نیایش پنجاه و یکم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است در [[تضرع]] و اظهار [[فروتنی]] در پیشگاه [[الهی]].

شمارش [[نعمت‌های خدا]] [[شناخت]] ما را نسبت به [[پروردگار]] عمق می‌بخشد، [[عشق]] ما را نسبت به او افزون می‌کند و [[روحیه]] [[شکرگزاری]] را در ما زیاد می‌کند، چنان‌که به دنبال آن [[روح]] [[عبادت]] و [[بندگی]] در ما پیدا می‌شود و از [[سرکشی]] و [[تکبر]] [[پاکیزه]] می‌شویم. نعمت‌شماری در صدها [[آیه قرآن]] به چشم می‌خورد: نعمت‌های مادی، [[معنوی]]، ظاهری، [[باطنی]]، فردی، [[اجتماعی]]. فراوانی نعمت‌های خدا نشان از گستردگی [[رحمت]] او و مهر ویژه او نسبت به [[بندگان]] است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَآتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ}}<ref>«و از هر چه خواستید به شما داده است و اگر نعمت خداوند را بر شمارید نمی‌توانید شمار کرد؛ بی‌گمان انسان ستمکاره‌ای بسیار ناسپاس است» سوره ابراهیم، آیه ۳۴.</ref>.

«ای [[خداوند]] من، [[حمد]] می‌گویم تو را -و تو سزاوار حمدی-حمد می‌گویم تو را به‌سبب نیکی‌هایت که در [[حق]] من روا داشتی، و به‌سبب نعمت‌های فراوانت که به من ارزانی فرمودی، و عطایای بسیارت که مرا بدان نواختی، و رحمت و [[بخشایش]] و نعمتت که مرا بر دیگران [[برتری]] نهادی و به من دادی.. درباره من [[نیکی‌ها]] کرده‌ای و مرا [[نعمت‌ها]] داده‌ای که [[زبان]] از سپاس آن عاجز است. و اگر [[احسان]] تو و نعم بی‌شمارت نمی‌بود، هرگز نمی‌توانستم بهره خویش فراچنگ آرم و به [[اصلاح]] نفس خود پردازم. ولی تو پیش از آنکه خواستار احسانت شوم، مرا [[غرقه]] [[احسان]] خود ساختی و در همه کارهایم مرا از دیگران [[بی‌نیازی]] بخشیدی و [[بلا]] از من بگردانیدی و قضای سهمگین از من بازداشتی.