کوفه در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[کوفه]] در موعودنامه ==

* یکی از چهار شهری است که [[حق‌تعالی]] آن را [[اختیار]] فرموده و "طور سینین" [[تفسیر]] به آن شده است. در [[روایت]] است که [[حرم]] [[خدا]] و [[حرم]] [[رسول]] {{صل}} و [[حرم]] [[امیر المؤمنین]] {{ع}} است و یک درهم [[تصدق]] در آن، [[صد]] درهم حساب می‌شود و دو رکعت [[نماز]] در آن به [[صد]] رکعت حساب می‌آید<ref>مفاتیح الجنان، ص ۶۳۳.</ref>. این [[شهر]] تقریبا در هشت کیلومتری [[شهر]] [[نجف]] واقع است.

* در [[روایات]] مقر [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} معرفی شده است و [[حضرت]] [[پس از ظهور]] از [[مکه]] به [[مدینه]] آمده و در آنجا همراه با ده‌ها هزار نفر از همراهان به سوی [[کوفه]] رهسپار می‌شوند. [[حضرت]] در [[کوفه]] به‌گونه‌ای راه‌ها و خیابان‌ها، [[شهرها]] و [[مساجد]] را توسعه می‌دهد که خانه‌های [[کوفه]] به رود [[کربلا]] -[[فرات]]- متصل می‌شود و [[مسجد]] باشکوهی در [[پشت کوفه]] ساخته می‌شود که هزار در دارد. [[پیامبر]] {{صل}} فرمودند: [[عصای موسی]] {{ع}}، [[انگشتر سلیمان]] {{ع}}، و محل‌ جوشیدن آب در [[طوفان]] [[نوح]] {{ع}} و محل‌ تجمع [[پیامبران]] {{عم}} در [[مسجد کوفه]] بوده است<ref>تهذیب، ج ۳، ص ۳۵۲.</ref>.

* [[حضرت علی]] {{ع}} در [[خطبه]] ۴۷ [[نهج البلاغه]] فرموده است: هرستمگری که به [[شهر کوفه]] نظر سوئی داشته باشد، [[خدا]] او را گرفتار می‌سازد و یا به [[قتل]] می‌رساند. [[امام حسن]] [[مجتبی]] {{ع}} در [[عظمت]] این [[شهر]] فرمود: "جای پایی در [[کوفه]] برای من از خانه‌ای در [[مدینه]] [[برتر]] است"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶.</ref> و [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: وقتی [[قائم]] ما [[قیام]] کند، رهسپار [[کوفه]] می‌شود و چهار [[مسجد]] را در آنجا ویران می‌کند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۱.</ref>.

* [[شهر کوفه]] را باید اولین [[شهر]] دانست که [[تمایلات]] [[شیعی]] در آن به‌طور وسیعی بروز و [[ظهور]] یافت. این امر به زمانی برمی‌گردد که [[امام علی]] {{ع}} مرکز [[خلافت]] خویش را از [[مدینه]] به این [[شهر]] منتقل کرد. در زمان [[امام صادق]] {{ع}} مراودات برخی خاندان‌های [[شیعی]] و گروهی از [[محدثان]] با [[امام]] {{ع}} موجب شد تا جوّ [[علمی]] [[شهر]] شکل گیرد و به زودی [[شهر کوفه]] یکی از مراکز [[حدیثی]] [[شیعه]] گردید. بسیاری از [[اصحاب]] [[ائمه]] {{عم}} [[محدثان]] [[کوفی]] بودند. با انتقال [[ائمه]] {{عم}} به [[عراق]]، در نیمه اول [[قرن سوم]]، این [[شهر]] به جهت نزدیک بودن به محل استقرار [[امامان]] و گسترش مراودات [[شیعیان]] با ایشان [[موقعیت]] ممتازتری یافت. در [[عصر غیبت]]، این [[شهر]] گرچه [[موقعیت]] [[علمی]] خود را کمابیش حفظ‍‌ کرده بود و لکن همانند گذشته نبود. مرکزیت یافتن [[شهر]] [[قم]] به‌عنوان شهری [[علمی]] که [[عالمان]] آن دارای [[عقاید]] [[درستی]] بودند از یک سو و شکل‌گیری تدریجی [[بغداد]] از سوی دیگر، موجبات [[ضعف]] [[موقعیت]] [[علمی]] [[کوفه]] را فراهم ساخته بود. با این حال هنوز [[شهر کوفه]] به عنوان مرکز اصلی [[جهان تشیع]] قلمداد می‌شد و دارای [[مکتب]] خاصی بود که [[محدثان]] و [[فقیهان]] [[شهر]] از آن [[پیروی]] می‌کردند. در این [[شهر]] خاندان‌های [[علمی]] قدیمی می‌زیستند که تا این دوران [[جایگاه علمی]] خویش را حفظ‍‌ کرده بودند. از جمله اشعریان که از [[قبایل یمنی]] بودند و شاخه‌ای از آنها در [[قم]]، [[زعامت]] [[علمی]] و [[دینی]] را داشتند. [[آل نهیک]] از [[قبیله نخع]]، [[آل جهم]] از [[قبیله]] لخم، [[آل زربی]] از [[بنی اسد]] و [[آل اعین]] از دیگر خاندان‌های مشهور بودند.

