عهد در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

عهد و [[پیمان]] و وفای به آن یکی از ارزش‌های مهم [[انسانی]] است؛ حتی کسانی که به هیچ آیینی پایبند نیستند، [[وفای به عهد]] را امری [[اخلاقی]] و مهم می‌شمارند. [[خداوند]] [[کریم]]، خود را [[وفادارترین]] کس نسبت به عهد و پیمان معرفی کرده<ref>{{متن قرآن|وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ}} «و وفادارتر از خداوند به پیمان خویش کیست؟» سوره توبه، آیه ۱۱۱.</ref> که هرگز [[پیمان‌شکنی]] نمی‌کند<ref>{{متن قرآن|وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ وَإِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ}} «و از تو به شتاب، عذاب می‌خواهند و هرگز خداوند در وعده خود خلاف نمی‌ورزد و همانا یک روز نزد پروردگارت برابر هزار سال است از آنچه شما برمی‌شمارید» سوره حج، آیه ۴۷.</ref>. و [[حضرت اسماعیل]] {{ع}} را به‌عنوان الگویی از وفای به عهد ستوده است<ref>{{متن قرآن|وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا}} «و در این کتاب، اسماعیل را یاد کن که او درست‌پیمان و فرستاده‌ای پیامبر بود» سوره مریم، آیه ۵۴.</ref>. [[قرآن کریم]]، وفای به عهد را از نشانه‌های [[خردمندی]] و [[هوشیاری]] نسبت به [[خداوند متعال]] و [[عظمت]] او شمرده<ref>{{متن قرآن|الَّذِينَ يُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَلَا يَنْقُضُونَ الْمِيثَاقَ * وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ}} «آنان که به عهد خداوند وفا می‌کنند و پیمان را نمی‌شکنند * و کسانی که آنچه را خداوند فرمان به پیوند آن داده است می‌پیوندند و از پروردگار خویش می‌ترسند و از سختی حساب هراس دارند» سوره رعد، آیه ۲۰-۲۱.</ref> و بر [[مسئولیت انسان]] نسبت به عهد خود تأکید کرده است<ref>{{متن قرآن|وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّى يَبْلُغَ أَشُدَّهُ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا}} «و به مال یتیم نزدیک نشوید مگر به گونه‌ای که (برای یتیم) نیکوتر است تا او به برنایی خود برسد و به پیمان وفا کنید که از پیمان خواهند پرسید» سوره اسراء، آیه ۳۴.</ref>.

[[رسول اعظم]] {{صل}} وفای به عهد را [[نشانه]] [[ایمان به خدا]] و [[عالم آخرت]] معرفی کرده است: {{متن حدیث|مَنْ‏ كانَ‏ يُؤْمِنُ‏ بِاللَّهِ‏ وَ الْيَوْمِ‏ الْآخِرِ فَلْيَفِ‏ إِذَا وَعَدَ}}<ref>اصول کافی، ج۲، ص۱۳۶۴.</ref>؛ کسی که به [[خدا]] و [[روز جزا]] [[ایمان]] دارد، باید به پیمانی که می‌بندد [[وفادار]] باشد.

[[امام زین‌العابدین]] {{ع}} فرمود: [[بهترین]] سرآغاز [[کارها]] [[صداقت]] و [[راستگویی]] و بهترین سرانجام آنها وفاست<ref>بحارالانوار، ج۷۵، ص۱۶۱.</ref>.

[[امام چهارم]] {{ع}}، پیمان دو جانبه میان [[خداوند]] و انسان را یادآور شده است: «ای خداوند،... همچنان‌که [[وعده]] داده‌ای [[توبه]] من بپذیر و همچنان‌که برعهده گرفته‌ای از خطاهای من در گذر و آن‌سان که شرط کرده‌ای [[محبت]] خود نصیب من ساز... من نیز شرط می‌کنم که زین پس کاری را که تواش ناخوش داشته‌ای مرتکب نشوم و برعهده می‌گیرم که عملی را که تواش [[ناپسند]] دانسته‌ای انجام ندهم و از هرچه [[معصیت]] توست دوری گزینم»<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>.

[[امام سجاد]] {{ع}}، وفادار ماندن به توبه را جز در پرتو [[عنایت خداوند]] میسر ندانسته و عرضه می‌دارد: «خداوندا!، من نمی‌توانم در توبه خویش [[پایداری]] کنم، مگر آنکه تو مرا از [[گناه]] نگه داری»<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>. آن [[حضرت]] با [[یادآوری]] [[عهدشکنی]] انسان در برابر پیمانی که با خداوند بسته است چنین عرضه می‌دارد: «بار الها! این همه [[عنایت]] تو، مرا از آن باز نداشت که از ادامه [[اعمال]] ناپسند خود، [[ندامت]] جویم»<ref>نیایش شانزدهم.</ref>. وی [[وفای به عهد الهی]] را موجب ارتقا به [[مقام]] خاص در درگاه خداوند، خوانده و عرض می‌کند: «بار الها! مرا از [[بندگان]] خاص خود قرار ده، کسانی که به عهد خود وفا کردند و خود را در [[عبادت]] تو به [[رنج]] افکندند و برای جلب [[خشنودی]] تو کوشیدند»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>.

[[شایسته]] است این عهد و پیمانی را که [[امام سجاد]] {{ع}} با خدای خویش در میان می‌گذارد، از یاد نبریم. آنجا که به [[خدا]] عرض می‌کند: {{متن حدیث|وَ عَهْدِي‏ أَنْ‏ أَهْجُرَ جَمِيعَ مَعَاصِيكَ}}<ref>نیایش سی‌و‌یکم.</ref>؛ با تو [[عهد]] می‌کنم که از همه معصیت‌ها دوری گزینم؛ زیرا این همان چیزی است که [[خدای بزرگ]] ما را به آن متذکر ساخته است: «ای [[فرزندان آدم]]، مگر با شما عهد نکرده بودم که [[شیطان]] را مپرستید، زیرا وی [[دشمن]] آشکار شماست؟ و اینکه مرا بپرستید؛ این است [[راه راست]]!»<ref>{{متن قرآن|أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ * وَأَنِ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِيمٌ}} «ای فرزندان آدم! آیا به شما سفارش نکردم که شیطان را نپرستید که او دشمن آشکار شماست؟ * و اینکه مرا بپرستید که این راهی است راست؟» سوره یس، آیه ۶۰-۶۱.</ref>.<ref>اصول کافی، محمدبن یعقوب کلینی، ۱۳۶۲، تهران، اسلامیة؛ بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، ۱۴۰۴، بیروت، دارالوفاء الصحیفة السجادیة، امام زین العابدین {{ع}}، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۵ تهران، نشر سروش؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم.</ref>.<ref>[[علی اکبر شایسته‌نژاد|شایسته‌نژاد، علی اکبر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «پیمان»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۳۲.</ref>