مشک: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

ظرف نگهداری آب در قدیم. پوست گوسفندی که درست و بدون شکافتن از وسط، کنده باشند و در آن ماست، دوغ، آب و غیره ریزند، خیک بی موی، به آن”قربه”، “راویه”، و “رکوه” هم گویند. در [[نبرد]] [[عاشورا]] نیز همچون همۀ جنگ‌های قدیم، از مشک بعنوان ظرفی برای برداشتن و نگهداشتن آب در [[سفر]] و اردوگاه استفاده شد. در [[فرهنگ]] [[عاطفی]] [[عاشورا]]، “مشک” [[مظهر]] سقایی [[ابا الفضل]] {{ع}} است، چرا که او آبرسان خیمه‌ها و سقای اطفال [[امام حسین]] {{ع}} بود. به همین خاطر، به آن [[حضرت]] “[[ابو القربه]]” هم گویند، کنایه از سقایی او با مشک. [[روز عاشورا]] هم مشک خالی به دوش گرفت و به [[فرات]] رفت و آن را پر از آب کرد و در [[راه]] آوردن آب به خیمه‌ها، [[راه]] را بر او بستند. دستانش [[قطع]] شد و مشک آب سوراخ گشت و [[عباس]] {{ع}} هم به [[شهادت]] رسید، پیش از آنکه آب به خیمه‌ها برسد. این موضوع، با [[حسرت]] و [[اندوه]] یاد می‌شود که نشان وفای [[عباس]] {{ع}} و [[عطش]] اطفال است.

پیش از [[عاشورا]] نیز مشک، ایفای نقش کرده است. در مسیر [[راه]]، وقتی [[کاروان امام حسین]] {{ع}} به منزلگاه “شراف” رسیدند، [[جوانان]] به [[فرمان امام]]، آب بسیاری در مشک‌ها برداشتند و در گرمای نیمروز فردا، با [[سپاه]] هزار نفری [[حرّ]] برخوردند که [[تشنه]] بودند. [[دهان]] مشک‌ها به روی آن [[سپاه]] گشوده شد، حتی اسب‌هایشان [[سیراب]] شدند<ref>تاریخ طبری، ج۴، (چاپ قاهره)، ص۳۰۲.</ref>. در [[کربلا]] نیز از سه روز مانده به [[عاشورا]]، نیرو‌های [[عمر سعد]] بر [[فرات]] مسلّط شدند و [[مانع]] بردن آب گشتند.

وقتی [[عطش]] بر [[حسین]] {{ع}} و یارانش زیاد شد، برادرش [[عباس]] {{ع}} را [[مأمور]] تهیّه آب کرد.