* در بین این خاندان‌ها، [[آل]] اَعیَن از همه سرشناس‌تر بودند. آنها بزرگترین [[خاندان]] [[شیعه]] [[مذهب]] در [[شهر کوفه]] بودند که [[رجال]] [[علمی]] و مذهبی آنها بیش از دیگران و ممتازتر از دیگران بودند. نخستین [[رجال]] [[دینی]] آنها در زمان [[سجاد]] و [[امام باقر]] {{عم}} بودند و بازماندگان آنها تا [[عصر غیبت]] باقی بودند و در میان آنان [[فقیهان]] و [[قاریان]] و ادیبان و [[راویان حدیث]] بسیار بود.

* در عصر [[غیبت]] چند تن از این [[خاندان]] شاخص بودند: [[علی بن سلیمان بن حسن]] از شاخه بکریون، که توقیعاتی از [[ناحیه]] [[امام]] {{ع}} درباره وی صادر شد. وی از [[مشایخ]] [[روایت]] [[ابن بابویه]] [[قمی]] است و کتابی به نام النوادر نوشت. [[علی بن یحیی ابوالحسن زراری]]، [[شیخ طوسی]] در [[کتاب الغیبة]] در فصل مربوط‍‌ به کسانی که [[امام مهدی]] {{ع}} را دیده‌اند روایتی از [[محمد بن حسن قمی]] [[نقل]] می‌کند که بر طبق آن [[امام]] {{ع}} [[راوی]] را در مسائل دینی‌اش به [[ابوالحسن]] زراری ارجاع داده بود. [[طوسی]] این امر را [[دلیل]] بر این می‌داند که او [[وکیل]] [[امام]] بوده است. [[محمد]] بن [[سلیمان]] بن [[حسن]] که از [[اصحاب]] [[امام عسکری]] {{ع}} بود و در ایام [[غیبت]] با [[امام]] {{ع}} در ارتباط‍‌ بود و گویا [[وکیل]] آن [[حضرت]] بوده است، در سال ۳۰۰ ق. درگذشت و تألیفاتی از خود باقی گذاشت. اما چهره شاخص این [[خاندان]] در این عصر، [[ابو غالب زراری]] است. [[عبیدالله بن احمد بن محمد]] (۲۵-۳۶) ق. از شاخه بکریون [[خاندان]] اعین بود. او [[عالمی]] [[فرهیخته]] و صاحب تصنیفات بود که تنها رساله وی در باب [[رجال]] [[خاندان]] اعین به دست ما رسیده است.  

* از دیگر خاندان‌های [[علمی]] [[کوفه]] [[آل]] نُهیک از [[قبیله نخع]] هستند. [[نجاشی]] از آنها تعبیر به "[[بیت]] من اصحابنا" دارد. [[عبیدالله بن احمد بن نهیک]] از چهره‌های برجسته این [[خاندان]] است که بسیاری از اصول اربعمائه (اصول چهار صدگانه) را گرد آورده بود. [[ابو علی احمد بن احمد بن عمار]] (متوفا ۳۴۶ق)از [[مشایخ]] [[جلیل‌القدر]] [[کوفه]] بود که تألیفاتی داشت؛ از جمله کتابی درباره [[پدران]] [[نبی اکرم]] {{صل}} و [[ایمان]] [[ابو طالب]].  

