آرامش در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

#'''[[احساس امنیت حقیقی]]''': [[آرامش روانی]] وقتی به دست می‌آید که [[انسان]] [[احساس امنیت]] داشته باشد. [[انتظار ظهور منجی]]، مهدی‌باوری و [[اعتقاد]] به [[حضور امام]]{{ع}} در میان [[مردم]]، به تقویت برخورداری از [[احساس امنیت]] کمک می‌کند؛ زیرا ما [[امام عصر]]{{ع}} را [[خلیفه خداوند]] در [[زمین]] و تجلی‌بخش [[اسمای الهی]] می‌دانیم؛ بنابراین همان‌گونه که [[خداوند]] خود [[پناه مؤمنان]] است، [[حجت]] او در [[زمین]] نیز پناهگاهی [[امن]] برای [[مؤمنان]] می‌باشد. از این‌روست که [[امام عصر]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|وَ إِنِّي لَأَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ كَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ}}؛ من مایه [[امنیت]] [[اهل]] زمینم، چنان‌که [[ستارگان]] مایه [[امنیت]] [[اهل]] آسمان‌اند<ref>طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۲۹۲.</ref>. براساس همین باورهای [[مکتب انتظار]]، فرد و [[جامعه]] [[مؤمنین]][[ایمان]] دارند که در دوران هراس‌انگیز [[غیبت]]، [[امام مهدی]]{{ع}}، به عنوان [[حجت خداوند در زمین]]، حاضر و ناظر بر احوال [[پیروان]] خود است و آنان در [[پناه]] [[مراقبت]] و محافظت آن [[حضرت]] از گزند [[گرفتاری‌ها]] و [[شر]] [[دشمنان]] آسوده و در [[امنیت]] به سر می‌برند. چنان‌که در [[توقیع شریف]] خطاب به [[شیعیان]] فرمود: {{متن حدیث|إِنَّا غَيْرُ مُهْمِلِينَ لِمُرَاعَاتِكُمْ وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُمْ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَكُمُ الْأَعْدَاءُ فَاتَّقُوا اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ}}؛ ما در رسیدگی و [[سرپرستی]] شما کوتاهی و [[اهمال]] نکرده و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم که اگر جز این بود، دشواری‌ها و [[مصیبت‌ها]] بر شما فرود می‌آمد و [[دشمنان]]، شما را ریشه کن می‌نمودند. پس تقوای [[خدای بزرگ]] را پیشه خود سازید<ref>طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۷.</ref>.

