صحابه در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

[[قرآن کریم]] نیز نسبت به [[صحابه]] بر مبنای عملکرد و [[نیت]] آن‌ها موضع گرفته است. در برخی موارد از آن‌ها [[ستایش]] کرده<ref>{{متن قرآن| لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا }}؛ سوره فتح، آیه ۱۸ و {{متن قرآن|مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلا مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الإِنجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُم مَّغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا}}؛ آیه ۲۹ و {{متن قرآن| وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ }}؛ سوره توبه، آیه ۱۰۰</ref> و در مواردی آن دسته از [[صحابه]] را که در [[دل]] [[نفاق]] داشتند و [[ایمان]] آوردگان [[راستین]] نبودند، مورد [[نکوهش]] قرار داده است<ref>{{متن قرآن|وَمِمَّنْ حَوْلَكُم مِّنَ الأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُواْ عَلَى النِّفَاقِ لاَ تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُم مَّرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ عَظِيمٍ}}؛ سوره توبه، آیه ۱۰۱</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۵۲۴.</ref>

==[[شیعه]] بر [[صالحان]] [[صحابه]] [[درود]] می‌فرستد==

مشهورترین [[دعاها]]، دعای [[امام زین العابدین]] در [[صحیفه سجادیه]] معروف به «[[زبور]] [[آل محمد]]» است که در آنجا دست [[نیایش]] برای [[طلب رحمت]] بر [[پیروان]] پیامبران و تصدیق‌کنندگان آنان بلند می‌کند و می‌گوید: "خدایا و اما پیروان پیامبران و تصدیق کنندگان آنان به [[غیب]] از [[اهل]] [[زمین]] به هنگام حضور پیامبران که معاندینشان باسلاح [[تکذیب]] به معارضه ایشان برخاسته بودند و به هنگام [[فترت]] و [[غیبت]] پیامبران که [[مؤمنان]] در پرتو [[حقایق]] [[ایمان]] در [[شوق]] دیدارشان به سر می‌بردند در هر عصر و [[زمان]] که [[پیامبری]] فرستاده‌ای و برای اهل هر زمان [[راهنمائی]] بپا داشته‌ای از زمان [[آدم]] تا [[روزگار]] [[محمد]] خاتم{{صل}} از [[پیشوایان هدایت]] و قائدین [[اهل تقوی]] (که بر همگی ایشان [[درود]] باد) پس خدایا ایشان را از [[لطف]] و [[کرم]] خود به غفرانی و رضوانی یاد و شاد فرمای"<ref>{{متن حدیث|اَللَّهُمَّ وَ أَتْبَاعُ اَلرُّسُلِ وَ مُصَدِّقُوهُمْ مِنْ أَهْلِ اَلْأَرْضِ بِالْغَيْبِ عِنْدَ مُعَارَضَةِ اَلْمُعَانِدِينَ لَهُمْ بِالتَّكْذِيبِ وَ اَلاِشْتِيَاقِ إِلَى اَلْمُرْسَلِينَ بِحَقَائِقِ اَلْإِيمَانِ فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ أَرْسَلْتَ فِيهِ رَسُولاً وَ أَقَمْتَ لِأَهْلِهِ دَلِيلاً مِنْ لَدُنْ آدَمَ إِلَى مُحَمَّدٍ - صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ - مِنْ أَئِمَّةِ اَلْهُدَى، وَ قَادَةِ أَهْلِ اَلتُّقَى، عَلَى جَمِيعِهِمُ اَلسَّلاَمُ}}؛ صحیفه سجادیه، ص۴۰.</ref>

