خطبه ۹۰ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{نهج البلاغه/بالا}} == مقدمه ==

* بنابر [[روایت]] [[امام صادق]] {{ع}} این [[خطبه]] باید در سال‌های [[خلافت امام]] (بین سال‌های ۳۶ تا ۴۰) ایراد شده باشد. این [[خطبه]] جزو معدود خطبه‌هایی است که [[شریف رضی]] به ذکر [[سند]] آن مبادرت ورزیده است. اما پیش از [[شریف رضی]] نیز برخی [[محدثان]] در کتاب‌های خود تمام یا بخشی از این [[خطبه]] را آورده‌اند، از جمله: [[شیخ صدوق]] در التوحید و [[السید ابوطالب]] در تیسیر المطالب.

== مطالب مهم [[خطبه]] ==

# توصیف [[آسمان]]؛

# سکونت [[آدم]] و فرزندانش در [[زمین]]؛

== سبب نام‌گذاری [[خطبه]] به "اشباح"==

== بخش‌هایی از خطبه ==

== فراز پایانی خطبه ==

* خدایا تویی سزاوار [[نیکو]] [[ستودن]] و بسیار و بی‌شمارت [[ستایش]] کردن. اگر [[امید]] به تو بندند [[بهترین]] [[امید]] بسته‌ای و اگر چشم از تو دارند، این [[چشم‌داشت]] را هر چه نیکوتر شایسته‌ای. خدایا در [[نعمت]] بر من گشادی و مرا زبانی دادی تا بدان [[مدح]] تو را نخوانم و بر کسی غیر تو آفرین نرانم. بدان کسانی را نستایم که نومید کنند یا [[گمان]] آن بود که نبخشند. بارخدایا هر ثناگویی را بر ثناگفته پاداشی است؛ جزایی (درخور ثنای آفرین گوینده)، یا عطایی [[نیکو]] (سزاوار بزرگی [[پاداش]] دهنده). خدایا [[امید]] به تو بستم تا [[راهنما]] باشی به اندوخته‌های [[آمرزش]] و گنجینه‌های [[بخشایش]]. خدایا این [[بنده]] توست که در پیشگاهت برپاست، یگانه‌ات می‌خواند و [[یگانگی]] خاص، تو راست. جز تو کسی را نمی‌بیند که سزای این ستایش‌هاست. مرا به درگاه تو نیازی است که آن نیاز را جز [[فضل]] تو به [[بی‌نیازی]] نرساند و آن درویشی را جز عطا و [[بخشش]] تو به توانگری مبدّل نگرداند. خدایا [[خشنودی]] خود را بهره ما فرما، هم در این حال که داریم و در هر حال، و بی‌نیازمان گردان از این‌که جز به‌سوی تو دست برداریم که تو بر هر چیز [[توانایی]]<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 344-346.</ref>.