# '''پشتوانه و تکیه‌گاه [[روانی]]''': [[ایمان]] و [[اعتقاد]] به این امر که "[[خداوند]] برای [[ابلاغ پیام]] خویش و [[هدایت]] [[انسان]] و ارائه [[دستور]] و برنامه [[زندگی]] مطلوب به [[آدمی]]، کسانی را به عنوان [[پیامبر]] و [[امام]] [[منصوب]] کرده است" دارای این اثر [[روانی]] است که [[انسان]]، خود را رها شده و به خود وا نهاده شده و در نتیجه حیران و سرگردان نمی‌یابد؛ بلکه [[اطمینان]] دارد که همواره تحت [[نظارت]] و [[تربیت]] [[خداوند]] از طریق [[انبیا]]، [[اولیا]] و [[ائمه]]{{عم}} قرار دارد و به آسان‌ترین وجه ممکن می‌تواند به [[بهترین]] برنامه [[زندگی]] که متضمّن [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] و تأمین کننده [[سلامت جسم]] و روان او باشد،[[دست]] یابد. ضمناً لازم نیست برای یافتن حقایق، این در و آن در بزند و شخصاً به تجربه بپردازد و با [[آزمایش]] و [[خطا]] (در مواردی که ممکن باشد) راه درست [[زندگی]] را بشناسد و در میان مکتب‌های [[فکری]] متضاد و دموکراسی‌های ناسازگار با یک‌دیگر به جستجوی [[خوشبختی]] بپردازد و در نهایت هم مطمئن نباشد که آیا به نتایج [[درستی]][[دست]] یافته است یا خیر، و آیا توانسته است [[حقیقت]] را همان‌طور که هست دریابد یا احیاناً سراب را آب پنداشته و از [[حقیقت]] به مجاز و از اصل هر چیز به سایه و نمونه‌ای بدلی از آن رسیده است. امروز، [[علی]] رغم [[پیشرفت‌های علمی]] و صنعتی در [[جوامع]] گوناگون انسان‌های زیادی به [[حیرت]] و [[پریشانی]] ناشی از نداشتن یک [[مکتب فکری]] و نگرش [[الهی]] سالم و بدون [[تحریف]] دچارند. [[احساس]] رهاشدگی و به خود وانهادگی، به ویژه آنجا که به سر نوشت و [[سعادت ابدی]][[انسان]] مربوط است، احساسی مخرّب و ویران‌گر است و تهدیدی جدی برای [[سلامت روانی]] افراد به حساب می‌آید و در مقابل [[احساس]] تعلّق و اینکه کسی به [[فکر]] اوست و نسبت به سرنوشتش علاقه‌مند است و می‌خواهد و می‌تواند او را کمک کند و در شناختن و پیمودن راه [[سعادت]] یاری‌گر او باشد، احساسی مطلوب، خوشایند، مثبت و سازنده است و در [[سلامت روانی]] فرد نقش اساسی ایفا می‌کند. [[ایمان به امامت]] و [[باور به مهدویت]]، هم [[انسان]] را از [[حیرت]] و [[پریشانی]] و راه گم کردگی ناشی از نداشتن [[راهنمایان]] سالم می‌رهاند، و هم نوعی [[آرامش]] و [[اطمینان]] فراگیر همراه با [[احساس]] تعلق خاطر نسبت به آن حضرتر در [[انسان]] ایجاد می‌کند؛ زیرا [[انسان]] [[یقین]] می‌کند که می‌تواند با [[دل سپردن]] و [[تسلیم]] خویش به آن [[امام]] [[معصوم]] و [[آگاه]] و [[هدایت‌گر]] [[دلسوز]]، به سرمنزل مقصود گام نهد و به [[آرمان]] مطلوب و دل‌خواه خود برسد و [[شاهد]] [[خوشبختی]] و [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] را در آغوش بکشد<ref>نظری شاری، عبدالله، نقش ایمان در بهداشت روانی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، قم، جامعةالمصطفی العالمیه، ۱۳۸۸، ص۳۰۳.</ref>. لذا، [[ایمان به امامت]] و [[باور به مهدویت]]، یک تکیه‌گاه بسیار مهم [[روانی]] برای [[جامعه]] [[مؤمنین]] است. از نظر [[روان‌شناسی]] اشخاصی که دارای تکیه‌گاه [[روانی]] هستند، دارای [[انفعال]] نبوده و [[احساس]] آسیب‌پذیری ندارند و ویژگی‌هایی هم‌چون، [[اعتماد به نفس]]، [[احساس]] توان‌مندی،[[امیدواری]] و تأثیرگذاری در مسیر [[سرنوشت]] خود و متأثر ساختن محیط پیرامون و [[جهان]] خارج از خود را دارا هستند.[[اضطراب]] و [[ترس]] این افراد به حداقل میرسد و [[آرامش]] با [[زندگی]] فرد توأم می‌شود و [[احساس]] وجود [[قدرت روحی]] در فرد تقویت مییابد<ref>نظری شاری، عبدالله، نقش ایمان در بهداشت روانی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، قم، جامعةالمصطفی العالمیه، ۱۳۸۸، ص۳۰۰.</ref>.

*از دیدگاه [[شیعه]] [[امامان]]{{عم}} ادامه‌دهندگان راه [[پیامبران]] در [[هدایت]] و [[نجات]] [[جوامع انسانی]] از [[گمراهی]] و تباهی‌اند. در این نگرش، [[ایمان به امامت]] و [[باور به مهدویت]] و [[انتظار ظهور منجی]] [[جهان]] بشری و رسیدن به ایده "[[مدینه فاضله]]" و [[نجات]] نهایی [[انسان]] از ستم‌گری‌ها، [[بی‌عدالتی‌ها]]، آسیب‌ها و [[ناهنجاری‌ها]] و رسیدن به "[[آرمان‌شهر]]" مطلوب و مورد تمنای دیرینه [[انسان]] که سرشار از [[عدالت]]، [[برکت]]، [[امنیت]]، [[رفاه]] و [[آسایش]]، و [[صلح]] و برادریِ همیشگی تا [[پایان تاریخ]] است، با [[ظهور امام مهدی]]{{ع}} انجام می‌گیرد، که رسیدن به این [[آرمان]] و [[هدف]] والا،[[ایمان]] و [[یقین]]، [[تقوا]] و [[پاکی]]، [[صبر]] و [[پایداری]]، و [[آمادگی]]، [[مجاهدت]]، و [[جدیت]] [[جامعه]] [[مؤمنان]] را می‌طلبد<ref>نظری شاری، عبدالله، نقش ایمان در بهداشت روانی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، قم، جامعةالمصطفی العالمیه، ۱۳۸۸، ص۳۰۳-۳۰۵.</ref><ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با [[دانشنامه مجازی امامت و ولایت]].</ref>.

