نیایش دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] در [[سپاسگزاری]] [[امام]] از [[نعمت]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} است.

[[امام سجاد]] {{ع}} ابتدا خدا را بر این نعمت [[سپاس]] می‌گوید:

{{متن حدیث|وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي‏ مَنَ‏ عَليْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّهِ {{صل}}...}}؛ «[[حمد]] و سپاس خداوندی را که بر ما [[منت]] نهاد و پیامبر خود [[محمد]] {{صل}} را به [[رسالت]] بر ما فرستاد». این نعمت ویژه ما بود و امّت‌های گذشته که در قرن‌های پیشین می‌زیستند بی‌بهره از آن بودند.

امام سپس [[منزلت]] و [[محبوبیت]] و [[جایگاه]] پیامبر {{صل}} و خدمات و زحماتش را بیان می‌کند: «بار خدایا، بر محمد که [[امین وحی]] توست، [[برگزیده]] از میان آفریدگان توست، و [[دوست]] [[مخلص]] از میان همه بندگان توست؛ آن امام [[رحمت]] و پیشوای خیر و کلید [[برکات]]، [[درود]] بفرست؛ آن‌سان که او [[جان]] خویش در [[فرمان]] تو نهاد و [[جسم]] خویش به [[راه]] تو [[هدف]] تیر [[بلا]] گردانید و در [[دعوت به دین]] تو با [[خویشاوندان]] خود آشکارا [[خصومت]] ورزید و برای [[خشنودی]] تو با [[خاندان]] خویش به [[پیکار]] برخاست و تا [[دین]] تو را زنده دارد، پیوند از خویش ببرید. [[نزدیکان]] انکارپیشه را از خود دور داشت و دوران دعوت‌پذیر را به خود نزدیک ساخت. در [[راه]] تو با [[بیگانگان]] [[دوستی]] ورزید و با [[نزدیکان]] [[دشمنی]]. و تا [[حق]] [[رسالت]] تو بگزارد، خویشتن را به [[رنج]] افکند. [[جان]] خویش در بوته تعب نهاد تا به [[کیش]] تو [[دعوت]] کند. خویشتن به کار داشت تا [[امت]] را [[اندرز]] دهد. به دیار [[غربت]] رخت کشید و موطن مألوف و زادبوم و سرای [[انس]] خود رها کرد، تا [[دین]] تو را [[نصرت]] دهد و بر آنان که بر تو [[کفر]] می‌ورزیدند [[غلبه]] جوید، تا به هر چه در حق [[دشمنان]] تو خواسته بود به تمام دست یافت و هر چه درباره [[دوستان]] تو اندیشیده بود، به کمال حاصل آمد. پس بدان هنگام که به [[یاری]] تو [[پیروزی]] می‌طلبید و به نیروی نصرت تو بر [[ناتوانی]] خویش چیره می‌گشت، آهنگ [[جنگ]] ایشان کرد. با آنان در [[دل]] خانه‌هایشان غزا کرد و به ناگاه در میان منازلشان بر سرشان تاخت، تا دین تو آشکار گردید و کلمه تو [[برتر]] شد، اگر چه [[مشرکان]] را ناخوش افتاد».

و در پایان برای [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل‌بیت]] {{عم}} و امتش به [[درگاه الهی]] [[دعا]] می‌کند: