بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها

== پیدایش بهائیت ==

* بهائیت، فرقه‌‏ای منشعب از [[آیین بابیه]] که بنیانگذار آن، [[میرزا حسینعلی نوری]] معروف به [[بهاء الله]] است و این [[آیین]] نیز نام خود را از همین [[لقب]] گرفته است. [[میرزا حسینعلی]] در ١٢٣٣ در [[تهران]] به [[دنیا]] آمد. آموزش‌های مقدماتی [[ادبیات]] [[فارسی]] و [[عربی]] را زیر نظر [[پدر]] و معلمان گذراند. پس از [[ادعای بابیت]] توسط‍‌ [[سید علی محمد شیرازی]] در شمار نخستین کسانی بود که به باب پیوست و از فعال‌ترین افراد بابی شد و به [[ترویج]] بابیگری، به‌ویژه در [[نور]] و مازندران پرداخت. [[برادر]] کوچکترش [[میرزا یحیی]] معروف به "[[صبح ازل]]" نیز بر اثر [[تبلیغ]] او به این مرام پیوست<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۳؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۷۹-۱۸۵؛ [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۶.</ref>.

* پس از اعدام [[علی محمد باب]] به [[دستور]] امیرکبیر، بیشتر [[بابیه]] به [[جانشینی]] [[میرزا یحیی]] [[معتقد]] شدند و چون در آن زمان [[یحیی]] بیش از [[نوزده سال]] نداشت، [[میرزا حسینعلی نوری]] [[مسئول]] تمام امور بابی بود؛ ولی هرگز به این سمت قانع نبود؛ از این‌‏رو خودش را همان "[[من یظهره اللّه]]" معرفی کرد که در کتاب باب ذکر شده بود. رقابت دو [[برادر]] بر سر [[رهبری]] [[بابیان]] کم‏کم به اوج خود رسید، تا جایی که طرفین یکدیگر را به [[مرگ]] تهدید کردند؛ بنابراین در سال ۱۲۸۵ ق به [[دستور]] [[دولت]] [[عثمانی]]، [[یحیی]] [[صبح ازل]] به قبرس، و [[میرزا حسین علی نوری]] به [[عکا]] در سرزمین [[فلسطین]] [[تبعید]] شدند. اطرافیان [[صبح ازل]] به [[فرقه]] "ازلیه" و [[پیروان]] [[میرزا حسین علی]]، [[فرقه]] "[[بهائی]]" نامیده شدند. اما با [[مرگ]] [[میرزا یحیی]]، ازلیه و به تبع آن، [[بابیان]] برای ابد فراموش شدند<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۳، ۱۹۵؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۷۹-۱۸۵؛ [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۶.</ref>.

== اقدامات [[بهاء الله]] ==

* [[میرزا حسین علی]] پس از ادعای "من یظهره اللّهی" ادّعای [[رسالت]] و شارعیت و سپس ادعای [[حلول]] [[روح خدا]] در خود به نحو تجسد و تجسّم کرد. او [[کتاب]]"[[اقدس]]" را نوشت که [[بهائیان]] آن را [[ناسخ]] همه کتابها می‌شمارند و [[احکام]] آن با "بیان" هیچ مشابهتی ندارد؛ چون اساس [[بابیت]]، از بین بردن همه کتاب‌های غیر بابی و [[قتل عام]] [[مخالفان]] بود، در حالی که اساس بهائیت، "[[رأفت]] کبری و [[رحمت]] عظمی و [[الفت]] با جمیع [[ملل]]" بود. مهمترین [[برهان]] او بر [[حقانیت]] کتابش، سرعت [[نگارش]] و [[زیبایی]] خط‍‌ بود ولی نوشته‌های باقیمانده از او مملو از غلاط‍‌‌های املایی، انشایی، نحوی و غیر آن بود. مهمترین [[کتاب]] [[بهاء الله]] "ایقان" بود که در [[اثبات]] [[قائمیت]] [[سید علی محمد باب]] نگاشت. او در [[بغداد]] و اسلامبول و ادرنه و نیز در [[عکا]] همواره با [[تقیه]] و [[تظاهر]] به [[اسلام]] [[زندگی]] می‏کرد، در [[نماز جمعه]] [[عکا]] شرکت می‌‏جست و در [[ماه رمضان]]، به روزه‌‏داری [[تظاهر]] می‌‏کرد؛ با این حال، رابطه سرّی خود را با [[بابیان]] [[ایران]] که بعدها "[[بهائی]]" نام گرفتند، قطع نکرده و همواره مکتوبات و وحی‏‌های ادعایی، خود را برای آنان می‌‏فرستاد<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۳، ۱۹۵؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۷۹-۱۸۵.</ref>.