[[مکتب انتظار]]، نه تنها پایان و نابودی [[جهان]] را در عصر کنونی نفی می‌کند، بلکه [[آینده]] سرشار از خوبی و خیر و [[برکت]] و [[امنیت]] را برای [[بشریت]] نوید می‌دهد:

===[[عدالت]] جهان‌گیر، پس از [[ظلم]] گسترده===

===[[آسایش]] و [[رفاه]] در سایه [[حاکمیت]] [[پرهیزگاران]]، پس از نابودی [[دولت]] [[فاسقان]]===

===آبادی فراگیر، پس از [[جنگ]] و ویرانی===

[[امام علی]] ({{ع}}) به این [[سختی‌ها]] و نشانه‌های [[پیش از ظهور]] اشاره فرموده و آثار [[رفاه]] و [[امنیت]] و [[عدالت]] و [[معنویت]] [[دولت]] [[الهی]] [[امام مهدی]]{{ع}} را [[پس از ظهور]]، این چنین بیان کرده است: {{متن حدیث|حَتَّی تَقُومَ‏ الْحَرْبُ‏ بِکُمْ عَلَی سَاقٍ بَادِیاً نَوَاجِذُهَا مَمْلُوءَةً أَخْلَافُهَا حُلْواً رَضَاعُهَا عَلْقَماً عَاقِبَتُهَا أَلَا وَ فِی غَدٍ وَ سَیَأْتِی‏غَدٌ بِمَا لَا تَعْرِفُونَ یَأْخُذُ الْوَالِی مِنْ غَیْرِهَا عُمَّالَهَا عَلَی مَسَاوِئِ أَعْمَالِهَا وَ تُخْرِجُ لَهُ الْأَرْضُ أَفَالِیذَ کَبِدِهَا وَ تُلْقِی إِلَیْهِ سِلْماً مَقَالِیدَهَا فَیُرِیکُمْ کَیْفَ عَدْلُ السِّیرَةِ وَ یُحْیِی مَیِّتَ الْکِتَابِ وَ السُّنَّةِ}}:[[جنگ]] قد علَم خواهد کرد، در حالی که دندان‌های خود را نشان می‏‌دهد. پستان‌هایش پر و آماده است. شروع کار شیرین است و [[عاقبت]] آن تلخ. همانا فردا- و فردا چیزی ظاهر خواهد کرد که او را نمی‏‌شناسید و انتظارش را ندارید- آن [[حاکم]] انقلابی هر یک از عمّال حکومت‌های قبلی را به سزای خودش خواهد رسانید، [[زمین]] پاره‏‌های جگر خود را از معادن و [[خیرات]] و [[برکات]] برای او بیرون خواهد آورد و کلیدهای خود را با [[تمکین]] به او [[تسلیم]] خواهد کرد؛ آن وقت به شما نشان خواهد داد که [[عدالت]] واقعی چیست، و [[کتاب خدا]] و [[سنّت]] [[پیامبر]] را [[احیاء]] خواهد کرد.<ref>محمد بن حسین شریف الرضی، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ۱جلد، هجرت - قم، چاپ: اول، ۱۴۱۴ ق، ص۱۹۵-۱۹۶.</ref>

در این [[خطبه امام علی]] ({{ع}}) نیز، از یک [[آینده]] سخت و خشم‌ناک و جنگ‌های وحشت‌زا یاد می‏‌کند، ولی در پایان این شب سیه، [[طلوع]] [[خورشید]] درخشان [[توحید]] و [[عدالت]] را نوید می‏دهد.  

