اسخت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[اسخت در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط  = }}

== مقدمه ==

[[رسول خدا]] {{صل}} در سال هشتم<ref>و به نقلی سال ششم، یاقوت حموی، ج۱، ص۳۴۸.</ref> [[علاء حضرمی]] را همراه نامه‌ای به [[بحرین]] فرستاد و [[منذر بن ساوی]] و ساکنان بحرین را، که اسب می‌‌پرستیدند<ref>پرستش اسب به مردم جی اصفهان نیز منسوب است، ابوالشیخ انصاری، ج۱، ص۲۲۲؛ طبرانی، ج۶، ص۲۲۸؛ ابونعیم، ج۱، ص۵۰.</ref>، به [[مسلمانی]] یا پرداخت [[جزیه]] [[دعوت]] کرد. أُسَیخَت، مرزبان بحرین، و منذر بن ساوی و به [[پیروی]] آن دو، همه [[عرب]] و برخی از [[عجم]] آنجا [[مسلمان]] شدند؛ گرچه [[مجوس]]، [[یهود]] و انصارای آنجا با قبول جزیه با علاء [[مصالحه]] کردند<ref>بلاذری، ج۱، ص۹۵؛ و از او ابن حجر، ج۱، ص۳۴۳. درباره نامه و توضیحاتی در این خصوص، ر. ک: احمدی میانجی، ج۲، ص۳۷۹-۳۸۳.</ref>.

[[ابن سعد]]<ref>ابن سعد، ج۱، ص۲۱۱.</ref> از [[نامه]] رسول خدا {{صل}} به [[اسیبخت بن عبدالله]]، فرمانروای هَجَر یاد کرده که از متن آن استفاده می‌شود آن نامه پس از مسلمانی وی بوده است. [[پیامبر خدا]] {{صل}} در این نامه، [[قوم]] وی را [[فرزندان]] عبدالله نامیده و به او سفارش کرده است بیشتر مواظب [[نماز]]، [[زکات]] و [[محبت]] به [[مؤمنان]] باشد و قومش را نیز به نماز و [[نیک رفتاری]] دستور دهد. [[صدوق]]<ref>صدوق، ص۳۱۰.</ref> از شخصی به نام سبخت [[یهودی]] <ref>[[فارسی]] در [[کلام]] [[امیر مؤمنان]] {{ع}}</ref> نام برده که به [[دیدار]] رسول خدا {{صل}} رفته، پرسش‌های [[اعتقادی]] مطرح کرده و سرانجام مسلمان شده است. [[احمدی میانجی]]<ref>میانجی، ج۲، ص۳۷۹ و ۳۸۱-۳۸۳.</ref> ضبط‌های دیگر این واژه، مانند «اسیخب»، «اسیخت» یا «سیبخت» را یادآور شده، آنان را یک تن، و پرسش‌های وی را نشانه [[علم]]، کمال و [[فهم]] وی دانسته و افزوده است اصل این کلمه فارسی به معنای سه [[بخت]] است. احمدی میانجی<ref>میانجی، ج۳، ص۲۹۸.</ref> براساس این بخش از نامه [[پیامبر]] به منذر و سیبخت که فرمود: {{متن حدیث|شفعتك فِي قَوْمِكَ وَ عَفَوْتُ عَنْ أَهْلِ الذُّنُوبِ }}؛ بحرینی‌ها را مرتکب گناهی بزرگ دانسته که باید [[تبعید]] می‌شدند، ولی به دلیل [[شفاعت]] منذر و سیبخت، [[حضرت]] آنان را بخشیده است.<ref>[[حسین حسینیان مقدم|حسینیان مقدم، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اسخت»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۷۶.</ref>