امام مهدی در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

| کنیه =  

| محل زندگی =  

'''[[امام مهدی]] {{ع}}''' [[امام دوازدهم]] [[مسلمانان]] پانزدهم [[شعبان]] [[سال]] ۲۵۵ قمری در [[سامرا]] متولد شد. پدر ایشان [[امام عسکری]] {{ع}} و مادرشان [[نرجس خاتون]] است. از [[القاب]] مشهور آن حضرت: [[حجت]]، [[مهدی]]، [[خلف صالح]]، [[قائم]] [[منتظَر]]، [[صاحب الزمان]] و [[بقیة الله]] و کنیۀ مبارکش [[ابوالقاسم]] است. به علت فشار و مراقبت‌های بسیار [[خلیفه عباسی]] برای یافتن آخرین حجت خدا، ولادت آن حضرت بر همگان مخفی ماند. در [[آیات]] و [[روایات]] بسیاری به موضوع امام مهدی {{ع}} و [[مهدویت]] پرداخته شده است. حضرت دارای دو دورۀ [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]] است که در غیبت صغری به‌ واسطۀ [[نواب اربعه]] با [[مردم]] در ارتباط بود و در غیبت کبری از طریق [[فقیهان]] جامع الشرائط.

یکی از مهم‌ترین تکالیف مؤمنان پس از [[معرفت به خدا]] و [[رسول]] او [[شناخت]] نسبت به [[امام زمان]] {{ع}} است برای [[رهایی]] از [[فتنه‌ها]] و یافتن [[صراط مستقیم]]. که از دو طریق معرفت علمی و معرفت قلبی و [[روحی]] امکان‌پذیر است.

[[اعتقاد به مهدی]] [[منتظر]] {{ع}} موضوعی است که علاوه بر [[شیعیان]]، [[اهل سنت]] هم به آن قائل هستند منتها آنها می‌گویند هنوز متولد نشده است.

== مقدمه ==

[[امام دوازدهم]] [[شیعه]] [[اثناعشریه]]. [[حضرت مهدی]] {{ع}}، از ابناء [[الرضا]] {{ع}} و پیشوای دوازدهم شیعه، فرزند [[امام حسن عسکری]] {{ع}}<ref>الإرشاد، ج۲، ص۳۳۹؛ الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۲۷۴.</ref> معروف به «[[امام]] المنتظر» و «[[موعود]]» است. برابر داده‌های [[شیعی]]، ایشان همان کسی است که به عنوان «[[منجی آخرالزمان]]» و «[[عدالت‌گستر]] [[جهان]]» [[ظهور]] خواهد کرد و بر همین اساس او را مصداق روایت‌هایی می‌دانند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} آمدنش را [[بشارت]] داده بود<ref>کشف الغمة، ج۲، ص۴۳۷.</ref><ref>[[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>

== ولادت، نام، القاب و کنیه‌ها ==

بر اساس برخی از داده‌ها ذکر نام آن حضرت که هم‌نام [[رسول خدا]] {{صل}} است، [[شایسته]] نیست<ref>الکافی، ج۱، ص۳۳۲؛ الهدایة الکبری، ص۳۶۴.</ref>، از این‌رو نام وی را یا به صورت حروف مقطع؛ یعنی «م ح م د» یاد می‌کنند<ref>الکافی، ج۱، ص۵۱۴.</ref> و یا با ذکر [[القاب]]، از ایشان سخن به میان می‌آورند. القاب آن حضرت البته زیاد است، چون: [[منصور]]<ref>تفسیر فرات الکوفی، ص۲۴۰.</ref>، [[منتظر]]<ref>کشف الغمة، ج۲، ص۴۳۷.</ref>، [[صاحب‌الامر]]<ref>الإمامة و التبصرة، ص۱۱۵.</ref>، [[حجت]]، [[قائم]]، [[خلف صالح]]، صاحب‌الزمان<ref>إعلام الوری، ص۴۱۸.</ref>، بقیة‌الله<ref>إثبات الوصیة، ص۲۵۷.</ref> و [[مهدی]]<ref>إعلام الوری، ص۴۱۸.</ref> که همگی ناظر به زنده و منجی‌بودن ایشان است. دوره [[حیات]] آن حضرت به دو بخش پیش از [[امامت]] که حدود پنج‌سال بوده و [[عهد امامت]] که در خفا سپری شده طبقه‌بندی می‌شود. برابر داده‌های متقن [[تاریخی]]، آن حضرت در نیمه دهه ششم [[قرن سوم]] به [[دنیا]] آمده است و به رغم انتظاری که [[جامعه]] شیعی به آمدنش داشت، [[تاریخ]] دقیق ولادت ایشان در [[اختیار]] نیست و بیشترین [[اختلاف]] در سال ولادت آن امام به چشم می‌خورد. مشهور آن است که وی در [[نیمه شعبان]] [[سال ۲۵۵ق]] به دنیا آمد<ref>الکافی، ج۱، ص۵۱۴؛ الإرشاد، ج۲، ص۳۳۹؛ کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۷۴؛ کتاب الغیبة، طوسی، ص۲۳۴؛ وفیات الأعیان. ج۴، ص۱۷۶.</ref>. ولی برخی [[روایت‌ها]] ولادت ایشان را هشتم [[شعبان]] ۲۵۶ق<ref>کتاب الغیبة، طوسی، ص۳۹۳.</ref> و برخی هشتم شعبان ۲۵۷ق<ref>دلائل الإمامة، ص۵۰۱.</ref> و برخی بدون اشاره به [[روز]] و ماه، آن را ۲۵۶ق<ref>الکافی، ج۱، ص۳۲۹، ۵۱۴.</ref> و ۲۵۸ق<ref>تاریخ أهل البیت {{عم}}، ص۸۸.</ref> ذکر کرده‌اند<ref>[[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>.  