===[[امنیت]] دایمی، پس از [[خوف]] و تهدیدها===

براساس [[جهان‌بینی]] [[انتظار]]، [[آینده جهان]] و فردای [[سرنوشت انسان]] همان است که [[خداوند متعال]] در [[قرآن کریم]] ترسیم فرموده است.[[آینده]] که در آن [[حجّت]] [[خدا]]{{ع}} و [[صالحان]] [[امت]]، زمام امور [[جهان]] را به دست می‌گیرند و [[حاکمیت]] [[دین اسلام]] به عنوان آخرین و [[کامل‌ترین]] آئین [[توحیدی]]، موجب [[رضایت]] و خوشنودی [[خداوند]] و [[انسان]] در [[زندگی]] می‌شود و ترس‌ و هراس‌ها از میان رفته و [[امنیت]] و [[آرامش]] دایمی بر [[انسان]] و [[جهان]] [[حاکم]] می‌شود: {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا}}<ref>«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان ر» سوره نور، آیه 55.</ref>

===[[آرامش]]، در سایه [[زیارت]]، [[توسّل]] و [[دعا برای امام زمان]]===

[[امام زمان]]{{ع}} نقش بسیار زنده و مؤثّر در [[مناسک]] مذهبی [[جامعه]] [[مؤمنین]] دارد. آنان در [[قنوت]] [[نماز]] یا پس از ادای هر [[فریضه]]، دعای [[سلامتی]] و فرَج آن [[حضرت]] را با دل‌های‌ آکنده از [[اشتیاق]] زمزمه می‌کنند: {{متن جدیث|اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَةِ بنِ الحَسَن، صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ، فِی هَذِهِ السَّاعَةِ وَ فِی کُلِّ سَاعَةٍ، وَلِیّاً وَ حَافِظاً وَ قَائِداً وَ نَاصِراً وَ دَلِیلًا وَ عَیْنا،ً حَتَّی تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً، وَ تُمَتعَهُ فِیهَا طَوِیلاً}}: خدایا، ولیّ‏‌ات [[حضرت]] حجّة بن الحسن که درودهای تو بر او و بر پدرانش باد، در این لحظه و در تمام لحظات، [[سرپرست]] و نگاهدار و [[راهبر]] و یاری‌گر و [[راهنما]] و دیدبان باش، تا او را به صورتی که خوشایند اوست ساکن [[زمین]] گردانیده و مدّت زمان طولانی در آن بهره‏مند سازی!".

سپس این گونه با [[امام زمان]] خود [[عهد]] و [[بیعت]] تازه می‌نمایند. {{متن حدیث|...اللّٰهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یَوْمِی هٰذَا وَمَا عِشْتُ مِنْ أَیَّامِی عَهْداً وَعَقْداً وَبَیْعَةً لَهُ فِی عُنُقِی لَا أَحُولُ عَنْها وَلَا أَزُولُ أَبَداً، اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصارِهِ وَأَعْوانِهِ، وَالذَّابِّینَ عَنْهُ، والْمُسارِعِینَ إِلَیْهِ فِی قَضاءِ حَوَائِجِهِ، وَالْمُمْتَثِلِینَ لِأَوامِرِهِ، وَالْمُحامِینَ عَنْهُ، وَالسَّابِقِینَ إِلیٰ إِرادَتِهِ، وَالْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ}}: خدایا! در صبح این روز و در همه روزهای زندگی‌ام، برای آن [[حضرت]] بر عهده‌ام، [[عهد]] و [[پیمان]] و [[بیعت]] [[تجدید]] می‌کنم که از آن‌، رو نگردانم و هیچ‌گاه دست برندارم. خدایا مرا، از [[یاران]] و مددکاران و دفاع‌کنندگان از او و از شتابندگان به سویش، در برآوردن خواسته‌هایش و اطاعت‌کنندگان اَوامرش و مدافعان حضرتش و پیشی‌گیرندگان به جانب خواسته‌اش و کشته‌شدگان در پیشگاهش قرار دِه!".

