وسعت حکومت امام مهدی چه مقدار است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات پرسش

}}

'''وسعت [[حکومت]] [[امام مهدی]]{{ع}} چه مقدار است؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.

«تردیدی نیست که [[حکومت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} حکومتی جهانی است؛ زیرا او [[موعود]] همه [[بشریت]] و تحقق بخش آرزوی همه [[انسان]] هاست؛ بنابراین آنچه از زیبایی‌ها و [[خوبی‌ها]] در سایه [[حکومت]] او به وجود آید، سراسر [[زمین]] را فرا خواهد گرفت. این حقیقتی است که [[روایات]] فراوان، [[شاهد]] آن است که به گروه‌هایی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

#روایاتی که از تسلّط [[امام مهدی]]{{ع}} بر مناطق مختلف [[جهان]] خبر داده است که گستردگی و پراکندگی و اهمیت آن مناطق، حکایت از [[سلطه]] آن [[حضرت]] بر تمام [[جهان]] دارد و معلوم می‌شود که نام بردن از [[شهرها]] و کشورها در [[روایات]]، از باب نمونه و مثال بوده و [[میزان]] [[درک]] مخاطبان [[روایات]] در آن زمان نیز ملاحظه شده است. در [[روایات]] مختلف از [[روم]]، چین، [[دیلم]] یا کوه‌های [[دیلم]]، ترک، [[سند]]، [[هند]]، [[قسطنطنیه]]، [[کابل شاه]] و خزر به عنوان مناطقی که [[امام مهدی]]{{ع}} بر آن‌ها مسلط خواهد شد و آن‌ها را [[فتح]] خواهد کرد، نام برده شده است.<ref>غیبت نعمانی، باب ۱۳، ح ۲۲، ص ۳۳۰.</ref> گفتنی است که در زمان [[امامان]]{{عم}} مناطق یاد شده بر بخش‌های بسیار گسترده‌تری نسبت به زمان ما، گفته می‌شده است؛ برای مثال «[[روم]]» شامل همه اروپا و حتی قاره [[آمریکا]] می‌شده و مراد از چین، همه شرق آسیا بوده که شامل ژاپن نیز می‌شود؛ همان‌گونه که "[[هند]]"، [[پاکستان]] امروز را هم شامل بوده است. [[شهر]] [[قسطنطنیه]] همان [[استانبول]] است که در [[جهان]] آن روز به عنوان مقاوم‌ترین [[شهرها]] و مناطق، از آن یاد می‌شده و در واقع [[فتح]] آن، یک [[پیروزی]] و موفقیت بزرگ شمرده می‌شده است؛ زیرا یکی از راه‌های اصلی ورود به قاره اروپا بوده است. خلاصه اینکه تسلّط [[امام مهدی]]{{ع}} بر مناطق حسّاس و مهم [[جهان]]، حکایت از گستردگی جهانی [[فرمانروایی]] آن [[حضرت]] دارد.

#گذشته از [[روایات]] دسته اول و دسته دوّم، [[روایات]] متعددی در دست است که به روشنی از [[جهانی بودن]] [[حکومت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} خبر می‌دهد. در سخنی از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} آمده است که [[خداوند متعال]] فرموده است: "من [[دین]] خود را به دست آن‌ها [[پیشوایان]] [[دوازده گانه]] بر همه آیین‌ها پیروز می‌کنم و به دست ایشان، [[فرمان]] خود را بر همه چیره خواهم ساخت و به [[قیام]] آخرین آن‌ها سراسر [[زمین]] را از دشمنانم [[پاک]] خواهم کرد و او را بر [[مشرق]] و [[مغرب]] [[زمین]] [[فرمانروا]] خواهم گرداند... .<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، باب ۲۳، ح ۴، ص ۴۷۷.</ref> [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[قائم]] {{ع}} از ما [[خاندان]] [[پیامبر]] است... او کسی است که [[فرمانروایی]] او [[مشرق]] و [[مغرب]] عالم را فرا خواهد گرفت و [[خداوند]] به دست او [[دین]] خود را بر همه [[ادیان]] [[غلبه]] می‌دهد، اگر چه [[مشرکان]] را خوش نیاید"<ref>{{عربی|" الْقَائِمُ مِنَّا ... يَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دَيْنَهُ‏  {{متن قرآن| عَلَى‏ الدِّينِ‏ كُلِّهِ‏ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ح ۱۶، ص ۶۰۳.</ref>. اما مرکز [[حکومت جهانی]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[شهر]] تاریخی [[کوفه]] است که در آن زمان، وسعت زیادی خواهد یافت؛ به گونه‌ای که [[شهر]] [[نجف]] را که چند کیلومتری [[کوفه]] است، شامل می‌شود. به همین [[دلیل]] است که در بعضی [[روایات]]، [[کوفه]] و در بعضی دیگر [[نجف]] به عنوان مرکز [[حکومت]] نام برده شده است. [[امام صادق]]{{ع}} در ضمن روایتی طولانی فرمود: "مرکز [[حکومت]] او [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[شهر]] [[کوفه]] خواهد بود و محل [[قضاوت]] او [[مسجد کوفه]].<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۱.</ref> گفتنی است [[شهر کوفه]] از دیرزمان، مورد توجّه [[خاندان]] [[پیامبر]]{{صل}} و محل [[زمامداری]] [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} بوده است و [[مسجد]] مشهود آن، یکی از چهار [[مسجد]] معروف [[جهان اسلام]] است که [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} در آن [[نماز]] و [[خطبه]] می‌خوانده و نیز در آن به امر [[قضاوت]] می‌پرداخته است و در نهایت در [[محراب]] همان [[مسجد]]، به [[شهادت]] رسیده است»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص ۲۲۴ - ۲۲۶.</ref>.