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} فرمودند:
| |
| {{متن حدیث|إِنَّ الْعَصْرَ هِيَ السَّاعَةُ الَّتِي عَصَى فِيهَا آدَمُ رَبَّهُ وَ فَرَضَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى أُمَّتِيَ الْوُقُوفَ وَ التَّضَرُّعَ وَ الدُّعَاءَ فِي أَحَبِّ الْمَوَاضِعِ إِلَيْهِ وَ تَكَفَّلَ لَهُمْ بِالْجَنَّةِ وَ السَّاعَةُ الَّتِي يَنْصَرِفُ فِيهَا النَّاسُ هِيَ السَّاعَةُ الَّتِي تَلَقَّى فِيهَا آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ}}<ref>شیخ صدوق، الأمالی، ص۱۹۴.</ref>. عصر همان ساعتی است که آدم از [[خدا]] [[نافرمانی]] کرد و [[خدای عزوجل]] بر امتم وقوف و [[زاری]] و درخواست در بهترین جاها را [[واجب]] نمود و برای آنها [[بهشت]] را ضمانت کرد. و ساعتی که [[مردم]] از عرفات کوچ می‌کنند، همان [[ساعت]] است که خدا کلماتی به آدم تلقین کرد و توبه او را پذیرفت و اوست که بسیار توبه می‌پذیرد و [[مهربان]] است.
| |
| بنابراین، انسان‌های [[گنهکار]] هم باید در این زمان و در بهترین مکان‌های روی [[زمین]] از خدای تعالی [[طلب]] [[غفران]] و [[بخشش]] کنند.
| |
| [[حضرت آدم]]{{ع}} در این [[روز]] به خطایش اعتراف کرد. و به خاطر این اعتراف خدا او را [[انتخاب]] کرد و به عنوان [[خلیفه]] خودش برگزید. [[انسان]] همیشه در برابر خدای تعالی باید انگشت [[اتهام]] را به طرف خودش بگیرد.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۳۹.</ref>
| |
|
| |
|
| ==بخشش گناهان== | | ==بخشش گناهان== |
