ابن قانع: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوالحسین عبدالباقی بن قانع بن مرزوق بن واثق بغدادی اموی]] مشهور به [[ابن قانع]] از [[موالی]] [[بنی امیه]] بود و به سال ۲۶۵ هجری به [[دنیا]] آمد<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۱، ص۸۹. </ref> و در راه به دست آوردن [[حدیث]]، سفرهای بسیاری کرد. <ref>شمس الدین ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۱۵، ص۵۲۷. </ref> از شخصیت‌هایی چون [[ابراهیم بن اسحاق حربی]]، [[محمد بن علی]] و [[حارث بن ابی اسامه]] حدیث شنیده و روایاتی را نقل کرده است. <ref>ابن جوزی، المنتظم، ج۱۴، ص۱۴۷. </ref> گویا [[شیخ طوسی]] او را [[شیعه]] و در شمار کسانی که روایتی از [[امامان]] {{عم}} نقل نکرده‌اند، نام برده است. <ref>رجال (الطوسی) ۴۸۸. </ref> او [[شاگردان]] و راویانی داشته که از آن میان می‌‌توان افرادی همچون [[دارقطنی]]<ref>دارقطنی، سنن دارقطنی، ج۱، ص۱۸۱. </ref> [[حاکم نیشابوری]]<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۱، ص۱۴۳. </ref> و [[عدی بن عبدالله]] را نام برد.<ref>حمزة بن یوسف سهمی، تاریخ جرجان، ص۲۸۴. </ref> دارقطنی وی را از [[راویان]] دارای [[اشتباه]] می‌‌دانست که بر خطاهای خود پافشاری داشت؛ ازاین رو برقانی بر خلاف توثیق [[بغدادی]]<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۱۱، ص۸۹.</ref> و [[خوش بینی]] [[ذهبی]] که او را فردی کثیرالحدیث و [[آگاه]] معرفی کرده. نامبرده را [[ضعیف]] و حدیثش را گرفتار آفت [[ناشناخته بودن]] متن آن می‌‌دانست. <ref>شمس الدین ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۱۵، ص۵۲۷. </ref> بر اساس آنچه در برخی منابع آمده، او [[مذهب حنفی]] داشته است. <ref>ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۳، ص۳۸۴. </ref> گفته شده وی حدود دو سال پیش از [[مرگ]] دچار اختلال حواس شد و [[روایات]] منقوله او در این مدت به هم آمیخته است. <ref>شمس الدین ذهبی، تاریخ الاسلام، ج ۲۶، ص۵۹. </ref> [[تاریخ]] درگذشت او به سال ۳۵۱ یا ۳۵۴ [[هجری]] بود. <ref>ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۳، ص۳۸۳. </ref> آثاری به وی نسبت داده شده که عبارت‌اند از: معجم الشیوخ<ref>حاجی خلیفه، کشف الظنون، ج۲، ص۱۷۳۵. </ref> التاریخ<ref>ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج۲، ص۲۴۸. </ref> السنن عن اهل البیت {{عم}}<ref>الفهرست (الطوسی) ۱۲۲. </ref> و معجم الصحابه<ref>شمس الدین ذهبی، تذکره الحفاظ، ج۳، ص۸۸۳.</ref><ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۲، ص۲۴۶.</ref>