به علت فشار و مراقبت‌های بسیار [[خلیفه عباسی]] برای یافتن [[آخرین حجت خدا]]، ولادت آن حضرت بر همگان مخفی ماند<ref>الإرشاد، ج۲، ص۳۳۶.</ref>. این تلاش با جستجوی [[خانه]] امام حسن عسکری {{ع}} بعد از [[شهادت]] آن حضرت تشدید شد، تا جایی‌که [[زنان]] نیز تحت‌نظر بودند تا معلوم شود کدام‌یک از آنها باردار هستند<ref>الکافی، ج۱، ص۵۰۵.</ref>. به همین دلیل امام حسن عسکری {{ع}} آن حضرت را از آغاز پنهان داشته و تنها به افراد خاصی ایشان را نشان می‌دادند، چنان‌که در روز سوم [[تولد]]، امام ایشان را به اصحابش نشان داد و فرمود او صاحب و [[خلیفه]] شما بعد از من و قائمی است که [[زمین]] را بعد از پُرشدن از [[ظلم و جور]]، آکنده از [[عدل و داد]] می‌کند<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۳۱.</ref>. در [[روایت]] دیگری نیز امام حسن عسکری {{ع}} به چهل‌نفر از [[شیعیان]] که [[محمد بن عثمان عمری]] و [[معاویه بن حکیم]] جزو آنان بودند، فرزندش را نشان داد و او را امام و [[جانشین]] بعد از خود معرفی کرد<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۳۵.</ref>. طبق [[نقلی]] [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرزند خود را به [[مدینه]] فرستاد چنان‌که [[ابوهاشم جعفری]] از [[امام یازدهم]] در مورد [[جانشین]] سؤال نمود و [[امام]] به بودن وی در مدینه اشاره کردند<ref>الکافی، ج۱، ص۳۲۸.</ref><ref>[[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>

== غیبت صغری و نواب خاص ==

== [[امام رضا]] {{ع}} و [[ظهور مهدی موعود]] {{ع}} ==

درباره [[امام]] قائم {{ع}}، در [[سخنان امام رضا]] {{ع}} مطالبی دیده می‌شود که [[شیخ صدوق]] در کتاب [[عیون اخبار الرضا]] {{ع}} آنها را گرد آورده است؛ بعد از [[ولایت‌عهدی]] [[امام رضا]] {{ع}} برخی با این ذهنیت که چون با آن حضرت [[بیعت]] شده و سکه به نامشان ضرب گردیده، پس [[صاحب‌الامر]] [[وعده]] داده شده هموست، به آن حضرت روی کردند، اما امام با [[انکار]] آن، صاحب‌الامر را کسی معرفی کردند که مولد و منشأ او مخفی، ولی نسبش آشکار است<ref>الکافی، ج۱، ص۳۴۱.</ref>. ایشان در [[روایت]] دیگری آن حضرت را فرزند [[سرور]] [[کنیزان]] معرفی کرده‌اند<ref>کفایة الأثر، ص۲۷۵.</ref>، بدون اینکه نامی از [[مادر]] ایشان ببرند. روایت‌های امام رضا {{ع}} تنها در این موارد خلاصه نمی‌شود، بلکه در [[کلام]] ایشان، ویژگی‌های [[صاحب‌الامر]] نیز بیان شده است: شبیه بودن به خود و [[موسی بن عمران]]، هم‌نامی با [[پیامبر]] {{صل}}، داشتن طوق [[نور]] که از شعاع نور [[قدس]] پرتو گرفته<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۳۷۱.</ref>، نیرومند، در سن [[کهنسال]] و از نظر چهره و ظاهر [[جوان]]<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۳۷۶.</ref>. در مورد [[زمان ظهور]] نیز حضرت می‌فرماید: اگر از [[دنیا]] یک [[روز]] باقیمانده باشد [[خداوند تعالی]] آن روز را چنان طولانی می‌فرماید تا [[حجت]] خروج کند و [[زمین]] را از [[عدل]] آکنده سازد، همچنان‌که از [[جور]] پر شده باشد و در ادامه به [[حدیثی]] از پیامبر {{صل}} اشاره می‌کند که از ایشان در مورد [[زمان]] [[خروج قائم]] سؤال شد و ایشان مثل آن را مثل [[قیامت]] دانست که {{متن قرآن|لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً}}<ref>«از تو از برپا شدن رستخیز می‌پرسند که چه هنگام است؟ بگو: دانش آن، تنها نزد پروردگار من است؛ هیچ کس جز او در زمان آن از آن پرده بر نمی‌دارد؛ (بار آن) در آسمان‌ها و زمین، سنگین است، جز ناگهان به سراغتان نمی‌آید؛ از تو می‌پرسند گویی تو از آن نیک آگاهی بگو:» سوره اعراف، آیه ۱۸۷؛ ر. ک: عیون أخبار الرضا، ج۲، ص۲۶۶.</ref>. در [[حدیث]] دیگری [[علی بن فضال]] از [[امام رضا]] {{ع}} علت [[غیبت امام دوازدهم]] را می‌پرسد و آن حضرت می‌فرماید: «برای اینکه تا هنگام قیامش با [[شمشیر]]، [[حق]] کسی بر گردن ایشان نباشد»<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۸۰.</ref><ref>[[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>