* یکی از چهره‌های برجسته [[علمی]] [[کوفه]] "[[ابن عقده]]" است. وی، [[احمد بن محمد بن سعید همدانی]] (متوفا ۳۳۳) [[زیدی]] جارودی بود، اما ارتباط‍‌ زیادی با [[فقیهان]] و [[محدثان]] [[امامیه]] داشت و [[روایات]] بسیاری از ایشان [[نقل]] کرده است.  

* جو [[علمی]] [[کوفه]] برخلاف [[قم]] بسیار آشفته و نااستوار بود. عدم [[ثبات]] [[عقیده]] از خصوصیات بارز [[کوفیان]] بود که از دیرباز بدان شناخته شده بودند. گرایشات افراطی و اندیشه‌های غلوّآمیز که سابقه دیرینه‌ای در این [[شهر]] داشت، در [[عصر غیبت]] نیز همچنان باقی بود. در میان [[عالمان]] و [[محدثان]] [[کوفی]] در این عصر به نام کسانی برمی‌خوریم که به [[غلو]] و ارتفاع متهم و یا مشهور بودند.  

* از ویژگی‌های [[عالمان]] [[کوفه]] دسترسی آنها به اصول چهار صدگانه بود که در ایام حضور [[ائمه]] {{عم}} نگاشته شده بود و اساس [[فقه]] مکتوب [[شیعی]] را تشکیل می‌داد. اکثر اصول چهارصدگانه در دست [[محدثان]] و [[راویان]] [[کوفی]] بود و آنها را [[روایت]] می‌کردند. درباره [[علی بن محمد بن زبیر کوفی]] (متوفا ۳۴۸) که بیش از [[صد]] سال [[عمر]] کرد گفته شده است که اکثر این اصول را [[روایت]] می‌کرد. همچنین [[ابو علی احمد بن محمد بن عمار]] (متوفا ۳۴۶ق) که از [[مشایخ]] [[جلیل‌القدر]] [[کوفه]] بود، نیز بسیاری از اصول را در دست داشت و [[روایت]] می‌کرد. در [[شهر کوفه]] اندیشه‌های [[کلامی]] و [[عقلی]] بسیار رایج بود. علمای [[کلام]] و [[متکلمان شیعه]] در [[کوفه]] زیاد بودند و تألیف و [[نگارش]] در حوزه [[علوم]] [[کلامی]] کم نبود. این امر بیشتر ناشی از وجود فرقه‌های مختلف و حضور اندیشه‌های گوناگون بود که ناخواسته موجب پدید آمدن بحث‌های [[کلامی]] و [[عقلی]] میان [[اندیشمندان]] می‌شد<ref>نشریه موعود، شماره ۳۲، ص ۷۵.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۹۷-۵۹۴.</ref>.

== [[کوفه]] در [[فرهنگنامه]] [[آخرالزمان]] ==

* [[کوفه]] شهری بزرگ در مراکز [[عراق]] بوده است و مدتی پایتخت و مرکز [[فرماندهی]] آن محسوب می‌‌شده است. از زمانی که [[کوفه]] به عنوان [[دار الخلافه]] [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}} قرار گرفت، این [[شهر]] موقعیتی ویژه به خود گرفت و پس از آن نیز مرکز رفت و آمد و سکونت [[شیعیان]] و [[دوستداران]] [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] {{صل}} بود. هرچند [[اهل کوفه]] در [[یاری]] رساندن به [[امیرالمؤمنین]] و [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] بسیار کوتاهی از خود نشان دادند، اما در این میان نیز گوهرهایی از [[شیعیان]] [[ناب]] نیز یافت می‌‌شود. در طول [[امامت]] [[ائمه]] {{عم}} این [[شهر]] خواستگاه [[محدثان]] و [[قاریان]] فراوانی از [[شیعیان]] بوده است و علاوه بر مرکزیت [[سیاسی]]، مرکزیت [[علمی]] و [[فرهنگی]] منطقه [[عراق]] نیز به حساب می‌‌آمد [[سرزمین]] [[کوفه]] سرزمینی [[مقدس]] است که [[پیامبران]] و [[اولیا]] و اوصیای فراوانی در آن بوده‌اند. بنای [[مسجد کوفه]] و [[مسجد سهله]] در این [[شهر]] از ابنیه بسیار مهم و [[ارزشمند]] نزد [[شیعیان]] است. این [[شهر]] در [[آخرالزمان]] مرکز تاخت و تاز و جنگ‌های مختلف خواهد بود و پس از [[فتنه‌ها]] و [[کشتارها]] و نبردهای فراوان، آرام خواهد گرفت و به مرکز [[حکومت جهانی]] [[حضرت]] [[بقیة الله الاعظم]] {{ع}} تبدیل خواهد شد. در روایتی مرحوم [[سید بن طاووس]] در [[کتاب]] [[ملاحم]]، [[کوفیان]] را [[خوشبخت‌ترین]] افراد یاد می‌‌کند زیرا [[حضرت مهدی]] {{ع}} به این [[شهر]] خواهد آمد و در آن رحل اقامت خواهد افکند<ref>ملاحم: ص ۱۸۰.</ref>. هرچند در [[روایات]] از کمرنگ شدن [[حوزه علمیه]] [[کوفیان]] خبر وارد شده، اما در [[زمان ظهور]] [[حضرت]] دوباره پایگاه [[فراگیری علوم]] [[قرآنی]] خواهد شد. در روایتی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} یاد می‌‌کند که در [[مسجد کوفه]] [[مردم]] گروه گروه جمع می‌‌شوند و به [[آموزش]] و یادگیری [[قرآن]] با تأویل‌ها و [[تفاسیر]] [[ناب]] و [[حقیقی]] می‌‌پردازند<ref>ر. ک: قرآن.</ref>.  