"خدایا و به خصوص [[اصحاب محمد]]{{صل}} به خصوص همان کسانی که شرط [[محبت]] آن [[حضرت]] را به خوبی رعایت کردند و آنان‌که در یاریش از عهده [[امتحان]] [[پایداری]] به خوبی بر آمدند و با او مددکاری کردند و به [[تصدیق]] رسالتش شتافتند و به [[پذیرفتن]] دعوتش [[سبقت]] گرفتند. و چون [[حجت]] رسالت‌های خود را به گوش ایشان فرو خواندند او را [[اجابت]] و در راه [[پیروز]] ساختن رسالتش از [[همسران]] و [[فرزندان]] مفارقت گزیدند و برای تثبیت نبوتش با [[پدران]] و پسران خود [[جنگ]] کردند و به [[برکت]] او [[پیروزی]] یافتند و آنان که محبت او را در [[جان]] و [[دل]] میپروردند و در دوستیش [[امید]] تجارتی ایمن از زیان و کساد میداشتند و آنانکه چون به ریسمان [[دین]] آن حضرت چنگ در زدند قبائلشان از ایشان دوری کردند و چون در سایه [[خویشاوندی]] او [[مسکن]] گزیدند [[خویشان]] از ایشان [[بیگانه]] گشتند"<ref>{{متن حدیث|اَللَّهُمَّ وَ أَصْحَابُ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً اَلَّذِينَ أَحْسَنُوا اَلصَّحَابَةَ وَ اَلَّذِينَ أَبْلَوُا اَلْبَلاَءَ اَلْحَسَنَ فِي نَصْرِهِ، وَ كَانَفُوهُ، وَ أَسْرَعُوا إِلَى وِفَادَتِهِ، وَ سَابَقُوا إِلَى دَعْوَتِهِ، وَ اِسْتَجَابُوا لَهُ حَيْثُ أَسْمَعَهُمْ حُجَّةَ رِسَالاَتِهِ. وَ فَارَقُوا اَلْأَزْوَاجَ وَ اَلْأَوْلاَدَ فِي إِظْهَارِ كَلِمَتِهِ، وَ قَاتَلُوا اَلْآبَاءَ وَ اَلْأَبْنَاءَ فِي تَثْبِيتِ نُبُوَّتِهِ، وَ اِنْتَصَرُوا بِهِ. وَ مَنْ كَانُوا مُنْطَوِينَ عَلَى مَحَبَّتِهِ يَرْجُونَ تِجٰارَةً لَنْ تَبُورَ فِي مَوَدَّتِهِ. وَ اَلَّذِينَ هَجَرَتْهُمْ اَلْعَشَائِرُ إِذْ تَعَلَّقُوا بِعُرْوَتِهِ، وَ اِنْتَفَتْ مِنْهُمُ اَلْقَرَابَاتُ إِذْ سَكَنُوا فِي ظِلِّ قَرَابَتِهِ. فَلاَ تَنْسَ لَهُمُ}}</ref>.

این است که [[شیعه]] را نباید به خاطر «[[انتقاد]]» [[مذمت]] کرد زیرا اساس مذهبش بر پایه انتقاد است و آن روزی که علی{{ع}} و هوادارانش چون: [[عباس]] و زبیران و [[ابوذر]] و [[مقداد]] و [[عمار]] پس از فراغ از [[دفن]] [[پیغمبر اکرم]]{{صل}} و اطلاع از جریان [[سقیفه]] در [[مقام]] انتقاد برآمده به [[خلافت]] انتخابی و کارگردانان آن [[اعتراض]] نمودند ولی پاسخ شنیدند که [[صلاح]] [[مسلمانان]] در همین بود<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۰۳؛ تاریخ ابی الفداء، ج۱، ص۱۵۶ - ۱۶۶؛ مروج الذهب، ج۲، ص۳۰۷.</ref>.

این انتقاد و اعتراض بود که [[اقلیت]] شیعه را از [[اکثریت]] جدا کرد و [[پیروان]] علی{{ع}} را به همین نام «شیعه علی» به [[جامعه]] شناسانید. البته شیعه همان [[روز]] نخستین محکوم [[سیاست]] وقت شده نتوانست به مجرد اعتراض کاری از پیش ببرد.

پس اساس [[مذهب شیعه]] «انتقاد» است و این در را [[امام]]{{ع}} به روی شیعه باز کرد و در [[نهج البلاغه]] به طور صریح از [[خلفاء]] و برخی از صحابه انتقاد نموده است.

با توجه به اینکه آن [[حضرت]] حتی در دوران خلافتش نیز درباره [[شیخین]] [[تقیه]] میکرد این است که می‌‌بینیم لحن آن حضرت در مقام انتقاد از شیخین از دیگران ملایم‌تر است و مسلما اگر امام{{ع}} مجبور به [[تقیه]] نبود و در بیان [[حقایق]] کاملا [[آزاد]] بود، تعبیراتش در انتقاد از آنها نیز شدیدتر می‌‌شد و دیگر لزومی نداشت امثال [[ابن ابی الحدید]] سخنان آن حضرت را [[تاویل]] نمایند!<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۳۸-۴۱.</ref>.

==انتقاد از صحابه==

انتقاد علی{{ع}} از [[خلفا]] و برخی از صحابه غیر قابل [[انکار]] است. البته انتقادهای او از [[صحابه]] احساساتی و متعصبانه نیست بلکه تحلیلی و منطقی است به همین جهت انتقادات آن [[حضرت]] [[ارزش]] زیادی دارد.

انتقادهای علی{{ع}} در [[نهج البلاغه]] دو نوع است: نوعی کلی و ضمنی است و نوع دیگر جزئی و مشخص.

===انتقادهای کلی===

[[ابن ابی الحدید]] می‌گوید: این [[خطبه]] را [[امام]]{{ع}} در [[روز]] «[[شورا]]» بعد از کشته شدن «عمر» ایراد فرموده و گوینده {{متن حدیث|إِنَّكَ عَلَى هَذَا اَلْأَمْرِ يَا اِبْنَ أَبِي طَالِبٍ لَحَرِيصٌ!!}}، «[[سعدبن ابی وقاص]]» است با اینکه خودش نقل نموده که [[پیغمبر]] به آن [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث| أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى}} و چنین اعتراضی، از کسی که این [[روایت]] را نقل کرده، تعجب‌آور است!

