رؤیت خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها

*رؤیت، از جمله صفات سلبی [[خداوند]] است که همواره محل [[اختلاف]] [[رأی]] [[فرقه‌های کلامی]] عالم [[اسلام]] بوده اس. [[معتزله]] منکر رؤیت [[خداوند]] بوده، معتقدند که [[خداوند]] به هیچ وجه قابل [[شهود]] و رؤیت نیست. از دیدگاه آنان، فقط می‎‌توان به [[خدا]] [[اعتقاد]] داشت و [[اعتقاد]] و [[ایمان]] به حوزه [[فکر]] و ذهن مربوط است و این نکته بنابراین [[دلیل]] [[قرآنی]] است: {{متن قرآن|لاَّ تُدْرِكُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ}}<ref> چشم‌ها او را در نمی‌یابند و او چشم‌ها را در می‌یابد و او نازک‌بین آگاه است؛ سوره انعام، آیه: ۱۰۳.</ref>.

*اما [[اشاعره]] معتقدند که [[خداوند]] در [[قیامت]] با چشم دیده می‌شود. اینان بر این ادعا به برخی [[احادیث]] و [[آیات]] [[استدلال]] می‌کنند. از جمله [[آیه کریمه]]: {{متن قرآن|وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ  إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ }}<ref> سوره قیامت، آیه:۲۲-۲۳.</ref>.

*مهم‌ترین چالش در مورد رؤیت [[خداوند]]، رویکرد [[اشاعره]] است که همواره مورد اشکال جدی [[متکلمان اسلامی]] بوده است؛ حتی اشعریان متأخر نیز با توجه به وضوح استحاله چنین رؤیتی، درصدد توجیه آن برآمدند. [[فاضل قوشجی]] در شرح تجرید گفته است: مراد از رؤیت [[خدا]]، رؤیت مقابله‌ای نیست که مستلزمِ قرار گرفتن [[خداوند]] در جهت و مکان باشد. [[فخر رازی]] نیز در "محصل" می‌‌گوید: [[خداوند]] همان حالتی را که هنگام مشاهده یک چیز برای [[عقل]] حاصل می‌‌کند، برای چشمان [[مؤمنین]] در خصوص مشاهده [[خدا]] ایجاد می‌‌کند. در نهایت، [[تفاسیر]] متأخران [[اشعری]] از رؤیت [[خداوند]]، یا به رؤیت قلبی باز می‌‌گردد و یا به مفهومی نامعقول و غیرقابل تصور از رؤیت می‌‌انجامد<ref>سبحانی، محاضرات فی الالهیات، ص۲۰۶ - ۲۰۳.</ref><ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۱۱۶-۱۱۷.</ref>.

{{پانویس}}

[[رده:رؤیت خداوند]]