جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
"[[سید رضی الدین علی بن موسی]]" معروف به [[ابن طاووس]]، از [[علمای ربانی]] و [[زاهد]] مشرب [[امامیه]] بود که در عین استادی در [[فقه]]، از فرط [[تقوا]] -در [[عمر]] خود- [[فتوی]] نداد و به [[ادعیه]] و [[اوراد]] و [[سیر]] [[باطن]] مشغول بود. آورده‌اند که با [[امام غائب]]{{ع}} [[ملاقات]] داشت و به خود وی هم کراماتی نسبت می‌دهند. وی شخصا نیز ادعیه و زیاراتی انشاء کرده است. ابن طاووس در دوران [[زندگی]] و پس از [[مرگ]]، مورد [[احترام]] [[فریقین]] بود. [[مدفن]] او در حلّه است. نواده او نیز به نام [[رضی]] الدین بن طاووس (مؤلف زوائد الفوائد) مشهور است. ابن طاووس از عالمانی است که عرفای متأخر [[شیعه]]، وی را از پیشروان خود شمرده‌اند. او با سیزده واسطه از طرف [[پدر]] با [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} پیوند می‌خورد و از طرف [[مادر]] به [[امام حسین]]{{ع}} می‌رسد. بدین‌جهت او را ملقب به "ذی الحسنین" نیز کرده‌اند و چون پدر سید بن طاووس، فرزند دختری "[[شیخ طوسی]]" نیز بوده، در تألیفاتش از جناب شیخ طوسی، با کلمه "جدّی" یاد می‌کند. از آثار اوست: الامان عن اخطار الاسفار و الزمان، مهج الدعوات و منهج العبادات، [[جمال الاسبوع]]، الملهوف [[علی]] قتلی الطفوف، [[الفتن و الملاحم]]، [[فتح]] الابواب بین ذوی الالباب و [[رب]] الارباب (در استخارات)<ref>معارف و معاریف، ج ۱، ص۲۷۹.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱۵.</ref>. | "[[سید رضی الدین علی بن موسی]]" معروف به [[ابن طاووس]]، از [[علمای ربانی]] و [[زاهد]] مشرب [[امامیه]] بود که در عین استادی در [[فقه]]، از فرط [[تقوا]] -در [[عمر]] خود- [[فتوی]] نداد و به [[ادعیه]] و [[اوراد]] و [[سیر]] [[باطن]] مشغول بود. آورده‌اند که با [[امام غائب]] {{ع}} [[ملاقات]] داشت و به خود وی هم کراماتی نسبت می‌دهند. وی شخصا نیز ادعیه و زیاراتی انشاء کرده است. ابن طاووس در دوران [[زندگی]] و پس از [[مرگ]]، مورد [[احترام]] [[فریقین]] بود. [[مدفن]] او در حلّه است. نواده او نیز به نام [[رضی]] الدین بن طاووس (مؤلف زوائد الفوائد) مشهور است. ابن طاووس از عالمانی است که عرفای متأخر [[شیعه]]، وی را از پیشروان خود شمرده‌اند. او با سیزده واسطه از طرف [[پدر]] با [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} پیوند می‌خورد و از طرف [[مادر]] به [[امام حسین]] {{ع}} می‌رسد. بدین‌جهت او را ملقب به "ذی الحسنین" نیز کرده‌اند و چون پدر سید بن طاووس، فرزند دختری "[[شیخ طوسی]]" نیز بوده، در تألیفاتش از جناب شیخ طوسی، با کلمه "جدّی" یاد می‌کند. از آثار اوست: الامان عن اخطار الاسفار و الزمان، مهج الدعوات و منهج العبادات، [[جمال الاسبوع]]، الملهوف [[علی]] قتلی الطفوف، [[الفتن و الملاحم]]، [[فتح]] الابواب بین ذوی الالباب و [[رب]] الارباب (در استخارات)<ref>معارف و معاریف، ج ۱، ص۲۷۹.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱۵.</ref>. | ||