ابن ابی الحدید، در ذیل جمله‌های فوق می‌گوید: کلماتی مانند جملات بالا از علی{{ع}} مبنی بر [[شکایت]] از دیگران و اینکه حق مسلم او به [[ظلم]] گرفته شده به حد [[تواتر]] نقل شده و مؤید نظر امامیه است که می‌گویند علی بانص مسلم تعیین شده و هیچ کس حق نداشت به هیچ عنوان بر [[مسند]] خلافت قرار گیرد ولی نظر به اینکه حمل این کلمات بر آنچه که از ظاهر آنها استفاده می‌شود مستلزم تفسیق یا [[تکفیر]] دیگران است، لازم است ظاهر آنها را [[تاویل]] کنیم، این کلمات مانند [[آیات متشابه]] [[قرآن]] است که نمی‌توان ظاهر آنها را گرفت<ref>شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۳۰۷.</ref>.

این جملات چون بر خلاف [[عقیده]] «[[عدالت صحابه]]» است و [[ابن ابی الحدید]] هم طرفدار آن می‌باشد و لذا نمی‌تواند ظاهر این جملات را بپذیرد و از نظر او نیاز به توجیه و [[تاویل]] دارد، که تصریح شده است که [[خلافت]] [[حق]] خاص علی{{ع}} بوده است و این جز با منصوصیت و اینکه [[رسول خدا]]{{صل}} از جانب [[خدا]] [[تکلیف]] را تعیین و [[حق]] را مشخص کرده باشد، متصور نیست.

ولی چه لزومی دارد ما [[سخنان امام]]{{ع}} را از معنی حقیقی‌اش منصرف کنیم با توجه به اینکه خود ابن ابی الحدید نیز گفته [[گمان]] [[قوی]] همان معنای ظاهری الفاظ است به علاوه این جملات هیچ گونه ابهامی ندارد تا آنکه آنها را از [[متشابهات]] بدانیم. و آنگهی [[مهاجر]] و [[انصار]] که [[معصوم از خطا]] و [[اشتباه]] نبودند تا با تکیه بر [[عصمت]] آنها مجبور باشیم آنها را بی‌گناه قلمداد کنیم.

«قریش را همراه با تلاششان در [[گمراهی]]، جولانشان در [[اختلاف]]، و [[سرکشی]] آنها در [[تیه]] [[ضلالت]] واگذار، که آنها با هم در [[نبرد]] با من همدست شده‌اند، همانگونه که پیش از من در [[مبارزه]] با رسول خدا{{صل}} هماهنگ و [[متحد]] بودند، خدا قریش را به [[کیفر]] اعمالشان برساند، آنها پیوند خویشاوندیم را قطع کردند و [[حکومت]] فرزند مادرم ([[پیامبر]]) را از من سلب نمودند...».<ref>{{متن حدیث|فَدَعْ عَنْكَ قُرَيْشاً وَ تَرْكَاضَهُمْ فِي اَلضَّلاَلِ، وَ تَجْوَالَهُمْ فِي اَلشِّقَاقِ، وَ جِمَاحَهُمْ فِي اَلتِّيهِ، فَإِنَّهُمْ قَدْ أَجْمَعُوا عَلَى حَرْبِي كَإِجْمَاعِهِمْ عَلَى حَرْبِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ قَبْلِي فَجَزَتْ قُرَيْشاً عَنِّي اَلْجَوَازِي، فَقَدْ قَطَعُوا رَحِمِي، وَ سَلَبُونِي سُلْطَانَ اِبْنِ أُمِّي...}}؛ نهج البلاغه، نامه شماره ۳۶؛ ج۱۶، ص۱۴۸.</ref>

[[امام]] در پاسخ فرمود: «ای [[برادر]] [[اسدی]] تو مردی مضطرب و عجولی، بی‌موقع [[پرسش]] میکنی! اما در عین حال [[احترام]] [[خویشاوندی]] و بستگی برقرار و [[حق]] پرسش محترم است اکنون که میخواهی بدانی بدان، [[استبداد]] ([[خلفاء]]) در برابر ما نسبت به [[مقام خلافت]] با اینکه از نظر [[نسب]] بالاتر، و از جهت [[ارتباط]] با [[پیغمبر]]{{صل}} پیوندمان محکم می‌باشد. بدین جهت بود که عده‌ای بر این [[مقام]] [[بخل]] ورزیده (و با نداشتن [[شایستگی]] آن را تصاحب نمودند) و گروهی دیگر (یعنی خود ما) با [[سخاوت]] از آن صرفنظر کردند، [[حاکم]] و داور [[خداوند]] است و بازگشت در [[قیامت]] به سوی او است»<ref>{{متن حدیث|يَا أَخَا بَنِي أَسَدٍ إِنَّكَ لَقَلِقُ اَلْوَضِينِ تُرْسِلُ فِي غَيْرِ سَدَدٍ وَ لَكَ بَعْدُ ذِمَامَةُ اَلصِّهْرِ وَ حَقُّ اَلْمَسْأَلَةِ وَ قَدِ اِسْتَعْلَمْتَ فَاعْلَمْ أَمَّا اَلاِسْتِبْدَادُ عَلَيْنَا بِهَذَا اَلْمَقَامِ وَ نَحْنُ اَلْأَعْلَوْنَ نَسَباً وَ اَلْأَشَدُّونَ بِالرَّسُولِ نَوْطاً فَإِنَّهَا كَانَتْ أَثَرَةً شَحَّتْ عَلَيْهَا نُفُوسُ قَوْمٍ وَ سَخَتْ عَنْهَا نُفُوسُ آخَرِينَ وَ اَلْحَكَمُ اَللَّهُ وَ اَلْمَعْوَدُ إِلَيْهِ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ}}؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۹، ص۲۴۱.</ref>