"[[انسان]] [[منتظِر]]"، در [[کنگره]] جهانی [[حج]]، در مراسم [[زیارت پیامبر]] [[اسلام]] و [[اهل‌بیت]]{{ع}}، در [[زیارت]] پر شکوه [[اربعین]]، در هر [[زیارت]] و [[مناسک]] [[دینی]]، به دنبال [[امام زمان]] خود می‌گردد و با شور و [[شوق]] همه جا را در طلبش جستجو می‌کند: {{متن حدیث|لَیتَ شِعرِی أَینَ استَقَرَّت بِکَ النَّوی بَل أی أرضٍ تُقِلُّکَ أَو ثَری أَبِرَضوی أَم غَیرِها أَم ذِی طُوی…}}؛ای کاش می‌دانستم در چه جایی منزل گرفته‌ای و چه سرزمین و مکانی تو را در برگرفته است! آیا در "[[کوه رضوی]]" هستی و یا در جای دیگر و یا در "[[ذی طوی]]" هستی…."<ref>سیدبن طاووس، إقبال الأعمال،ص۲۹۸؛ شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، دعای ندبه.</ref>  

علاوه براین، [[مؤمنان]] برای [[زیارت امام زمان]]{{ع}} و [[پدر]] گرامی‌اش [[امام عسکری]]{{ع}} به سامراء می‌روند. هم‌چنین [[امام عصر]]{{ع}}، هر [[عصر جمعه]] مهمان دل‌های " منتظِران" است، که مراسم [[زیارت]] "[[آل یاسین]]" آن [[حضرت]] را برگزار نموده [[امام زمان]] خود را از راه دور [[زیارت]] می‌کنند: "[[سلام]] بر تو آن گاه که می‌ایستی، [[سلام]] بر تو آن گاه که می‌نشینی، [[سلام]] بر تو هنگامی که [[قرآن]] می‌خوانی و بیان می‌کنی، آن گاه که [[نماز]] می‌گزاری و [[قنوت]] می‌بندی، [[سلام]] بر تو چون به [[رکوع]] می‌روی و [[سجده]] می‌کنی: {{متن حدیث|اَلسَّلامُ عَلَیکَ حینَ تَقُومُ السَّلامُ عَلَیکَ حینَ تَقعُدُ السَّلامُ عَلَیکَ حینَ تَقرَءُ وَ تُبَینُ السَّلامُ عَلَیکَ حینَ تُصَلِّی وَ تَقنُتُ السَّلامُ عَلَیکَ حینَ تَرکَعُ وَ تَسجُدُ....}}<ref>شیخ طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۲؛ مفتایح الجنان، زیارت آل یاسین.</ref>

==کیفیت تأثیرگزاری [[زیارت]]، [[توسّل]] و [[دعا برای امام زمان]]{{ع}} در [[آرامش]] دهی و ارتقای [[بهداشت روان]]==

===نقش [[دعا برای امام زمان]]{{ع}} در [[آرامش]] دهی و ارتقای [[بهداشت روانی]]===

از این جهت [[جامعه]] [[مؤمنین]]، در قالب "دعای فرَجِ" [[امام زمان]]{{ع}}، از [[مصائب]] و بلاهای [[جان]] فرسای [[دوران غیبت]] به [[خداوند متعال]] این چنین [[شکایت]] می‌برند: {{متن حدیث|... إِلَهِی عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجَاءُ وَ ضَاقَتِ الْأَرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمَاءُ وَ أَنْتَ الْمُسْتَعَانُ وَ إِلَیْکَ الْمُشْتَکَی وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّةِ وَ الرَّخَاءِ}}: خدایا گرفتاری بزرگ شد و [[اسرار]] بر ملا گشت و پرده کنار رفت، و [[امید]] بریده گشت و [[زمین]] تنگ‏ شد و [[خیرات]] [[آسمان]] دریغ شد و [[پشتیبان]] تویی و [[شکایت]] تنها به جانب تو است، در [[سختی]] و آسانی‏ تنها بر تو [[اعتماد]] است."<ref>شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، دعای فرَج.</ref>

یکی از آثار مهم روان شناختی چنین [[دعا]] و [[نیایش‌ها]]، [[آرامش]] بخشی آن است که این ویژگی در [[پیشگیری]] و کاهش [[اضطراب]] و ارتقای [[بهداشت روان]] نقش اساسی دارد. ویلیام جیمز می‏‌گوید: "همان‏طور که امواج خروشان اقیانوس نمی‏‌تواند آرامشِ ژرفای آن را برهم زند و [[امنیت]] آن را پریشان سازد، [[شایسته]] است که دگرگونی‏‌های سطحی و موقّت [[زندگی]]، [[آرامش]] درونی [[انسانی]] را که عمیقاً به [[خداوند]] [[ایمان]] دارد، بر هم نزند؛ چرا که [[انسان]] [[مؤمن]] و متدینِ واقعی، [[تسلیم]] [[اضطراب]] نمی‌‏شود و توازن [[شخصیت]] خویش را [[حفظ]] می‌‏کند و همواره آماده‌ مقابله با مسائل ناخوشایندی است که احتمالاً روزگار برایش پیش می‌آورد".<ref>ویلیام جیمز، دین و روان، مترجم: مهدی قائنی،، قم، دارالفکر، ۱۳۶۸، چاپ دوم، ص ۱۶۸.</ref>

