تفسیر عصر حضور امامان معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

با نگاهی به کتاب‌های [[علوم قرآنی]]، مانند [[البرهان زرکشی]] و [[الاتقان سیوطی]] و [[کتاب‌های تفسیری]] و [[روایی]] و رجالی [[شیعه]] و [[سنّی]]، پی می‌بریم که در [[عصر حضور]] [[امامان معصوم]] {{عم}} [[مفسران]] زیادی بوده‌اند که با توجه به ویژگی‌های آنان، می‌توان آنان را در چهار دسته قرار داد:

منظور از [[امامان معصوم]]، [[دوازده]] نفری می‌باشند که به دلیل [[نصوص]] فراوانی که در کتاب‌های [[شیعه]] و [[سنی]] نقل شده، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[فرمان خدا]] آنان را [[جانشینان]] خویش و [[رهبران]] [[امت]] معرفی کرده است<ref>ر. ک: بخاری، صحیح البخاری، ج۴، جزء ۹، ص۷۲۹ (کتاب الاحکام، باب ۱۱۴۸، ح۲۰۳۴)؛ نیشابوری، صحیح مسلم، ج۴، ص۱۰۰، ح۱۸۲۱ (کتاب الامارة، باب ۱، ح۵-۹)؛ سنن الترمذی، ج۴، ص۵۰۱، ح۲۲۲۳ (کتاب الفتن، باب ما جاء فی الخلفاء)، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۶۱۸، ج۴، ص۵۰۱؛ ابو داوود، سنن ابی داوود، ج۲، ص۵۰۸، ح۴۲۷۹ و ۴۲۸۰ (کتاب المهدی، باب ۱)؛ بخاری، التاریخ الکبیر بخاری، ج۳، ص۱۸۵، ح۶۲۷ (خالد الجدلی)، ج۸، ص۴۱۰، ح۳۵۲۰ (یونس بن ابی یعفور العبدی)، ابن حجر عسقلانی، تعجیل المنفعة بزوائد رجال الأئمة الاربعة، ص۶۱۸، رقم ۱۴۸۷؛ ابو حاتم، کتاب الثقات، ج۷، ص۲۴۱ و ۲۴۲ (عمران بن سلیمان)؛ صدوق، کمال الدین، ج۱، ص۲۵۳ و ۲۵۶، ح۳ و ۴، ص۲۵۸، ح۳؛ شیخ حرّ عاملی در اثبات الهداة، ج۱، ص۴۳۳-۷۳۵، باب نهم، حدود ۹۲۴ روایت از طریق شیعه و ۲۷۸ روایت از طریق اهل تسنّن با عنوان نصوص عامّه بر امامت ائمه {{عم}} جمع‌آوری کرده که در بسیاری از آنها به وجود دوازده امام بعد از رسول خدا {{صل}} تصریح و یا حتی نام و بعضی از خصوصیات آنان ذکر شده است؛ برای نمونه، ر. ک: همان، ص۴۵۹-۴۶۱ حدیث‌های ۷۴-۸۶.</ref> و آنان به همۀ معانی و [[معارف قرآن]] و [[احکام دین]] [[آگاه]] و از هر [[گناه]] و خطایی مصون می‌باشند<ref>حدیث معروف ثقلین که صحت آن مورد اتفاق شیعه و سنّی است، بر این مطلب دلالت دارد (برای توضیح دلالت آن ر. ک: مکاتب تفسیری، ج۱، ص۵۸-۶۶).</ref> و [[خدا]] در [[قرآن کریم]] به [[اطاعت]] از آنان همانند [[اطاعت از رسول خدا]] {{صل}} [[فرمان]] داده<ref>ر. ک: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا}} «ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، چون در چیزی با هم به ستیز برخاستید آن را به خداوند و پیامبر بازبرید که این بهتر و بازگشت آن نیکوتر است» سوره نساء، آیه ۵۹؛ و روایات مفسر آن در بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۲۵۲-۲۶۵؛ کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۲۴۱-۲۴۶ (کتاب الحجة باب فرض طاعة الائمة {{عم}}).</ref> و [[مردم]] را به [[پرسش]] و [[یادگیری]] [[معارف]] و [[احکام دین]] از آنان، وادار کرده است<ref>ر. ک: {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِي إِلَيْهِمْ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ}} «و ما پیش از تو جز مردانی را که به آنها وحی می‌کردیم نفرستادیم؛ اگر نمی‌دانید از اهل ذکر (آگاهان) بپرسید» سوره نحل، آیه ۴۳؛ {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِي إِلَيْهِمْ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ}} «و ما پیش از تو جز مردانی را که به آنها وحی می‌کردیم نفرستادیم؛ اگر نمی‌دانید از اهل ذکر (آگاهان) بپرسید» سوره انبیاء، آیه ۷؛ و روایات مفسّر این دو آیه در بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۴۴۹-۴۵۵ و ج۵، ص۲۰۷ و ۲۰۸؛ کلینی، اصول الکافی، ج۱، ص۲۶۷-۲۷۰ {{عربی|بَابُ أَنَّ أَهْلَ الذِّكْرِ الَّذِينَ أَمَرَ اللَّهُ الْخَلْقَ بِسُؤَالِهِمْ هُمُ الْأَئِمَّةُ {{عم}}}}.</ref>.

دوران [[امامت]] آنان از [[رحلت پیامبر]] {{صل}} آغاز و تا [[قیامت]] ادامه دارد و همواره یکی از آنان به‌عنوان [[حجت]] و [[امام]] [[برگزیده خدا]] وجود داشته و هیچ‌گاه [[زمین]] از وجود آنان خالی نمانده و نمی‌ماند<ref>برای آگاهی از روایت‌های دلالت‌ کننده بر آن ر. ک: صدوق، کمال الدین، ص۲۱۱-۲۴۱، باب ۲۲، {{عربی|باب اتصال الوصیة من لدن آدم {{ع}} و ان الارض لا تخلوا من حجة الله عزّ و جلّ علی خلقه الی یوم القیامة}}.</ref>. از این [[دوازده نفر]] که اولین آنان [[حضرت علی بن ابی طالب]] {{ع}} و آخرین آنها [[حضرت مهدی]] {{ع}} است، یازده نفر آنان در بین [[امت]] حضور داشتند، [[مردم]] از [[محل زندگی]] آنان باخبر بودند، به محضر آنان شرفیاب می‌شدند، از [[علوم]] آنان استفاده و از [[انوار]] [[معنوی]] آنها کسب [[فیض]] می‌کردند و در [[حل مشکلات]] [[علمی]] و غیرعلمی خود از آنان [[یاری]] می‌جستند، ولی دوازدهمین آنان براساس [[حکمت الهی]] تا روزی که [[خدا]] بخواهد، از دیده‌ها پنهان است و مردم محل زندگی او را نمی‌دانند. در [[آغاز امامت]] وی تا سال ۳۲۹ ه‍.ق، برخی افراد به‌عنوان [[نایب خاص]] آن [[حضرت]] تعیین شده و مردم به واسطۀ آنان افراد در حل مشکلات علمی و غیرعلمی خویش از آن حضرت کمک می‌گرفتند که از آن دوران با عنوان «[[غیبت صغرا]]» یاد می‌شود، ولی از سال ۳۲۹ ه‍.ق [[غیبت]] کبرای آن حضرت آغاز گردید و از آن پس، [[نایب]] خاصی برای آن حضرت تعیین نشد و جز از طریق غیرعادی و ناشناخته [[تشرّف]] به حضور آن بزرگوار امکان ندارد؛ البته ممکن است آن حضرت به صورت غیر رسمی و نامعلوم در بین امت بیایند و احیاناً دخل و تصرف‌هایی نیز در امور [[مسلمانان]] و [[مؤمنان]] داشته باشند. به‌هرحال، منظور از [[عصر حضور]] [[امامان معصوم]] عصر [[امامت]] آن یازده [[امام]] است که از [[رحلت رسول خدا]] آغاز می‌شود و با [[رحلت]] [[امام حسن عسکری]] {{ع}} در سال ۲۶۰ ه‍.ق پایان می‌پذیرد و مدت آن حدود ۲۵۰ سال است.

بررسی منابع [[کتاب‌شناسی]] و رجال‌شناسی و [[کتاب‌های تفسیری]] و [[روایی]] نشان می‌دهد در آن ۲۵۰ سال عصر حضور امامان معصوم نیز [[تفسیر قرآن]] وجود و استمرار داشته و همواره افرادی [[آگاه]] به [[معانی قرآن]] و توانا بر [[تفسیر]] آن حضور داشته‌اند که مفاهیم و معانی [[آیات]] را به افراد مستعد و علاقه‌مند آموخته و پرسش‌های [[تفسیری]] را پاسخ می‌داده‌اند و برخی تفسیرهای آیات را می‌نوشته و کتاب‌های تفسیری تألیف می‌کرده‌اند و هیچ‌گاه تفسیر متوقف نشده است. سبب وجود و استمرار تفسیر در آن عصر این بوده است که مسلمانان آن عصر نیز مانند [[مسلمانان]] زمان‌های دیگر، [[قرآن کریم]] را تنها [[کتاب آسمانی]] [[مصون از تحریف]] می‌دانسته و خود را چه در [[معارف]] و چه در [[احکام]] به [[هدایت]] آن نیازمند می‌دیده‌اند و از این‌رو، در [[فهم]] معنا و مفاد آن اهتمام کامل داشته‌اند. از [[ابن مسعود]] [[روایت]] کرده‌اند که هرگاه شخصی از ما ده [[آیه]] از [[آیات قرآن]] را می‌آموخت، از آنها نمی‌گذشت تا اینکه معانی آنها را نیز بداند و به آنها عمل کند<ref>طبری، جامع البیان، ج۱، ص۶۰، {{عربی|مقدمه، ذکر الاخبار الّتی رؤیت فی الحضّ علی العلم بتفسیر القرآن و...}}.</ref>، به‌خصوص که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز به روی آوردن به [[قرآن]] و هدایت یافتن از آن [[فرمان]] داده<ref>{{متن حدیث|إِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ}}؛ (کلینی، اصول الکافی، ج۲، ص۵۷۳، کتاب فضل القرآن، ح۲).</ref> و بارها [[تمسک]] به آن را توصیه فرموده بودند<ref>{{متن حدیث|إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي}}، (حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج۱۸، ص۱۹، حدیث ۹) برای دیدن این حدیث با عبارت‌های دیگر ر. ک: سنن الترمذی، ج۵، ص۶۲۱، حدیث ۳۷۶۸، ص۶۲۲، حدیث ۳۷۸۸؛ احمد بن حنبل، مسند احمد، ط‍ دار صادر بیروت، ج۳، ص۱۴، ۱۷، ۲۶ و ۵۹ و ج۵، ص۱۸۱؛{{عربی|لجنة التحقیق فی مسئلة الامامة، کتاب الله و اهل البیت فی حدیث الثقلین، همه کتاب}}.</ref> و [[امیر مؤمنان علی]] {{ع}} نیز بر [[فهم قرآن]] و [[نورانی]] شدن به [[نور]] آن تأکید داشته‌اند<ref>{{متن حدیث|وَ تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْحَدِيثِ وَ تَفَقَّهُوا فِيهِ فَإِنَّهُ رَبِيعُ الْقُلُوبِ}}؛ (نهج البلاغه، ص۳۳۹، خطبه ۱۰۹)، {{متن حدیث|فَانْظُرْ أَيُّهَا السَّائِلُ فَمَا دَلَّكَ الْقُرْآنُ عَلَيْهِ مِنْ صِفَتِهِ فَائْتَمَّ بِهِ وَ اسْتَضِئْ بِنُورِ هِدَايَتِهِ}}؛ (همان، ص۲۳۴، خطبه ۹۰).</ref>. از سوی دیگر، هرچند بخشی از [[معانی قرآن]] به [[تفسیر]] نیاز ندارد و با قرائت یا شنیدن [[آیات]] معنای آنها نیز فهمیده می‌شود، تردیدی نیست که در فهم بخش بزرگی از معانی قرآن به تفسیر نیاز است و در آن عصر مانند عصرهای دیگر و حتی در اوایل آن عصر نیز بیشتر افراد برای [[فهم]] بخش عظیمی از معانی و [[معارف]] و [[احکام]] [[قرآن]] به [[تفسیر]] نیازمند بودند؛ زیرا هرچند نیاز به [[تفسیری]] که پراثر فاصلۀ زمانی طولانی با [[نزول قرآن]] پدید آمده، برای [[مردم]] آن عصر وجود نداشت و در اوایل آن عصر صحابه‌ای بودند که [[شاهد]] [[نزول آیات]] بوده و با فضای نزول آیات آشنایی داشتند و تفسیر برخی [[آیات]] را از [[رسول خدا]] {{صل}} شنیده بودند، ولی؛

# علت [[نیازمندی]] به تفسیر منحصر به فاصلۀ زمانی طولانی با نزول قرآن نمی‌باشد، بلکه علتهای دیگر نیازمندی به تفسیر مانند [[ضعف]] [[دانش]] [[بشر]]، [[ویژگی‌های قرآن]] [[کریم]] از قبیل [[بیان معارف]] بسیار زیاد به وسیله الفاظ‍ محدود، بیان [[حقایق]] ماورای این [[جهان]] در قالب الفاظ‍ متداول، بیان مطالب در قالب استعارات، کنایات و تشبیهات ظریف، دربر داشتن معارف [[باطنی]] و غیر آن برای مردم آن عصر نیز وجود داشته است<ref>برای آگاهی بیشتر ر. ک: بابایی و دیگران، روش‌شناسی تفسیر قرآن، ص۳۶-۴۰.</ref>.

# [[بدیهی]] است همه مردم آن عصر حتی همۀ افرادی که در اوایل آن عصر می‌زیستند، در عصر نزول قرآن نبودند تا خود شاهد نزول آیات و با فضای [[نزول]] آشنا باشند و نیز همۀ آنان رسول خدا {{صل}} را [[درک]] نکرده بودند تا [[تفسیر آیات]] را از آن [[حضرت]] فراگرفته باشند و نیازمند تفسیر نباشند.

# همۀ کسانی که در عصر نزول قرآن می‌زیستند و رسول خدا {{صل}} را درک کرده بودند نیز تفسیر همۀ آیات را از رسول خدا {{صل}} تلقی نکردند، بلکه قشر بزرگی از [[صحابه]] که در عصر نزول قرآن می‌زیستند و رسول خدا {{صل}} را درک کرده بودند نیز به تفسیر نیاز داشته‌اند. [[شاهد]] آن، روایاتی است که نشان می‌دهد حتی بعضی صحابۀ معروف معنای مفرداتی از قرآن را نمی‌دانسته و نیازمند تبیین بودند. [[روایت]] کرده‌اند که معنای «کلاله» را از [[ابو بکر]] پرسیدند، گفت: البته من به زودی با [[رأی]] خود دربارۀ آن سخن می‌گویم. اگر درست بود، از [[خدای یکتا]] و [[بی‌شریک]] و اگر [[خطا]] بود، از من و [[شیطان]] است و [[خدا]] از آن منزه می‌باشد. آن را [[وارثان]] میت جز [[پدر]] و فرزند می‌دانم<ref>سیوطی گفته است: {{عربی|اخرج عبد الرزاق و سعید بن منصور و ابن ابی شیبة و الدارمی و ابن جریر و ابن منذر و البیهقی فی سننه عن الشعبی قال: سئل ابو بکر عن الکلاله، فقال: انّی سأقول فیها برأیی فان کان صوابا فمن الله وحده لا شریک له و ان کان خطأ فمنّی و من الشیطان و الله منه بریء، اراه ما خلا الولد و الولد}}؛ (الدر المنثور، ج۲، ص۴۴۳، ذیل آیه ۱۷۶، سوره نساء. همچنین ر. ک: به الکشاف زمخشری، ج۱، ص۴۸۶ تفسیر آیه ۱۲ سورۀ نساء).</ref>.

و نیز گفته‌اند: معنای «ابّا» را از [[ابو بکر]] پرسیدند، گفت: «کدام [[آسمان]] بر من سایه می‌افکند و کدام [[زمین]] مرا دربر می‌گیرد، اگر در معنای [[کتاب خدا]] چیزی را که نمی‌دانم، بگویم»<ref>{{عربی|أیّ سماء تظلنی و أیّ ارض تقلنی اذا قلت فی کتاب الله ما لا اعلم}}؛ (سیوطی، الدر المنثور، ج۶، ص۵۲۲).</ref>. وی با این سخن [[آگاه]] نبودن خود را به‌معنای این کلمه [[قرآن]] بیان کرده است. از [[روایات]] استفاده می‌شود [[عمر]] نیز معنای «ابّا» را نمی‌دانسته است؛ زیرا [[روایت]] کرده‌اند عمر بر روی [[منبر]] [[آیات]] {{متن قرآن|فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا * وَعِنَبًا وَقَضْبًا *... وَفَاكِهَةً وَأَبًّا}}<ref>«و در آن دانه‌ای رویانده‌ایم * و انگور و سبزی *... و میوه و علف» سوره عبس، آیه ۲۷-۳۱.</ref> را قرائت کرد. گفت همۀ اینها را می‌دانیم اما «ابّ» چیست‌؟ نمی‌دانم سپس عصایش را که در دستش بود، بلند کرد و گفت: به خدا [[سوگند]] این تکلّف است! چه اشکالی دارد که ندانی «ابّ‌«چیست‌؟ آنچه را از قرآن که هدایتش برای شما بیان شده است، [[پیروی]] کنید و آنچه را که نمی‌دانید، به پروردگارش واگذارید<ref>سیوطی، الدرّ المنثور، ج۶، ص۵۲۲. سیوطی خبر داده است که این روایت را چند تن از دانشمندان اهل تسنن مانند سعید بن منصور، ابن جریر، ابن سعد، عبد بن حمید، ابن منذر، ابن مردویه، بیهقی خطیب و حاکم در تألیفات خود آورده‌اند و حاکم آن را صحیح دانسته است (ر. ک: سیوطی، الدرّ المنثور، ج۶، ص۵۲۲).</ref>.

پیرمردی از [[قبیله]] «[[هذیل]]» برخاست و گفت: این، لغت ما است، {{متن قرآن|تَخَوُّفٍ}} به‌معنای تنقّص کاهش تدریجی است<ref>ر. ک: آلوسی، روح المعانی، ج۷، جزء ۱۴، ص۱۵۲.</ref>.

