امام حسین و امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* این دو [[امام]] بزرگوار، ارتباط‍‌ بسیار نزدیکی باهم دارند که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم: [[مهدی]] {{ع}}، [[فرزند]] [[حسین]] {{ع}}<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۱۴۰-۱۳۹ و ۲۵۴-۲۶۴.</ref> و [[خونخواه]] اوست<ref>بحار الانوار، ج ۱۰، ص ۱۵۰.</ref>. نخستین کلامش، یاد [[حسین]] {{ع}} است<ref>الزام الناصب، ج ۲، ص ۲۸۲.</ref>. شعار او، فریاد [[خونخواهی]] [[حسین]] {{ع}} است<ref>نجم الثاقب، ص ۴۶۹.</ref>.

* در [[القاب]] "[[ثار الله]]"، "[[وتر]] الموتور" و "[[طرید]] الشرید" هر دو شریکند<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، ص ۳۱۸؛ مفاتیح الجنان، زیارت صاحب الامر.</ref>. با فضیلت‌ترین اعمال شب ولادت [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[زیارت]] [[امام حسین]] {{ع}} است<ref>مفاتیح الجنان، اعمال شب نیمه شعبان.</ref>. [[امام حسین]] {{ع}} از [[مکه]] به [[کوفه]] رفت و [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} نیز از [[مکه]] به [[کوفه]] خواهد رفت و مقرر [[حکومت]] خود را در [[کوفه]] قرار خواهد داد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۵.</ref>. فرشته‌هایی که به [[یاری]] [[امام حسین]] {{ع}} آمدند، از [[یاوران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} هستند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵.</ref> و [[امام حسین]] {{ع}} در [[عصر ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، نخستین کسی است که [[رجعت]] می‌کند<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۲.</ref>. هر دو [[امام]] در [[هدف]] مشترکند. [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی که [[قائم]] [[قیام]] کند، هرآینه [[باطل]] از بین می‌رود"<ref>کافی، ج ۸، ص ۲۷۸.</ref> و [[هدف]] [[امام حسین]] {{ع}} نیز در [[زیارت]] [[اربعین]] آمده است: "[[خون]] خود را تقدیم تو کرد، تا [[انسان‌ها]] را از [[نادانی]] و [[گمراهی]] رهایی بخشد"<ref>مفاتیح الجنان، زیارت اربعین.</ref>.

* زمانه آن دو در [[انحراف]] [[فکری]]، [[فساد اجتماعی]]، رواج [[بی‌دینی]] و [[بدعت]] در سطح جهانی، مشابه یکدیگر است. [[یاران]] هر دو، از [[معرفت]]، [[محبت]] و [[اطاعت]] نسبت به [[امام]] خود برخوردارند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸ و ۳۸۶.</ref>. هردو سازش‌ناپذیرند. [[امام حسین]] {{ع}} در ردّ درخواست [[یزید]] با [[بیعت]]، با قاطعیت می‌گوید: {{عربی|"مِثْلِي لَا يُبَايِعُ مِثْلَهُ‏"}}<ref>بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۳۲۵.</ref>. [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} نیز با هیچ‌کس سر [[سازش]] ندارد، [[امام باقر]] و [[صادق]] {{عم}} می‌فرمایند: {{عربی|"لَيْسَ شَأْنُهُ إِلَّا السَّيْفَ"}}<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، ص ۳۳۱.</ref>؛ او فقط‍‌ [[شمشیر]] را می‌شناسد و {{عربی|"يَقْتُلُ أَعْدَاءَ اللَّهِ حَتَّى يَرْضَى اللَّهُ"}}<ref>غیبة طوسی، ص ۳۲.</ref>؛ [[دشمنان]] [[خدا]] را می‌کشد تا [[خدا]] [[راضی]] گردد. نسبت به [[شهادت]] [[حسین]] {{ع}}<ref>بحار الانوار، ج ۴۱، ص ۲۹۵.</ref> و [[غیبت]] و [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۶۲۹.</ref> [[پیشگویی]] شده است. [[زیارت ناحیه مقدسه]]، سوگنامه [[امام زمان]] {{ع}} در رثای [[حسین]] {{ع}} است<ref>بحار الانوار، ج ۹۸، ص ۲۶۹.</ref>. و اما داستانی از حواله کردن [[حضرت]]، [[شیعیان]] را به [[امام حسین]] {{ع}}؛ "سرور" که از [[کودکی]] گنگ بود و [[قدرت]] سخن گفتن نداشت، سیزده یا چهارده ساله بود که پدرش دست او را گرفت و نزد سوّمین سفیر خاصّ‌، جناب [[حسین بن روح]] آورد و از او درخواست کرد که از [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} تقاضا کند که خود آن گرامی، شفای زبان او را از [[خدا]] بخواهد. جناب [[حسین بن روح]] پس از اندکی به آنان گفت: [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به شما [[دستور]] داده است که به [[مرقد مطهر]] [[امام حسین]] {{ع}} بروید.

* آن [[جوان]] گنگ را پدرش به همراه عمویش به [[کربلا]] آوردند و پس از [[زیارت]] [[مرقد]] منوّر پیشوای [[شهیدان]]، [[پدر]] و عمویش او را بنام صدا کردند و گفتند: "سُرور!" که به ناگاه با زبانی [[فصیح]] و گشاده گفت: "لبیک!"  

* پدرش گفت: "پسرم! سخن گفتی‌؟"  

* سُرور گفت: "آری! [[پدر]] [[جان]]!"<ref>غیبة طوسی، ص ۱۸۸؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۲۳.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۷۹.</ref>.

== پرسش مستقیم ==