ظلمت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

== [[هدف بعثت پیامبر]] بیرون بردن از ظلمت ==

#{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَإِنَّ اللَّهَ بِكُمْ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ}}<ref>«اوست که بر بنده خویش آیاتی روشن فرو می‌فرستد تا شما را به سوی روشنایی، از تیرگی‌ها در آورد و بی‌گمان خداوند به شما مهربانی بخشاینده است» سوره حدید، آیه ۹.</ref>. '''نکته''': {{متن قرآن|آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ}}<ref>مراد از {{متن قرآن|آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ}} آیات قرآن کریم است، که فرائض دینی را برای آنان بیان می‌کند، و فاعل {{متن قرآن|لِيُخْرِجَكُمْ}} ضمیری است که به خدا و یا به رسول خدا {{صل}} برمی‌گردد، گو اینکه برگشت احتمال دوم هم به همان احتمال اول است، (چون به هر حال خداست که انسان‌ها را هدایت می‌کند و رسول او واسطه است) پس میثاق هم میثاق او است، که یا آن را بدون واسطه گرفته، و یا به وساطت رسولش گرفته است، هم چنان که ایمان به او و به رسولش نیز ایمان به او است و به همین جهت در صدر آیه فرمود: “چرا به خدا ایمان نمی‌آورید”، و نام رسولش را نبرد، تا اشاره کرده باشد که ایمان به رسولش نیز ایمان به او است. (ترجمه المیزان، ج، ۱۹ ص۲۶۸).</ref> به معنای نشانه‌های روشن است که یا اشاره به [[آیات قرآن]] است و یا به [[معجزات پیامبر]] {{صل}} که [[هدف]] آنها خارج کردن [[انسان]] از [[تاریکی]] و رساندن او به [[نور]] است. و همه اینها را شامل می‌شود، هر چند تعبیر به “نازل کردن” مناسب [[قرآن]] است، همان [[قرآنی]] که پرده‌های [[ظلمت]] [[کفر]] و [[ضلالت]] و [[نادانی]] را می‌درد، و [[آفتاب]] [[ایمان]] و [[آگاهی]] را در درون [[جان انسان]] طالع می‌کند. و [[علامه طباطبایی]] هم نظریه‌ای منظور [[قرآن]] است را [[انتخاب]] کرده است.

# نازل شدن [[آیات]] روشنگر از طرف [[خداوند]] بر بنده‌اش - [[پیامبر]] - برای این است [[مردم]] را از [[تاریکی]] به سوی [[نور]] بیاورد [[قرآن]] تنها کلمات و آیاتی مجرد نیست که [[عقل]] مثل بقیه نظریه‌ها در خود جای دهد و آن را [[درک]] کند بلکه نوری است که بر [[عقل]] می‌‌تابد تا او را از تاریکی‌های [[فکری]] دور کند و اشعه آن به [[شعور]] [[انسان]] [[نفوذ]] می‌‌کند تا او را از [[ظلمات]] عاطفه و [[احساس]] [[منحرف]] جدا کند و به [[زندگی]] و حیاتی رهنمون شود که شعله [[نور]] آن بر تاریکی‌های - [[ظلمات]] [[زندگی]] دیگران بتابد و به راه مستقیم [[نور هدایت]] کند<ref>من وحی القرآن، ج۲۲، ۱۸.</ref>.

== [[قرآن]] متن مکتوب برای [[راهنمایی]] و [[خروج]] از [[ظلمات]] ==

نتیجه: در دو [[آیه]] فوق این موضوع مطرح گردیده است:[[محمد]] {{صل}}، [[قرآن]] و [[تعالیم]] او [[نجات‌دهنده]] [[مردم]] از تاریکی‌های [[گمراهی]]، به [[نور]] [[ایمان]] است: {{متن قرآن|قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ * وَيُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ}}<ref>«به راستی، روشنایی و کتابی روشن از سوی خداوند نزد شما آمده است * آنان را از تیرگی‌ها به سوی روشنایی بیرون می‌آورد» سوره مائده، آیه ۱۵-۱۶.</ref> {{متن قرآن|رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِ اللَّهِ مُبَيِّنَاتٍ لِيُخْرِجَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ...}} او درس [[معنویت]] و [[اخلاق]] می‌دهد و راه‌های کنترل [[غرائز]] را نشان می‌دهد و به وسیله [[وعده]] [[پاداش]] و [[کیفر]] [[تشویق]] و تحذیر می‌کند.