== کتاب‌های تفسیری مفقود ==

# تفسیر القرآن وهب بن منبّه صنعانی (۱۲۰ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۷۲۱؛ بغدادی، هدیة العارفین، ج۶، ص۵۰۱.</ref>؛

# تنزیل القرآن زهری (۱۲۴ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۶۳۷.</ref>؛

# تفسیر محمد بن سیف حدّانی (حدود ۱۳۰ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۵۳۷؛ داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۱۵۴.</ref>؛

# تفسیر القرآن عیسی بن میمون جرشی (حدود ۱۳۰ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۴۰۹؛ بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۸۰۵.</ref>؛

# معانی القرآن واصل بن عطا (۱۳۱ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۵۶.</ref>؛

# تفسیر سعید بن مهران (۱۵۶ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۱۱.</ref>؛

# التفسیر حسین بن واقد (۱۵۹ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۶۰، رقم ۱۵۶.</ref>؛

# معانی القرآن ابن ابی سارۀ رؤاسی (...)<ref>ر. ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۱۳۱.</ref>؛

# اعراب القرآن ابن ابی سارۀ رؤاسی (...)<ref>ر. ک: رجال النجاشی، ص۳۲۴، رقم ۸۸۳؛ خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۵، ص۲۰۵.</ref>؛۱

# تفسیر القرآن شبل بن عباد مکی (حدود ۱۶۰ ه‍‌.ق)، یکی از مصادر الکشف و البیان ثعلبی<ref>ر. ک: نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۲۵ و ۲۲۶؛ همین کتاب، ص۲۳۷، رقم ۲۷.</ref>؛۲

# تفسیر ابو کدینه<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۷۶، رقم ۶۹۲.</ref>، هم‌طبقه مالک (۱۷۹ ه‍‌.ق) و ثوری (۱۶۱ ه‍‌.ق)؛

# تفسیر مخطوط‍ نافع مدنی (۱۶۹ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۶۹۹.</ref>؛۴

# تفسیر القرآن<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۶۵؛ زرکلی، الأعلام، ج۳، ص۳۰۶.</ref> عبد الرحمان بن رستم (۱۷۱ ه‍‌.ق)؛

# معانی القرآن کوچک و بزرگ یونس بن حبیب (۱۸۲ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۸۶.</ref>؛

# تفسیر مسیب بن شریک (۱۸۶ ه‍‌.ق)؛ ثعلبی در الکشف و البیان از آن یاد کرده است<ref>حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۵۸؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۶۷۳.</ref>.

# تفسیر القرآن، موسی بن عبد الرحمان ثقفی (حدود ۱۹۰ ه‍‌.ق) (مخطوط‍ از سوره ۱۹ تا سوره ۳۷)؛ برخی گفته‌اند تفسیر یادشده از آن ابن عباس است<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۶۹۲؛ سزگین، تاریخ التراث العربی، ج۱، جزء ۱، ص۹۰، رقم ۹.</ref>.

# التفسیر وکیع (۱۹۷ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۵۷.</ref>؛

# تفسیر القرآن ابن وهب (۱۹۷ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۳۲۸.</ref>؛

# کتاب فی تفسیر القرآن هواری<ref>ر. ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۹۱. تفسیری با عنوان تفسیر کتاب الله العزیز از هوّاری چاپ شده و موجود است ولی معلوم نیست که آن تفسیر این کتاب باشد (ر. ک: همین کتاب، ص۴۸۵-۴۸۶).</ref> (اواخر قرن ۲ یا اوائل قرن ۳)<ref>ر. ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۲۹۱، رقم ۲۷۵؛ همچنین ر. ک: بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۵۱۲؛ همو، ایضاح المکنون، ج۳، ص۳۱۰.</ref>؛

# غریب القرآن نضر بن شمیّل (۲۰۳ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۷۰۲.</ref>؛

# لغات القرآن هیثم بن عدی (۲۰۶ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۵۵.</ref>؛

# اعراب القرآن قطرب (۲۰۶ ه‍‌.ق)<ref>ر. ک: ابن ندیم، الفهرست، ص۵۸؛ داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۲۵۵؛ بغدادی، هدیة العارفین، ج۶، ص۹ و ۱۰.</ref>؛

# تفسیر القرآن واقدی (۲۰۷ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۵۹۴.</ref>؛

# لغات القرآن سعید بن اوس (۲۱۵ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۸۰.</ref>؛

# غریب القرآن اصمعی (۲۱۶ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۳۵۵.</ref>؛

# تفسیر فضل بن دکین (۲۱۹ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۲۹.</ref>؛

# معانی القرآن قاسم بن سلّام (۲۲۲ ه‍‌.ق)؛ گفته‌اند آنچه در کتاب‌های ابو عبیده، قطرب، اخفش، کسائی و فرّاء بوده با آثار و اساتید و تفاسیر صحابه، تابعین و فقها در آن گرده آمده است<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۶.</ref>.

# مصادر القرآن ابراهیم بن یحیی یزیدی (۲۲۵ ه‍‌.ق)؛ ابن ندیم گفته است: به سورۀ حدید که رسیده از دنیا رفته است<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۵؛ ابن ندیم، الفهرست، ص۵۶.</ref>.

# تفسیر ابن صبیح<ref>آقا بزرگ تهرانی، الذریعة، ج۴، ص۲۴۳، رقم ۱۱۸۳؛ رجال النجاشی، ص۷۸، طوسی، الفهرست، ص۲۳.</ref> مروی عنه علی بن حسن بن علی بن فضال<ref>خویی، معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۲۷-۱۲۸.</ref>؛

# تفسیر القرآن سنید مصّیصی (۲۲۶ ه‍‌.ق)<ref>بغدادی، هدیة العارفین، ج۱، ص۱۳۰۴؛ داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۰۹؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۱۵۲.</ref>؛

# التفسیر یا تفسیر القرآن سعید خراسانی (۲۳۷ ه‍‌.ق)؛ یکی از مصادر ثعلبی در الکشف و البیان<ref>حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۴۹؛ بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۳۸۸؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۱۱؛ سزگین، تاریخ التراث العربی، ج۱، ص۱۹۶.</ref>؛

# التفسیر عبد الغنی ثقفی (۲۳۹ ه‍‌. ق ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۳۲۴.</ref>؛

# احکام القرآن یحیی بن آدم (۲۳۰ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۶۱.</ref>؛

# غریب القرآن محمد بن سلّام (۲۳۱ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۱۵۱ و ۱۵۲.</ref>؛

# اسباب النزول مدینی (۲۳۴ ه‍‌.ق)<ref>حاج خلیفة، کشف الظنون؛ ج۱، ص۷۶؛ کحاله، معجم المؤلفین، ج۷، ص۱۳۲؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۳۶۷. </ref>؛

# تفسیر القرآن مقدّمی (۲۳۴ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۵۰۰؛ داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۹۷.</ref>؛

# التفسیر فلّاس (۲۳۵ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۲۲۶.</ref>؛

# التفسیر سریج (۲۳۵ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۷۸.</ref>؛

# متشابه القرآن ابو الهذیل (۲۳۵ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۶۲۵.</ref>؛

# متشابه القرآن جعفر بن حرب همدانی (۲۳۶ ه‍‌.ق)<ref>ابن ندیم، الفهرست، ص۳۹؛ داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۲۴.</ref>؛

# اعراب القرآن عبد الملک بن حبیب (۲۳۸ ه‍‌.ق)؛

# احکام القرآن احمد بن معذّل (۲۴۰ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۹۳؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۸۰.</ref>؛

# احکام القرآن ابراهیم بن خالد (۲۴۰ یا ۲۴۶ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۷؛ بغدادی، هدیة العارفین، ج۵، ص۲؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۱۳.</ref>؛

# التفسیر احمد بن محمد بن حنبل (۲۴۱ ه‍‌.ق)<ref>ر. ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۷۱؛ ابن ندیم با عنوان: کتاب التفسیر از این کتاب خبر داده است (ر. ک: الفهرست، ص۲۸۵؛ بغدادی با عنوان تفسیر القرآن از این تفسیر یاد کرده است (هدیة العارفین، ج۵، ص۴۸).</ref> مشتمل بر ۱۲۰۰۰۰ حدیث<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۷۱.</ref>؛

# تفسیر القرآن بیکندی (۲۴۳ ه‍‌.ق)<ref>بغدادی، هدیة العارفین، ج۱، ص۵۱۵؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۷۲۷.</ref>؛

# غریب القرآن ابن سکّیت (۲۴۴ ه‍‌.ق)؛

# التفسیر حمدویه (۲۴۴ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۴۵، رقم ۴۱۸.</ref>؛

# احکام القرآن علی بن حجر (۲۴۴ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۳۹۶.</ref>؛

# تفسیر القرآن قاسم رسّی (۲۴۶ ه‍‌.ق)<ref>نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۴۳۱.</ref>؛

# احکام القرآن حفص بن عمر (۲۴۶ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۶۲.</ref>؛

# اعراب القرآن سجستانی (۲۴۸ ه‍‌.ق)<ref>ر. ک: داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۱۱.</ref>؛

# تفسیر ابراهیم بن حسین قرطبی (۲۴۹ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۶.</ref>؛

# التفسیر فلاس (۲۴۹ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۱۷.</ref>؛

# التفسیر جلفری (حدود ۲۵۰ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۹۱؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۵۸.</ref>؛

# تفسیر یوسف بن موسی (۲۵۲ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۸۴.</ref>؛

# تفسیر یعقوب بن ابراهیم (۲۵۲ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۳۷۷.</ref>؛

# لغات القرآن محمد بن یحیی (۲۵۳ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۲۶۷، رقم ۵۹۶.</ref>؛

# التفسیر دارمی سمرقندی (۲۵۵ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۳۷.</ref>؛

# التفسیر الکبیر بخاری (۲۵۶ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۱۰۴.</ref>؛

# التفسیر اشجّ (۲۵۷ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۲۲۸.</ref>؛

# تفسیر القرآن ابن ابی الثلج (محمد بن عبد الله بغدادی) (متوفای ۲۵۷ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۲، ص۱۵۷؛ نویهض، معجم المفسرین، ج۲، ص۵۵۶.</ref>؛

# التفسیر احمد بن فرات (۲۵۸ ه‍‌.ق)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۶۲.</ref>؛

# التفسیر قطّان (۲۶۰ ه‍‌. ق یا اندکی پیش از آن)<ref>داوودی، طبقات المفسرین، ج۱، ص۱۱۴.</ref>؛

# تفسیر القرآن قاسم بن خلیل دمشقی (ق ۳)<ref>ر. ک: نویهض، معجم المفسرین، ج۱، ص۴۳۲.</ref>..<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۳۹۲-۳۹۶.</ref>

منظور از مآخذ و مستندات تفسیر در عصر حضور اموری است که در عصر حضور [[امامان معصوم]] {{عم}} معنای [[آیات]] به کمک آنها یا با استناد به آنها بیان می‌شده و به تعبیر دیگر، تفسیر و [[ظهور]] آیات از آنها نشأت می‌گرفته است، اعم از اینکه آن امور مورد استناد [[مفسران]] برگزیدۀ [[خدا]] قرار گرفته باشد یا مورد استناد مفسران [[صحابه]] و [[تابعین]] یا مورد استناد سایر مفسران آن عصر.

در برخی روایات نقل شده از [[مفسران]] [[برگزیده]] دیده می‌شود که آنان برخی مطالب و نکات استفاده‌شده از آیات را با استناد به ویژگی‌های ادبی کلام بیان کرده‌اند؛ برای مثال: در روایتی که با [[سند صحیح]]<ref>رجال سند این روایت علی بن ابراهیم و پدرش ابراهیم بن هاشم و محمد بن اسماعیل و فضل بن شاذان و حماد بن عیسی و حریز و زراره است که همه آنها ثقه‌اند (ر. ک: تجلیل، معجم الثقات، ص۵، رقم ۳۰ و ص۳۱، رقم ۱۹۰ و ص۴۶، رقم ۲۹۵ و ص۵۵، رقم ۳۵۲ و ص۷۹، رقم ۵۲۶ و ص۹۵، رقم ۶۳۹ و ص۱۰۲، رقم ۶۸۴).</ref> از [[امام باقر]] {{ع}} نقل شده است، آن [[حضرت]] در پاسخ [[زراره]] که دلیل کفایت مسح به قسمتی از سر را از ایشان پرسیده، فرموده است: {{متن حدیث|لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ- {{متن قرآن|فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ}}<ref>«چهره و دست‌هایتان را تا آرنج بشویید» سوره مائده، آیه ۶.</ref> فَعَرَفْنَا أَنَّ الْوَجْهَ كُلَّهُ يَنْبَغِي أَنْ يُغْسَلَ ثُمَّ قَالَ- {{متن قرآن|وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ}}<ref>«و دست‌هایتان را تا آرنج بشویید» سوره مائده، آیه ۶.</ref> ثُمَّ فَصَّلَ بَيْنَ الْكَلَامِ<ref>در بعضی از نسخه‌ها «بین الکلامین» است.</ref> فَقَالَ {{متن قرآن|وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ}}<ref>«و بخشی از سرتان را مسح کنید» سوره مائده، آیه ۶.</ref>فَعَرَفْنَا حِينَ قَالَ- {{متن قرآن|وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ}} أَنَّ الْمَسْحَ بِبَعْضِ الرَّأْسِ لِمَكَانِ الْبَاءِ...}}<ref>کلینی، فروع الکافی، ج۳، ص۳۹ (کتاب الطهارة، باب مسح الرأس و القدمین، ح۴).</ref>؛ زیرا [[خدای عزّ و جلّ]] فرموده است: {{متن قرآن|فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ}}؛ پس دانستیم که همۀ صورت می‌باید شسته شود؛ سپس فرمود: {{متن قرآن|وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ}} بعد بین [[کلام]] فرق گذاشت و فرمود:

{{متن قرآن|وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ}} پس وقتی فرمود: {{متن قرآن|بِرُءُوسِكُمْ}} به لحاظ‍ وجود باء دانستیم که مسح به بخشی از سر کافی است». در این [[روایت]] [[امام باقر]] {{ع}} کفایت مسح به قسمتی از سر را با استناد به اینکه [[خدای متعال]] در متعلّق {{متن قرآن|فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ}} «باء» ذکر نکرده و در متعلق {{متن قرآن|وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ}} «باء» آورده، بیان فرموده است. باتوجه به امثال این‌گونه [[روایات]] می‌توان یکی از مآخذ [[تفسیری]] متصل در [[عصر حضور]] را ویژگی‌های ادبی کلام معرفی کرد؛ زیرا برخی از مطالب و نکته‌های تفسیری با دقت و [[تدبر]] در ویژگی‌های ادبی [[آیات]] به‌دست می‌آمده است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۰۳.</ref>

در [[فروع]] [[الکافی]] روایت شده که از [[امام صادق]] {{ع}} پرسیدند: سعی بین [[صفا و مروه]] [[واجب]] است یا مستحب‌؟ آن [[حضرت]] فرمود: واجب است. [[راوی]] می‌گوید گفتم: آیا [[خدای عزّ و جلّ]] نفرموده است: {{متن قرآن|فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا}}<ref>«بی‌گمان صفا و مروه از نشانه‌های (بندگی) خداوند است پس هر کس حج خانه (ی کعبه) بجای آورد یا عمره بگزارد بر او گناهی نیست که میان آن دو را بپیماید و هر که خود خواسته کاری نیک انجام دهد، خداوند سپاسگزاری داناست» سوره بقره، آیه ۱۵۸.</ref> [[امام]] فرمود: آن در عمرۀ [[قضا]] بوده است که [[رسول خدا]] {{صل}} بر [[مشرکان]] شرط‍ کرد که [[بت‌ها]] را از [[صفا و مروه]] بردارند. شخصی به کاری مشغول شد و سعی را ترک کرد تا روزها گذشت و بت‌ها برگردانده شدند؛ پس به نزد آن [[حضرت]] آمدند و گفتند: ای رسول خدا، فلانی سعی بین صفا و مروه نکرده و بت‌ها برگردانده شده‌اند چه کند؟ پس [[خدای عزّ و جلّ]] {{متن قرآن|فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا}} را نازل فرمود یعنی در حالی‌ که بر آن دو [[کوه]]، [[صفا و مروه]] بت‌ها وجود دارند، گناهی بر او نیست که بین آن دو [[طواف]] (سعی) به‌جا آورد<ref>کلینی، فروع الکافی، ج۴، ص۴۲۹ (کتاب الحج، باب ۱۴۲، ح۸).</ref>.

در این [[روایت]] دیده می‌شود که امام {{ع}} برای بیان اینکه آیۀ یادشده بر [[واجب]] نبودن سعی بین صفا و مروه دلالت ندارد به [[سبب نزول]] آن استناد کرده است.

در [[تفسیر قمی]] ذیل آیۀ {{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه ۸.</ref> با سندی معتبر<ref>رجال سند علی بن ابراهیم و پدرش و عبد الله بن میمون است که هر سه ثقه هستند (ر. ک: تجلیل، معجم الثقات، ص۵۰، رقم ۳۰ و ص۷۶، رقم ۵۰۲ و ص۷۹، رقم ۵۲۶).</ref>، روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده که نشان می‌دهد این [[آیه]] تا {{متن قرآن|وَكَانَ سَعْيُكُمْ مَشْكُورًا}}<ref>«بی‌گمان این پاداش شماست و تلاشتان را سپاس می‌نهند» سوره انسان، آیه ۲۲.</ref> پس از آنکه [[حضرت علی]] {{ع}} غذای خود و خانواده‌اش را به [[مسکین]]، [[یتیم]] و [[اسیر]] عطا فرمود، نازل شده است<ref>ر. ک: تفسیر القمی، ج۲، ص۴۲۲-۴۲۳.</ref>. از این [[روایت]] نیز استفاده می‌شود [[امام صادق]] {{ع}} برای آشکار شدن مصادیق [[ابرار]] و کسانی که این [[آیات]] بازگوکنندۀ عمل و [[اخلاص]] آنان می‌باشد، [[سبب نزول آیه]] را ذکر کرده است.

در روایت دیگری که از آن [[حضرت]] نقل شده است، برای بیان اینکه در [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> منظور از {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> [[حضرت علی]] {{ع}} و [[امامان]] از [[اولاد]] او تا [[روز قیامت]] هستند، [[سبب نزول]] آن، که [[انفاق]] حضرت علی {{ع}} در حال [[نماز]] بوده، ذکر شده است<ref>ر. ک: حویزی، نور الثقلین، ج۱، ص۶۴۳، رقم ۲۵۷؛ بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴۸۰، ح۴.</ref>. این‌گونه موارد در [[روایات]] نقل شده از [[مفسران]] [[برگزیده]] فراوان دیده می‌شود که برای اختصار به ذکر این سه مورد و آدرس مواردی دیگر<ref>ر. ک: حویزی، نور الثقلین، ج۳، ص۹۶، ح۲۶۸ و ۲۶۹ و ج۴، ص۶۰۹، ح۷۱ و ص۶۱۹، ح۱۰۶ و ج۵، ص۱۴۵، ح۴ و ص۳۹۲، ح۳۰ و ص۴۷۷، ح۲۴.</ref> در پاورقی اکتفا می‌شود.

[[طبری]] با سند خویش از [[عمرو بن حبیش]] نقل کرده است که در مورد آیۀ {{متن قرآن|إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا}}<ref>«بی‌گمان صفا و مروه از نشانه‌های (بندگی) خداوند است پس هر کس حج خانه (ی کعبه) بجای آورد یا عمره بگزارد بر او گناهی نیست که میان آن دو را بپیماید و هر که خود خواسته کاری نیک انجام دهد، خداوند سپاسگزاری داناست» سوره بقره، آیه ۱۵۸.</ref> از [[عبد الله بن عمر]] سؤال کردم، گفت: نزد [[ابن عباس]] برو و از او بپرس که او به آنچه بر محمد {{صل}} نازل شده، داناتر است نزد ابن عباس آمدم و از او پرسیدم. وی گفت: در [[صفا و مروه]] بتهایی بود، وقتی که افراد [[مسلمان]] شدند، از [[طواف]] سعی بین آن دو به لحاظ‍ وجود بتها خودداری کردند تا اینکه {{متن قرآن|إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ}} نازل شد<ref>طبری، جامع البیان، ج۲، ص۲۸.</ref>. ملاحظه می‌شود که وی پرسشی را که در مورد [[آیه]] مطرح بوده، با استفاده از [[سبب نزول آیه]] پاسخ داده است. همچنین در [[روایت]] طولانی پرسش‌های نافع بن ازرق، در پاسخ این سؤال که [[خدای متعال]] {{متن قرآن|إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ}}<ref>«ما به تو «کوثر» دادیم» سوره کوثر، آیه ۱.</ref> را به سبب چه چیزی ذکر کرده است، از ابن عباس این‌گونه نقل شده است: [[رسول خدا]] {{صل}} از آن مکان نرفته بود که این [[سوره]] نازل شد. سپس در بیان معنای {{متن قرآن|إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ}}<ref>«بی‌گمان (دشمن) سرزنشگر تو خود بی‌پساوند است» سوره کوثر، آیه ۳.</ref> گفته است: یعنی دشمنت [[عاص بن وائل سهمی]] ابتر از خیر است<ref>ابن عباس، غریب القرآن فی شعر العرب، ص۲۵۳-۲۵۴.</ref>. طبق این روایت نیز وی از [[سبب نزول]] برای بیان مصداق {{متن قرآن|إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ}}<ref>«بی‌گمان (دشمن) سرزنشگر تو خود بی‌پساوند است» سوره کوثر، آیه ۳.</ref> کمک گرفته است.

در [[آثار تفسیری]] [[زید بن اسلم]]، [[سعید بن جبیر]] و [[عکرمه]] نیز استفاده از سبب یا [[شأن نزول]] برای [[آشکار کردن]] معنا و مقصود [[آیات]] دیده می‌شود، ولی برای طولانی شدن سخن به ذکر آدرس کتابی که آن را دربر دارد، اکتفا می‌شود<ref>ر. ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۲۱۵، ۲۱۶، ۲۵۱، ۲۵۲ و ۲۵۹.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۰۳-۴۰۶.</ref>

نمونۀ موارد استناد به [[سیاق]] در آن عصر را در همین کتاب، در [[تفسیر مأثور]] از [[امام حسن]] {{ع}} ([[تفسیر]] اقتراف [[حسنه]] به [[مودّت]] [[اهل بیت پیامبر]] {{عم}})، تفسیر مأثور از [[امام حسین]] {{ع}} در پاسخ آن [[حضرت]] به سؤال [[اهل بصره]] از معنای {{متن قرآن|الصَّمَدُ}}، [[آثار تفسیری]] [[جابر بن عبد الله انصاری]]، و در کتاب [[مکاتب تفسیری]]، [[مکتب تفسیری]] [[مفسران]] [[آگاه]] به همۀ [[معانی قرآن]] ([[فهم]] معنا باتوجه به سیاق) بنگرید<ref>ر. ک: همین کتاب، ص۶۲، ۶۳، ۱۰۳، ۱۰۴، ۱۳۹؛ بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۱۰۵ و ۱۰۶.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۰۶.</ref>

ویژگی‌های گویندۀ [[کلام]] و ویژگی‌های مخاطب و ویژگی‌ها و مشخصات خارجی موضوع سخن از قرائن تأثیرگذار در معنا و مفاد کلام است<ref>ر. ک: بابایی و دیگران، روش‌شناسی تفسیر قرآن، ص۱۶۵-۱۷۷.</ref>. در بین آثار تفسیری عصر حضور برای آشکار شدن معنا و مراد برخی [[آیات]] استناد به این قرائن نیز به چشم می‌خورد؛ پس می‌توان ویژگی‌های گوینده، مخاطب و موضوع سخن را نیز از مآخذ [[تفسیری]] متصل<ref>متصل بودن این امور نیز به این لحاظ‍ است که کلام پیوسته با این خصوصیات به مخاطب القا می‌شود و این خصوصیات در ظهور و مراد استعمالی آیات مؤثر است.</ref> در عصر حضور به شمار آورد. نمونۀ استناد به این امور را نیز در همین کتاب در تفسیر مأثور از [[امام هادی]] {{ع}}<ref>ر. ک: همین کتاب، ص۷۹.</ref> و در مکاتب تفسیری در عنوان مکتب تفسیری مفسران آگاه به همۀ معانی قرآن (فهم معنا باتوجه به ویژگی‌های گویندۀ کلام، [[فهم]] معنا باتوجه به ویژگی‌های مخاطب، و فهم معنا باتوجه به مشخصات موضوع کلام) و برخی آثار تفسیری [[ابن عباس]] بنگرید<ref>ر. ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۱۱۰-۱۱۷ و ۱۶۳-۱۶۴.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۰۶-۴۰۷.</ref>

از [[امام حسن عسکری]] {{ع}} و [[امیر المؤمنین]] {{ع}} در [[تفسیر]] آیۀ {{متن قرآن|صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ}}<ref>«راه آنان که به نعمت پرورده‌ای؛ که نه بر ایشان خشم آورده‌ای و نه گمراه‌اند» سوره فاتحه، آیه ۷.</ref> نقل شده است: {{متن حدیث|أَيْ قُولُوا اهْدِنَا صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ بِالتَّوْفِيقِ لِدِينِكَ وَ طَاعَتِكَ وَ هُمُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- {{متن قرآن|وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا}}<ref>«و آنان که از خداوند و پیامبر فرمان برند با کسانی که خداوند به آنان نعمت داده است از پیامبران و راستکرداران و شهیدان و شایستگان خواهند بود و آنان همراهانی نیکویند» سوره نساء، آیه ۶۹.</ref>}}<ref>صدوق، معانی الاخبار، ص۲۶ (باب معنی الصراط، ح۹) صدوق متن فوق را با سند متصل از امام حسن عسکری {{ع}} نقل کرده و به دنبال آن فرموده است: {{متن حدیث|وَ حُكِيَ هَذَا بِعَيْنِهِ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}}}}.</ref>؛ در این [[حدیث]] از جملۀ {{متن قرآن|فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ}} استفاده شده که مصادیق عینی {{متن قرآن|الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ}} [[پیامبران]]، [[صدّیقان]]، [[شهیدان]] و [[صالحان]] هستند.

در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ}}<ref>«و به گواهی‌دهنده و آنچه گواهی دهد (که از ستمکاران انتقام می‌کشیم)» سوره بروج، آیه ۳.</ref> [[روایت]] شده که [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} فرموده است: [[شاهد]] [[محمّد]] {{صل}} و مشهود، [[روز قیامت]] است؛ آیا نشنیده‌ای که [[خدای سبحان]] می‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا}}<ref>«ای پیامبر! ما تو را گواه و نویدبخش و بیم‌دهنده فرستاده‌ایم؛» سوره احزاب، آیه ۴۵.</ref> و فرموده است: {{متن قرآن|لِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَذَلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ}}<ref>«به راستی در این، نشانه‌ای است برای کسی که از عذاب جهان واپسین بیم دارد؛ آن روزی است که مردم در آن فراهمند و آن، روز حضور (مردم) است» سوره هود، آیه ۱۰۳.</ref><ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۶۶-۴۶۷ (ذیل آیه ۴ سوره بروج).</ref>.

در جملۀ کریمۀ {{متن قرآن|وَيَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنْفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ}}<ref>«از تو درباره شراب و قمار می‌پرسند، بگو در این دو، گناهی بزرگ و سودهایی برای مردم (نهفته) است. امّا گناه آنها از سود آنها بزرگ‌تر است و از تو می‌پرسند چه چیزی را ببخشند؟ بگو افزون بر نیاز (سالانه) را؛ این‌گونه خداوند برای شما آیات (خود) را روشن می‌گوید باشد که شما بیندیشید» سوره بقره، آیه ۲۱۹.</ref> کلمۀ [[عفو]] در معانی متعددی مانند زیادی و کثرت<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۳۱۵ (ذیل آیه ۲۱۹ سوره بقره، اللغة).</ref>، ترک [[عقوبت]]<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۳۱۵ (ذیل آیه ۲۱۹ سوره بقره، اللغة).</ref> و غیر آن<ref>{{عربی|عفا الاثر عفوا و عفوّا و عفاء: زال و امّحی... العفو من المال ما زاد علی النفقة... و خیار کل شیء و اجوده و المعروف}}؛ (المعجم الوسیط، ص۶۱۲).</ref> کاربرد دارد. در [[تفسیر]] این آیۀ [[شریف]]، در معنای آن چهار قول (آنچه از مخارج [[اهل]] و عیال اضافه باشد، آنچه از مخارج سال اضافه باشد، پاکیزه‌ترین و [[برترین]] [[مال]]، و متوسط‍ بین [[اسراف]] و [[اقتار]]) اقتار: [[نفقه]] را بر عیال تنگ کردن <ref>صفی‌پور، منتهی الارب، ج۳ و ۴، ص۹۹۶</ref> [[سختگیری]] و تنگی دادن به خود و اهل و عیال (سیّاح، [[فرهنگ]] بزرگ جامع نوین، و [[الیاس]]، فرهنگ نوین واژه قتر). ذکر شده است<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۳۱۶ (تفسیر آیه ۲۱۹، سوره بقره).</ref>.

در روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده، «العفو» در این [[آیه]] به استناد آیۀ {{متن قرآن|وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا}}<ref>«و آنان که چون بخشش کنند نه گزافکاری می‌کنند و نه تنگ می‌گیرند و (بخشش آنها) میانگینی میان این دو، است» سوره فرقان، آیه ۶۷.</ref> به وسط‍ (میانۀ بین [[اسراف]] و [[اقتار]]) [[تفسیر]] شده است<ref>{{متن حدیث|عن عبد الرحمان قال سألت ابا عبد الله {{ع}} عن قوله: {{متن قرآن|وَيَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنْفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ}} قال {{متن قرآن|وَالَّذِينَ إِذَا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ قَوَامًا}} قال: هذه بعد هذه هی الوسط‍}}؛ (تفسیر العیاشی، ص۱۰۶، ح۳۱۵).</ref>. در تفسیر {{متن قرآن|قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِيَدَيَّ}}<ref>«فرمود: ای ابلیس! چه چیز تو را از فروتنی برای چیزی که به دست خویش آفریدم، باز داشت؟ سرکشی کردی یا از والا رتبگانی؟» سوره ص، آیه ۷۵.</ref> از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] کرده‌اند که فرمود: «ید در [[کلام عرب]] به‌معنای [[قوّت]] و [[نعمت]] است». و در این معنا به [[آیات]] {{متن قرآن|وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَيْدِ}}<ref>«بر آنچه می‌گویند، شکیبا باش و از بنده ما داود توانمند یاد کن که اهل بازگشت (و توبه) بود» سوره ص، آیه ۱۷.</ref>، {{متن قرآن|وَالسَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ}}<ref>«و آسمان را با دست‌هایی (توانا) بنا نهادیم و بی‌گمان ما (آن را) گسترنده‌ایم» سوره ذاریات، آیه ۴۷.</ref> و {{متن قرآن|وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}<ref>«و با روحی از خویش تأییدشان کرده است» سوره مجادله، آیه ۲۲.</ref> استناد نمود<ref>صدوق، التوحید، ص۱۵۳ (باب تفسیر قول الله عزّ و جلّ {{متن قرآن|يَا إِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ}}، ح۱).</ref>. در [[آیه]] {{متن قرآن|وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ}}<ref>«و باید از میان شما گروهی باشند که (مردم را) به نیکی فرا می‌خوانند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناشایست باز می‌دارند و اینانند که رستگارند» سوره آل عمران، آیه ۱۰۴.</ref> بحث و [[اختلاف]] است که آیا «من» در «منکم» برای [[تبعیض]] است و [[امر به معروف و نهی از منکر]] [[واجب کفایی]] است یا «من» [[بیانیّه]] می‌باشد و امر به معروف و نهی از منکر [[واجب عینی]] است<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۲، ص۴۸۳ (ذیل آیه ۱۰۴، سورۀ آل عمران، الاعراب)؛ رشید رضا، تفسیر المنار، ج۴، ص۲۶ و ۲۷.</ref>. در روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده، به استناد اینکه «من» در آیۀ {{متن قرآن|وَمِنْ قَوْمِ مُوسَى أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ}}<ref>«و از قوم موسی گروهی هستند که به حق راهنمایی می‌کنند و به حق دادگری می‌ورزند» سوره اعراف، آیه ۱۵۹.</ref>[[ظهور]] در [[تبعیض]] دارد، در آیۀ فوق نیز «من» به تبعیض معنا شده و [[حکم]] [[آیه]] به گروهی از [[مسلمانان]] (نه همۀ آنان) اختصاص یافته و آیه دلیل قرار داده شده است بر اینکه [[امر به معروف و نهی از منکر]] بر همۀ [[امت]] [[واجب]] نیست، بلکه بر فرد [[قدرتمندی]] که [[فرمان]] او [[اطاعت]] می‌شود و معروف را از منکر تشخیص می‌دهد، واجب است<ref>{{متن حدیث|.... قال (مسعدة بن صدقة) سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ وَ سُئِلَ عَنِ الْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْيِ عَنِ الْمُنْكَرِ أَ وَاجِبٌ هُوَ عَلَى الْأُمَّةِ جَمِيعاً فَقَالَ لَا فَقِيلَ لَهُ وَ لِمَ قَالَ إِنَّمَا هُوَ عَلَى الْقَوِيِّ الْمُطَاعِ الْعَالِمِ بِالْمَعْرُوفِ مِنَ الْمُنْكَرِ لَا عَلَى الضَّعِيفِ الَّذِي لَا يَهْتَدِي سَبِيلًا إِلَىأَيٍّ مِنْ أَيٍّ يَقُولُ مِنَ الْحَقِّ إِلَى الْبَاطِلِ وَ الدَّلِيلُ عَلَى ذَلِكَ كِتَابُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قَوْلُهُ {{متن قرآن|وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ}} فَهَذَا خَاصٌّ غَيْرُ عَامٍّ كَمَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|وَمِنْ قَوْمِ مُوسَى أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ}} وَ لَمْ يَقُلْ عَلَى أُمَّةِ مُوسَى وَ لَا عَلَى كُلِّ قَوْمِهِ وَ هُمْ يَوْمَئِذٍ أُمَمٌ مُخْتَلِفَةٌ...}}؛ (کلینی، فروع الکافی، ج۵، ص۶۲، کتاب الجهاد، باب ۲۸، ح۱۶)، ممکن است این روایت به مرتبۀ خاصی از امر به معروف و نهی از منکر که متوقف بر قدرت و اوصاف یادشده در این روایت است، نظر داشته باشد و با اینکه برخی مراتب امر به معروف و نهی از منکر بر همه امت واجب باشد، منافات نداشته باشد.</ref>.

در روایتی که از [[امام رضا]] {{ع}} در ذیل آیۀ {{متن قرآن|خَتَمَ اللَّهُ عَلَى قُلُوبِهِمْ...}}<ref>«خداوند بر دل‌ها و بر شنوایی آنان مهر نهاده و بر بینایی‌های آنها پرده‌ای است و عذابی سترگ خواهند داشت» سوره بقره، آیه ۷.</ref> نقل شده که [[حضرت]] در بیان اینکه چرا بر دل‌های آنها مهر زده است و منظور از مهر زدن بر [[دل‌ها]] چیست، از آیۀ {{متن قرآن|بَلْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَيْهَا بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا}}<ref>«آنگاه برای پیمان‌شکنی آنان و کفر ورزیدنشان به آیات خداوند و کشتن پیامبران به ناحق (لعنتشان کردیم) و (نیز برای این) گفتارشان که: دل‌های ما در پوشش‌هایی است- (در حالی که چنین نیست) بلکه برای کفرشان خداوند بر آن (دل)‌ها مهر نهاد، پس جز اندکی ایمان نمی‌آو» سوره نساء، آیه ۱۵۵.</ref> کمک گرفته است<ref>ر. ک: حویزی، نور الثقلین، ج۱، ص۳۳، ح۱۶.</ref>.

در روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} در [[تفسیر]] آیۀ {{متن قرآن|الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءَهُمْ}}<ref>«کسانی که به آنان کتاب (آسمانی) داده‌ایم او را می‌شناسند همان‌گونه که فرزندانشان را می‌شناسند؛ و به راستی دسته‌ای از آنان حق را دانسته پنهان می‌دارند» سوره بقره، آیه ۱۴۶.</ref> نقل شده، آمده که حضرت برای بیان اینکه آنها از کجا [[نبیّ]] خاتم {{صل}} را مانند پسران‌شان می‌شناختند، به آیۀ {{متن قرآن|مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ...}}<ref>«محمد، پیامبر خداوند است و آنان که با وی‌اند، بر کافران سختگیر، میان خویش مهربانند؛ آنان را در حال رکوع و سجود می‌بینی که بخشش و خشنودی‌یی از خداوند را خواستارند؛ نشان (ایمان) آنان در چهره‌هایشان از اثر سجود، نمایان است، داستان آنان در تورات همین است و داستان آنان در انجیل مانند کشته‌ای است که جوانه‌اش را برآورد و آن را نیرومند گرداند و ستبر شود و بر ساقه‌هایش راست ایستد، به گونه‌ای که دهقانان را به شگفتی آورد تا کافران را با آنها به خشم انگیزد، خداوند به کسانی از آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید آمرزش و پاداشی سترگ داده است» سوره فتح، آیه ۲۹.</ref> [[استشهاد]] کرده است<ref>ر. ک: حویزی، نور الثقلین، ج۱، ص۷۰۸، ح۳۷.</ref>.

گاهی برای پاسخ به پرسشی که از مضمون آیه‌ای پیدا شده، از آیۀ دیگر استفاده شده است؛ برای مثال، از آیۀ {{متن قرآن|وَاسْأَلْ مَنْ أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنَا أَجَعَلْنَا مِنْ دُونِ الرَّحْمَنِ آلِهَةً يُعْبَدُونَ}}<ref>«و از پیامبران ما که پیش از تو فرستاده‌ایم بپرس، آیا به جای (خداوند) بخشنده خدایانی را قرار داده‌ایم که پرستیده شوند؟» سوره زخرف، آیه ۴۵.</ref>که در آن برحسب ظاهر [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[مأمور]] به [[پرسش]] از [[پیامبران]] پیش از خود شده است، باتوجّه به اینکه آن [[حضرت]] در عصر آنان نبوده و فاصلۀ آخرین آنها یعنی، [[حضرت عیسی]] {{ع}} با آن حضرت پانصد سال [[روایت]] شده است، این سؤال پیش می‌آید که پرسش آن حضرت از آنان به چه کیفیتی بوده است‌؟ اگر پاسخ آن داده نشود، [[درستی]] معنایی که از ظاهر [[آیه]] فهمیده می‌شود، مورد ابهام و تردید قرار می‌گیرد. در روایتی که از [[امام باقر]] {{ع}} نقل شده، با استفاده از آیۀ {{متن قرآن|سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا...}}<ref>«پاکا آن (خداوند) که شبی بنده خویش را از مسجد الحرام تا مسجد الاقصی - که پیرامون آن را خجسته گردانده‌ایم- برد تا از نشانه‌هایمان بدو نشان دهیم، بی‌گمان اوست که شنوای بیناست» سوره اسراء، آیه ۱.</ref> و با بیان اینکه یکی از آن [[آیات]] ارائه شده [[اجتماع]] [[پیامبران پیشین]] به نزد آن حضرت بوده است، پاسخ آن سؤال داده شده است<ref>ر. ک: حویزی، نور الثقلین، ج۴، ص۶۰۶؛ همچنین ر. ک: مجلسی، بحار الانوار، ج۱۸، ص۳۹۴، ح۹۹.</ref>.

تعیّن [[تفسیر]] آیۀ یادشده در معنایی که در این روایت بیان شده است، هرچند در گرو [[صحت سند]] این روایت است، ولی باتوجه به اینکه از [[روایات]] تعدّد و تکرار [[معراج پیامبر]] [[اکرم]] {{صل}} استفاده می‌شود<ref>ر. ک: مجلسی، بحار الانوار، ج۱۸، ص۳۰۶ و ۳۰۷، ح۱۳ و ص۳۸۷، ح۹۶.</ref>، معنایی که در این [[روایت]] بیان شده، بعید نیست و احتمال اینکه از [[آیه]] همین معنا مراد باشد، منتفی نمی‌باشد.

گاهی برای رفع استبعاد از معنایی که برای آیه بیان شده، به نظیر آن در آیۀ دیگر توجه داده می‌شود؛ برای مثال، در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَإِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَنْ يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا}}<ref>«و چون به سفر می‌روید اگر می‌هراسید کافران شما را بیازارند گناهی بر شما نیست که از نماز بکاهید؛ بی‌گمان کافران برای شما دشمنی آشکارند» سوره نساء، آیه ۱۰۱.</ref> در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} برای بیان منافات نداشتن تعبیر {{متن قرآن|فَلَا جُنَاحَ}}<ref>«بر او گناهی نیست» سوره بقره، آیه ۱۵۸.</ref> با [[وجوب]] شکسته [[خواندن نماز]] و بعید نبودن آن، به آیه {{متن قرآن|إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا}}<ref>«بی‌گمان صفا و مروه از نشانه‌های (بندگی) خداوند است پس هر کس حج خانه (ی کعبه) بجای آورد یا عمره بگزارد بر او گناهی نیست که میان آن دو را بپیماید و هر که خود خواسته کاری نیک انجام دهد، خداوند سپاسگزاری داناست» سوره بقره، آیه ۱۵۸.</ref><ref>بقره، ۱۵۸؛ زیرا در این آیه نیز با اینکه وجوب سعی بین صفا و مروه قطعی و مورد اتفاق می‌باشد، تعبیر {{متن قرآن|فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ}} به کار رفته است.</ref> استناد شده است<ref>ر. ک: صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۳۸۱، ح۱۲۶۶/۱. درخور ذکر است که سند این روایت نیز معتبر می‌باشد؛ زیرا صدوق آن را از زراره و محمد بن مسلم روایت کرده و سند صدوق به زراره صحیح است (ر. ک: تجلیل، معجم الثقات، ص۳۹۰ و ۳۹۳).</ref>.

گاهی برای تبیین موضوع حکمی که مجمل می‌باشد، از آیه دیگر کمک گرفته شده است؛ مانند اینکه از [[امام جواد]] {{ع}} در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُمَا...}}<ref>«و دست مرد و زن دزد را به سزای آنچه کرده‌اند به کیفری از سوی خداوند ببرید و خداوند پیروزمندی فرزانه است» سوره مائده، آیه ۳۸.</ref> نقل شده [[حضرت]] برای تبیین اینکه دست دزد را باید از انتهای چهار انگشت [[برید]]، نه از مچ و نه از آرنج، به آیۀ {{متن قرآن|وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا}}<ref>«و اینکه سجده‌گاه‌ها از آن خداوند است پس با خداوند هیچ کس را (به پرستش) مخوانید» سوره جن، آیه ۱۸.</ref> استناد کرده و فرموده است: مقصود از «[[مساجد]]» اعضای هفت‌گانه‌ای است که بر آنها [[سجده]] می‌شود و چیزی‌که برای [[خدا]] است، نباید قطع شود<ref>حویزی، نورالثقلین، ج۱، ص۶۲۸ و ۶۲۹، ح۱۹۰، برای آگاهی از دو نمونه دیگر از این استنادها ر. ک: حویزی، نورالثقلین، ج۱، ص۱۲۱، ح۳۴۴ و ص۱۵۵، ح۳۹۳.</ref>.

از [[حسن بصری]] نقل کرده‌اند که در [[تفسیر]] واژه {{متن قرآن|كَلِمَاتٍ}} در آیه {{متن قرآن|فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ}}<ref>«آنگاه آدم از پروردگارش کلماتی فرا گرفت و (پروردگار) از او در گذشت که او بسیار توبه‌پذیر بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۳۷.</ref> به آیۀ {{متن قرآن|رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا}}<ref>«گفتند: پروردگارا! ما به خویش ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما نبخشایی بی‌گمان از زیانکاران خواهیم بود» سوره اعراف، آیه ۲۳.</ref> استناد جسته و مراد از کلمات را همین جمله یادشده می‌داند<ref>ر. ک: سیوطی، الدر المنثور، ج۱، ص۵۹ (ذیل آیه ۳۷ بقره). سیوطی این تفسیر را از ضحاک مجاهد، محمد بن کعب قرظی و ابن عباس نیز نقل کرده است (ر. ک: سیوطی، الدر المنثور، ج۱، ص۵۹).</ref>. همچنین مراد از [[عهد]] در آیه {{متن قرآن|وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ}}<ref>«ای بنی اسرائیل! نعمت مرا که ارزانی شما داشتم به یاد آورید و به پیمان من وفا کنید تا به پیمان شما وفا کنم و تنها از من بهراسید» سوره بقره، آیه ۴۰.</ref> را [[پیمان]] یادشده در آیۀ {{متن قرآن|وَلَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ}}<ref>«و به راستی خداوند از بنی اسرائیل پیمان گرفت و از ایشان دوازده سرپرست را برانگیختیم و خداوند فرمود: من با شمایم؛ اگر نماز را بر پا داشتید و زکات پرداختید و به پیامبران من ایمان آوردید و آنان را یاری کردید و به خداوند وامی نکو پرداختید من از گناهان شما چشم می‌پوشم و شما را به بوستان‌هایی در می‌آورم که از بن آنها جویبارها روان است، پس از آن، هر یک از شما کفر ورزد بی‌گمان راه میانه را گم کرده است» سوره مائده، آیه ۱۲.</ref> دانسته است<ref>ر. ک: ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۱، ص۸۶.</ref>. از [[زید بن اسلم]] در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَآتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ الَّذِي آتَاكُمْ}}<ref>«و از مال خداوند که به شما بخشیده است به آنان (برای کمک به بازخرید) بدهید» سوره نور، آیه ۳۳.</ref> چنین نقل کرده‌اند: {{عربی|"ذلك علی الولاة يعطوهم من الزكاة يقول الله وفي الرقاب"}}<ref>سیوطی، الدر المنثور (ط، ‍ بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۳)، ج۵، ص۴۶ (تفسیر آیه ۳۳ سوره نور).</ref>؛این اعطای [[مال]] به بردگانی که [[قرارداد]] مخصوصی برای [[آزاد]] شدن خود بسته‌اند [[وظیفه]] [[والیان]] است که از [[زکات]] به آنان عطا کنند؛ زیرا [[خدا]] در بیان مصارف زکات می‌فرماید: و در [[آزادی]] [[برده‌ها]]». وی در این [[تفسیر]] برای بیان اینکه [[فرمان]] [[آیه]] متوجه والیان است که می‌باید از زکات به بردگان مکاتب [[قرارداد]] بسته عطا کنند، به آیه {{متن قرآن|إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاكِينِ وَالْعَامِلِينَ عَلَيْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَفِي الرِّقَابِ}}<ref>«زکات، تنها از آن تهیدستان و بیچارگان و مأموران (دریافت) آنها و دلجویی‌شدگان و در راه (آزادی) بردگان و از آن وامداران و (هزینه) در راه خداوند و از آن در راه‌ماندگان است که از سوی خداوند واجب گردیده است و خداوند دانایی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۶۰.</ref> که یکی از مصارف [[صدقات]] (زکوات) را [[آزادی]] برده‌ها قرار داده، استناد کرده و این از باب [[تفسیر قرآن به قرآن]] است. در کتاب [[غریب القرآن]] منسوب به [[زید بن علی بن الحسین]] نیز در مواردی به [[آیات]] دیگر [[قرآن]] استناد شده است<ref> ر. ک: زید بن علی بن الحسین، غریب القرآن، ص۱۲۰، ۱۲۶ و ۱۳۸.</ref>.

گرچه برخی از این استنادها مانند استناد [[زید بن اسلم]] در [[تفسیر]] {{متن قرآن|وَآتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ}}<ref>«و از مال خداوند که به شما بخشیده است به آنان (برای کمک به بازخرید) بدهید» سوره نور، آیه ۳۳.</ref> به «فی الرقاب» و استناد [[حسن بصری]] در تفسیر «کلمات» به [[آیه]] {{متن قرآن|رَبَّنَا ظَلَمْنَا...}}<ref>«گفتند: پروردگارا! ما به خویش ستم کردیم و اگر ما را نیامرزی و بر ما نبخشایی بی‌گمان از زیانکاران خواهیم بود» سوره اعراف، آیه ۲۳.</ref> قابل مناقشه است<ref>برای اطلاع از مناقشه این دو استناد ر. ک: بابایی و دیگران، روش‌شناسی تفسیر قرآن، ص۱۹۹؛ بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۲۵۲.</ref>، ولی در هرصورت این استنادها نشان می‌دهد که [[تفسیر آیات]] با کمک گرفتن از آیات دیگر سابقۀ دیرینه داشته و در [[عصر حضور]] [[امامان معصوم]] {{عم}} نیز یکی از مآخذ تفسیر خود [[قرآن کریم]] بوده است و به لحاظ‍ اینکه آیۀ مورد استناد جدا و منفصل از آیه‌ای است که به کمک آن تفسیر می‌شود، این مأخذ از مآخذ منفصل آن عصر به شمار آمد.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۰۷-۴۱۳.</ref>

==== [[روایات]] نقل شده از [[پیامبر]] {{صل}} ====

در [[آثار تفسیری]] منسوب به امامان معصوم {{عم}} و [[صحابه]] و [[تابعان]] استناد به روایات و سخنان نقل شده از پیامبر {{صل}} نیز دیده می‌شود و ازاین‌رو، می‌توان یکی از مآخذ [[تفسیری]] منفصل در عصر حضور روایات نقل شده از آن [[حضرت]] به شمار آورد، برای نمونه:

با [[سند معتبر]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] شده است که در پاسخ [[زراره]] که از وی پرسید: «از کجا دانستی و فرمودی [در [[وضو]]] مسح به قسمتی از پاها [کافی] است‌؟» پس از بیان دلالت [[آیۀ وضو]] بر این [[حکم]] فرمود: {{متن حدیث|ثُمَّ فَسَّرَ ذَلِكَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} لِلنَّاسِ فَضَيَّعُوهُ...}}؛ سپس [[رسول خدا]] {{صل}} آن را برای [[مردم]] تفسیر کرد ولی آن را ضایع کردند...».<ref>ر. ک: [[کلینی]]، [[فروع]] [[الکافی]]، ج۳، ص۳۹ (کتاب الطهارة، باب مسح الرأس و القدمین، ح۴)، متن کامل این [[حدیث]] در همین کتاب، ص۶۷ در تفسیرهای [[مأثور]] از [[امام باقر]] {{ع}} نیز آمده است.</ref>.

در این [[روایت]] ملاحظه می‌شود که امام باقر {{ع}} در [[تفسیر آیه]] [[وضو]] به [[تفسیر]] [[رسول خدا]] {{صل}} نیز [[استشهاد]] کرده است.

در ضمن روایت مفصّلی که کلینی، در کافی آورده، از [[امام صادق]] {{ع}} چنین نقل شده است: {{متن حدیث|و نزلت {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> نَزَلَتْ فِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ فَقَالَ فِي عَلِيٍّ مَنْ كُنْتُ مَوْلاَهُ فَعَلِيٌّ مَوْلاَهُ وَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ وَ بَارَكَ أُوصِيكُمْ بِكِتَابِ اَللَّهِ وَ أَهْلِ بَيْتِي إِنِّي سَأَلْتُ اَللَّهَ أَنْ لاَ يُفَرِّقَ بَيْنَهُمَا حَتَّى يُورِدَهُمَا عَلَيَّ اَلْحَوْضَ فَأَعْطَانِي ذَلِكَ فَلاَ تُعَلِّمُوهُمْ فَهُمْ [فَإِنَّهُمْ] أَعْلَمُ مِنْكُمْ إِنَّهُمْ لَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ بَابِ هُدًى وَ لَنْ يُدْخِلُوكُمْ فِي بَابِ ضَلاَلَةٍ وَ لَوْ سَكَتَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ لَمْ يُبَيِّنْ أَهْلَهَا لاَدَّعَاهَا آلُ عَبَّاسٍ وَ آلُ عَقِيلٍ وَ آلُ فُلاَنٍ وَ آلُ فُلاَنٍ وَ لَكِنَّ اَللَّهَ أَنْزَلَ فِي كِتَابِهِ {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref> فَكَانَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَيْنُ وَ فَاطِمَةُ عَلَيْهِمْ اَلسَّلاَمُ وَ اَلتَّحِيَّةُ وَ اَلْإِكْرَامُ تَأْوِيلَ هَذِهِ اَلْآيَةِ فَأَخَذَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ بِيَدِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ فَأَدْخَلَهُمْ تَحْتَ اَلْكِسَاءِ فِي بَيْتِ أُمِّ سَلَمَةَ فَقَالَ اَللَّهُمَّ إِنَّ لِكُلِّ نَبِيٍّ ثَقَلاً وَ أَهْلاً فَهَؤُلاَءِ ثَقَلِي وَ أَهْلِي فَقَالَتْ أُمُّ سَلَمَةَ أَلَسْتُ مِنْ أَهْلِكَ فَقَالَ إِنَّكِ إِلَى عَلَى خَيْرٍ وَ لَكِنَّ هَؤُلاَءِ ثَقَلِي وَ أَهْلِي}}<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۳۸۲، قسمتی از ح۶.</ref>؛

[[آیه]] {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}} دربارۀ [[علی]] و [[حسن]] و [[حسین]] {{عم}} نازل شد پس [[رسول خدا]] {{صل}} دربارۀ علی {{ع}} فرمود: توجه کنید، هرکس که من مولای اویم علی نیز مولای او است و فرمود: شما را به [[کتاب خدا]] و [[اهل]] بیتم سفارش می‌کنم؛ به [[راستی]] که من از [[خدای عزّ و جلّ]] خواسته‌ام بین آن دو جدایی نیندازد تا آن دو را در کنار [[حوض]] [[کوثر]] بر من برگرداند؛ پس آن را به من عطا کرد، و فرمود: به آنان [[تعلیم]] ندهید؛ زیرا که آنان از شما داناترند و فرمود: به‌راستی که آنان هیچ‌گاه شما را از در [[هدایت]] خارج و از در [[گمراهی]] وارد نمی‌کنند. اگر [[رسول خدا]] {{صل}} [[سکوت]] کرده و بیان نکرده بود که اهل بیتش کیانند، [[آل]] فلان و [[آل]] فلان ادعا می‌کردند که آنها هستند؛ ولی خدای عزّ و جلّ برای [[تصدیق]] پیامبرش در کتابش {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} را نازل کرد؛ پس منظور علی و حسن و حسین و [[فاطمه]] {{عم}} بودند؛ ازاین‌روی رسول خدا {{صل}} آنان را در خائنة [[ام سلمه]] در زیر [[کسا]] وارد کرد و گفت: خدایا، همانا برای هر [[پیامبری]] اهل و اشخاص گرانقدری است و ایشان [[اهل بیت]] گرانقدر من هستند. ام سلمه گفت: آیا من از اهل تو نیستم‌؟ به او فرمود: همانا تو به سوی خوبی هستی، ولی آنها اهل بیت و اشخاص گرانقدر من هستند».