این سؤال و جواب در دوره خلافت آن [[حضرت]] بوده و درست در همان زمانی که علی{{ع}} با [[معاویه]] و نیرنگ‌های او درگیر بود، واقع شده است. [[امیرمؤمنان]]{{ع}} در آن شرایط خوش نداشت این مسئله طرح شود، و لذا به صورت ملامت گونه‌ای قبل از جواب به او گفت، که آخر هر پرسشی جائی دارد حالا وقتی نیست که درباره گذشته، بحث کنیم، مسأله [[روز]] ما مسأله معاویه است.

[[ابن ابی الحدید]] می‌گوید: از استادم «[[ابوجعفر یحیی بن محمد علوی]]» [[نقیب]] [[بصره]] که مردی منصف بود و [[عقلی]] وافر داشت، پرسیدم: منظور سؤال کننده از افرادی که امام{{ع}} را از حقش برکنار ساختند، کیانند؟ آیا منظور روز «[[سقیفه]]» است یا روز «[[شورا]]»؟

گفت: سقیفه، گفتم من به خود اجازه نمی‌دهم بگویم [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} [[مخالفت]] [[پیامبر]] را نمودند و [[نص]] [[خلافت]] را کنار گذاشتند.

در پاسخ گفت: من هم به خود اجازه نمی‌دهم به پیامبر{{صل}} این نسبت را بدهم که در امر خلافت و [[امامت]] پس از خود [[اهمال]] و [[سستی]] ورزیده و [[مردم]] را بی‌سرپرست گذارده باشد، او که برای مسافرتی در بیرون [[مدینه]]، کسی را به جای خود برمی گزید، چگونه برای پس از مرگش کسی را به خلافت تعیین نکرد؟!

سپس اضافه نمود همه کس معتقدند پیامبر{{صل}} از نظر [[عقل]] در مرحله کمال قرار داشت [[عقیده]] [[مسلمانان]] در این باره معلوم است، [[یهود]] و [[نصاری]] و [[فلاسفه]] و [[علماء]] نیز [[اعتقاد]] دارند که او حکیمی کامل و دارای نظری صائب بود که ملتی را به وجود آورد و قوانینی را آورد و با عقل و تدبیرش [[حکومت]] وسیعی بنیان‌گذاری کرد. (صرف‌نظر از [[مقام نبوت]] که تمام فرمان‌هایش از ناحیه [[خدا]] سرچشمه می‌گیرد و به وسیله [[وحی]] است) این [[انسان]] [[عاقل]]، با [[عرب]] کاملا آشنا بود کینه‌های آنها را خوب می‌دانست، و از طبع آنها اطلاع داشت و می‌دانست اگر کسی از قبیله‌ای کشته شود آن [[قبیله]] [[انتقام]] [[خون]] او را از [[قاتل]] و اگر نشد از [[نوادگان]] و بستگانش و اگر نشد از قبیله او خواهند گرفت این از یک طرف و از سوی دیگر [[رسول خدا]]{{صل}} به فاطمه دختر مهربانش و به فرزندانش [[امام حسن]] و [[امام حسین]] و علی{{ع}} سخت علاقمند بود، بدون تردید اگر او از وحی هم [[استمداد]] نمی‌جست برای اینکه به اینها صدمه‌ای نرسد آنها را بی‌سرپرست نمی‌گذاشت [[گمان]] می‌کنی او میخواست فاطمه همچون یکی از ضعفای مدینه باشد؟ آن هم در میان مردمی که علی{{ع}} خون [[خویشاوندان]] آنها را ریخته بود؟ که در [[حقیقت]] این [[خون‌ها]] را پیامبر ریخته بود نه علی، آری آنها به خون نوادگانش [[تشنه]] بودند! خلاصه یک انسان عاقل که در چنین مقامی از [[ریاست]] بر مردم قرار دارد، برای اینکه آئینش و دودمانش به خطر نیفتند بایست [[خلافت]] را در میان آنها قرار داده باشد (چه رسد به اینکه او [[پیامبر]] است و جز از [[وحی]] [[تبعیت]] نمی‌کند و همواره دستور می‌داد [[مسلمان]] باید [[وصیت]] کند).

پاسخ داد درست است، ولی مطلب این است که سؤال کننده از وجود نص در مورد خلافت [[پرسش]] نکرد، بلکه پرسید شما که از نظر [[خویشاوندی]] در مرحله بالا و نزدیک نسبت به پیامبر قرار داشتید، چرا شما را کنار زدند؟ و [[امام]]{{ع}} پاسخ این سوال را داد<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۹، ص۲۴۸.</ref>.

۴. قسمتی از سخنانی است که امام{{ع}} به هنگام خروج برای [[جنگ]] با [[اهل بصره]] فرموده است: «مرا با [[قریش]] چه کار؟ به [[خدا]] [[سوگند]] هنگامی که [[کافر]] بودند با آنها جنگیدم و هم اکنون که [[فریب]] خورده‌اند با آنها [[مبارزه]] می‌کنم! دیروز همراهشان بودیم چنانکه امروز نیز با آنها مصاحبم سوگند به خدا قریش از ما [[انتقام]] نمی‌کشد جز به این خاطر که [[خداوند]] ما را از میان آنان [[برگزیده]] (بر آنان مقدم داشته) ما هم آنها را در زمره خویش شناختیم»<ref>{{متن حدیث|مَا لِي وَ لِقُرَيْشٍ وَ اَللَّهِ لَقَدْ قَاتَلْتُهُمْ كَافِرِينَ وَ لَأُقَاتِلَنَّهُمْ مَفْتُونِينَ وَ إِنِّي لَصَاحِبُهُمْ بِالْأَمْسِ كَمَا أَنَا صَاحِبُهُمُ اَلْيَوْمَ وَ اَللَّهِ مَا تَنْقِمُ مِنَّا قُرَيْشٌ إِلاَّ أَنَّ اَللَّهَ اِخْتَارَنَا عَلَيْهِمْ فَأَدْخَلْنَاهُمْ فِي حَيِّزِنَا}}؛ نهج البلاغه، خطبه شماره ۳۳.</ref>

۵. [[عبدالله بن جناده]] می‌گوید: من در نخستین روزهای [[زمامداری]] علی{{ع}} از [[مکه]] وارد [[مدینه]] شدم، دیدم همه [[مردم]] در [[مسجد پیامبر]] در [[انتظار]] ورود امام هستند، ناگهان علی{{ع}} از [[خانه]] بیرون آمد و سخنان خود را پس از [[حمد]] و ثنای خداوند، چنین آغاز کرد: «ای [[مردم]]! روزی که [[خداوند]] [[پیامبر]] خویش را [[قبض روح]] کرد، گفتیم که ما [[وارث]] و ولی و [[عترت]] او هستیم، دیگر کسی با ما درباره [[حکومتی]] که او پی ریزی کرده است، [[نزاع]] نکند و به آن چشم [[طمع]] ندوزد، اما برخلاف [[انتظار]] گروهی از [[قریش]] به [[حق]] ما دست درازی کردند و فرمانروائی را از ما سلب نمودند و از آن خود ساختند، به [[خدا]] [[سوگند]] اگر [[ترس]] از پیدا شدن شکاف و [[اختلاف]] در میان [[مسلمانان]] نبود و اینکه بار دیگر [[کفر]] و [[بت پرستی]] به نقاط [[اسلامی]] بازگردد و [[اسلام]] محو و نابود شود وضع ما غیر از این بود که [[مشاهده]] می‌نمائید...»<ref>{{متن حدیث|لَمَّا قَبَضَ اَللَّهُ نَبِيَّهُ قُلْنَا نَحْنُ أَهْلُهُ وَ وَرَثَتُهُ وَ عِتْرَتُهُ وَ أَوْلِيَاؤُهُ دُونَ اَلنَّاسِ لاَ يُنَازِعُنَا سُلْطَانَهُ أَحَدٌ وَ لاَ يَطْمَعُ فِي حَقِّنَا طَامِعٌ إِذَا تَنَزَّى لَنَا قَوْمُنَا فَغَصَبُونَا سُلْطَانَ نَبِيِّنَا فَصَارَتِ اَلْإِمْرَةُ لِغَيْرِنَا وَ صِرْنَا سُوقَةً يَطْمَعُ فِينَا اَلضَّعِيفُ وَ يَتَعَزَّزُ عَلَيْنَا اَلذَّلِيلُ فَبَكَتِ اَلْأَعْيُنُ مِنَّا لِذَلِكَ وَ خَشُنَتِ اَلصُّدُورُ وَ جَزِعَتِ اَلنُّفُوسُ وَ اَيْمُ اَللَّهِ لَوْ لاَ مَخَافَةُ اَلْفُرْقَةِ بَيْنَ اَلْمُسْلِمِينَ وَ أَنْ يَعُودَ اَلْكُفْرُ وَ يَبُورَ اَلدِّينُ لَكُنَّا عَلَى غَيْرِ مَا كُنَّا لَهُمْ عَلَيْهِ فَوَلِيَ اَلْأَمْرَ وُلاَةٌ لَمْ يَأْلُوا اَلنَّاسَ خَيْراً}}؛ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱، ص۳۰۷.</ref>

۶. قسمتی از [[خطبه]] که [[امام]]{{ع}} درباره تنهائی خویش برای گرفتن حق خود فرموده است: «نگاه کردم و دیدم (برای گرفتن حق خود) [[یاوری]] جز [[خاندان]] خویش ندارم، به [[مرگ]] آنان [[راضی]] نشدم، چشم‌های پر از خاشاک را فروبستم و با همان گلوئی که گویا استخوانی در آن گیر کرده بود (جرعه حوادث) را نوشیدم با اینکه [[تحمل]] در برابر گرفتگی راه گلو و [[نوشیدن]] جرعه‌ای که تلخ‌تر از حنظل است، کار [[طاقت]] فرسائی بود، شکیبائی کردم»<ref>{{متن حدیث|فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَيْسَ لِي مُعِينٌ إِلاَّ أَهْلُ بَيْتِي فَضَنِنْتُ بِهِمْ عَنِ اَلْمَوْتِ فَأَغْضَيْتُ عَلَى اَلْقَذَى وَ شَرِبْتُ عَلَى اَلشَّجَا وَ صَبَرْتُ عَلَى أَخْذِ اَلْكَظَمِ وَ عَلَى أَمَرَّ مِنْ طَعْمِ اَلْعَلْقَمِ}}؛ نهج البلاغه قسمتی از خطبه ۲۶.</ref>

۸. سخنی است که [[امام]]{{ع}} درباره [[انصار]] فرموده است: هنگامی که جریان «[[سقیفه]]» را پس از [[رحلت پیامبر]]{{صل}} به امام{{ع}} گزارش دادند، امام پرسید: [[انصار]] چه گفتند؟ پاسخ دادند، انصار گفتند: از میان ما امیری [[انتخاب]] شود و از میان شما هم [[زمامداری]] دیگر. امام فرمود: «چرا در برابر آنها به این [[استدلال]] نکردید که [[پیغمبر]] درباره انصار توصیه فرموده که: «با [[نیکان]] آنها به [[نیکی]] [[رفتار]] کنید و از بدکاران آنها درگذرید»<ref>{{متن حدیث|فَهَلاَّ اِحْتَجَجْتُمْ عَلَيْهِمْ بِأَنَّ رَسُولَ اَللَّهِ وَصَّى بِأَنْ يُحْسَنَ إِلَى مُحْسِنِهِمْ وَ يُتَجَاوَزَ عَنْ مُسِيئِهِمْ؟}}</ref> گفتند: این سخن چگونه [[انصار]] را محکوم می‌سازد؟

[[امام]] فرمود: اگر [[امامت]] و [[زمامداری]] مربوط به آنان بود، توصیه کردن درباره آنها به «[[مهاجران]]» معنی نداشت.<ref>{{متن حدیث|لَوْ كَانَتِ اَلْإِمَامَةُ فِيهِمْ لَمْ تَكُنِ اَلْوَصِيَّةُ بِهِمْ}}</ref>

«[[ابن ابی الحدید]]» پس از نقل کلمات بالا به دست و پا افتاده و گفته است: «معتزلی‌ها این سخنان را دلیل بر [[افضلیت]] و سزاوارتر بودن [[امام]]{{ع}} به [[خلافت]] می‌گیرند نه اینکه [[نص]] صریحی بر خلافت بوده و امام با این کلمات اشاره به آن فرموده باشد اما «[[امامیه]]» و «[[زیدیه]]» به آنها [[استدلال]] می‌کنند و به [[گمان]] [[قوی]] همین معنی از این الفاظ مراد باشد ولی اگر این حرف را بپذیریم باید عده‌ای از [[مهاجر]] و [[انصار]] را [[تکفیر]] و تفسیق کنیم؛ لذا باید گفت این جملات جزو [[متشابهات]] است که باید ظاهر آنها را نادیده گرفت و آنها را به معنی حمل نمود که لطمه‌ای به [[صحابه]] نزند!!»

اما [[حقیقت]] این است که چون ابن ابی الحدید [[مذهب]] [[اهل سنت]] را پذیرفته مجبور شده است که چنین توجیهی برای [[سخنان امام]] بکند در صورتی که شما با مطالعه جملات بالا در خواهید یافت که امام{{ع}} صریحاً به مسئله خلافت پرداخته و آن را [[حق]] مسلم خود می‌داند که [[غصب]] شده است.

