نیایش یازدهم: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
== مقدمه ==
 
==مقدمه==
این [[نیایش]] درباره خوش‌عاقبتی است.
این [[نیایش]] درباره خوش‌عاقبتی است.
همه ما وقتی کاری را شروع می‌کنیم نگرانیم که آیا موفق خواهیم شد و در این کار سربلند خواهیم بود؟ [[آموزه‌های دینی]] به ما می‌گوید کارهایتان را با بسم‌اللّه شروع کنید و خود را به دریای بیکران [[الهی]] پیوند دهید و به [[خدا]] [[توکل]] کنید. [[خداوند]] به پیامبرش درباره آغاز و پایان [[کارها]] این [[دعا]] را [[آموزش]] می‌دهد: {{متن قرآن|وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِي مِنْ لَدُنْكَ سُلْطَانًا نَصِيرًا}}<ref>«و بگو: پروردگارا مرا با درآوردنی درست (به هر کار) در آور و با بیرون بردنی درست (از هر کار) بیرون بر و از نزد خویش برای من برهانی یاریگر بگمار!» سوره اسراء، آیه ۸۰.</ref>. [[عاقبت]] و پایان کارها آنقدر مهم است که [[انبیا]] نیز دغدغه آن را داشته‌اند. [[یوسف صدّیق]] وقتی به صدارت [[مصر]] می‌رسد عاقبت‌بخیری از خدا می‌خواهد: {{متن قرآن|رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ}}<ref>«پروردگارا! به من از فرمانروایی پاره‌ای داده‌ای و از خوابگزاری بخشی آموختی؛ ای آفریدگار آسمان‌ها و زمین! تو سرور من در این جهان و در جهان واپسینی، مرا گردن نهاده (به فرمان خویش) بمیران و به شایستگان بپیوند» سوره یوسف، آیه ۱۰۱.</ref>.
همه ما وقتی کاری را شروع می‌کنیم نگرانیم که آیا موفق خواهیم شد و در این کار سربلند خواهیم بود؟ [[آموزه‌های دینی]] به ما می‌گوید کارهایتان را با بسم‌اللّه شروع کنید و خود را به دریای بیکران [[الهی]] پیوند دهید و به [[خدا]] [[توکل]] کنید. [[خداوند]] به پیامبرش درباره آغاز و پایان [[کارها]] این [[دعا]] را [[آموزش]] می‌دهد: {{متن قرآن|وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِي مِنْ لَدُنْكَ سُلْطَانًا نَصِيرًا}}<ref>«و بگو: پروردگارا مرا با درآوردنی درست (به هر کار) در آور و با بیرون بردنی درست (از هر کار) بیرون بر و از نزد خویش برای من برهانی یاریگر بگمار!» سوره اسراء، آیه ۸۰.</ref>. [[عاقبت]] و پایان کارها آنقدر مهم است که [[انبیا]] نیز دغدغه آن را داشته‌اند. [[یوسف صدّیق]] وقتی به صدارت [[مصر]] می‌رسد عاقبت‌بخیری از خدا می‌خواهد: {{متن قرآن|رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي مِنَ الْمُلْكِ وَعَلَّمْتَنِي مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلِيِّي فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِي مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ}}<ref>«پروردگارا! به من از فرمانروایی پاره‌ای داده‌ای و از خوابگزاری بخشی آموختی؛ ای آفریدگار آسمان‌ها و زمین! تو سرور من در این جهان و در جهان واپسینی، مرا گردن نهاده (به فرمان خویش) بمیران و به شایستگان بپیوند» سوره یوسف، آیه ۱۰۱.</ref>.