در این [[روایت]] که سند آن نیز معتبر است<ref>ر. ک: مجلسی، مرآة العقول، ج۳، ص۲۱۳.</ref>، دیده می‌شود [[امام صادق]] {{ع}} برای بیان مصادیق [[اولی الامر]] در [[آیة]] {{متن قرآن|أُولِي الْأَمْرِ}} و مصادیق «[[اهل البیت]]» در آیة [[تطهیر]] به سخن و [[عمل]]رسول خدا {{صل}} استناد کرده است. این همان مأخذ قرار دادن [[سنت پیامبر]] {{صل}} و [[تفسیر آیات]] به کمک [[سنت]] است.

در ضمن روایتی که [[صدوق]] از [[عبد العظیم حسنی]] روایت کرده، پس از ذکر جمله {{متن قرآن|فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ}}<ref>«پس کسی که ناگزیر (از خوردن این چیزها) شده باشد در حالی که افزونخواه (برای رسیدن به لذّت) و متجاوز (از حدّ سدّ جوع) نباشد بر او گناهی نیست» سوره بقره، آیه ۱۷۳.</ref> عبدالعظیم از [[امام جواد]] {{ع}} می‌پرسد: چه زمانی برای [[مضطر]]، مردار [[حلال]] می‌شود؟ [[امام]] {{ع}} در پاسخ و ی از [[رسول خدا]] {{صل}} نقل می‌کند که فرموده است: {{متن حدیث|مَا لَمْ تَصْطَبِحُوا أَوْ تَغْتَبِقُوا أَوْ تَحْتَفِئُوا بَقْلًا فَشَأْنَكُمْ بِهَا}}<ref>حویزی، نور الثقلین، ج۱، ص۵۸۵، قسمتی از ح۱۸.</ref>؛ وقتی صبح یا شب چیزی نخوردید یا به اندکی سبزی نیز دست نیافتید، در خوردن آن مجازید».

در این [[روایت]] نیز دیده می‌شود که امام {{ع}} برای تبیین [[اضطراری]] که مجوز خوردن مردار می‌شود و در [[آیة]] [[قرآن]] ذکر شده، سخنی رای از رسول خدا {{صل}} نقل می‌کند.

در روآیات دیگری که از [[امام باقر]] {{ع}} نقل شده، آن [[حضرت]] در [[تفسیر آیات]] {{متن قرآن|مَنْ يَعْمَلْ سُوءًا يُجْزَ بِهِ...}}<ref>«(کیفر و پاداش) به آرزوهای شما و آرزوهای اهل کتاب (وابسته) نیست، هر کس کار بدی کند کیفر آن را می‌بیند و در برابر خداوند برای خویش یار و یاوری نخواهد یافت» سوره نساء، آیه ۱۲۳.</ref> {{متن قرآن|أُولَئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ * فَوَاكِهُ وَهُمْ مُكْرَمُونَ}}<ref>«که آنان را روزی شناخته‌ای است * میوه‌ها (ی بسیار)؛ و آنان را گرامی داشته‌اند» سوره صافات، آیه ۴۱-۴۲.</ref>. و {{متن قرآن|لَكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِهَا غُرَفٌ مَبْنِيَّةٌ}}<ref>«اما آنان که از پروردگارشان پروا کردند غرفه‌هایی خواهند داشت که بر فراز آنها غرفه‌هایی دیگر ساخته‌اند، از بن آنها جویبارها روان است؛ بنابر وعده خداوند، خداوند در وعده خلاف نمی‌ورزد» سوره زمر، آیه ۲۰.</ref> به سخن رسول خدا {{صل}} استناد کرده است<ref>ر. ک: بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴۱۶، ذیل آیه ۱۲۳ سورة نساء، ح۲؛ حویزی، نور الثقلین، ج۴، ص۴۰۳، ح۲۸ و ج۵، ص۲۱۷، ح۵۱.</ref>.

از [[ابی بن کعب]] نقل کرده‌اند که در تفسیر آیات {{متن قرآن|يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ * تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ}}<ref>«روزی که آن بانگ لرزه‌افکن، به لرزه درآید * بانگی دیگر، از پی آن می‌آید» سوره نازعات، آیه ۶-۷.</ref> به اینکه [[رسول خدا]] {{صل}} هنگامی که دو ثلث شب میرفت میفرمود: {{متن حدیث|یا ایها الناس اذکروا الله، جائت الراجفة تتبعها الرادفة، جاء الموت بما فیه}} استناد کرده است<ref>تفسیر الثعالبی، ج۵، ص۴۵۸.</ref>.

همچنین از وی نقل کرده‌اند که در [[تفسیر]] {{متن قرآن|الْقَنَاطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ}}<ref>«و دارایی‌های فراوان» سوره آل عمران، آیه ۱۴.</ref>از [[رسول خدا]] {{صل}} [[روایت]] کرده که فرمود: {{متن حدیث|القنطار الف اوقیة و مئتا اوقیة}}<ref>طبری، جامع البیان، ج۳، ص۱۹۹، ح۶۶۹۸.</ref>؛

در [[تفسیر آیات]] {{متن قرآن|وَإِنْ مِنْكُمْ إِلَّا وَارِدُهَا كَانَ عَلَى رَبِّكَ حَتْمًا مَقْضِيًّا * ثُمَّ نُنَجِّي الَّذِينَ اتَّقَوْا وَنَذَرُ الظَّالِمِينَ فِيهَا جِثِيًّا}}<ref>«و هر یک از شما در آن درخواهد آمد این، بر پروردگارت حکمی است ناگزیر انجام‌پذیر * سپس کسانی را که پرهیزگاری ورزیده‌اند رهایی می‌بخشیم و ستمگران را در آن درافتاده به زانو وا می‌نهیم» سوره مریم، آیه ۷۱.</ref>. از زمرة [[همدانی]] روایت شده که در پاسخ سؤال [[سدی]] از معنای این [[آیه]]، با [[حدیثی]] که [[ابن مسعود]] از رسول خدا {{صل}} نقل کرده، معنای آیه رای توضیح داده است.

همچنین از [[جابر بن عبد الله]] روایت کرده‌اند که در تفسیر این [[آیات]] به سخنی که از رسول خدا {{صل}} شنیده بود، استناد کرده است<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ص۸۱۲ (ضمن تفسیر آیات ۷۱ و ۷۲ سوره مریم).</ref>.

برخی روآیات گویای آن است که در [[زمان رسول خدا]] {{صل}} بعضی از [[صحابه]] معنا و مقصود برخی آیات رای از آن [[حضرت]] می‌پرسیده‌اند. سپس بعد از [[رحلت رسول خدا]] {{صل}} برخی برای روشن شدن معنا و مقصود آن آیه، [[پرسش]] آن صحابه و پاسخ [[پیامبر]] {{صل}} به و ی را بازگو کرده‌اند. نمونة این گونه روآیات روایتی است که از [[جابر جعفی]] نقل شده که گفته است:

از [[جابر بن عبد الله انصاری]] شنیدم که می‌‌گفت: وقتی خدای عز و جل آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref> را نازل کرد، از [[رسول خدا]] خواستم {{متن قرآن|أُولِي الْأَمْرِ}} را که [[خدا]] اطاعتش رای بر ما و اجب کرده است، بیان کند. آن [[حضرت]] {{متن قرآن|أُولِي الْأَمْرِ}} را به [[دوازده امام]] [[معصوم]] {{عم}} [[تفسیر]] فرمودند<ref>برای دیدن متن کامل این روایت ر. ک: همین کتاب، ص۱۴۰.</ref>. از این گونه روآیات استفاده می‌شود همان گونه که در [[عهد]] [[رسالت]] شخص [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از مآخذ تفسیر بوده است، یعنی افراد [[تفسیر آیات]] رای از شخص آن حضرت فرا میگرفته‌اند، پس از [[رحلت]] آن حضرت نیز پاسخ‌های و ی به پرسش‌های [[تفسیری]]، مآخذ تفسیر قرار میگرفته است و ازاین رو، این گونه روآیات نیز شاهدی دیگر است که یکی از مآخذ تفسیر در [[عصر حضور]]، روآیات نقل شده از [[پیامبر]] {{صل}} می‌باشد.

در [[آثار تفسیری]] نقل شده از [[ابن عباس]]، [[ابی بن کعب]]، [[جابر بن عبد الله انصاری]]، [[سعید بن جبیر]]، [[حسن بصائری]]، [[عطیة بن سعد کوفی]]، [[زید بن علی بن حسین]] و [[ابو حمزة ثمالی]] نیز استناد به سخن و روآیات پیامبر {{صل}} دیده می‌شود<ref>برای آگاهی از آن آثار تفسیری ر. ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۱۶۴ (آثار تفسیری ابن عباس)، ص۱۷۶ (آثار تفسیری ابی بن کعب)، ص۲۴۴ (آثار تفسیری حسن بصائری)، و ص۲۲۹ (آثار تفسیری ابو حمزة ثمالی)، همین کتاب، ص۱۶۷ (آثار تفسیری سعید بن جبیر)، ص۱۸۶-۱۸۷ (آثار تفسیری عطیه)، ص۱۹۹-۲۰۰ (آثار تفسیری زید)؛ مجلسی، بحار الانوار، ج۲۴، ص۸۸، ح۴ و ج۸، ص۱۵۰، ح۸۷ (آثار تفسیری ابن عباس) و ج۸، ص۱۵۰، ح۸۵ (آثار تفسیری جابر) و ج۸، ص۱۴۹، ح۸۴ (آثار تفسیری حسن).</ref> که برای اختصار به ذکر مصادر آنها اکتفا می‌شود.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۱۳-۴۱۷.</ref>

==== روآیات نقل شده از [[امامان معصوم]] {{عم}} ====

در آثار تفسیری منسوب به [[صحابه]] و [[تابعان]] گاهی به روآیات نقل شده از امامان معصوم {{عم}} نیز استناد شده است و حتی در روآیات تفسیری منسوب به خود [[امامان]] نیز گاهی استناد به سخن و تفسیر [[امام]] پیشین دیده می‌شود؛ برای نمونه:

در تفسیر منسوب به [[امام حسن عسکری]] {{ع}} در ضمن روایتی نقل شده که شخصی از [[امام علی بن الحسین]] {{ع}} معنای {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} را پرسید. آن [[حضرت]] در پاسخ و ی [[حدیثی]] رای از پدرش و او هم از برادرش، و او هم از [[امیر مؤمنان]] {{عم}} در بیان معنای {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} بیان فرمود<ref>{{متن حدیث|قام رجل الی علی بن الحسین {{ع}} فقال: اخبرنی ما معنی {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}}؟ فقال علی بن الحسین: حدثنی ابی، عن اخیه الحسن، عن امیر المؤمنین {{ع}} ان رجلا قام الیه فقال: یا امیر المؤمنین، اخبرنی عن {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} ما معناه‌؟ فقال: ان قولک «الله» اعظم اسم من اسماء الله عز و جل و هو الاسم الذی لا ینبغی ان یسمی به غیر الله و لم یتسم به مخلوق فقال الرجل: فما تفسیر قول الله‌؟ قال: هو الذی یتأله الیه عند الحوائج و الشدائد کل مخلوق عند انقطاع الرجاء من جمیع من دونه و تقطع الاسباب من کل ما سواه و ذلک کل متانس فی هذه الدنیا و متعظم فیها و ان عظم غناه و طغیانه و کثر حوائج من دونه الیه فانهم سیحتاجون حوائج لا یقدر علیها فینقطع الی الله حین ضرورته و فاقته حتی اذا کفی همه عاد الی شرکه اما تسمع الله عز و جل یقول: {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ * بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِنْ شَاءَ وَتَنْسَوْنَ مَا تُشْرِكُونَ}}. فقال الله عز و جل لعباده: ایها الفقراء الی رحمتی، انی قد الزمتکم الحاجة الی فی کل حال و ذلة العبودیة فی کل و قت فالی فافزعوا فی کل امر تأخذون و ترجون تمامه و بلوغ غایته فانی ان اردت ان اعطیکم لم یقدر غیری علی منعکم و ان اردت ان امنعکم لم یقدر غیری علی اعطائکم فانا احق من یسئل و اولی من تضرع الیه فقولوا عند ا فتتاح کل امر صغیر او عظیم بسم الله الرحمن الرحیم؛ ای استعین علی هذا الامر الذی لا تحق العبادة لغیره الا له المجیب اذا دعی المغیث الرحمن الذی یرحم ببسط‍ الرزق علینا الرحیم بنا فی ادیاننا و دنیانا و آخرتنا خفف علینا الدین و جعله سهلا خفیفا و هو یرحمنا بتمییزنا من اعدائه...}}؛ (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴۵، ح۱۲).</ref>. برحسب این [[روایت]]، [[امام سجاد]] {{ع}} {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} را که نخستین [[آیة]] [[قرآن]] است، با [[حدیثی]] از [[امیر مؤمنان]] {{ع}} [[تفسیر]] کرده است.

در این تفسیر که منسوب به [[امام حسن عسکری]] {{ع}} می‌باشد و مطالب آن از آن [[حضرت]] نقل شده است، استناد به سخن و [[حدیث]] سایر [[ائمه]] {{ع}} فراوان به چشم می‌خورد.

در روایت دیگری که [[صدوق]] نقل کرده است، [[امام رضا]] {{ع}} در بیان معنای {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«سپاس، خداوند، پروردگار جهانیان را» سوره فاتحه، آیه ۲.</ref> به حدیثی از [[امیر مؤمنان علی]] {{ع}} استناد کرده و با نقل [[کلام]] و ی معنای {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}} را تفسیر کرده است<ref>{{متن حدیث|ابن بابویه، قال: حدثنا محمد بن القسم الاسترآبادی المفسر رضی الله عنه قال: حدثنی یوسف بن محمد بن زیاد، و علی بن محمد بن سیار، عن ابویهما، عن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب، عن ابیه، عن جده {{عم}} قال: جاء رجل الی الرضا {{ع}} فقال له: یا ابن رسول الله، اخبرنی عن قول الله سبحانه {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}} ما تفسیره فقال: لقد حدثنی ابی عن جدی عن الباقر {{ع}} عن زین العابدین {{ع}} ان رجلا جاء الی امیر المؤمنین {{ع}} فقال {{عم}} اخبرنی عن قول الله تعالی {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}} ما تفسیره فقال الحمد لله هو ان عرف عباده بعض نعمه علیهم جملا اذ لا یقدرون علی معرفة جمیعها بالتفصیل لا نها اکثر من ان تحصی او تعرف فقال لهم قولوا الحمد لله علی ما انعم الله علینا رب العالمین و هو الجماعات من کل مخلوق من الجمدات و الحیوانات فاما الحیوان فهو یقلبها فی قدرته و یغذوها من رزقه و یحوطها بکنفه و یدبر کلا منها بمصلحته، و اما الجمادات فهو یمسکها بقدرته یمسک المتصل منها ان یتهافت، و یمسک المتهافت منها ان یتلاصق، و یمسک السماء ان تقع علی الارض الا باذنه، و یمسک المتصل الارض ان تنخسف الا بامره انه بعباده لرؤف رحیم قال {{ع}} و رب العالمین مالکهم و خالقهم و سائق ارزاقهم الیهم من حیث یعلمون و من حیث لا یعلمون فالرزق مقسوم و هو یأتی ابن آدم علی ای مسیرة سارها من الدنیا، لیس بتقوی متق بزائدة، و لا فجوز فاجربنا قصة و بینه و بینه ستر و هو طالبه فلو ان احدکم یفر من رزقه لطلبه نفقته کما یطلبه الموت قال الله جل جلاله: قولوا الحمد لله علی ما انعم علینا و ذکرنا به من خیر فی کتب الاولین قبل ان نکون، ففی هذا ایجاب علی محمد و آل محمد - صلوات الله علیهم و علی شیعتهم - ان یشکروه بما فضلهم...}}؛ (بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۴۹، ح۱۸).</ref>.