مژده به [[ظهور امام مهدی]] {{ع}} از همان سال‌های آغازین [[ظهور اسلام]] آغاز شد. [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} در هر [[فرصت]] و مناسبتی که پیش می‌آمد، [[مردم]] را به [[ظهور]] [[عدالت‌گستر]] [[موعود]] در [[آخر الزمان]] [[بشارت]] می‌دادند و آنها را از [[نسل]] و تبار، [[تولد]] و [[غیبت]]، ویژگی‌های ظاهری، نشانه ظهور، شاخصه‌های [[قیام]] [[رهایی]] بخش و [[مؤلفه‌های حکومت]] [[جهانی]] آن [[حضرت]] [[آگاه]] می‌ساختند. تا آنجا که امروز ما با صدها [[روایت]] که از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت]] از آن حضرت نقل شده مواجه‌ایم<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۱ و ۲.</ref>. این [[سیره]]، پس از [[رحلت]] [[نبی مکرم اسلام]] {{صل}} در میان [[اهل بیت]] طاهرین ایشان استمرار یافت و هر یک از ایشان نیز در عصر خود تلاش کردند که [[باور]] [[مهدوی]] و [[فرهنگ انتظار]] را در میان [[امت اسلامی]] زنده و پویا نگهدارند<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳ و ۴.</ref>.

امام رضا {{ع}}، بیش از همه بر [[مواریث]] [[شیعی]] در زمینه باور مهدوی و فرهنگ انتظار افزودند و گنجینه‌های گرانبهایی برای [[امت اسلام]] به یادگار گذاشتند.

افزون بر ۳۰ روایت از امام رضا {{ع}} در زمینه باور مهدوی و فرهنگ انتظار نقل شده که هر یک از آنها ما را با بعدی از ابعاد بی‌کران [[شخصیت امام مهدی]] {{ع}} و قیام رهایی بخش و عدالت‌گستر آن حضرت آگاه می‌سازد<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۱.</ref>.

=== خالی نبودن [[زمین]] از [[حجت‌های الهی]] ===

امام رضا {{ع}} در مواضع متعددی با تأکید بر اینکه زمین هیچ‌گاه از [[حجت الهی]] و [[امام]] به [[حق]] خالی نمی‌ماند. به طور غیر مستقیم موضوع [[امامت]] را تثبیت می‌کردند. از جمله آن حضرت در پاسخ [[سلیمان]] [[جعفری]] که می‌پرسد: آیا زمین از [[حجت خدا]] خالی می‌ماند؟ می‌فرمایند: اگر زمین به اندازه یک چشم برهم زدن از [[حجت]] خالی بماند، ساکنانش را در خود می‌برد<ref>کمال الدین و اتمام النعمه، ص۳۱۱؛ بصائر الدرجات، ص۴۸۹ و ۴۸۸؛ أصول کافی، ج۱، ص۱۷۹.</ref>.

