آیه در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

لغویان قصد، [[شگفتی]]، [[عبرت]]، علامت و نشانه را از معانی آیه ذکر کرده‌اند. جمع این واژه «آیات» است و به ریشه «آ ی ی»، «آ و ی» و «أ أ ی» بر می‌گردد<ref>المصباح المنیر، ص۳۲؛ لسان العرب، ج۱۴، ص۶۰-۶۳.</ref>. و همه بر علامت و [[نشانه بودن]] آیه متفق‌اند. دیگر معانی آن نیز ریشه در واژه نشانه دارد. راغب اصفهانی آیه را به معنای نشانه آشکار ملازم با امر پنهان [[تفسیر]] کرده و به گونه‌ای که با راهیابی به علامت، به امر نهفته نیز می‌توان دست یافت. مانند نشانه راه که با آن راه آشکار می‌شود<ref>المفردات، ص۱۰۱.</ref>. نیز آیه به مفهوم مجموعه‌ای از حروف پیوسته به هم نیز آمده است<ref>معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۱۶۹.</ref>.

[[امام رضا]]{{ع}} از [[امیرمؤمنان]]{{ع}} حکایت کرده است: برای هر یک از [[مردم قریش]] آیه‌ای نازل شده و [[آیه]] ۱۷ [[سوره هود]]<ref>{{متن قرآن|أَفَمَنْ كَانَ عَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَيَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً أُولَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَنْ يَكْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ فَلَا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يُؤْمِنُونَ}} «پس آیا کسی که از سوی پروردگارش برهانی دارد و گواهی از (خویشان) وی پیرو اوست؛ و کتاب موسی به پیشوایی و بخشایش پیش از او بوده است، (مانند کسی است که چنین نیست)؟ آنان (که اهل بینش‌اند) به آن ایمان دارند و از دسته‌ها (ی مشرکان) هر کس بدان کفر ورزد آتش (دوزخ) وعده‌گاه اوست پس نسبت به آن در تردید مباش که آن (کتاب) از سوی پروردگار تو راستین است اما بیشتر (این) مردم ایمان نمی‌آورند» سوره هود، آیه ۱۷.</ref> در [[شأن]] من فرود آمده است<ref>الأمالی، طوسی، ص۳۷۱-۳۷۲.</ref>.

از اینکه [[امام رضا]]{{ع}} در [[گفت‌وگو]] با [[یهودیان]] آیاتی از [[تورات]] را [[تلاوت]] کرده و [[شگفتی]] آنان را برانگیخته است بر می‌آید تورات نیز همانند [[قرآن]] به صورت آیه تلاوت و از آیاتی جدا از یکدیگر تشکیل می‌شود<ref>التوحید، ص۴۲۲-۴۲۳.</ref>.