در [[روایت]] دیگری که در [[عیون اخبار الرضا]] نقل شده است، [[امام رضا]] {{ع}} در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ}}<ref>«آنگاه در آن روز از نعمت (ناسپاسی شده) بازخواست خواهید شد» سوره تکاثر، آیه ۸.</ref> به [[حدیثی]] از [[امام صادق]] {{ع}} استناد فرموده است که در آن {{متن قرآن|النَّعِيمِ}} به [[محبت]] و و لا یت [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} که [[خدا]] بعد از [[توحید]] و [[نبوت]] از آن سؤال می‌کند، [[تفسیر]] و شمول آن نسبت به نعمت‌های مادی رد شده است<ref>{{متن حدیث|فی عیون الاخبار باسناداه الی ابراهیم بن عباس الصوفی الکاتب قَالَ: كُنَّا يَوْماً بَيْنَ يَدَيْ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى {{ع}} فَقَالَ لِي لَيْسَ فِي الدُّنْيَا نَعِيمٌ حَقِيقِيٌ فَقَالَ لَهُ بَعْضُ الْفُقَهَاءِ مِمَّنْ يَحْضُرُهُ فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ {{متن قرآن|ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ}} أَ مَا هَذَا النَّعِيمُ فِي الدُّنْيَا وَ هُوَ الْمَاءُ الْبَارِدُ فَقَالَ لَهُ الرِّضَا {{ع}} وَ عَلَا صَوْتُهُ كَذَا فَسَّرْتُمُوهُ أَنْتُمْ وَ جَعَلْتُمُوهُ عَلَى ضُرُوبٍ فَقَالَتْ طَائِفَةٌ هُوَ الْمَاءُ الْبَارِدُ وَ قَالَ غَيْرُهُمْ هُوَ الطَّعَامُ الطَّيِّبُ وَ قَالَ آخَرُونَ هُوَ النَّوْمُ الطَّيِّبُ قَالَ الرِّضَا {{ع}}وَ لَقَدْ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ {{ع}} أَنَّ أَقْوَالَكُمْ هَذِهِ ذُكِرَتْ عِنْدَهُ فِي قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى {{متن قرآن|ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ}} فَغَضِبَ {{ع}} وَ قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يَسْأَلُ عِبَادَهُ عَمَّا تَفَضَّلَ عَلَيْهِمْ بِهِ وَ لَا يَمُنُّ بِذَلِكَ عَلَيْهِمْ وَ الِامْتِنَانُ بِالْإِنْعَامِ مُسْتَقْبَحٌ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ فَكَيْفَ يُضَافُ إِلَى الْخَالِقِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا لَا يَرْضَى الْمَخْلُوقُ بِهِ وَ لَكِنَّ النَّعِيمَ حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ مُوَالاتُنَا يَسْأَلُ اللَّهُ عِبَادَهُ عَنْهُ بَعْدَ التَّوْحِيدِ وَ النُّبُوَّةِ لِأَنَّ الْعَبْدَ إِذَا وَفَى بِذَلِكَ أَدَّاهُ إِلَى نَعِيمِ الْجَنَّةِ الَّذِي لَا يَزُولُ وَ لَقَدْ حَدَّثَنِي بِذَلِكَ أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} أَنَّهُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} يَا عَلِيُّ إِنَّ أَوَّلَ مَا يُسْأَلُ عَنْهُ الْعَبْدُ بَعْدَ مَوْتِهِ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} وَ أَنَّكَ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ بِمَا جَعَلَهُ اللَّهُ وَ جَعَلْتُهُ لَكَ فَمَنْ أَقَرَّ بِذَلِكَ وَ كَانَ يَعْتَقِدُهُ صَارَ إِلَى النَّعِيمِ الَّذِي لَا زَوَالَ لَهُ}} (حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۶۶۴، ح۱۸).</ref>.

در [[تفسیر]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ}}<ref>«ای مؤمنان! از دستاوردهای پاکیزه خود و آنچه ما از زمین برای شما بر می‌آوریم ببخشید» سوره بقره، آیه ۲۶۷.</ref> از [[عبیدة بن قیس]] نقل کرده‌اند که معنای این [[آیه]] رای از [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} پرسیدم، فرمود: این آیه درباره [[زکات]] و اجب نازل شده است<ref>سیوطی، الدر المنثور، ج۱، ص۶۱۱.</ref>.

در تفسیر {{متن قرآن|كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ * ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ}}<ref>«هرگز! به زودی خواهید دانست * دگر باره هرگز! به زودی خواهید دانست» سوره تکاثر، آیه ۳-۴.</ref>. از [[زر بن حبیش]] نقل کرده‌اند که به [[روایت]] از [[امام علی]] {{ع}} گفته است: {{متن حدیث|سوف تعلمون فی القبر ثم سوف تعلمون فی الحشر}}؛ به زودی در [[قبر]] خواهید دانست؛ سپس در [[قیامت]] خواهید دانست»<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۸۱۲ (تفسیر سوره تکاثر).</ref>.

از [[حسن بصائری]] نقل کرده‌اند که در [[تفسیر]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَى بِالْأُنْثَى...}}<ref>«ای مؤمنان! قصاص کشتگان بر شما مقرّر شده است: آزاد در برابر آزاد و برده در برابر برده و زن در برابر زن، و اگر به کسی از جانب برادر (دینی)‌اش (یعنی ولیّ دم) گذشتی شود، (بر ولیّ دم است) که شایسته پیگیری کند و (بر قاتل است که) خون‌بها را به نیکی به او بپردازد، این آسانگیری و بخشایشی از سوی پروردگار شماست و هر که پس از آن از اندازه درگذرد عذابی دردناک خواهد داشت» سوره بقره، آیه ۱۷۸.</ref> گفته است: [[امام علی]] {{ع}} دربارۀ مردی که [[همسر]] خود را کشته بود، فرمود: اگر اولیای [[زن]] بخواهند می‌توانند او را بکشند و نصف دیۀ مرد را غرامت دهند<ref>طبری، جامع البیان، ج۲، ص۶۲.</ref>.

در [[تفسیر القرآن الکریم - ابوحمزه ثمالی (کتاب)|تفسیر القرآن الکریم ابو حمزۀ ثمالی]] نیز استناد به [[روایات تفسیری]] [[امام علی]] {{ع}}، [[امام سجاد]] {{ع}} [[امام باقر]] {{ع}} و [[امام صادق]] {{ع}} دیده می‌شود<ref>ر. ک: حرز الدین، تفسیر القرآن الکریم، ص۱۰۶، ۱۰۷، ۱۰۹، ۱۱۲، ۱۱۳، ۱۱۵، ۱۱۶، ۱۱۹، ۱۲۳، ۱۳۶، ۱۴۴، ۱۵۱، ۱۵۳، ۱۵۴، ۱۵۹، ۱۶۱، ۱۶۶، ۱۷۰، ۱۸۸.</ref>.

در [[آثار تفسیری]] [[مفسران]] [[برگزیده]] (امامان معصوم {{عم}}) استناد به روایات و آرای [[تفسیری]] صحابه دیده نمی‌شود، ولی در بین آثار تفسیری [[تابعین]] موارد استناد به روایات و آرای تفسیری صحابه فراوان است؛ برای نمونه:

در [[تفسیر]] [[سوره شمس]] از [[مجاهد]] به نقل از ابن عباس [[روایت]] شده است که مراد از {{متن قرآن|وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا}}<ref>«سوگند به خورشید و روشنایی آن» سوره شمس، آیه ۱.</ref> [[پیامبر]] {{صل}} {{متن قرآن|وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا}}<ref>«و به ماه چون از پی آن درآید،» سوره شمس، آیه ۲.</ref> [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} {{متن قرآن|وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا}}<ref>«و به روز چون آن (زمین) را روشن گرداند، ؛» سوره شمس، آیه ۳.</ref> [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} {{متن قرآن|وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا}}<ref>«و به شب چون آن را فرا پوشاند،» سوره شمس، آیه ۴.</ref>[[بنی امیه]] است<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۴۶۷، ح۱۰؛ تفسیر فرات الکوفی، ص۵۶۲، ح۱۰.</ref>.

در [[آثار تفسیری]] نقل شده از [[زر بن حبیش]]، استناد به سخن [[ابن مسعود]] و [[حذیفه]] و [[نقل روایت]] از [[ابی بن کعب]] و در آثار تفسیری نقل شده از [[زید بن وهب]] استناد به سخنان [[حذیفه]]، [[ابو ذر]] و [[سلمان]]، و در آثار تفسیری نقل شده از [[عامر بن شراحیل شعبی]] استناد به سخن [[ابن عباس]] دیده می‌شود. همچنین در [[غریب القرآن]] [[زید بن علی]] نیز گاهی از ابن عباس سخنی نقل شده است<ref>ر. ک: زید بن علی، غریب القرآن، ص۱۳۸.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۱۹-۴۲۰.</ref>

در بین [[آثار تفسیری]] [[عصر حضور]] گاهی استناد به [[اجماع امت]] نیز دیده می‌شود؛ برای مثال، از [[امام]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} نقل شده است که در [[مقام]] [[استدلال]] به [[آیه مباهله]] بر اینکه وی و [[پدران]] بزرگوارش [[فرزندان رسول خدا]] {{صل}} هستند، با استناد به اجماع امت بر اینکه در وقت [[مباهله]] کسی جز [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] و [[حسین]] {{عم}} همراه [[پیامبر]] نبوده‌اند، دلالت {{متن قرآن|أَبْنَائِنَا}}را بر اینکه [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} [[پسران]] [[رسول خدا]] {{صل}} بوده‌اند، آشکار کرده و از آن نتیجه گرفته است که وی و سایر [[امامان معصوم]] که از [[فرزندان]] و [[نوادگان]] [[امام حسین]] {{ع}} می‌باشند، فرزندان [[رسول خدا]] {{صل}} هستند<ref>این استدلال در پاسخ اعتراض هارون به اینکه چرا شیعیانتان را از اینکه به شما می‌گویند یابن رسول الله بازنمی‌دارید، بوده است (ر. ک: همین کتاب، ص۷۳؛ مجلسی، بحار الانوار، ج۴۸، ص۱۲۲، ۱۲۳ و ۱۲۸ و ج۹۶، ص۲۴۱).</ref>.

در [[تفسیر]] {{متن قرآن|وَلَا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>«و در روز رستخیز به آنان نمی‌نگرد» سوره آل عمران، آیه ۷۷.</ref> از [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} نقل کرده‌اند که فرمود:

در تفسیر {{متن قرآن|قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِيَدَيَّ}}<ref>«فرمود: ای ابلیس! چه چیز تو را از فروتنی برای چیزی که به دست خویش آفریدم، باز داشت؟ سرکشی کردی یا از والا رتبگانی؟» سوره ص، آیه ۷۵.</ref> از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] کرده‌اند که فرمود: «ید» در [[کلام عرب]] به‌معنای [[قوّت]] و [[نعمت]] است و در بیان مستند این معنا پس از ذکر چند [[آیۀ قرآن]] فرمود: گفته می‌شود: {{عربی|"لفلان عندي ايادي كثيرة"}}؛ «یعنی برای فلانی در نزد من بخشش‌ها و [[احسان]] فراوانی است» و {{عربی|"وله عندي يد بيضاء"}}؛ برای او نزد من نعمتی آشکار است»<ref>صدوق، التوحید، ص۱۵۳، ح۱.</ref>. برحسب این روایت [[امام]] در بیان اینکه ید در کلام عرب به‌معنای نعمت نیز به کار می‌رود، به دو جمله‌ای که در محاورات [[عرب]] معمول بوده و ید در آن دو جمله به معنای نعمت به کار رفته، استناد کرده است.

[[طبری]] در تفسیر آیه {{متن قرآن|وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ}}<ref>«و در دین- که همان آیین پدرتان ابراهیم است- هیچ تنگنایی برای شما ننهاد» سوره حج، آیه ۷۸.</ref>روایت کرده که معنای «حرج» را از ابن عباس پرسیدند. وی گفت: هرگاه چیزی از [[قرآن]] پوشیده و مبهم به نظر آمد در [[شعر]] بنگرید؛ زیرا که شعر، [[عربی]] است؛ سپس عرب بادیه‌نشینی را فراخواند و از او پرسید: «حرج» چیست‌؟ گفت: «ضیق». ابن عباس گفت: راست گفتی<ref>طبری، جامع البیان، ج۱۷، ص۱۴۳ و در نقل دیگر از ابن ابی یزید روایت کرده است که: وقتی معنای {{متن قرآن|وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ}} را از ابن عباس پرسیدند، وی گفت: از قبیله هذیل در اینجا کسی هست‌؟ مردی گفت: آری، پرسید: «حرجة» را در بین خود چه‌چیز به شمار می‌آورید؟ گفت: شیء ضیّق. ابن عباس گفت: همان است.</ref>. در [[تفسیر]] {{متن قرآن|ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ}}<ref>«و (یاد کنید) آنگاه را که گفتید: ای موسی! هرگز یک (رنگ) خوراک را برنمی‌تابیم به خاطر ما از پروردگارت بخواه تا برای ما از آنچه زمین می‌رویاند، از سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز، بر آورد. او گفت: آیا چیز پست‌تر را به جای چیز بهتر می‌خواهید؟ به شهری فرود آیید که (آنجا) آنچه خواستید در اختیار شماست؛ و مهر خواری و تهیدستی بر آنان زده شد و سزاوار خشم خداوند شدند» سوره بقره، آیه ۶۱.</ref>از ابو العالیه و سدّی نقل شده که گفته‌اند: [[مسکنت]] در اینجا مسکنت [[فقر]] و نیاز است و آن [[خشوع]] و [[ذلّت]] آن است می‌گویی در [[بنی فلان]] مسکین‌تر از فلان نیست؛ یعنی فقیرتر از آن نیست<ref>ر. ک: طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۲۷۸.</ref>.

براین اساس می‌توان گفت استناد به محاورات عرفی و اشعار عرب در [[تفسیر]] در [[عصر حضور]] [[امامان معصوم]] {{عم}} نیز سابقه داشته و این‌دو نیز از مآخذ [[تفسیری]] منفصل در عصر حضور می‌باشند. حتی در برخی از [[روایات]] نقل شده از امامان معصوم {{عم}} نیز برای روشن شدن معنا و مفاد برخی کلمات قرآن به معنایی که عرف عرب از آن کلمه می‌فهمد، استناد شده است؛ برای مثال ضمن روایتی که از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده، پس از بیان اینکه خدا به «قلم» فرمود: آنچه را بوده و تا [[قیامت]] خواهد بود، بنویس و قلم همۀ آنها را در پوستی (صفحه‌ای) از نقره سفیدتر و از یاقوت روشن‌تر نوشت، چنین آمده است: {{متن حدیث|فَهُوَ الْكِتَابُ الْمَكْنُونُ الَّذِي مِنْهُ النُّسَخُ كُلُّهَا، أَ وَ لَسْتُمْ عَرَباً فَكَيْفَ لَا تَعْرِفُونَ مَعْنَى الْكَلَامِ، وَ أَحَدُكُمْ يَقُولُ لِصَاحِبِهِ انْسَخْ ذَلِكَ الْكِتَابَ- أَ وَ لَيْسَ إِنَّمَا يُنْسَخُ مِنْ كِتَابٍ أُخِذَ مِنَ الْأَصْلِ- وَ هُوَ قَوْلُهُ: {{متن قرآن|إِنَّا كُنَّا نَسْتَنْسِخُ مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}<ref>«این کتاب ماست که به راستی (و درستی) با شما سخن می‌گوید، ما آنچه می‌کردید باز می‌نوشتیم» سوره جاثیه، آیه ۲۹.</ref>}}<ref>حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۲۲۶ (روایت ۹۴ سوره واقعه).</ref>؛ پس آن - پوستی که قلم همه‌چیز را در آن نوشت - همان [[کتاب مکنون]] است که نسخه‌ها همه از آن است؛ آیا [[عرب]] نیستید؟ پس چگونه معنای [[کلام]] را نمی‌فهمید؟ در حالی‌که یکی از شما به همراهش می‌گوید: آن کتاب را نسخه‌برداری کن. آیا جز این است که از کتاب دیگری که اصل است، نسخه‌برداری می‌شود؟ و آن، قول او ([[خدای متعال]]) است:

در برخی تفسیرهای مآثور از [[امامان معصوم]] {{عم}} استناد به معلوم عقلی دیده می‌شود؛ برای نمونه:

در روایتی از [[علی بن فضال]] و او از پدرش آمده است که مقصود [[خدای عزّ و جلّ]] از آیه {{متن قرآن|وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا}}<ref>«و (امر) پروردگارت برسد و فرشتگان صف در صف فرا رسند،» سوره فجر، آیه ۲۲.</ref> را از [[امام رضا]] {{ع}} پرسیدم، فرمود: {{متن حدیث|ان الله سبحانه لا یوصف بالمجيئي والذهاب تعالى عن الانتقال يعني بذالك وجاء امر ربّك}}؛ همانا [[خدای سبحان]] به آمدن و رفتن [[وصف]] نمی‌شود و از انتقال و جابه‌جایی [[برتر]] است؛ و جز این نیست که [[خدا]] از جملۀ {{متن قرآن|وَجَاءَ رَبُّكَ}} «[[فرمان]] پروردگارت بیاید» را قصد کرده است» <ref>حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۵۷۴، ح۲۰.</ref>. برحسب این [[روایت]]، [[امام]] {{ع}} {{متن قرآن|جَاءَ رَبُّكَ}} را که معنای لفظی آن با قطع نظر از قرینۀ عقلی «پروردگارت بیاید» است، به استناد این معلوم عقلی که خدای سبحان به آمدن و رفتن وصف نمی‌شود و منزه از انتقال می‌باشد به «فرمان پروردگارت بیاید» [[تفسیر]] کرده است.

در [[روایت]] دیگری که از [[امام صادق]] {{ع}} نقل شده است<ref>آن روایت چنین است: {{متن حدیث|عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ أَظُنُّهُ مُحَمَّدَ بْنَ نُعْمَانَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- {{متن قرآن|وَهُوَ اللَّهُ فِي السَّمَاوَاتِ وَفِي الْأَرْضِ}} قَالَ كَذَلِكَ هُوَ فِي كُلِّ مَكَانٍ قُلْتُ بِذَاتِهِ قَالَ وَيْحَكَ إِنَّ الْأَمَاكِنَ أَقْدَارٌ فَإِذَا قُلْتَ فِي مَكَانٍ بِذَاتِهِ لَزِمَكَ أَنْ تَقُولَ فِي أَقْدَارٍ وَ غَيْرِ ذَلِكَ وَ لَكِنْ هُوَ بَائِنٌ مِنْ خَلْقِهِ مُحِيطٌ بِمَا خَلَقَ عِلْماً وَ قُدْرَةً وَ إِحَاطَةً وَ سُلْطَاناً وَ مُلْكاً وَ لَيْسَ عِلْمُهُ بِمَا فِي الْأَرْضِ بِأَقَلَّ مِمَّا فِي السَّمَاءِ لَا يَبْعُدُ مِنْهُ شَيْءٌ وَ الْأَشْيَاءُ لَهُ سَوَاءٌ عِلْماً وَ قُدْرَةً وَ سُلْطَاناً وَ مُلْكاً وَ إِحَاطَةً}}؛ (صدوق، التوحید، ص۱۳۲-۱۳۳؛ باب القدرة، ح۱۵).</ref> به استناد [[امتناع]] مکان داشتن ذات [[باری‌تعالی]] و لوازم آن، که از معلومات [[عقلی]] است، [[آیه]] {{متن قرآن|وَهُوَ اللَّهُ فِي السَّمَاوَاتِ وَفِي الْأَرْضِ}} به احاطۀ [[خدای متعال]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و سایر [[مخلوقات]] و کمتر نبودن [[علم خدا]] به آنچه در زمین است، از [[علم]] او به آنچه در [[آسمان]] است و دور نبودن چیزی از او و [[برابری]] اشیا در برابر علم، [[قدرت]]، [[ملک]]، [[سلطنت]] و احاطه او تفسیر شده است.