=== نام و [[نسب امام مهدی]] {{ع}} ===

با توجه به [[لزوم]] [[شناخت]] [[امام دوازدهم]] {{ع}} و لزوم جلوگیری از [[حیرت]] و [[سرگردانی]] [[شیعه]] در [[شناسایی]] [[منجی موعود]] {{ع}}، [[امام رضا]] {{ع}} در [[احادیث]] متعددی، گاه به نقل از [[پدران]] و اجداد طاهرینش تا [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} و گاه بدون نقل از ایشان، به معرفی سلسله [[نسب]] آن [[امام]] می‌پرداختند. از جمله در یکی از روایت‌هایی که امام رضا {{ع}} به واسطه پدران بزرگوار خود از رسول گرامی اسلام {{صل}} نقل می‌کنند، چنین آماده است: {{متن حدیث|أَنَا سَيِّدُ مَنْ خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَنَا خَيْرٌ مِنْ جَبْرَئِيلَ وَ مِيكَائِيلَ وَ إِسْرَافِيلَ وَ حَمَلَةِ الْعَرْشِ وَ جَمِيعِ مَلَائِكَةِ اللَّهِ الْمُقَرَّبِينَ وَ أَنْبِيَاءِ اللَّهِ الْمُرْسَلِينَ وَ أَنَا صَاحِبُ الشَّفَاعَةِ وَ الْحَوْضِ الشَّرِيفِ وَ أَنَا وَ عَلِيٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ مَنْ عَرَفَنَا فَقَدْ عَرَفَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ أَنْكَرَنَا فَقَدْ أَنْكَرَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مِنْ عَلِيٍّ سِبْطَا أُمَّتِي وَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ تِسْعَةُ أَئِمَّةٍ طَاعَتُهُمْ طَاعَتِي وَ مَعْصِيَتُهُمْ مَعْصِيَتِي تَاسِعُهُمْ قَائِمُهُمْ وَ مَهْدِيُّهُمْ}}. (من [[سرور]] آفریده‌های خدای عز و جل هستم؛ من از [[جبرئیل]]، [[میکائیل]]، [[اسرافیل]]، [[حاملان عرش]]، همه [[فرشتگان مقرب]] [[خدا]]، و [[پیامبران مرسل]] خدا برترم؛ من صاحب [[شفاعت]] و [[حوض]] [[شریف]] [[کوثر]] هستم. من و [[علی]] دو [[پدر]] این امتیم؛ هر کس که ما را شناخت خدای عز و جل را شناخته است و هر که ما را [[انکار]] کند، خدای عز و جل را منکر شده است. دو [[سبط]] این [[امت]] و دو [[سید جوانان اهل بهشت]]، [[حسن]] و [[حسین]]، از [[فرزندان]] علی‌اند و از [[نسل حسین]] نه امامند که [[پیروی]] از آنان پیروی از من و [[نافرمانی]] از آنها نافرمانی از من است. نهمین نفر از این [[امامان]]، [[قائم]] (برپا دارنده) و [[مهدی]] آنان است)<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۲۶۱؛ مسند الامام الرضا، ج۱، ص۲۲۱.</ref>.

آن حضرت در [[روایت]] دیگری می‌فرمایند: «آن [[جانشین]] [[صالح]] از [[فرزندان]] [[ابو محمد حسن بن علی]] است و او [[صاحب الزمان]] و [[مهدی]] {{ع}} است<ref>بحارالانوار، ج۵۱، ص۴۳، ح۳۱.</ref>.

[[دعبل بن علی خزاعی]] [[شاعر اهل بیت]] می‌گوید: قصیده معروف خود را که اول آن {{عربی|مَدَارِسُ آيَاتٍ خَلَتْ مِنْ تِلَاوَةٍ...}} است را برای مولایم [[امام رضا]] {{ع}} خواندم، هنگامی‌که به این دو [[بیت]] رسیدم:

آن حضرت [[گریه]] شدیدی کردند، سپس رو به من کرده، فرمودند: «ای [[دعبل]]! [[روح القدس]] این دو بیت را به زبان تو جاری کرده است. آیا این [[امام]] را که خروج می‌کند، می‌شناسی؟ گفتم: نه مولای من! همین قدر شنیده‌ام که امامی از شما [[اهل بیت]] [[قیام]] خواهد کرد تا [[زمین]] را از [[ظلم]] و [[فساد]] [[پاک]] کند و از [[عدل و داد]] پر گرداند. امام {{ع}} فرمودند: ای دعبل! امام بعد از من، پسرم [[محمد]] و بعد از محمد، پسرش [[علی]] و بعد از علی، پسرش [[حسن]] است و بعد از حسن پسرش [[حجت قائم]] است که در دوران غیبتش، [[چشم]] به راهش باشند و در [[زمان]] ظهورش، اطاعتش نمایند. اگر از [[عمر]] [[دنیا]] به جز یک [[روز]] باقی نماند، [[خداوند]] آن روز را به حدی طولانی می‌سازد تا او ظاهر شود و زمین را از عدل و داد پر نماید چنان‌که از [[ظلم و جور]] پر شده باشد»<ref>الیواقیت و الجواهر، ج۲، ص۵۶۲ و ۵۶۳، مبحث ۵۶.</ref>.

