تعاون در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[تعاون]] به معنای اعانت، [[یاری کردن]] و [[همیاری]] است. به یاری‌کننده «معین»، یاری‌شونده «معان» و امری که بر آن [[یاری]] می‌شود «معان علیه» گفته می‌شود.

[[همکاری]] و تعاون در [[تاریخ]] [[زندگی]] [[بشر]] [[پدیده اجتماعی]] ناشناخته‌ای نیست. نخستین روزهای زندگی جمعی [[انسان]] با تعاون آغاز شده و [[فرهنگ]] و [[تمدن بشری]] طی سده‌های متمادی با تعاون شکل گرفته است. اصولاً [[زندگی اجتماعی]] و [[نظام]] بین‌المللی بدون همکاری و تعاون چگونه می‌تواند [[جامه]] عمل به خود بپوشد. مسائل [[سیاسی]]، [[اقتصادی]]، [[اجتماعی]] و [[فرهنگی]] بشر آن قدر به‌هم مرتبط و آمیخته است که به [[اقدام]] مشترک نیاز مبرم دارد. اقدام مشترک جز از راه مشارکت و تعاون بین‌المللی امکان‌پذیر نیست.

این، همان [[آموزشی]] است که در [[اسلام]] از هر آموزش دیگر به معنای سواد [[خواندن و نوشتن]] و [[فراگیری علوم]] واجب‌تر شمرده شده است.

[[عدالت]]، [[برابری]]، [[صلح]]، [[امنیت]] و توسعه در جهت [[رشد]] و ارتقاء بشری مصادیق بارز [[برّ]] در مقیاس جهانی است.