- در روایتی که در تفسیر {{متن قرآن|فَلَمَّا آسَفُونَا انْتَقَمْنَا مِنْهُمْ}}<ref>«و چون ما را به خشم آوردند از آنان انتقام گرفتیم و همه را غرق کردیم» سوره زخرف، آیه ۵۵.</ref> از امام صادق {{ع}} نقل شده نیز به استناد ممتنع بودن راه یافتن [[غضب]] به خدای متعال، اسناد «اسفوا» به «نا» اسناد مجازی و مجاز عقلی تلقّی شده و {{متن قرآن|آسَفُونَا}} به اینکه «[[اولیای خدا]] را به [[خشم]] آوردند» معنا شده است<ref>ر. ک: صدوق، التوحید، ص۶۸ (باب معنی رضا، عزوجل و سخطه، ح۲).</ref>.

از [[امام باقر]] {{ع}} روایت شده که در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَمَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوَى}}<ref>«از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و در آن از اندازه مگذرید که خشم من شما را فرا گیرد و هر که خشم من او را فرا گیرد بی‌گمان نابود خواهد شد» سوره طه، آیه ۸۱.</ref> فرموده است: منظور از [[غضب]]، [[کیفر]] است؛ زیرا کسی که [[گمان]] کند [[خدای متعال]] از حالتی به حالت دیگر [[تغییر]] می‌یابد، او را به صفت مخلوق توصیف کرده است؛ به‌راستی [[خدای عزّ و جلّ]] را هیچ‌چیز برنمی‌انگیزاند و او را تغییر نمی‌دهد<ref>حویزی، نور الثقلین، ج۳، ص۳۸۶، ح۸۹.</ref>.

با نگاهی گذرا و سریع به [[آثار تفسیری]] به‌جا مانده از عصر حضور ممکن است به نظر آید که تفسیر در آن عصر غالباً به صورت [[نقل روایت]] و اثر یا ذکر معنا و مصداق کلمات بدون مستند می‌باشد و ازاین‌رو، تفسیر آن عصر به «تفسیر به [[مأثور]]» یا «[[تفسیر روایی]] و [[نقلی]]» و «تفسیر ساده و بدون مستند» توصیف شود، ولی با دقت و [[تأمل]] بیشتر در آثار تفسیری آن عصر و با توجه به آنچه در مآخذ تفسیر در عصر حضور بیان شد، پی می‌بریم تفسیر در آن عصر، [[روایی]] یا نقلی محض نبوده است و اگر [[اجتهاد]] در تفسیر، به [[کوشش]] برای تحصیل قرائن و شواهد آشکارکنندۀ معنا و مراد [[آیات]] و [[تفسیر آیات]] به استناد آن، تعریف شود و منظور از [[تفسیر اجتهادی]]، تفسیر مستند به قرائن و شواهد آشکارکننده باشد، می‌توان گفت تفسیر اجتهادی در آن عصر نیز کم نبوده است و حتی تفسیر اجتهادی [[عقلی]]، یعنی [[تفسیری]] که با استناد یا اتّکا به معلومات عقلی حاصل می‌شود نیز در آن عصر وجود داشته است<ref>نمونه‌هایی از آن در بحث مآخذ تفسیر با عنوان «معلومات عقلی» بیان شد (ر. ک: همین کتاب، ص۴۲۴، ۴۲۵).</ref>، البته استناد و اتّکا به معلومات عقلی در آیات مخصوصی بوده<ref>مانند آیات بیان‌کننده صفات باری‌تعالی.</ref> و گستره استناد به قراین و شواهد نقلی بیشتر بوده است، ولی باتوجه به اینکه تفسیر اجتهادی به تفسیر مستند و متکی به معلومات عقلی محدود نمی‌باشد، کمتر بودن تفسیر اجتهادی عقلی در آن عصر مانع از آن نیست که تفسیر اجتهادی را نیز در آن عصر رایج بدانیم؛ بنابراین، در بیان ویژگی تفسیر در عصر حضور می‌توان گفت تفسیر در آن عصر به سه صورت انجام می‌گرفته است:

# به صورت ساده و بیان معنا یا مصداق بدون مستند<ref>برای آگاهی از نمونه‌های آن ر. ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۲۰۳، ۲۰۴، ۲۱۳-۲۱۵، ۲۲۴، ۲۲۵، ۲۵۰، ۲۵۱ و ۲۵۸.</ref>؛

# [[نقل روایت]] یا اثر بدون [[اجتهاد]] و بررسی<ref>برای آگاهی از نمونه‌های آن ر. ک: ابو حمزه ثمالی، تفسیر القرآن الکریم، روایت‌های ۶۳، ۷۰، ۸۳، ۹۶، ۹۷، ۱۰۱، ۱۱۸، ۱۲۴، ۱۳۶، ۱۳۸، ۳۱۰، ۳۲۵، ۳۳۴، ۳۴۷ و ۳۶۸ [روایات نقل شده از رسول خدا {{صل}}] و روایت‌های ۱، ۲، ۳، ۶۸، ۷۴، ۱۲۱ و ۳۰۹ در روایات نقل شده از امام علی {{ع}}].</ref>؛

# با اجتهاد و استناد به قرائن و شواهد [[نقلی]] و [[عقلی]]<ref>برای آگاهی از نمونه‌هایی از آن ر. ک: همین کتاب، ص۴۰۲-۴۲۵ (بحث مآخذ تفسیر).</ref>.

از [[امام باقر]] {{ع}} در تأویل [[آیه]] {{متن قرآن|اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا}}<ref>«بدانید که خداوند زمین را پس از سترون شدن آن بارور می‌کند؛ به راستی که ما آیات را برایتان روشن بیان داشتیم باشد که خرد ورزید» سوره حدید، آیه ۱۷.</ref> نقل شده که فرمود: {{متن حدیث|يُحْيِيهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِالْقَائِمِ بَعْدَ مَوْتِهَا}}؛«[[خدای عزّ و جلّ]] [[زمین]] را بعد از مردنش [[کافر]] شدن [[اهل]] آن به واسطۀ [[حضرت]] [[قائم]] {{ع}} زنده می‌کند» <ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۵۱، ص۵۴، ح۳۷.</ref>.

نمونه دیگر آن تأویلی است که از [[مجاهد]] نقل شده که در ذیل آیات پایانی [[سوره نصر]] {{متن قرآن|...فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا}}<ref>«آنگاه، با سپاس، پروردگارت را به پاکی بستای و از وی آمرزش خواه که او بی‌گمان بسیار توبه‌پذیر است» سوره نصر، آیه ۳.</ref> گفته است: {{عربی|"واعلم انك ستموت غداً"}}<ref>سیوطی، الدر المنثور، منشور مکتبة آیة الله المرعشی، ج۶، ص۴۰۶.</ref> یعنی از این [[آیات]]، اشاره به نزدیک شدن [[رحلت رسول خدا]] {{صل}} را استفاده کرده است. نمونه‌های دیگری از تأویل‌های نقل شده از [[مفسران]] [[برگزیده]] را در مصادر یادشده در پاورقی بنگرید<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۵۱، ص۴۷-۶۴ (باب الآیات المؤوّلة بقیام القائم {{ع}}، ح۷، ۹، ۱۰، ۱۱، ۱۳، ۲۰، ۲۱، ۲۳ و ۶۵)؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۴، ص۴۳۱ و ۴۳۵؛ صدوق، کمال الدین، ص۴۶۰-۴۶۱.</ref>.

و ازاین‌رو برخی، یکی از ویژگی‌های [[تفسیر]] در [[عهد]] [[تابعین]] را آمیختگی به [[اسرائیلیات]] بیان کرده‌اند<ref>ر. ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۲۱۷، ۲۴۴ و ۲۴۵.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۲۶-۴۲۷.</ref>

«اسرائیلیات» جمع «اسرائیلیّه» و اسرائیلیّه منسوب به [[اسرائیل]] است<ref>ر. ک: لغت‌نامه دهخدا، ج۲، ص۱۹۲۴ (کلمه «اسرائیلیّه»).</ref>. «اسرائیل» [[لقب]] [[حضرت یعقوب]] فرزند [[حضرت اسحاق]] است<ref>طوسی در [[تفسیر آیه]] ۹۳ [[آل عمران]] که کلمه «اسرائیل» را دربر دارد، گفته است: {{عربی|و کان اسرائیل و هو یعقوب بن اسحاق بن ابراهیم نذر...}} (التبیان فی [[تفسیر القرآن]]، ج۲، ص۵۳۲) در تفسیر آیه ۴۰ [[سوره بقره]] در توضیح کلمه اسرائیل گفته است: به [[زبان عربی]] «[[اسرا]]» به‌معنای [[عبد]] و «ئیل» به‌معنای [[الله]] است، پس [کلمه اسرائیل] مانند عبد الله [مضاف و مضاف الیه] می‌باشد (التبیان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص۱۸۰). در لغت‌نامۀ دهخدا در کلمۀ «[[بنی اسرائیل]]» آمده است:

اسرائیل به [[زبان عبری]] لقب [[یعقوب]] {{ع}} است و «اسرا» به‌معنای [[برگزیده]] و «ئیل» اسم [[حق‌تعالی]] و بعضی گفته‌اند اسرائیل به‌معنای [[بنده]] [[خدا]] است (لغت‌نامه دهخدا، ج۳، ص۴۳۸۱) و در کلمه «اسرائیل» از «[[سفر]] پیدایش» نقل کرده که «اسرائیل در [[عبری]] به‌معنای کسی است که بر خدا مظفر گشت و آن لقب [[یعقوب بن اسحاق]] است که در هنگام مصارعه با [[فرشته]] خدا در فنیئل بدان ملقب گردید» (لغت‌نامه دهخدا، ج۳، ج۲، ص۱۹۲۱).</ref>. و حضرت یعقوب یکی از پیامبرانی می‌باشد که نامش در [[قرآن]] بارها آمده است<ref>نام یعقوب ۱۶ بار در قرآن ذکر شده است؛ از جمله در آیه ۱۳۶ بقره و آیه ۴۵ سوره ص.</ref>. [[بنی‌اسرائیل]] به‌معنای [[پسران یعقوب]] است، ولی به [[یهودیان]] (چه آنها که نسبشان به حضرت یعقوب می‌رسد و چه غیر آنان) به لحاظ‍ اینکه خود را از [[پیروان]] [[حضرت موسی]] - علی نبینا و آله و {{ع}} - می‌دانند و حضرت موسی از [[نوادگان]] حضرت یعقوب می‌باشد، بنی اسرائیل و [[اسرائیلی]] گفته می‌شود<ref>طوسی در تفسیر آیه ۴۰ سوره بقره که مشتمل بر کلمۀ «بنی اسرائیل» است: {{عربی|قال اکثر المفسرین ان المعنی یا بنی اسرائیل، احبار الیهود الذین کانوا بین ظهرانی مهاجر رسول الله {{صل}} و هو المحکی عن ابن عباس، و قال الجبائی: المعنی به بنو اسرائیل من الیهود و النصاری و نسبهم الاب الاعلی کما قال: {{متن قرآن|يَا بَنِي آدَمَ خُذُوا زِينَتَكُمْ عِنْدَ كُلِّ مَسْجِدٍ}}}} (التبیان، ج۱، ص۱۸۱) امین الاسلام طبرسی نیز در تفسیر «یا بنی اسرائیل» گفته است: {{عربی|یعنی یا بنی یعقوب، نسبهم الی الاب الاعلی کما قال: یا بنی آدم و الخطاب للیهود و النصاری و قیل هو خطاب للیهود الذین کانوا بالمدینة و ما حولها عن ابن عباس}}؛ (مجمع البیان، ج۱، ص۲۰۷).</ref> و از اینجا کلمۀ اسرائیلیّه با کلمۀ «[[یهودیّت]]» مرادف شده است، و در اصطلاح [[حدیث]] به [[روایات]] و اخباری که از [[دانشمندان]] یا کتاب‌های [[یهود]] به‌دست آمده باشد، [[اسرائیلیات]] گفته می‌شود<ref>دهخدا گفته است: «اسرائیلیات روایات و اخباری است که از بنی اسرائیل در اخبار اسلامی آورده‌اند، تاریخ، اخبار و قصصی که از طریقۀ یهود داخل اسلام شده و غالباً خرافی دروغ و بی‌بنیان است» (لغت‌نامه دهخدا، ج۲، ص۱۹۲۴، کلمه «اسرائیلیات»).</ref> و گاهی از باب تغلیب، این عنوان را به روایات و اخباری که از دانشمندان یا کتاب‌های [[مسیحیان]] دریافت شده باشد نیز تعمیم می‌دهند و از «اسرائیلیات» مطلق [[اخبار]] دریافت شده از دانشمندان یا کتاب‌های [[یهودیان]] و مسیحیان را [[اراده]] می‌کنند<ref>ر. ک: موسوی بجنوردی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۸، ص۲۹۰.</ref> و مقصود از آن در عنوان فوق نیز همین معنا است.

از آنجا که [[قرآن کریم]] کتاب [[حکمت]] و [[هدایت]] است و در بیان مطالب به مقداری که برای هدایت و پندگیری [[انسان]] ضروری باشد، اکتفا می‌کند، بسیاری از داستان‌های [[پیامبران]] و [[امت‌های پیشین]] را موجز و سربسته یادآور شده است. کنجکاوی [[مسلمانان]] برای پی بردن به تفصیل و جزئیات آن داستان‌ها از یک‌سو و ایجاد موانع برای آشنایی و ارتباط‍ مسلمانان با [[اهل بیت]] خاص [[پیامبر]] {{صل}} که [[مفسران]] برگزیدۀ [[خدا]] بوده‌اند، از سوی دیگر و [[گمان]] برخی [[صحابه]] و [[تابعین]] به اینکه کتاب‌ها و [[دانشمندان یهودی]] و [[مسیحی]] منبعی برای [[شناخت]] جزئیات و تفصیل آن داستان‌ها است، از سوی سوم، موجب شد که برخی [[مسلمانان]] برای پی بردن به تفصیل و جزئیات آن داستان‌ها به [[دانشمندان یهودی]] و [[مسیحی]] و کتاب‌های آنان روی آورند و از این راه، [[اسرائیلیات]] به کتاب‌های مسلمانان وارد شود. در [[عصر رسالت]] به واسطۀ حضور [[پیامبر]] {{صل}} در بین مسلمانان و [[نهی]] آن [[حضرت]] از [[رجوع]] به [[اهل کتاب]]، [[تفسیر قرآن]] از آمیخته شدن به اسرائیلیات مصون ماند، ولی پس از [[رحلت]] آن حضرت با فاصله گرفتن مسلمانان از عصر رسالت و فراموش شدن نهی آن حضرت و [[اسلام آوردن]] برخی [[دانشمندان]] [[اهل کتاب]] و حضور آنان در بین مسلمانان، زمینه برای ورود اسرائیلیات به حوزۀ [[تفسیر]] فراهم شد. در آغاز به وسیلۀ برخی [[صحابه]] باب [[رجوع به دانشمندان]] اهل کتاب گشوده شد و سپس در عصر [[تابعین]]، استفادۀ از آنان گسترش یافت و به‌تدریج بخش زیادی از اسرائیلیات به [[روایات]] و [[کتاب‌های تفسیری]] راه یافت و این را نیز یکی از تحوّلات [[تفسیر در عصر تابعین]] که برهه‌ای از حضور [[امامان معصوم]] {{عم}} است، می‌توان به شمار آورد. اینک برخی روایات و شواهد [[تاریخی]] را که بر مطالب یادشده دلالت دارد، ذیل چند عنوان یادآور می‌شویم<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۳۱-۴۳۲.</ref>:

==== نهی پیامبر {{صل}} از [[پرسش]] از اهل کتاب ====

برخی بزرگان [[اهل تسنن]] [[روایت]] کرده‌اند: [[عمر بن خطاب]] کتابی را که از برخی اهل کتاب به دستش رسیده بود نزد پیامبر {{صل}} آورد. پیامبر {{صل}} آن را خواند و به [[خشم]] آمد و فرمود: ای پسر خطاب! آیا در اینها [[نادانی]] و کم‌عقلی می‌کنی‌؟! قسم به آن کسی که جانم در دست او است! آنها را برایتان روشن و [[پاکیزه]] آورده‌ام؛ از آنان چیزی را نپرسید؛ زیرا یا به شما [[حق]] را خبر می‌دهند و آن را [[تکذیب]] می‌کنید و یا [[باطل]] را و آن را [[تصدیق]] می‌کنید. قسم به آن کسی که جانم به دست او است! اگر [[موسی]] {{ع}} زنده می‌بود، جز اینکه از من [[پیروی]] کند، راه دیگری نداشت<ref>{{متن حدیث|أَنَّ عُمُرَ أَتَى النَّبِيَّ {{صل}} بِصَحِيفَةٍ بکتاب اصابه من بعض اهل الکتاب فقرأه علیه فغضب فقال: امتهوّ کون فیها یابن الخطاب! و الذی نفسی بیده! لقد جئتکم بها بیضاء نقیّة، لا تسألوهم عن شیء فیخبروکم بحق فتکذبوا به او بباطل فتصدقوا به و الذی نفسی بیده! لو ان موسی - صلی الله علیه و سلم - کان حیّا ما وسعه الا ان یتبعنی}}؛ (مسند الامام احمد بن حنبل، ج۳، ص۳۸۷) ابن حجر عسقلانی این حدیث را با حذف برخی کلمات و جمله‌ها در شرح بخاری باب {{متن حدیث|قول النَّبِيُّ {{صل}} لَا تَسْأَلُوا أَهْلَ الْكِتَابِ عَنْ شَيْءٍ}} آورده و گفته است: رجال [سند] آن موثق‌اند جز اینکه در مجالد ضعفی است (فتح الباری فی شرح صحیح البخاری؛ ج۱۳، ص۴۱۲) ولی همو در تهذیب التهذیب مجالد را از رجال صحیح مسلم و چهار صحیح دیگر از صحاح سته اهل تسنن معرفی کرده و از یعقوب بن سفیان نقل کرده که درباره وی گفته است: {{عربی|تکلّم الناس فیه و هو صدوق}} و از بخاری نقل کرده که گفته است: صدوق (راستگو) است (ابن حجر، تهذیب التهذیب، ج۱۰، ص۳۷-۳۸).</ref>

دلالت این [[حدیث]] بر [[نهی]] شدید [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از [[رجوع]] به کتاب‌های [[یهودی]] و [[مسیحی]] و [[پرسش]] از آنان [[صراحت]] دارد و به توضیح نیازی نیست. از [[ابن عباس]] نیز [[روایت]] کرده‌اند که [[مسلمانان]] را از رجوع به [[اهل کتاب]] و پرسش از آنان بازمی‌داشته است<ref>ر. ک: صحیح البخاری، ج۹، ص۷۷۳ (کتاب الاعتصام؛ باب ۱۱۹۰، {{متن حدیث|قول النَّبِيُّ {{صل}} لَا تَسْأَلُوا أَهْلَ الْكِتَابِ عَنْ شَيْءٍ}}، ح۲۱۶۶).</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۳۳.</ref>

برحسب نقل [[ابن سعد]]، کعب الاحبار شخصی از [[یهود]] است که در [[زمان]] [[حکومت]] [[عمر]] [[اسلام]] آورد و در بین مسلمانان حضور پیدا کرد<ref>ر. ک: ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۷، ص۴۴۵ و ۴۴۶؛ ابن حجر، الاصابة، ج۴، ص۵۷۹؛ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۴۸۹، رقم ۱۱۱.</ref>.  