وقتی [[رسول خدا]]{{صل}} در پایان [[جنگ احد]] از [[شهادت]] امیرالمؤمنین علی{{ع}} در [[آینده]] به او خبر داد، [[علی]]{{ع}} پرسید: {{متن حدیث|وَ ذَلِكَ فِي‏ سَلَامَةٍ مِنْ‏ دِينِي}}<ref>امالی صدوق، ص۹۵.</ref>؛ «آیا وقتی کشته شوم دینم در [[سلامت]] خواهد بود؟ [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: آری».
وقتی [[رسول خدا]] {{صل}} در پایان [[جنگ احد]] از [[شهادت]] امیرالمؤمنین علی {{ع}} در [[آینده]] به او خبر داد، [[علی]] {{ع}} پرسید: {{متن حدیث|وَ ذَلِكَ فِي‏ سَلَامَةٍ مِنْ‏ دِينِي}}<ref>امالی صدوق، ص۹۵.</ref>؛ «آیا وقتی کشته شوم دینم در [[سلامت]] خواهد بود؟ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: آری».


در [[دعای یازدهم]] [[امام]] [[زین العابدین]]{{ع}} دعای خود را با [[ستایش خدا]] آغاز می‌کند و مثل همیشه به ما یاد می‌دهد که قبل از اینکه درخواست خود را بیان کنیم [[خدای بزرگ]] را [[ستایش]] کنیم تا دعای ما به نوعی [[عبادت]] و [[بندگی]] تبدیل شود: {{متن حدیث|يَا مَنْ‏ ذِكْرُهُ‏ شَرَفٌ‏ لِلذَّاكِرِينَ‏، وَ يَا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاةٌ لِلْمُطِيعِينَ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَ أَلْسِنَتَنَا بِشُكْرِكَ عَنْ كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوَارِحَنَا بِطَاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طَاعَةٍ}}.
در [[دعای یازدهم]] [[امام]] [[زین العابدین]] {{ع}} دعای خود را با [[ستایش خدا]] آغاز می‌کند و مثل همیشه به ما یاد می‌دهد که قبل از اینکه درخواست خود را بیان کنیم [[خدای بزرگ]] را [[ستایش]] کنیم تا دعای ما به نوعی [[عبادت]] و [[بندگی]] تبدیل شود: {{متن حدیث|يَا مَنْ‏ ذِكْرُهُ‏ شَرَفٌ‏ لِلذَّاكِرِينَ‏، وَ يَا مَنْ شُكْرُهُ فَوْزٌ لِلشَّاكِرِينَ، وَ يَا مَنْ طَاعَتُهُ نَجَاةٌ لِلْمُطِيعِينَ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اشْغَلْ قُلُوبَنَا بِذِكْرِكَ عَنْ كُلِّ ذِكْرٍ، وَ أَلْسِنَتَنَا بِشُكْرِكَ عَنْ كُلِّ شُكْرٍ، وَ جَوَارِحَنَا بِطَاعَتِكَ عَنْ كُلِّ طَاعَةٍ}}.
«ای خداوندی که ذکر تو گویندگان ذکر را [[شرف]] و بزرگی است، ای خداوندی که [[شکر]] تو [[شکرگزاران]] را [[رستگاری]] و [[پیروزی]] است، ای خداوندی که [[فرمانبرداری]] از تو [[فرمانبرداران]] را [[سعادت]] [[رهایی]] است، [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]] و [[دل]] ما را از یاد هر چیز دیگر به یاد خود، و زبان‌های ما را از شکر هر کس دیگر به شکر خود، و اعضای ما را از فرمانبرداری از هر کس دیگر به فرمانبرداری خود مشغول دار».
«ای خداوندی که ذکر تو گویندگان ذکر را [[شرف]] و بزرگی است، ای خداوندی که [[شکر]] تو [[شکرگزاران]] را [[رستگاری]] و [[پیروزی]] است، ای خداوندی که [[فرمانبرداری]] از تو [[فرمانبرداران]] را [[سعادت]] [[رهایی]] است، [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]] و [[دل]] ما را از یاد هر چیز دیگر به یاد خود، و زبان‌های ما را از شکر هر کس دیگر به شکر خود، و اعضای ما را از فرمانبرداری از هر کس دیگر به فرمانبرداری خود مشغول دار».


۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش