اقیلونی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* اقیلونی از ریشۀ اقاله (فسخ و برهم زدن معامله و [[قرارداد]]) است، وی می‌گفت: {{عربی|ولّیتکم و لست بخیرکم، أقیلونی، أقیلونی}}،<ref>«من پیشوای شما شدم در حالی که بهترین شما نیستم، پس بگیرید، از من دست بردارید». بحار الأنوار، ج ۲۸ ص ۲۰۱ و در برخی نقلهاست: «لست بخیرکم و علیّ فیکم»، کفایة الخصام، ج ۱ ص ۳۶۸، دلائل الصدق، ج ۳ ص ۲۵</ref>. این سخن را وقتی گفت که [[دوازده نفر]] از بزرگان [[اصحاب]] در [[مسجد]] و در حضور [[خلیفه]] و [[مردم]] یکایک برخاستند و آنچه را از [[پیامبر]] دربارۀ [[امام علی|علی]] {{ع}} و [[خلافت]] و [[فضیلت]] او شنیده بودند گفتند، [[حجت]] بر همه تمام شد، [[خلیفه]] هم حرفی برای گفتن نداشت و چاره‌ای جز ابراز ناخرسندی نداشت، ولی بعید است که در [[دل]] پشیمان شده باشد و اظهار ندامتش واقعی باشد. این اظهار تأسف‌ها فریبکارانه است. در [[نقل]] دیگری است که هنگام [[مرگ]] می‌گفت: کاش کاری به [[امام علی|علی]] {{ع}} و خانۀ او نداشتم، هرچند بر ضدّ من [[اعلان]] [[جنگ]] می‌کرد: {{عربی|فلیتنی ترکت بیت علیّ و إن کان أعلن علیّ الحرب}}<ref> الامامة و السیاسة، ص ۱۸</ref> برای [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} هم ابراز [[ندامت]] [[ابوبکر]] از خلیفه‌شدنش تعجب‌آور است. [[حضرت]] می‌فرماید: {{عربی|"فیا عجبا! بینا هو یستقیلها فی حیاته إذ عقدها لآخر بعد وفاته، لشدّ ما تشطّرا ضرعیها"}}<ref>«شگفتا در حالی که ابوبکر در حال حیاتش از خلافت اقاله می‌کند، در همان‌حال آن را برای کس دیگری پس از خود قرار می‌دهد و محکم می‌کند. این دو چه سخت به دو پستان خلافت چسبیده و آن را بین خود تقسیم کرده‌اند!» نهج البلاغه، خطبۀ ۳</ref> [[کلام]] [[ابوبکر]]، [[مشروعیت]] خلافتش را [[نفی]] می‌کند و با آن همه سخن که از [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} شنیده بود، تصدّی [[خلافت]] نشان [[دنیاطلبی]] او و شرکت در یک [[توطئه]] برای دورکردن [[خلافت]] از صاحب اصلی آن بود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۸۴.</ref>.