آزادی شعائر دینی اقلیت‌های دینی: تفاوت میان نسخه‌ها

مبنای [[حکم]] فوق موادی از پیمان‌های [[پیامبر اسلام]] {{صل}} با [[اهل کتاب]] و [[سیره نظری]] و عملی [[امام علی]] {{ع}} و سایر [[ائمه اطهار]] {{عم}}<ref>ر. ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۲۳۸؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج۱۰، ص۹۳؛ محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۷، ص۴۸۴؛ میرزا حسین نوری، مستدرک وسائل الشیعه، ج۸، ص۳۷۵.</ref> است؛ چنان که در [[پیمان]] [[پیامبر]] {{صل}} با اهالی [[مدینه]] آمده است: {{متن حدیث|ان لليهود دينهم، و للمسلمين دينهم}}<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۱۴۷–۱۵۰.</ref>.

پیامبر اسلام {{صل}} در نامه‌ای به ابوالحارث [[اسقف]] [[نجران]] به خودمختاری آنان در امور مذهبی و غیرمذهبی خویش، از قبیل اصل [[مالکیت]]، [[حفظ]] و اداره [[معابد]]، [[استقلال]] عمل در [[عزل]] اسقف‌ها و راهب‌ها و کاهن‌ها و هر آنچه مربوط به حقوقشان است، تصریح می‌کنند: {{متن حدیث|بسم الله الرحمن الرحيم، من محمد النبي إلى الأسقف أبي الحارث و أساقفة نجران و كهنتهم و من تبعهم و رهبانهم: أن لهم ما تحت أيديهم من قليل و كثير من بيعهم، و صلواتهم، و رهبانيتهم، و جوار الله و رسوله، لا يغير أسقف من أسقفيته، و لا راهب من رهبانيته، و لا كاهن من كهانته، و لا يغير حق من حقوقهم، و لا سلطانهم، و لا شي‏ء مما كانوا عليه‏}}<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۶۶؛ ابن اثیر، البدایة والنهایه، ج۵، ص۵۵؛ محمد حمیدالله، مکاتیب الرسول، ج۲، ص۳۳۳.</ref>.

عین ماده فوق در [[معاهده]] پیامبر {{صل}} با نصارای نجران نیز تکرار شده است.

همچنین آنان این [[آزادی]] را داشتند که در مقابل درخواست مکرر [[پیامبر اسلام]] {{صل}} از [[یهود]] برای ورود به کنیسه آنان [[مخالفت]] کنند و [[حضرت]] نیز بر آن ملتزم شد<ref>احمد، المسند، ج۷، ص۴۰. </ref>.