اکدر بن حمام بن عامر بن صعب لخمی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[اکدر بن حمام بن عامر بن صعب لخمی در تاریخ اسلامی]] | پرسش مرتبط  = }}

== مقدمه ==

اکدر فردی [[شجاع]]، [[دانا]] و [[زیرک]] بود و سالاری [[لخمیان]] [[مصر]] را به عهده داشت<ref>زرکلی، ج۲، ص۶.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۵۳.</ref>، او را در قسم سوم - مخضرمین - آورده و گفته است: او همراه پدرش در [[فتح مصر]] شرکت داشت. گفته شده است او [[دیندار]] و عالم به مسائل [[فقهی]] بود که پیوسته با [[صحابه رسول خدا]] {{صل}} نشست و برخاست داشت و از آنان [[روایت]] نقل می‌کرد<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۵۳.</ref>.

در تقسیمات [[ارث]] روایتی نقل شده است که به [[فریضه]] اَکدَرِیِّه [[شهرت]] یافته است<ref> فریضه اکدر یه مسئله‌ای است فقهی که در آن سهم ارث شوهر، خواهر، مادر، جد، مشخص شده است؛ بنگرید: متقی هندی، ج۱۱، ص۷۰.</ref>. او از طرفداران [[عثمان]] بود؛ به همین جهت [[معاویه]] لخمی‌ها را به خاطر او [[احسان]] و [[اطعام]] می‌کرد، و به اکدر نیز می‌بخشید و او را بالای مجلس خویش می‌نشاند. در ایام درگیری عثمان با معترضان، اکدر مریض شد. [[امام علی]] {{ع}} به [[عیادت]] او رفت. وقتی جویای حال اکدر شد، او بعد از اظهار [[ناامیدی]] از [[سلامت]] خویش با تعبیر [[امیر مؤمنان]] نسبت به آن [[حضرت]] گفت: حال مناسبی ندارد. حضرت فرمود: زنده می‌مانی تا [[حیله‌گری]] با تو [[حیله]] می‌کند و تو به [[بهشت]] می‌روی<ref>ابن حجر، ج۱، ص۳۵۴.</ref>. البته با توجه به [[بیعت]] اکدر با [[ابن زبیر]] و کشته شدنش در این راه [[صحت]] روایت محل [[تأمل]] است.

برخی از [[مفسرین]] در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ}}<ref>«هیچ بدی به آنان نرسید» سوره آل عمران، آیه ۱۷۴.</ref>. گفته‌اند: مردی که از [[مشرکان]] که از [[سپاه اسلام]] برای [[اهل مکه]] در [[جنگ بدر]] خبر آورد و آنان را از این خبر ترساند، اکدر بن حمام بود <ref>سیوطی، ج۱، ص۱۳۷.</ref>. اگر این خبر درست باشد ممکن است وی [[رسول خدا]] {{صل}} را دیده باشد، اما [[سیوطی]] نیز که این خبر را نقل کرده است، گفته است [[راوی]] [[گمان]] کرده است که آورنده خبر اندر بن حمام بوده است.<ref>[[رمضان محمدی|محمدی، رمضان]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۲ (کتاب)|مقاله «اکدر بن حمام بن عامر بن صعب لخمی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۲، ص:۱۲۱-۱۲۲.</ref>