همچنین نقل شد: «از امام رضا {{ع}} سؤال شد که کدامیک از شما اهل بیت، [[قائم]] است؟ آن حضرت فرمودند: قائم، چهارمین [[فرزند من]] است. او پسر [[بانوی کنیزان]] است و خداوند به دست او، زمین را از هر گونه [[ظلم و ستم]] پاک و [[پاکیزه]] می‌گرداند»<ref>مسند الامام الرضا {{ع}}، ص۲۲۰، ح۳۸۴، ص۲۲۱، ح۳۸۶؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۳۷۲.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۲.</ref>

=== صفات و [[ویژگی‌های امام مهدی]] {{ع}} ===

[[امام هشتم]] [[شیعیان]] {{ع}} در موارد متعددی به توصیف ویژگی‌های ظاهری و جسمی [[امام مهدی]] {{ع}} پرداخته‌اند تا باب هر گونه [[شبهه]] و [[اشتباه]] را بر [[مردم]] ببندند؛ از جمله آن حضرت در پاسخ [[ریان بن صلت]] که می‌پرسد: {{عربی|أَنْتَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ؟}} (آیا صاحب این امر شمایید؟) می‌فرمایند: {{متن حدیث|أَنَا صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ وَ لَكِنِّي لَسْتُ بِالَّذِي أَمْلَؤُهَا عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ كَيْفَ أَكُونُ ذَلِكَ عَلَى مَا تَرَى مِنْ ضَعْفِ بَدَنِي وَ إِنَّ الْقَائِمَ هُوَ الَّذِي إِذَا خَرَجَ كَانَ فِي سِنِّ الشُّيُوخِ وَ مَنْظَرِ الشُّبَّانِ قَوِيّاً فِي بَدَنِهِ حَتَّى لَوْ مَدَّ يَدَهُ إِلَى أَعْظَمِ شَجَرَةٍ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ لَقَلَعَهَا وَ لَوْ صَاحَ بَيْنَ الْجِبَالِ لَتَدَكْدَكَتْ صُخُورُهَا يَكُونُ مَعَهُ عَصَا مُوسَى وَ خَاتَمُ سُلَيْمَانَ {{ع}}ذَاكَ الرَّابِعُ مِنْ وُلْدِي يُغَيِّبُهُ اللَّهُ فِي سِتْرِهِ مَا شَاءَ ثُمَّ يُظْهِرُهُ فَيَمْلَأُ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً}}. (من صاحب این امر هستم، اما آنکه [[زمین]] را پر از [[عدل]] می‌کند، هم چنانکه پر از [[جور]] شده بود، من نیستم. و چگونه من با این [[ناتوانی]] جسمی که می‌بینی، می‌توانم او باشم. به [[درستی]] که [[قائم]] کسی است که به هنگام قیامش در سن پیر مردان و با چهره [[جوانان]] ظاهر می‌شود. او از چنان قوت بدنی برخوردار است که اگر دستش را به سمت بزرگ‌ترین درختی که بر روی زمین وجود دارد دراز کند، آن را از ریشه بر می‌کند و اگر در بین کوه‌ها فریاد کشد، صخره‌ها متلاشی می‌شوند. [[عصای موسی]] و [[خاتم سلیمان]]، که بر آنها [[درود]] باد، با اوست و او چهارمین [[فرزند من]] است. [[خداوند]] او را تا زمانی که بخواهد در [[پوشش]] خود غایب می‌سازد، سپس او را آشکار می‌سازد تا زمین را به وسیله او از [[قسط و عدل]] آکنده سازد آن چنانکه پیش از آن از جور و [[ستم]] پر شده بود)»<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ح۷، ص۳۷۶.</ref>.

آن حضرت در روایت دیگری به توصیف جمال نورانی [[امام دوازدهم]] {{ع}} پرداخته، می‌فرمایند: {{متن حدیث|بِأَبِي وَ أُمِّي سَمِيُّ جَدِّي {{صل}} وَ شَبِيهِي وَ شَبِيهُ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ {{ع}} عَلَيْهِ جُيُوبُ النُّورِ يَتَوَقَّدُ مِنْ شُعَاعِ ضِيَاءِ الْقُدْسِ}}. ([[پدر]] و مادرم به فدای او که همنام جدم، شبیه من و [[شبیه]] [[موسی بن عمران]] است. بر او نوارهای نورانی است که از پرتو [[نور]] [[قدس]] [[روشنایی]] می‌گیرد)<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۳۷۰.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۳.</ref>