از اینجا معلوم می‌شود برخی از کسانی که [[تصور]] کرده‌اند در [[نهج البلاغه]] به هیچوجه به مسأله نص اشاره‌ای نشده و تنها به مسأله صلاحیت اشاره شده است، این تصور صحیح نیست؛ زیرا اولاً در [[خطبه]] دوم نهج البلاغه صریحاً درباره [[اهل بیت]] می‌فرماید: «[[وصیت]] [[رسول خدا]]{{صل}} و همچنین [[وراثت]] رسول خدا{{صل}} در میان آنهاست»<ref>{{متن حدیث|وَ فِيهِمُ اَلْوَصِيَّةُ وَ اَلْوِرَاثَةُ}}</ref>

ثانیاً در مواردی‌که نقل کردیم، علی{{ع}} از [[حق]] خویش چنان سخن می‌گوید که جز با مسأله [[تنصیص]] و مشخص شدن حق [[خلافت]] برای او به وسیله [[پیامبر اکرم]]{{صل}} قابل توجیه نیست، در این موارد سخن علی{{ع}} این نیست که چرا مرا با همه [[جامعیت]] شرائط کنار گذاشتند و دیگران را برگزیدند، سخنش این است که حق [[قطعی]] و مسلم مرا از من ربودند [[بدیهی]] است که تنها با [[نص]] و تعیین قبلی از طریق [[رسول اکرم]]{{صل}} است که می‌‌توان از حق مسلم و قطعی دم زد، صلاحیت و [[شایستگی]] [[حق]] بالقوه ایجاد می‌کند نه حق بالفعل و در مورد حق بالقوه سخن از ربوده شدن حق مسلم و قطعی منطقی نیست.

۱۳. هنگامی که [[سرور زنان جهان]] [[حضرت زهرا]] را به [[خاک]] می‌سپارد خطاب به رسول خدا{{صل}} می‌گوید: «... ای [[پیامبر]]{{صل}} امانتی که به من سپرده بودی هم اکنون باز داده شده و گروگان باز پس دادم، اما اندوهم همیشگی است و شب‌هایم به [[بیداری]] خواهد گذشت تا [[خدا]] برای من سرای تو را که در آن اقامت داری برگزیند. به زودی دخترت به تو خبر خواهد داد که چگونه امتت بر [[ظلم]] به او و [[غصب]] حقش همدست شدند، پس سرگذشت او را از وی بپرس، همه ماجرا و حال ما را از او جویا شو. این همه [[ستم]] بر ما رفت و چنین است ماجرا، در حالی که مدت زیادی از [[رحلت]] تو نگذشته و یاد تو از میان نرفته است»<ref>{{متن حدیث| فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدِيعَةِ، وَ أَخَذَتِ الرَّهِينَةُ. أَمَّا حُزْنِي فَسَرْمَدُ، وَ أَمَّا لَيْلِي فَمُسَهَّدُ إِلَى أَنْ يَخْتَارَ اللَّهُ لِي دَارَكَ الَّتِي أَنْتَ بِهَا مُقِيمُ. وَ سَتُنَبِّئُكَ ابْنَتُكَ بِتَضَافُرِ أُمَّتِكَ عَلَى هَضْمِهَا فَأَحْفِهَا السُّؤَالَ وَ اسْتَخْبِرْهَا الْحَالَ‏. هَذَا وَ لَمْ يَطُلِ الْعَهْدُ. وَ لَمْ يَخْلُ مِنْكَ الذِّكْرُ ...}}؛ نهج البلاغه، کلام ۲۰۲.</ref>

در اینجا می‌‌بینیم [[امام]]{{ع}} به هنگام [[دفن]] [[بدن]] همسرش به شدت از [[مظلومیت]] خود و همسرش به [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[شکایت]] می‌کند ولی از تعبیرات امام{{ع}} پیداست [[اختناق]] و [[خفقان]] به حدی بوده که به او اجازه نداده نوع مظلومیت همسرش را به زبان آورد و بگوید: حقش را نشناختند پهلویش را شکستند و جنینش را سقط کردند و فدکش را [[غضب]] نمودند و بالاخره باعث مرگش شدند البته [[ظلم]] و ستمی که بعد از [[وفات پیامبر]] از طرف [[خلفا]] نسبت به فاطمه [[زهرا]] و [[خاندان رسالت]] شده چیزی نیست که قابل [[کتمان]] باشد، اگر چه [[حقوق]] بگیران و جیره خواران آنان در طول [[تاریخ]] سعی در کتمان آن داشته‌اند ولی [[جنایت]] و ظلم آنان به قدری [[عظیم]] است که کاملا نتوانسته‌اند دامن آنان را از این لکه ننگین [[پاک]] سازند، گرچه تا حدودی از شدت آن کاسته‌اند ولی همین مقدار که در کتاب‌های آنها مانده برای مظلومیت فاطمه و خاندان رسالت و محکومیت خلفا کافی است.

مهم‌ترین حوادثی که پس از [[رحلت]] پدرش او را به شدت ناراحت ساخت، موضوع [[غصب فدک]] و [[غصب خلافت]] علی{{ع}} بود و چون این هر دو نکته حساس سبب [[انحراف]] [[مسلمین]] در [[حق]] و حقوق شخصی و نوعی بود، [[فاطمه زهرا]]{{ع}} برای [[اثبات]] [[حقیقت]] [[امر]] و [[احقاق حق]] خود و شوهر و خاندان رسالت و [[ملت]] [[اسلام]] شجاعانه [[قیام]] کرد و با انواع زجر و [[شکنجه]] و فشار و [[تهدید]] [[مقاومت]] نمود، سرانجام [[جان]] خود را در همین راه از دست داد و بالاخره ثابت کرد که حق با کیست؟