[[راز و نیاز]] و درخواست [[گشایش]] از [[خداوند متعال]] با واسطه قرار دادن [[حجت خدا]]، به [[انسان]] [[امید]] و نیروی [[اراده]] می‌دهد؛ فرد [[احساس]] می‌کند که به [[پناهگاه]] [[عظیم]] و مطمئنی اتّکا کرده است و بدین‌سان [[احساس]] پشتوانه و دریافت [[آرامش]] و توان‌مندی می‌نماید. اگر این [[ارتباط]] با آن منبع لا یتناهی [[عظمت]] و [[قدرت]] و [[رحمت]] قطع باشد، [[احساس]] نا امنی و [[نگرانی]] در او ایجاد می‌شود و به [[استرس]] و [[اضطراب]] [[مبتلا]] می‌گردد.

دکتر آلکسیس کارل در باره‌ اثر آرام بخشی و تسکینی [[دعا]] می‌‏گوید: "[[نیایش]] را نباید با مُرفین هم‏ردیف دانست؛ زیرا [[نیایش]] در همین حال که [[آرامش]] را پدید آورده است، به‏ طور کامل و صحیح، در فعالیت‏‌های مغزی [[انسان]] یک نوع شکفتگی و انبساط [[باطنی]] و گاه قهرمانی و [[دلاوری]] را تحریک می‏‌کند.[[دعا]] در [[انسان]] نیروی [[مقاومت]] می‌‏آفریند، تلخی‌‏ها را شیرین می‌‏گرداند و [[انسان]] با [[دعا]]، خود را از [[اندوه]]، [[اضطراب]]، و تردید رهایی داده و خویشتن را به پایگاه [[عظیم]] [[قدرت روحی]] و [[معنوی]] متصل می‏‌کند که هیچ حادثه و رویدادی [[آرامش]] و [[اطمینان]] او را برهم نمی‌‏زند. [[آدمی]] به واسطه [[دعا]] و [[نیایش]] به [[قدرت]] لایتناهی تکیه می‌کند و در تمام امور از او مدد می‏‌گیرد و مآلاً [[صدق]] و [[خلوص]]، [[آرامش]] و [[صفا]] تمام هستی او را احاطه می‏‌کند. اصولاً [[دعا]] و [[نیایش]] [[انسان‌‏ها]] را آن‏چنان [[رشد]] می‌‏دهد که جامه‌‏ای که [[وراثت]] و محیط به قامت‌شان دوخته است، برای‌‌شان کوتاه می‌گردد، [[ملاقات]] [[پروردگار]] آن‏ها را از [[صلح]] و [[آرامش]] درون لبریز می‏‌سازد، به‌طوری که شعشعه پرتو این [[صلح]] از چهره آن‏ها نمودار است و آن را هر جا که روند، با خود می‌‏برند."<ref>آلکسیس کارل، نیایش، مترجم: علی شریعتی، تهران، الهام، ۱۳۷۷، چاپ سوم، ص ۶۳.</ref>

==نتیجه گیری==

[[انتظار ظهور امام مهدی]]{{ع}}، از دو جهت در [[آرامش روانی]] و در نتیجه، ارتقای [[بهداشت روانی]] افراد تأثیر دارد.

#نگرش و [[جهان‌بینی]] [[انتظار]]، که بر پایه [[معارف]] [[یقینی]] و [[اعتقادات]] قطعی [[دین اسلام]] [[استوار]] است، [[انسان]] را نسبت به [[آینده]] سرشار از [[معنویت]] و [[امنیت]] و [[عدالت]] [[اطمینان]] می‌دهد و [[ترس]] از آینده‌ تاریک و هراس‌انگیز و نابودی [[انسان]] و [[جهان]] را توسط تسلیحات اتمی و بیولوژیک نفی می‌کند و این، عامل مهمی در [[آرامش]] و ارتقای [[بهداشت روانی]] فرد و [[جامعه]] [[عصر انتظار]] است.

==پرسش مستقیم==