=== [[غیبت امام مهدی|غیبت]] و [[نهان‌زیستی امام مهدی]] {{ع}} ===

[[امام رضا]] {{ع}} چون دیگر اجداد طاهرینش، موضوع غیبت [[آخرین حجت]] [[حق]] را [[پیش بینی]] و [[شیعیان]] را برای برخورد با این پدیده آماده نموده است. در یکی از روایاتی که [[حسن بن علی بن فضال]] از آن حضرت نقل کرده، چنین می‌خوانیم: {{متن حدیث|كَأَنِّي بِالشِّيعَةِ عِنْدَ فَقْدِهِمُ الثَّالِثَ مِنْ وُلْدِي كَالنَّعَمِ يَطْلُبُونَ الْمَرْعَى فَلَا يَجِدُونَهُ؛ قُلْتُ لَهُ: وَ لِمَ ذَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟ قَالَ: لِأَنَّ إِمَامَهُمْ يَغِيبُ عَنْهُمْ فَقُلْتُ وَ لِمَ قَالَ لِئَلَّا يَكُونَ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ إِذَا قَامَ بِالسَّيْفِ}} (گویا شیعیان را می‌بینم که به هنگام فقدان چهارمین [[فرزند من]]، مانند گوسفندانی که به دنبال چوپان خود می‌گردند، سرگردانند و او را نمی‌یابند. گفتم: چرا این گونه است، ای [[پسر رسول خدا]] {{صل}}؟ فرمود: زیرا امامشان از آنها غایب شده است. پرسیدم: چرا؟ فرمودند: برای این که به هنگام قیامش با [[شمشیر]]، [[بیعت]] هیچ کس بر گردنش نباشد)»<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۸۰، ح۴.</ref>.

آن حضرت در [[روایت]] دیگری به نقل از [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} می‌فرمایند: {{متن حدیث|بِأَبِي ابْنُ خِيَرَةِ الْإِمَاءِ ابْنُ النُّوبِيَّةِ الطَّيِّبَةِ الْفَمِ الْمُنْتَجَبَةِ الرَّحِمِ... وَ هُوَ الطَّرِيدُ الشَّرِيدُ الْمَوْتُورُ بِأَبِيهِ وَ جَدِّهِ صَاحِبُ الْغَيْبَةِ يُقَالُ مَاتَ أَوْ هَلَكَ أَيَّ وَادٍ سَلَكَ؟}} (پدرم به فدای فرزند [[بهترین]] [[کنیزان]]، فرزند آن [[کنیز]] [[اهل]] نوبه‌<ref>نوبه، ولایتی از بلاد سودان از اقلیم اول، به جنوبی مصر بر کنار رود نیل - هم اکنون نیمی از سرزمین نوبه، جزو مملکت مصر و نیم دیگر جزو سودان است (فرهنگ لغت دهخدا، ج۱۴، ص۲۰۱۵۸ - ۲۰۱۵۷). مراد از کنیز اهل نوبه (نوبیه) همسر امام رضا {{ع}} و مادر امام جواد {{ ع}} است.</ref> که دهانی خوشبو و رحمی نیک‌نژاد دارد... او رانده شاه (دور افتاده)، بی‌خانمان و کسی است که [[انتقام]] [[خون]] [[پدر]] و جدش گرفته نشده و صاحب [[غیبت]] است. گفته می‌شود: او مرده یا هلاک شده است، در چه سرزمینی [[سیر]] می‌کند؟)<ref>اصول کافی، ج۱، ص۲۲۲ و ۳۲۳.</ref>.

همچنین [[امام هشتم]] [[شیعیان]] {{ع}} در زمینه غیبت [[آخرین امام]]، به نقل از [[پدران]] بزرگوار خود از [[رسول اکرم]] {{صل}} چنین روایت می‌کنند: {{متن حدیث|وَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ بَشِيراً لَيَغِيبَنَّ الْقَائِمُ مِنْ وُلْدِي بِعَهْدٍ مَعْهُودٍ إِلَيْهِ مِنِّي حَتَّى يَقُولَ أَكْثَرُ النَّاسِ مَا لِلَّهِ فِي آلِ مُحَمَّدٍ حَاجَةٌ وَ يَشُكُّ آخَرُونَ فِي وِلَادَتِهِ فَمَنْ أَدْرَكَ زَمَانَهُ فَلْيَتَمَسَّكْ بِدِينِهِ وَ لَا يَجْعَلْ لِلشَّيْطَانِ إِلَيْهِ سَبِيلًا بِشَكِّهِ فَيُزِيلَهُ عَنْ مِلَّتِي وَ يُخْرِجَهُ مِنْ دِينِي فَقَدْ أَخْرَجَ أَبَوَيْكُمْ مِنَ الْجَنَّةِ مِنْ قَبْلُ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ الشَّياطِينَ أَوْلِياءَ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ}}. ([[سوگند]] به آنکه مرا به [[حق]] به عنوان [[بشارت دهنده]] برگزید، [[امام]] [[قائم]] از [[فرزندان]] من، بر اساس پیمانی که از جانب من بر عهده اوست، از دیده‌ها پنهان می‌شود تا آنجا که بیشتر [[مردم]] می‌گویند: [[خدا]] نیازی به [[خاندان محمد]] ندارد. و گروهی دیگر در ولادت او [[شک]] می‌کنند. پس هر کس [[زمان]] او را در یابد بایستی به [[دین]] او در آویزد و به واسطه شک خود برای [[شیطان]] راهی به سوی خود باز نسازد، تا شیطان او را از آئین من زائل و از دین من بیرون نکند. هم چنانکه پیش از این [[پدر]] و [[مادر]] شما را از [[بهشت]] بیرون کرد. به [[درستی]] که [[خداوند]] عز و جل شیطان را [[سرپرست]] کسانی که [[ایمان]] ندارند، قرار داده است)<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۵۱.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۴.</ref>