== رفتارهای تاریک‌زا ==

# در شب افراد [[شرور]] جنایات زیادی انجام می‌‌دهند و در شب اتفاقات بسیاری می‌‌افتد و یا توطئه‌چینی می‌کنند. به همین [[دلیل]] باید به [[خدا]] [[پناه]] برد. [[شب]] به [[تنهایی]] بد نیست، اما [[تاریکی]] بستر کارهای خلاف واقع می‌شود، لذا [[تاریکی]] [[شب]] از زمینه‌های استعاذه و پناهندگی [[پیامبر]] خداست: {{متن قرآن|قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ * مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ * وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ}}؛

== [[تشبیه]] [[گمراهی]] به [[تاریکی]] و [[ظلمات]] ==

# بار دیگر [[قرآن]] دست [[مشرکان]] را گرفته و به درون فطرتشان می‌برد و در آن مخفیگاه اسرارآمیز [[نور]] [[توحید]] و [[یکتاپرستی]] را به آنها نشان می‌دهد و به [[پیامبر]] [[دستور]] می‌دهد به آنها این چنین بگوید: چه کسی شما را از تاریکی‌های بر و بحر [[رهایی]] می‌بخشد؟! {{متن قرآن|قُلْ مَنْ يُنَجِّيكُمْ مِنْ ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ...}}لازم به [[یادآوری]] است که [[ظلمت]] و [[تاریکی]] گاهی جنبه [[حسی]] دارد و گاهی جنبه [[معنوی]]: [[ظلمت]] [[حسی]] آن است که [[نور]] به کلی [[قطع]] شود یا آن چنان ضعیف شود که [[انسان]] جایی را نبیند یا به زحمت ببیند، و [[ظلمت]] [[معنوی]] همان [[مشکلات]] و [[گرفتاری‌ها]] و پریشانی‌هایی است که [[عاقبت]] آنها تاریک و [[ناپیدا]] است. [[جهل]] [[ظلمت]] است، [[هرج و مرج]] [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] و نابه‌سامانی‌های [[فکری]]، [[گمراهی]]، [[کفر]] و [[انحرافات]] و آلودگی‌های [[اخلاقی]] که عواقب شوم آنها قابل [[پیش‌بینی]] نیست و یا چیزی جز [[بدبختی]] و [[پریشانی]] نمی‌باشد همگی ظلمتند. [[ظلمت]] و [[تاریکی]] شعبه‌ای از عدم است و [[انسان]] ذاتاً از عدم می‌گریزد و [[وحشت]] دارد، و به همین جهت معمولاً از [[تاریکی]] می‌ترسد. اگر این [[تاریکی]] با حوادث وحشتناک واقعی آمیخته شود و مثلاً [[انسان]] در یک سفر دریایی “شب تاریک و [[بیم]] موج و گردابی حائل” محاصره شود [[وحشت]] آن به درجات بیش از مشکلاتی است که به هنگام روز پدید می‌آید، زیرا معمولاً راه‌های چاره در چنان شرائطی به روی [[انسان]] بسته می‌شود، همین‌طور اگر در شبی تاریک در میان بیابانی راه را گم کند و صدای وحشتناک حیوانات درنده که در [[دل]] شب طعمه‌ای برای خود می‌جویند از دور و نزدیک به گوش او رسد، در چنین لحظاتی است که [[انسان]] همه چیز را به دست [[فراموشی]] می‌سپارد و جز خودش و [[نور]] تابناکی که در اعماق جانش می‌درخشد و او را به سوی مبدئی می‌خواند که تنها او است که می‌تواند چنان مشکلاتی را حل کند، از یاد می‌برد. این‌گونه حالات دریچه‌هایی هستند به [[جهان]] [[توحید]] و [[خداشناسی]]. لذا در جمله بعد می‌گوید: “در چنین حالی شما از [[لطف]] بی‌پایان او [[استمداد]] می‌کنید گاهی آشکارا و با [[تضرع]] و [[خضوع]] و گاهی پنهانی در درون [[دل]] و [[جان]] او را می‌خوانید” {{متن قرآن|تَدْعُونَهُ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً}}<ref>تفسیر نمونه، ج۵، ۲۷۸.</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۱۲۹.</ref>.