|
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| [[پرونده:13681398.jpeg |175px|بی‌قاب|چپ|پیوند= مباهله]] | | '''[[محرم|محرم]] ''' نام نخستین ماه از ماه‌های دوازده‌گانه قمری است. علّت نام‌گذاری این ماه به محرّم آن بوده که در ایّام [[جاهلیّت]]، [[جنگ]] در این ماه را [[حرام]] می‌دانستند و اشاره به [[حرمت]] و [[احترام]] آن دارد و روز اوّل محرّم را اوّل سال قمری قرار می‌دادند. |
|
| |
|
| '''[[مباهله|مباهله]] ''' به معنای نفرین کردن شخص [[دروغگو]] و [[ظالم]] و [[تضرّع]] به درگاه [[خدا]] برای دفع بلا از خود یا نزول [[بلا]] بر [[ظالم]] است و در اصطلاح به عملی گفته می‌شود که دو یا چند نفر مخالف در مسئلۀ مهم [[دینی]] یک جا جمع شوند و با اصرار و [[تضرع]] به درگاه [[خداوند]] از او بخواهند [[باطل]] را رسوا و [[مجازات]] کند، همان کاری که [[پیامبر اسلام]]{{صل}} در برابر [[مسیحیان]] [[نجران]] کرد و این کار بیانگر تلاش‌های فراوان [[رسول اکرم]]{{صل}} برای [[دعوت]] [[اهل کتاب]] به [[دین اسلام]] بوده است.
| | امّا [[بنی امیّه]] با ریختن [[خون]] [[سید الشهدا]] در این ماه و پدید آوردن [[حادثۀ کربلا]]، [[احترام]] [[ماه حرام]] را نگه نداشتند. [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: "در [[جاهلیّت]]، [[حرمت]] این ماه نگاه داشته می‌شد و در آن نمی‌جنگیدند؛ ولی در این ماه، خون‌های ما را ریختند و [[حرمت]] ما را شکستند و [[فرزندان]] و [[زنان]] ما را [[اسیر]] کردند و خیمه‌ها را [[آتش]] زدند و [[غارت]] کردند و [[حرمت]] [[پیامبر]] را دربارۀ ذرّیه‌اش رعایت نکردند". |
|
| |
|
| در [[آیه ۶۱ سورۀ آل عمران]] به موضوع مباهله [[پیامبر خاتم]] {{صل}} با مسیحیان نجران اشاره شده است که به [[آیۀ مباهله]] معروف است: {{متن قرآن|فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَكمُ وَ نِسَاءَنَا وَ نِسَاءَكُمْ وَ أَنفُسَنَا وَ أَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتهَلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّهِ عَلىَ الْكَذِبِينَ}}. این آیه بر سه چیز دلالت دارد: دلالت بر [[افضلیت اهل بیت]]{{عم}}؛ دلالت بر [[افضلیت امام علی]]{{ع}} و دلالت بر [[امامت امام علی]]{{ع}}. | | در دوّم ماه محرّم الحرام سال ۶۱ هجری، کاروان [[ابا عبدالله]]{{ع}} وارد [[کربلا]] شد و اردو زد. به تدریج بر [[سپاه]] [[کوفیان]] که آن حضرت را محاصره کرده بودند افزوده شد. روز نهم ماه [[محرم]] “تاسوعا” نام دارد و روز دهم آن “عاشورا”، روز [[شهادت]] [[سید الشهدا]] و [[یاران]] و فرزندانش در کربلاست. |
|
| |
|
| جریان مباهله بدین صورت است که در [[سال نهم هجری]]، گروهی از [[مسیحیان]] [[نجران]] در [[شهر مدینه]]، نزد [[پیامبر]]{{صل}} آمدند و ابتدا دربارۀ ماهیت [[عیسی]]{{ع}} سؤال کردند. [[رسول اکرم]]{{صل}} از ایشان به عنوان [[بنده]] و [[پیامبر خدا]] یاد کرد. آنان شگفت‌زده پرسیدند: "چگونه ممکن است در حالی که همۀ [[آدمیان]] پدری دارند، [[عیسی]]{{ع}} بدون پدر به [[دنیا]] آمده باشد؟" [[پیامبر]]{{صل}} فرمودند: «[[آدم]] نیز از خاک و بدون پدر آفریده شد و [[آفرینش]] [[عیسی]]{{ع}} نیز همانند [[آفرینش آدم]]، بدون پدر و از نفخۀ [[روح القدس]] است.