=== [[فضیلت انتظار]] و [[چشم به راه]] بودن [[امام مهدی]] {{ع}} ===

موضوع دیگری که در زمینه [[باور]] [[مهدوی]] در [[کلام امام رضا]] {{ع}} یافت می‌شود، موضوع «[[انتظار فرج]]» یا چشم به راه [[گشایش]] بودن است. آن حضرت در [[روایات]] متعددی به موضوع [[فضیلت انتظار فرج]] اشاره کرده‌اند. از جمله در روایتی خطاب به [[حسن بن جهم]] که از ایشان در مورد [[فرج]] می‌پرسد، می‌فرمایند: {{متن حدیث|أَ وَ لَسْتَ تَعْلَمُ أَنَّ انْتِظَارَ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ؟ قُلْتُ: لَا أَدْرِي إِلَّا أَنَّ تُعَلِّمَنِي؛ فَقَالَ: نَعَمْ، انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ}}. (آیا می‌دانی که انتظار فرج، جزیی از فرج است؟ گفتم: نمی‌دانم مگر این که شما به من بیاموزید. فرمودند: آری انتظار فرج، جزیی از فرج است)<ref>الغیبة، ص۲۷۶؛ بحارالانوار، ج۵۲، ح۲۹، ص۱۳۰.</ref>.

و در [[روایت]] بسیار [[زیبایی]] فضیلت انتظار را این‌گونه بیان می‌کنند: {{متن حدیث|أَ مَا يَرْضَى أَحَدُكُمْ أَنْ يَكُونَ فِي بَيْتِهِ يُنْفِقُ عَلَى عِيَالِهِ يَنْتَظِرُ أَمْرَنَا فَإِنْ أَدْرَكَهُ كَانَ كَمَنْ شَهِدَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} بَدْراً وَ إِنْ لَمْ يُدْرِكْهُ كَانَ كَمَنْ كَانَ مَعَ قَائِمِنَا فِي فُسْطَاطِهِ...}} (آیا هیچ یک از شما خوش ندارد که در [[خانه]] خود بماند، [[نفقه]] خانواده‌اش را بپردازد و چشم به راه امر ما باشد؟ پس اگر در چنین حالی از [[دنیا]] برود مانند کسی است که به همراه [[رسول خدا]] {{صل}} در [[نبرد بدر]] به [[شهادت]] رسیده است. و اگر هم [[مرگ]] به سراغ او نیاید مانند کسی است که به همراه [[قائم]] ما و در [[خیمه]] او باشد)<ref>اصول کافی، ج۴، ح۳۴، ص۲۶۰.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۵.</ref>