* پس از [[میرزا حسین علی]]، فرزندش [[عباس افندی]] معروف به [[عبد البهاء]] [[رهبر]] [[بهائیان]] شد و [[نظام]] جدیدی را در [[تفکرات]] بهائیت پدید آورد. او [[تعالیم]] [[دوازده‌گانه]] بهائیت را با آموزه‌‏های [[مدرنیسم]] و [[اومانیسم]] تدوین و عرضه کرد. پس از [[مرگ]] [[عبد البهاء]]، نوه دختری او [[شوقی افندی]] [[رهبر]] [[بهائیان]] شد. پس از وی به پیشنهاد همسرش"[[روحیه]] ماکسول" [[هدایت]] [[بهائیان]] به شورایی با عنوان [[بیت العدل]] واگذار شد که تاکنون در [[حیفای فلسطین]] اشغالی به [[هدایت]] [[بهائیان]] می‌‏پردازد<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۳، ۱۹۵؛ [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۶.</ref>.

== بهائیت [[فرقه]] ای ضاله ==

* [[آیین بهائی]] از ابتدای پیداییش، میان [[مسلمانان]] [[انحراف اعتقادی]] و [[فرقه ضاله]] شناخته شد. ادعای [[قائمیت]] توسط [[علی محمد باب]]، با توجه به [[احادیث]] قطعی پذیرفته نبود. [[مخالفت]] [[علما]] با او به سبب همین ادعا و [[ادعای بابیت]]، مشکل بهائیت را مضاعف کرد. [[میرزا حسین علی]]، خود را "[[من یظهره اللّه]]" نامید و ادعای [[شریعت]] مستقل را مطرح کرد و باعث شد [[مسلمانان]] این فرقه‏ را از [[اسلام]] جدا شده بدانند. [[تاریخ]] پر حادثۀ [[رهبران]] [[بهائی]]، نادرست درآمدن پیش‏گویی‌‏های آنان و [[منازعات]] دور از [[ادب]] آنها، حمایت‏‌های دولت‏‌های استعماری از سران [[بهائی]] در مواضع مختلف، به ویژه [[همراهی]] آنان با [[دولت اسرائیل]]، زمینۀ فعالیت در [[کشورهای اسلامی]] به ویژه [[ایران]] را از [[بهائیان]] گرفت. مؤلفان بسیاری در نقد این [[آیین]] کتاب نوشتند؛ مطبوعات [[فارسی]] و [[عربی]]، رویکردهای [[سیاسی]] آنان را افشا کردند؛ علمای حوزه‌‏های علمیه [[شیعه]] و [[دانشگاه الازهر]] و [[مفتیان]] [[بلاد اسلامی]] جدا بودن این [[فرقه]] از [[امت]] [[شورای اسلامی]] را اعلام داشتند و سازمان‏های بین المللی [[اسلامی]] نیز در قبال [[آیین بهائی]] همین موضع را گرفتند. بازگشت برخی [[مقامات]] و مبلغان [[بهائی]] از این [[آیین]] و افشای مسائل درونی این [[فرقه]] نیز عامل مهم فاصله‏ گرفتن [[مسلمانان]] از این آئین بود<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۱۹ – ۱۲۳؛ [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۵-۱۹۷.</ref>.

== آیین‏‌ها و [[عقاید]] بهائیت ==

* نوشته‏‌های [[علی محمد]]، [[میرزا حسین علی]]، [[عبد البهاء]] و تا حدی نیز [[شوقی افندی]] از نظر [[بهائیان]] [[مقدس]] است و در مجالس ایشان قرائت می‏‌شود؛ اما کتب باب، به طور عموم در دسترس [[بهائیان]] قرار نمی‏گیرد و دو [[کتاب]]"[[اقدس]]" و "ایقان" [[میرزا حسین علی نوری]] نزد آنها از اهمیت خاصی برخورد است.

* تقویم شمسی [[بهائی]] از [[نوروز]] آغاز شده به نوزده ماه در هر ماه به نوزده روز تقسیم می‌‏شود. چهار روز (در سال‌‏های کبیره، پنج روز) باقیمانده موسوم به ایام "هاء" و "[[رفع القلم]]"، ایام [[شکرگزاری]] و [[جشن]] و [[خوشگذرانی]] [[بهائیان]] است<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۱۹ - ۱۲۳.</ref>.

* اهم [[عقاید]] بهائیت عبارتند از:

# با [[ظهور]] باب و بهاء، [[شریعت اسلام]] [[منسوخ]] و به پایان رسید و تا هزار سال دیگر، [[پیامبری]] نخواهد آمد.

# روز دوم [[محرم]] (روز [[تولد]] [[حسینعلی نوری]]) روز مقدسی نزد [[بهائیان]] است، او درباره خود می‌‌گوید: لم یلد و لم یولد.

# دربارۀ [[قیامت]] نیز هر چند از [[معاد]] یاد می‌‌کنند؛ عملاً [[قیامت]] را [[معتقد]] نیستند و آن را امری موهوم می‌‌دانند که بر پا و تمام شده است! [[بهشت]] همان [[دیدار]] [[جمال]] [[میرزا]] بهاءالله بوده و آنان که از لقای او [[محروم]] شدند مستحق [[دوزخ]] شدند<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۷.</ref>.