[[ابن ابی الحدید]] داستان [[زینب]] [[دختر رسول خدا]]{{صل}} [[همسر]] پسرخاله‌اش [[ابوالعاص بن ربیع]] را نقل کرده که [[ابوالعاص]] در [[جنگ بدر]] [[اسیر]] شد با اسرای دیگر از [[کفار]] بنا شد [[مشرکین]] [[خون‌ها]] بدهند و [[آزاد]] شوند. ابوالعاص برای زینب پیغام داد که فدیه برای او بفرستد زینب [[مالی]] تهیه کرد با گردن‌بند مرواریدی که از مادرش [[خدیجه]] به او رسیده بود فرستاد همین‌که نظر [[رسول خدا]]{{صل}} به آن گردن‌بند افتاد، محزون شد [[امت]] به خاطر آن [[حضرت]] از فدیه گذشته و ابوالعاص را آزاد نمودند [[پیغمبر]] به [[ابی العاص]] فرمود که چون زینب بر تو [[حرام]] است او را روانه [[مدینه]] نما او هم قبول کرد.

[[پیامبر]]، [[زید بن حارثه]] پیرمرد را با او روانه نمود که زینب را بیاورد. چون مشرکین فهمیدند که زینب را حرکت دادند جمعی به [[اتفاق]] [[ابوسفیان]] حرکت کردند در [[ذی طوی]] به آنها رسیدند شخصی به نام «[[هبار بن اسود]]» با نیزه به هودج زینب زد که سر نیزه به پشت زینب رسید، او ترسید و از [[ترس]] بچه‌ای را که در رحم داشت، سقط نمود. وقتی زینب به مدینه آمد و برای رسول خدا{{صل}} جریان را نقل نمود حضرت فوق العاده ناراحت شد و [[روز فتح مکه]] [[خون]] «هبار بن الاسود» را [[مباح]] نمود و امر کرد دست و پای او را قطع نموده و به [[قتل]] رسانند<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص۲۹۸- ۲۹۹.</ref>.

ابن ابی الحدید می‌گوید وقتی این خبر را به استادم [[ابوجعفر]] [[نقیب]] شیخ [[معتزله]] خواندم که وقتی خبر به رسول خدا دادند که «هبار بن الاسود» با نیزه به هودج زینب دختر شما [[حمله]] برد و زینب از ترس بچه سقط کرد، حضرت خون او را مباح نمود، ابوجعفر نقیب گفت: «وقتی که [[رسول خدا]]{{صل}} [[خون]] «[[هبار بن اسود]]» را به خاطر اینکه باعث سقط جنین زینب شد، [[مباح]] نماید مسلما اگر رسول خدا زنده بود حتما مباح میکرد خون کسی را که فاطمه را ترسانید تا آنکه بچه‌اش سقط گردید»<ref>{{عربی|"اذا کان رسول الله{{صل}} اباح دم [[هبار]] بن الاسود لانه روع [[زینب]] فالقت ذا بطنها، فظهر الحال انه لو کان [[حیا]] لاباح دم من روع فاطمه حتی القت ذابطنها"}}</ref>

و نیز [[صلاح‌الدین صفدنی]] در «[[الوافی بالوفیات (کتاب)|الوافی بالوفیات]]» از [[نظام]] معتزلی نقل کرده که نظام گفته است: «[[روز]] [[بیعت]] عمر چنان به شکم فاطمه{{س}} زد که محسن از شکمش ساقط گردید»<ref>{{عربی|ان عمر ضرب بطن فاطمه یوم البیعه حتی القت المحسن من بطنها}}؛ الوافی بالوفیات، ج۶، ص۱۱۷.</ref>

همچنین مؤلف «[[اثبات الوصیه (کتاب)|اثبات الوصیه]]» شرح قضایای آن روز را به تفصیل نوشته تا آنجا که می‌گوید: پس بر علی{{ع}} [[هجوم]] آوردند و در خانه‌اش را سوزانیدند و آن [[حضرت]] را با [[زور]] و [[اکراه]] از [[خانه]] بیرون کشیدند و [[سیده زنان]] فاطمه را میان در و دیوار فشار دادند تا محسن خود را سقط کرد<ref>{{عربی|"فهجموا علیه و احرقوا بابه و استخرجوه منه کرها و ضعطوا سیده النساء بالباب، حتی اسقطت محسنا"}}</ref>

به همین جهت فاطمه از [[شیخین]] غضبناک بود و با آنها حرف نزد تا اینکه [[وفات]] یافت، مسلم در صحیح خود آورده: چون وفات یافت شوهرش علی{{ع}} شبانه بر او [[نماز]] خواند و او را [[دفن]] نمود و به [[ابوبکر]] خبر نداد که بر جنازه او حاضر شود<ref>{{عربی|فلما توفیت دفنها زوجها علی لیلا و لم یوذن بها ابابکر و صلی علیها}}؛ صحیح مسلم، ج۳، ص۱۳۸۰.</ref>.<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۴۳-۵۴.</ref>