رضی الدین، [[علی بن موسی بن طاووس]] مشهور به «سید بن طاووس»، [[متکلم]]، [[محدث]] و ادیب نامدار [[شیعه]] است. [[مادر]] وی دختر [[ورام بن ابی‌فراس]] از علمای حله بود. [[نجیب الدین بن نما]] از استادان [[ابن طاووس]] و [[علامه حلی]] از [[شاگردان]] وی بوده‌اند. ابن طاووس دوره [[کودکی]] و [[جوانی]] را در زادگاهش گذراند. پس از آن به [[بغداد]] رفت و حدود ۱۵ سال در آن [[شهر]] زیست و دوباره به حله بازگشت. مدتی هم در [[نجف]]، [[کربلا]]، [[سامرا]] و [[کاظمین]] [[سکونت]] داشت. وی [[روابط]] حسنه‌ای با [[مستنصر]] - [[خلیفه عباسی]] - داشت؛ اما به جهت [[دوری از دنیا]] پیشنهاد [[خلیفه]] مبنی بر پذیرش سمت‌هایی چون [[قضاوت]] و [[وزارت]] را نپذیرفت. با این حال پس از [[حاکم]] شدن مغولان در سال ۶۶۱ ق به درخواست هلاکوخان [[مغول]] و با سفارش [[خواجه نصیرالدین طوسی]] (۵۹۷-۶۷۲ق)، [[منصب]] [[نقابت]] [[سادات علوی]] را پذیرفت و تا پایان [[عمر]] در آن منصب ماند. ابن طاووس بیشتر به [[دلیل نقل]] [[دعا]] و [[روایات]] و کتب [[اخلاقی]] و کلامی‌اش مشهور است و خود نیز [[دعا]] انشا می‌کرده است. از وی آثار متعددی در حوزه‌های مختلف [[کلام]]، [[اخلاق]]، [[رجال]]، [[فقه]] و [[حدیث]] باقی مانده است که بسیاری از آنها به دفعات منتشر شده و برخی نیز به [[فارسی]] ترجمه شده‌اند. مشهورترین اثر وی لهوف با موضوع گزارش [[واقعه عاشورا]] است. از دیگر آثار او می‌توان [[کشف]] المحجه لثمرة المهجه، [[فلاح]] السائل، [[اقبال الاعمال]]، منهج الدعوات و منهج العنایات و مصباح الزائر و جناح المسافر را نام برد.<ref>[[سید عبدالله حسینی|حسینی، سید عبدالله]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|مقاله «ابن طاووس»، فرهنگ سوگ شیعی]]، ص ۳۹.</ref> | رضی الدین، [[علی بن موسی بن طاووس]] مشهور به «سید بن طاووس»، [[متکلم]]، [[محدث]] و ادیب نامدار [[شیعه]] است. [[مادر]] وی دختر [[ورام بن ابی‌فراس]] از علمای حله بود. [[نجیب الدین بن نما]] از استادان [[ابن طاووس]] و [[علامه حلی]] از [[شاگردان]] وی بوده‌اند. ابن طاووس دوره [[کودکی]] و [[جوانی]] را در زادگاهش گذراند. پس از آن به [[بغداد]] رفت و حدود ۱۵ سال در آن [[شهر]] زیست و دوباره به حله بازگشت. مدتی هم در [[نجف]]، [[کربلا]]، [[سامرا]] و [[کاظمین]] [[سکونت]] داشت. وی [[روابط]] حسنه‌ای با [[مستنصر]] - [[خلیفه عباسی]] - داشت؛ اما به جهت [[دوری از دنیا]] پیشنهاد [[خلیفه]] مبنی بر پذیرش سمت‌هایی چون [[قضاوت]] و [[وزارت]] را نپذیرفت. با این حال پس از [[حاکم]] شدن مغولان در سال ۶۶۱ ق به درخواست هلاکوخان [[مغول]] و با سفارش [[خواجه نصیرالدین طوسی]] (۵۹۷-۶۷۲ق)، [[منصب]] [[نقابت]] [[سادات علوی]] را پذیرفت و تا پایان [[عمر]] در آن منصب ماند. ابن طاووس بیشتر به [[دلیل نقل]] [[دعا]] و [[روایات]] و کتب [[اخلاقی]] و کلامی‌اش مشهور است و خود نیز [[دعا]] انشا می‌کرده است. از وی آثار متعددی در حوزه‌های مختلف [[کلام]]، [[اخلاق]]، [[رجال]]، [[فقه]] و [[حدیث]] باقی مانده است که بسیاری از آنها به دفعات منتشر شده و برخی نیز به [[فارسی]] ترجمه شده‌اند. مشهورترین اثر وی لهوف با موضوع گزارش [[واقعه عاشورا]] است. از دیگر آثار او می‌توان [[کشف]] المحجه لثمرة المهجه، [[فلاح]] السائل، [[اقبال الاعمال]]، منهج الدعوات و منهج العنایات و مصباح الزائر و جناح المسافر را نام برد.<ref>[[سید عبدالله حسینی|حسینی، سید عبدالله]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|مقاله «ابن طاووس»، فرهنگ سوگ شیعی]]، ص ۳۹.</ref> | ||