== [[احکام عملی]] بهائیت ==

* برخی از [[احکام عملی]] بهائیت عبارتند از:

# [[نماز]]: [[نماز]] به سه [[نماز]] کبیر، وسطی و صغیر تقسیم می‌‌شود؛ اما کیفیت خواندن انواع [[نمازها]] در جایی ذکر نشده است و چندان نیز روشن نیست. این [[نمازها]] به‌صورت فرادا خوانده می‌‌شود و [[حرمت]] [[نماز جماعت]] به [[دستور]] بهاءالله [[مشروعیت]] یافت<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۷؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۱۹ - ۱۲۳.</ref>.

# [[روزه]]: [[روزه]] آنها صرفاً امساک از [[خوردن و آشامیدن]] از طلوع تا غروب [[آفتاب]] است و به مدت ۱۹ روز است؛ زیرا سال آنها بنا بر تصریح [[میرزا حسینعلی]] در کتاب [[اقدس]]، از ۱۹ ماه و هر ماهی از ۱۹ روز که جمعاً یک سال ۳۶۱ روز تشکیل می‌‌شود، که چهار روز باقیمانده به عنوان روزهای "[[رفع القلم]]"، ایام [[جشن]] و [[خوشگذرانی]] [[بهائیان]] [[تعیین]] شده است. [[عید فطر]] آنها نیز مصادف با روز [[عید]] [[نوروز]] است<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۸.</ref>.

# حدود: در [[سرقت]] مرتبه اول، دزد را [[تبعید]] می‌‌کنند؛ مرتبه دوم او را زندانی کرده، بار سوم علامتی در پیشانی او می‌‌گذارند. دیه [[زنا]] نه مثقال طلا برای [[بیت العدل]] است که در صورت تکرار دو برابر خواهد شد<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۵-۱۹۷.</ref>.

# تقدس [[عدد نوزده]]: پس از آنکه ۱۸ نفر از [[شیخیه]] در [[ترویج]] [[تفکرات]] باب تلاش زیادی کردند، [[علی محمد باب]] آنها را "حروف [[حی]]" نامید که به حساب ابجد ۱۸ و با خود او ۱۹ می‌شوند. او همچنین کتاب بیان را به ۱۹ واحد و هر باب را به ۱۹ باب تقسیم کرد. در مجموع، عدد ۱۹ دارای [[قداست]] زیادی نزد [[بهائیان]] است. هر [[بهایی]] وقتی اموالش به یکصد مثقال رسید، باید نوزده مثقال آن را به دستگاه [[رهبری]] بهائیت بپردازد<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۹.</ref>.

# حلیت امور فردی: استفاده از [[حجاب]] را جایز نمی‌دانند. همچنین جواز [[غنا]] و تراشیدن ریش و [[پاک]] بودن تمام اشیا، حتی سگ و خوک از دیگر [[احکام]] فردی بهائیت است.

# [[مکان‌های مقدس]]: [[بیت‌العدل]] [[جهانی]] در [[حیفای فلسطین]] اشغالی قرار دارد. آنها بیت‌العدل‌های محله‌ای و ملی دارند که با عنوان "[[مشرق الاذکار]]" نام گرفته است که مرکز [[امور عبادی]] و کارهای تشکیلاتی آنها می‌‌باشد و دارای تقدس‌اند<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۵-۱۹۷.</ref>.

# [[نهی از دخالت در سیاست]]: [[بهائیان]] به شدت از دخالت در [[سیاست]] [[نهی]] شده‌اند<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۵-۱۹۷.</ref>.

== انشعابات [[بهائیان]] ==

* در میان [[بهائیان]] چند انشعاب و [[اختلاف]] داخلی به وجود آمد:

# ازلیه: ازلی‌ها که قدیمی‌تر از [[بهائیه]] هستند، معتقدند که باب، کتاب بیان را ۱۹ واحد و هر واحدی ۱۹ باب بوده است، تمام نکرد و تکمیل آن را به عهده [[صبح ازل]] سپرده است؛ اما بهاءالله [[حق]] او را [[غصب]] کرد و [[صبح ازل]] به این کار موفق نشد. لذا به [[ازلیه]]"بیانی" نیز گفته می‌‌شود<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۸؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۱۹۵-۱۹۷.</ref>.

# [[اسماء الله]]: گروه دیگر به نام "[[بهائی]] [[اسماءالله]]" به [[رهبری]] شخصی به نام [[جمشید معانی]] هستند. او یک ایرانی است که خود را [[اسماءالله]] نامید. این گروه در کشورهای اندونزی، [[پاکستان]]، [[آمریکا]] و [[هندوستان]] [[زندگی]] می‌‌کنند<ref>ر. ک: [[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۲۸۹.</ref>.