[[ذهبی]] او را [[اهل یمن]] و دانشمندی که [[یهودی]] بوده و بعد از [[وفات پیامبر]] {{صل}} [[مسلمان]] شده، معرفی کرده و گفته است: در روزهای [[حکومت]] [[عمر]] از [[یمن]] به [[مدینه]] وارد شد و با [[اصحاب]] [[حضرت]] [[محمد]] {{صل}} مجالست داشت و برای آنان از کتاب‌های [[اسرائیلی]] [[سخن]] می‌گفت. از [[اخبار]] و [[روایات]] به دست می‌آید که وی در نزد [[حاکمان]] عصر [[صحابه]] [[منزلت]] [[علمی]] ویژه‌ای داشته و ازاین‌رو، گاهی مجهولات [[دینی]] یا [[تاریخی]] خود را از او می‌پرسیدند. در روایتی نقل شده که عمر معنای [[تقوا]] را از او پرسید<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۱، ص۸۳ (تفسیر آیه ۲ سوره بقره).</ref>. [[سیوطی]] در [[تفسیر]] {{متن قرآن|رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ}}<ref>«پروردگارا! و آنان و شایستگان از پدران و همسران و فرزندانشان را در آن بهشت‌های جاودان که به آنان وعده فرموده‌ای درآور که بی‌گمان این تویی که پیروزمند فرزانه‌ای» سوره غافر، آیه ۸.</ref> آورده است:

برخی [[روایات]] گویای آن است که [[معاویه]] نیز برای پی بردن به خصوصیات داستان برخی از امم پیشین که در [[قرآن]] با اشاره از آن یاد شده، [[کعب الاحبار]] را [[دعوت]] و از وی [[پرسش]] می‌کرده است<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۳۵۰ (ذیل {{متن قرآن|إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ}}؛ طبری، جامع البیان، ج۸، ص۲۷۴، ح۲۳۲۹۷ (ذیل آیه ۸۶ سوره کهف).</ref>. گویا همین موجب شد که کعب نزد گروهی از [[مسلمانان]] موقعیت [[علمی]] ویژه‌ای پیدا کند و به‌تدریج پرسش و [[نقل روایت]] از وی زیاد شود و ازاین‌رو، [[اخبار]] و روایات زیادی از وی در کتاب‌های [[روایی]] و [[تفسیری]] [[سنّی]] و [[شیعه]] دیده می‌شود<ref>ر. ک: تفسیر فرات الکوفی، ص۱۸۳؛ طوسی، التبیان، ج۴، ص۷۵، ۵۰۰، ج۵، ص۳۰، ج۶، ص۹۰، ج۷، ص۴۳۷، ج۸، ص۵۷۵؛ طبرسی، مجمع البیان، ج۵، ذیل آیه ۱۹ یوسف، ج۱۰، ذیل آیه‌های ۴۳ قلم، ۷ مطففین، ۱ و ۲ تین، طبری، جامع البیان (ط‍، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ ه‍‌.ق)، ج۱، ص۹۰، در تفسیر آیه ۲ سوره حمد)، ص۶۴۰ (تفسیر آیه ۱۰۲ بقره)، ج۳، ص۳۹۴-۳۹۵ (تفسیر آیه ۵۵ آل عمران)، و ج۸، ص۱۱۵ (تفسیر آیه ۱۵۱ انعام)، ج۱۳، ص۵۶، ج۱۶، ص۱۵، ج۱۷، ص۱۵۹ (تفسیر آیه ۶۹ انبیاء)، ص۱۴۰ (تفسیر آیه ۱۰۶ انبیاء)، ص۲۶۲ (تفسیر آیۀ ۴ زخرف)، ج۱۸، ص۱۸۲، ۱۸۳ (تفسیر آیۀ ۳۵ نور)، ج۲۲، ص۱۶۰ (تفسیر آیۀ ۳۲ فاطر)، ص۱۷۴ (تفسیر آیه ۴۱ فاطر)، ص۱۸۷، ۱۹۰ و ۱۹۱ (آیات اول سوره یس داستان انطاکیه)، ج۲۳، ص۹۷ و ۹۸ (تفسیر ۱۰۷ صافات)، ج۲۷، ص۶۹ (تفسیر ۱۴ نجم)، ص۱۷۰ (تفسیر ۲۲ الرحمن)، ج۳۰، ص۱۱۹ (تفسیر ۷ مطففین)، ص۱۲۷ و ۱۲۹ (تفسیر ۱۸ مطففین).</ref> و از آنجا که وی سابقۀ [[یهودی]] بودن داشت و از مطالب [[تورات]] و سایر کتاب‌های [[یهود]] [[آگاه]] بود، بخشی از [[اسرائیلیات]] و [[اخبار]] و آرای یهود ضمن پاسخ‌ها و [[روایات]] وی به حوزۀ روایات و [[تفسیر]] [[مسلمانان]] راه یافت <ref>برای نمونه می‌توان از نسبت معصیت به هاروت و ماروت (طبری، جامع البیان، ج۱، ص۵۰۲، ح۱۶۸۷ و ۱۶۸۸، تفسیر آیه ۱۰۲ بقره). مفدیّ عنه در آیه {{متن قرآن|وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ}} را به اسحاق تفسیر کردن (طبری، جامع البیان، ج۱۰، ص۵۱۰، ح۲۹۴۹۷، تفسیر ۱۰۷ صافات) یاد کرد. ر. ک: طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۲۱.</ref> که یک نمونه از آن [[سجده]] کردن [[خانه کعبه]] برای [[بیت المقدس]] است که وقتی آن را برای [[امام باقر]] {{ع}} نقل کردند، [[حضرت]] آن را به شدت تخطئه فرمود<ref>ر. ک: حویزی، نور الثقلین، ج۲، ص۲۱۴-۲۱۵.</ref>.

نمونۀ دیگر خبر [[کعب الاحبار]] درباره بریدن پاها و گردن‌های اسب‌ها به [[فرمان]] [[حضرت سلیمان]] - علی نبینا و آله و {{ع}} - است که [[امام علی]] {{ع}} آن را نیز [[دروغ]] و خلاف واقع توصیف کرده‌اند<ref>ر. ک: طبرسی، مجمع البیان، ج۸، ص۷۴۱.</ref>.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۳۳-۴۳۵.</ref>

یکی از تطورات [[تفسیری]] آن دوران که از بررسی آثار تفسیری به‌جا مانده از آن عصر به دست می‌آید، گسترش تدریجی قلمرو تفسیر می‌باشد؛ زیرا هرچند براساس [[روایات]]، در عصر [[صحابه]] که آغاز آن دوران بوده نیز [[قرآن]] تفسیر می‌شده است - [[میثم تمار]]، [[ابن عباس]] و [[ابن مسعود]] از [[امیر مؤمنان علی]] {{ع}} تفسیر و [[تأویل آیات]] را آموخته و خود نیز به دیگران [[تعلیم]] می‌داده‌اند<ref>ر. ک: همین کتاب، ص۹۹، ۱۰۰، ۱۳۴، ۱۳۵؛ بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۵۵، ۵۶ و ۱۴۲-۱۷۳.</ref>. میثم تمار [[تنزیل]] و تأویلی را که از [[امام علی]] {{ع}} آموخته بود، برای ابن عباس بیان می‌کرد و ابن عباس آن را می‌نوشت<ref>ر. ک: همین کتاب، ص۱۴۵، ۱۴۶.</ref> و تمام تفسیر و تأویل‌هایی که امام علی {{ع}} از [[رسول خدا]] {{صل}} فراگرفته بود، در آن عصر به فرزندانش [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} انتقال داد<ref>بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۵۸.</ref> - ولی در سطح عموم، همۀ [[آیات قرآن]] در قلمرو تفسیر قرار نداشته و تفسیر به بیان معنای برخی واژه‌ها، ذکر برخی اسباب و [[شأن نزول آیات]]، و بیان مقصود اندکی از [[آیات]] محدود بوده است و ازاین‌رو، تفسیر کاملی که شرح و توضیح معنا و مقصود تمام آیات را دربر داشته باشد، از آن عصر نقل نشده و به دست ما نرسیده است.

اما با فاصله گرفتن از [[عصر نزول]]، به‌تدریج آیات بیشتری تفسیر شد و قلمرو تفسیر گسترش یافت و تفسیرهایی که تدوین شد، حجم بیشتری از آیات قرآن را دربر گرفت و ازاین‌رو، در بین تفسیرهایی که به ما رسیده، تفسیر [[مقاتل بن سلیمان]] را که در اواسط‍ آن دوران می‌زیسته است، قدیمی‌ترین [[تفسیر]] کامل [[قرآن]] معرفی کرده<ref>ر. ک: همین کتاب، ص۳۲۰؛ شحاته، علوم التفسیر، ص۲۴.</ref> و یکی از ویژگی‌های تفسیر در عصر [[صحابه]] را تفسیر نشدن تمام قرآن دانسته‌اند<ref>ر. ک: ذهبی، التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۹۷.</ref>.

# بسیاری از آنان خود [[شاهد]] [[نزول آیات]] بوده و به فضای نزول آیات (اسباب، [[شأن]]، زمان و مکان نزول آیات و [[فرهنگ]] [[مردم]] در زمان نزول آیات) [[آگاه]] بوده‌اند.

# با گرویدن غیر [[عرب‌ها]] به [[اسلام]] و [[تغییر]] معنای برخی واژه‌ها، افراد ناآشنا به مفاهیم مفردات و مفردات غریب و نامأنوس بیشتر شد و با پدید آمدن [[نسل]] جدید، افراد ناآشنا به اسباب، زمان و مکان نزول و فرهنگ مردم در زمان نزول فزونی یافت.

# در اثر اختلافات مذهبی و استدلال‌های مختلف فرقه‌ها به آیات، تردید و دشواری بیشتری نسبت به آیات پدید آمد.

# به موازات [[پیشرفت]] [[دانش]] و رشد فکری مسلمانان پرسش‌های تفسیری عمیق و گسترده‌تری برای آنان پیدا شد و در اثر این امور، بیشتر به [[تفسیر]] [[احساس نیاز]] شد و دامنه و قلمرو و تفسیر گسترش یافت.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۲۸-۴۲۹.</ref>

=== تطوّرات کمّی تعلیمات [[تفسیری]] [[امامان معصوم]] {{عم}} ===

باتوجه به روایاتی که [[جایگاه علمی]] امامان معصوم {{عم}} نسبت به [[قرآن کریم]] و تفسیر آن را تعیین کرده، تردیدی باقی نمی‌ماند که همۀ آن بزرگواران به تمامی معانی ظاهری و [[باطنی]] [[قرآن]] [[آگاه]] بوده و بر تفسیر همۀ معانی و [[معارف]] آن توانا بوده‌اند<ref>برای توضیح این مطلب ر. ک: بابایی، مکاتب تفسیری، ج۱، ص۶۴-۷۵.</ref>، ولی [[روایات تفسیری]] نقل شده از آنان از جهت کمیّت و برخی خصوصیات مختلف است. از [[امام صادق]] {{ع}} بیش از سایر [[امامان]] روایات تفسیری نقل شده و پس از آن [[حضرت]]، از [[امام علی]] و [[امام باقر]] و [[امام رضا]] {{عم}} [[روایات]] بیشتری به چشم می‌خورد<ref>برای نمونه، در بین روایاتی که سید هاشم بحرانی در تفسیر {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} و سایر آیات سورۀ حمد گرد آورده است، از امام صادق {{ع}} ۳۱ روایت و از امام علی و امام باقر و امام رضا {{عم}} هرکدام چهار روایت و از امام سجاد و امام حسن عسکری {{عم}} هرکدام سه روایت و از امام حسن مجتبی و امام کاظم {{عم}} هرکدام یک روایت نقل شده و از سایر امامان روایتی نقل نکرده است (ر. ک: بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن (ط‍، بیروت، مؤسسه اعلمی، ۱۴۱۹)، ج۱، ص۱۰۵-۱۲۲)، حویزی نیز در نورالثقلین، ج۱ و در تفسیر سوره حمد از امام صادق {{ع}} بیست حدیث (۴۲، ۴۴، ۴۵، ۴۶، ۴۷، ۵۲، ۵۴، ۶۰، ۷۵، ۸۳، ۸۸، ۸۹، ۹۰، ۹۱، ۹۴، ۹۶، ۱۰۱، ۱۰۵، ۱۰۶ و ۱۱۱) از امام رضا {{ع}} پنج حدیث (۷۴، ۸۱، ۸۵، ۱۰۸ و ۱۱۰) از امام علی {{ع}} سه حدیث (۵۱، ۷۳ و ۸۷) از امام عسکری {{ع}} سه حدیث (۵۰، ۹۵ و ۱۰۲) از امام باقر {{ع}} دو حدیث (۷۷ و ۱۰۴) از امام کاظم {{ع}} دو حدیث (۴۸ و ۱۰۰) و از امام سجاد {{ع}} یک حدیث (۹۷) آورده و از سایر امامان روایتی نیاورده است. البته منظور حدیث‌هایی است که در بیان معنای آیات و کلمات سوره حمد آورده است وگرنه شمار روایاتی را که وی در ذیل سوره حمد آورده، ۱۱۴ است، ولی همه آنها در بیان معنا و تفسیر سورۀ حمد نیست.</ref>. از این [[اختلاف]] آثار چه‌بسا بتوان پی برد که تعلیمات [[تفسیری]] آن بزرگواران در آن دوران یکسان نبوده و تطوّرات کمّی داشته است.

برخی، تعلیمات تفسیری بیشتری داشته‌اند و برخی کمتر؛ اما باید توجه داشت که علت این تطور و اختلاف، تفاوت سطح [[دانش]] و [[توانایی]] تفسیری آن بزرگواران نبوده، و علت و عوامل آن شرایط‍ ویژۀ دوران آن بزرگواران بوده است؛ برای مثال، در دوران [[امامت امام صادق]] {{ع}} [[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] به [[جنگ]] و درگیری با یکدیگر مشغول بودند و [[فرصت]] نداشتند که از [[تعلیم]] و توسعۀ [[تفسیر]] به وسیلۀ آن [[حضرت]] جلوگیری کنند<ref>دوران امامت امام صادق {{ع}} از سال ۱۱۴ تا سال ۱۴۸ ه‍‌. ق و انتقال حکومت از بنی امیه به بنی عباس در سال ۱۳۲ ه‍‌. ق بوده است (ر. ک: مفید، الإرشاد، ص۵۲۵-۵۲۶؛ مسعودی، مروج الذهب، ج۳، ص۲۳۵) در آن دوران حکومت بنی امیه در اثر رویارویی با شورش‌های متعدد، و حکومت بنی عباس به خاطر تازه تأسیس بودن، ضعیف بوده‌اند (ر. ک: طبری؛ تاریخ الطبری، اواخر ج۵ و اوائل ج۶؛ معارف، پژوهشی در تاریخ حدیث شیعه، ص۸۵-۹۰).</ref>؛ ازاین‌رو، افراد بیشتری از آن حضرت تفسیر آموخته‌اند و از سوی دیگر، [[کتابت حدیث]] که در [[قرن اول هجری]] در نزد [[پیروان]] [[مکتب خلفا]] و [[فرمانروایان]] بنی امیه معمول نبود و آن را [[مکروه]] می‌دانستند، در اثر [[فرمان]] [[عمر بن عبد العزیز]] و فرمانروایان بعد از وی رواج و شیوع یافت<ref>ر. ک: دارمی، سنن الدارمی، ج۱، ص۱۲۶؛ قسطلانی، ارشاد الساری لشرح صحیح البخاری، ج۱، ص۱۶؛ ابوریّه، اضواء علی السنة المحمدیّه، ص۲۵۹-۲۶۳؛ اعظمی، دراسات فی الحدیث النبوی و تاریخ تدوینه، ج۱، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> و در نتیجه [[آزادی]] بیشتر برای [[نوشتن]] [[روایات تفسیری]] آن [[حضرت]] فراهم شد؛ و ازاین‌رو، روایات تفسیری بیشتری از ایشان به ما رسیده است و در [[زمان امام رضا]] {{ع}} چون [[مأمون]] به انگیزۀ [[سیاسی]] محافل [[علمی]] تشکیل می‌داد و [[دانشمندان]] [[مذاهب]] مختلف را در آن گرد می‌آورد و مطالب علمی گوناگون و از جمله [[تفسیر]] مشکل برخی [[آیات]] را از آن حضرت می‌پرسید، روایات تفسیری ویژه و نکته‌های [[تفسیری]] عمیق‌تری از آن حضرت بروز یافته است.<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۲۹-۴۳۱.</ref>