=== [[ظهور امام مهدی]] {{ع}} ===

موضوع دیگری که در [[روایات]] [[رضوی]] به آن پرداخته شده، موضوع «ظهور امام مهدی {{ع}}» و آثار و پیامدهای آن است. از جمله در روایتی که [[حسین بن خالد]] آن را نقل می‌کند که آن حضرت در پاسخ این [[پرسش]] که پرسیده شد: {{عربی|يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ مَنِ الْقَائِمُ مِنْكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ؟}} (ای فرزند [[رسول خدا]] {{صل}}! قائم شما [[اهل بیت]] کیست؟) می‌فرمایند: {{متن حدیث|قَالَ الرَّابِعُ مِنْ وُلْدِي ابْنُ سَيِّدَةِ الْإِمَاءِ يُطَهِّرُ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ مِنْ كُلِّ جَوْرٍ وَ يُقَدِّسُهَا مِنْ كُلِّ ظُلْمٍ وَ هُوَ الَّذِي يَشُكُّ النَّاسُ فِي وِلَادَتِهِ وَ هُوَ صَاحِبُ الْغَيْبَةِ قَبْلَ خُرُوجِهِ فَإِذَا خَرَجَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِهِ وَ وَضَعَ مِيزَانَ الْعَدْلِ بَيْنَ النَّاسِ فَلَا يَظْلِمُ أَحَدٌ أَحَداً وَ هُوَ الَّذِي تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ وَ لَا يَكُونُ لَهُ ظِلٌّ وَ هُوَ الَّذِي يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ يَسْمَعُهُ جَمِيعُ أَهْلِ الْأَرْضِ بِالدُّعَاءِ إِلَيْهِ يَقُولُ أَلَا إِنَّ حُجَّةَ اللَّهِ قَدْ ظَهَرَ عِنْدَ بَيْتِ اللَّهِ فَاتَّبِعُوهُ فَإِنَّ الْحَقَّ مَعَهُ وَ فِيهِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>«اگر بخواهیم از آسمان بر آنان نشانه‌ای فرو می‌فرستیم تا فروتنانه بدان گردن نهند» سوره شعراء، آیه ۴.</ref>}}. (چهارمین از [[فرزندان]] من، فرزند [[سرور]] [[کنیزان]]، کسی است که [[خداوند]] به واسطه وی [[زمین]] را از هر ستمی [[پاک]] و از هر ظلمی پیراسته می‌سازد و او کسی است که [[مردم]] در ولادتش [[شک]] می‌کنند و او کسی است که پیش از خروجش [[غیبت]] می‌کند و آن‌گاه که خروج کند زمین به نورش ([[نور]] پروردگارش) روشن گردد و در میان مردم [[میزان]] [[عدالت]] را برقرار کند و هیچکس به دیگری [[ستم]] نکند و او کسی است که زمین برای او در هم پیچیده می‌شود و سایه‌ای برای او نباشد و او کسی است که از [[آسمان]] ندا کننده‌ای او را به نام ندا کند و به وی [[دعوت]] نماید به گونه‌ای که همه [[اهل]] [[زمین]] آن ندا را بشنوند، می‌گوید: [[آگاه]] باشید که [[حجت خدا]] در کنار [[خانه خدا]] [[ظهور]] کرده است پس او را [[پیروی]] کنید که [[حق]] با او و در اوست؛ و این همان سخن [[خدای تعالی]] است که فرمود: اگر بخواهیم از آسمان برایشان آیتی نازل می‌کنیم که در برابر آن به [[خضوع]] سر فرود آورند)<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ح۵، ص۳۷۲.</ref>.

در جایی دیگر، [[امام رضا]] {{ع}} فرمودند: «بخدا قسم [[قائم]] ما [[قیام]] فرماید و [[خداوند]] [[شیعیان]] ما را از همه بلاد به سوی او جمع می‌کند»<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۹۱.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۶.</ref>

=== [[دعا به امام مهدی]] {{ع}} ===

میان امام رضا {{ع}} و [[امام مهدی]] {{ع}} آن‌چنان [[پیوند قلبی]] وجود داشته که آن حضرت از سال‌ها پیش از [[تولد]] [[نسل]] چهارم خود با بیان‌های متعدد و متفاوت او را [[دعا]] کرده و [[نصرت]] و یاریش را از خداوند [[طلب]] کرده است. در یکی از این [[دعاها]] چنین می‌خوانیم: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ أَصْلِحْ عَبْدَكَ وَ خَلِيفَتَكَ بِمَا أَصْلَحْتَ بِهِ أَنْبِيَاءَكَ وَ رُسُلَكَ وَ حُفَّهُ بِمَلَائِكَتِكَ وَ أَيِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ مِنْ عِنْدِكَ وَ اسْلُكْهُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً يَحْفَظُونَهُ مِنْ كُلِّ سُوءٍ وَ أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً يَعْبُدُكَ لَا يُشْرِكُ بِكَ شَيْئاً وَ لَا تَجْعَلْ لِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ عَلَى وَلِيِّكَ سُلْطَاناً وَ أْذَنْ لَهُ فِي جِهَادِ عَدُوِّكَ وَ عَدُوِّهِ وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ}}. (خداوندا! امور [[بنده]] و جانشینت را [[اصلاح]] کن، آن چنانکه امور [[پیامبران]] و رسولانت را اصلاح کردی، او را با فرشتگانت در بر گیر و با [[روح القدس]] از جانب خودت [[یاری]] کن؛ در پشت سر و پیش روی نگهبانانی قرار ده که او را از [[بدی]] در [[امان]] دارند؛ [[بیم]] و [[نگرانی]] او را تبدیل به [[امنیت]] و [[آرامش]] کن تا تنها تو را بپرستد و کسی را برای تو [[شریک]] نگیرد؛ هیچ یک از آفریدگانت را بر ولی‌ات مسلط مساز؛ اجازه [[جهاد]] با دشمان تو و [[دشمنان]] خودش را به او عطا کن و مرا از [[یاران]] او قرار ده؛ چراکه تو بر همه چیز [[توانایی]])<ref>مصباح المتهجد، ص۳۲۶؛ به نقل از: معجم أحادیث الامام المهدی {{ع}}، ح۴، ص۱۷۱.</ref><ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۱۱۶.</ref>

* [[القاب امام مهدی]] {{ع}}

* [[امامت امام مهدی]] {{ع}}

* [[اهل سنّت و ولادت امام مهدی {{ع}}]]

* غایب ([[امام غایب]])