←یاری‌خواهی اول در روز عاشورا
| خط ۱۳۷: | خط ۱۳۷: | ||
امام حسین{{ع}} روز عاشورا، شتر خویش را خواست و بر آن سوار شد و با صدایی بلند که همه [[سپاهیان ابن سعد]] آن را بشنوند، فرمود: | امام حسین{{ع}} روز عاشورا، شتر خویش را خواست و بر آن سوار شد و با صدایی بلند که همه [[سپاهیان ابن سعد]] آن را بشنوند، فرمود: | ||
«ای [[مردم]]! سخنم را بشنوید و [[شتاب]] مکنید تا بر پایه حقی که بر من دارید، اندرزتان دهم و دلیل درآمدنم بر شما را بگویم. اگر پذیرفتید و سخنم را [[تصدیق]] کردید و با من [[انصاف]] ورزیدید، سعادتمندتر خواهید بود و راهی بر من ندارید، و اگر دلیل و عذرم را نپذیرفتید و از جانب خود به من انصاف ندادید: «ساز و برگ خویش و شریکانتان (بتان) را گرد آورید و هیچ چیز از کاری که می‌کنید بر شما پوشیده نباشد. به [[دشمنی]]، گام پیش نهید و به من، مهلت ندهید»<ref>{{متن قرآن|فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ وَشُرَكَاءَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَيَّ وَلَا تُنْظِرُونِ}} «بنابراین با شریک‌هایتان هم‌داستان شوید به گونه‌ای که کارتان بر شما پوشیده نباشد سپس کار مرا تمام» سوره یونس، آیه ۷۱.</ref>، «ولی من، خداست که این کتاب را نازل کرده است، و او [[سرپرست]] [[صالحان]] است»<ref>{{متن قرآن|إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ}} «بی‌گمان سرپرست من خداوند است که این کتاب (آسمانی) را فرو فرستاده است و او شایستگان را سرپرستی می‌کند» سوره اعراف، آیه ۱۹۶.</ref>. | «ای [[مردم]]! سخنم را بشنوید و [[شتاب]] مکنید تا بر پایه حقی که بر من دارید، اندرزتان دهم و دلیل درآمدنم بر شما را بگویم. اگر پذیرفتید و سخنم را [[تصدیق]] کردید و با من [[انصاف]] ورزیدید، سعادتمندتر خواهید بود و راهی بر من ندارید، و اگر دلیل و عذرم را نپذیرفتید و از جانب خود به من انصاف ندادید: «ساز و برگ خویش و شریکانتان (بتان) را گرد آورید و هیچ چیز از کاری که می‌کنید بر شما پوشیده نباشد. به [[دشمنی]]، گام پیش نهید و به من، مهلت ندهید»<ref>{{متن قرآن|فَأَجْمِعُوا أَمْرَكُمْ وَشُرَكَاءَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُنْ أَمْرُكُمْ عَلَيْكُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُوا إِلَيَّ وَلَا تُنْظِرُونِ}} «بنابراین با شریک‌هایتان هم‌داستان شوید به گونه‌ای که کارتان بر شما پوشیده نباشد سپس کار مرا تمام» سوره یونس، آیه ۷۱.</ref>، «ولی من، خداست که این کتاب را نازل کرده است، و او [[سرپرست]] [[صالحان]] است»<ref>{{متن قرآن|إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ}} «بی‌گمان سرپرست من خداوند است که این کتاب (آسمانی) را فرو فرستاده است و او شایستگان را سرپرستی می‌کند» سوره اعراف، آیه ۱۹۶.</ref>. | ||
[[زنان]] چون این سخن را شنیدند، فریاد کشیدند و گریستند و صدایشان بالا گرفت. [[حسین علی]]{{ع}} برادرش [[عباس بن علی]]{{ع}} و پسرش [[علی اکبر]]{{ع}} را سوی آنان فرستاد و به آن دو فرمود: «آنها را ساکت کنید که به جانم [[سوگند]]، بس گریه‌ها خواهند کرد». | [[زنان]] چون این سخن را شنیدند، فریاد کشیدند و گریستند و صدایشان بالا گرفت. [[حسین بن علی]]{{ع}} برادرش [[عباس بن علی]]{{ع}} و پسرش [[علی اکبر]]{{ع}} را سوی آنان فرستاد و به آن دو فرمود: «آنها را ساکت کنید که به جانم [[سوگند]]، بس گریه‌ها خواهند کرد». | ||
چون زنان ساکت شدند، [[خداوند]] را [[مدح]] و ثنا گفت و بر محمد و [[فرشتگان]] و [[پیامبران]] [[درود]] فرستاد و آن قدر از این‌گونه سخنان بر زبان جاری کرد که ذکر آن به شماره در نمی‌آید و پیش و پس از او از [[سخنرانی]] شنیده نشده است که رساتر از او سخن بگوید<ref>طبری، محمد، تاریخ طبری، ج۶، ص۲۴۲.</ref>. | چون زنان ساکت شدند، [[خداوند]] را [[مدح]] و ثنا گفت و بر محمد و [[فرشتگان]] و [[پیامبران]] [[درود]] فرستاد و آن قدر از این‌گونه سخنان بر زبان جاری کرد که ذکر آن به شماره در نمی‌آید و پیش و پس از او از [[سخنرانی]] شنیده نشده است که رساتر از او سخن بگوید<ref>طبری، محمد، تاریخ طبری، ج۶، ص۲۴۲.</ref>. | ||