| | از آنجا که ماه محرّم، یادآور [[حادثۀ کربلا]] و عاشوراست، فرا رسیدن آن [[دل‌ها]] را پر از [[غم]] می‌سازد و [[پیروان]] و شیفتگان [[امام حسین]]{{ع}}، از اوّل [[محرم]]، محافل و مجالسی را سیاهپوش کرده، به یاد آن [[امام]] [[شهید]] به [[عزاداری]] می‌پردازند. [[محرم]] همچون [[عاشورا]]، رمز احیای خاطرۀ حماسه‌های کربلاست و نقش این ماه در [[حفظ]] دستاورد‌های [[نهضت حسینی]] مهمّ است و در این ماه، سراسر کشورها و شهر‌های [[شیعه]] نشین، به یاد [[شهیدان کربلا]] [[اشک]] می‌ریزند و از عاشوراییان درس می‌گیرند. [[امام خمینی]] فرموده است: “محرّم، ماه [[نهضت]] بزرگ [[سید]] [[شهیدان]] و [[سرور]] [[اولیاء]] خداست که با [[قیام]] خود در مقابل [[طاغوت]]، [[تعلیم]] سازندگی و کوبندگی به [[بشر]] داد و راه فنای [[ظالم]] و شکستن [[ستمکار]] را به فدایی دادن و فدایی شدن دانست”. |
|
| |
|
| زمانی که بحث به نتیجه نرسید، [[پیامبر]]{{صل}} به [[فرمان]] [[پروردگار]] به آنها پییشنهاد مباهله داد، فردای آن روز ۲۴ یا ۲۵ ذی‌الحجه، [[رسول خدا]]{{صل}} همراه با [[علی]]{{ع}}، [[فاطمه زهرا]]{{س}} و [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{ع}} برای مباهله بیرون آمدند؛ [[مسیحیان]] [[نجران]] نیز با برخی از فرزندان خود بیرون آمدند و وقتی شکوه و جلال آن بزرگواران را دیدند، ترسیده و از مباهله منصرف شدند، گروهی [[اسلام]] آورده و عدهای به دادن جزیۀ سالیانه دو هزار دست لباس راضی شدند.
| | طبق روایات از معصومان (ع)، در محرم آخرین سال [[غیبت]] اتفاقاتی رخ می‌دهد. نهم [[محرم]] (طبق روایتی) در [[مکه مکرمه]]، [[سیصد و سیزده]] یار حضرت جمع می‌شوند و دهم [[محرم]] (طبق روایتی) روز [[ظهور]] حضرت است در [[مکه]] که حضرت بین [[رکن و مقام]] [[خطبه]] می‌خواند، آن‌گاه [[یاران]] حضرت با ایشان [[بیعت]] می‌کنند. ندای [[جبرئیل]] نیز در این روز شنیده می‌شود. |
|
| |
|
| این حادثه، موقعیّت والای [[اهل بیت]]{{ع}} را نزد [[خدا]] نشان می‌دهد و از [[فضایل]] روشن [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} است که در [[آیه]]، جان [[پیامبر]]{{صل}} به شمار آمده و نشان می‌دهد او [[افضل]] [[صحابه]] است و خود [[امام علی]]{{ع}} و [[امامان]] دیگر نیز به این واقعه استشهاد و [[احتجاج]] کرده اند.
| | <div class="mainpage_box_more">[[محرم|ادامه]]</div> |
| | |
| <div class="mainpage_box_more">[[مباهله|ادامه]]</div> | |