* یکی از مزیت‌های [[شهر]] [[کوفه]] نسبت به شهرهای دیگر، وجود [[مسجد سهله]] در این [[شهر]] است، این [[مسجد]]، منزل بسیاری از [[پیامبران]] بوده است و [[اولیا]] و اوصیای زیادی در آن [[نماز]] گزارده‌اند. در [[زمان ظهور حضرت مهدی]] {{ع}}، ایشان با [[اهل]] و عیال خود به این [[مسجد]] وارد می‌‌شوند و آن را محل سکونت خود و [[اهل بیت]] خود قرار خواهد داد و پس از ایشان نیز [[ائمه]] {{ع}} یک یک [[رجعت]] نموده و در آن ساکن خواهند شد<ref>ر. ک: مسجد سهله.</ref>.  

* [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: پس از [[حرم امن الهی]] و [[مدینة النبی]]، با فضیلت‌ترین زمین‌ها، [[شهر]] [[کوفه]] است که شهری [[پاک]] و منزه است و [[انبیا]] و [[اوصیا]] و [[صالحان]] فراوانی در آن به [[خاک]] سپرده شده‌اند. در این [[شهر]] [[مسجد سهله]] قرار دارد که تمام [[پیامبران]] در آن به [[اقامه نماز]] پرداخته‌اند. در این ### [[313]]### برقرار کننده [[عدل الهی]] [[ظهور]] می‌‌نماید و [[حضرت قائم]] {{ع}} در این [[مسجد]] خواهد بود و امامانی که پس از او ([[رجعت]] نموده) و [[حکومت]] می‌‌نمایند نیز در این [[مسجد]] به سر خواهند برد. [[کوفه]] [[خانه]] [[پیامبران]] و [[جانشینان]] [[شایسته]] آنان است<ref>تهذیب: ج ۶، ص ۳۱.</ref>.  

* [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در [[مسجد کوفه]] با [[یاران]] خود نشسته بودند که فرمود: ای [[کوفیان]]! [[خداوند]] به شما موهبتی را ارزانی داشته که به هیچ کس مانند آن را نبخشیده است، و آن مسجدی است که در آن [[نماز]] می‌‌گزارید. این [[مسجد]] [[خانه]] [[حضرت آدم]] و [[نوح]] و [[ادریس]] {{عم}} بوده است و محل [[اقامه نماز]] [[حضرت ابراهیم]] و جناب [[خضر]] {{عم}} است و مسجدی است که من در آن [[نماز]] می‌‌خواندم. این [[مسجد]] یکی از چهار مسجدی است که [[خداوند]] برای [[مؤمنان]] [[برگزیده]] است در [[روز قیامت]] این [[مسجد]] را (در هیئتی) می‌‌آورند که مانند افراد [[محرم]]، [[لباس]] [[احرام]] به تن کرده است و برای کسانی که در آن [[نماز]] خوانده‌اند [[شفاعت]] می‌‌کند، و [[شفاعت]] او مورد قبول واقع خواهد شد. در [[آینده]] سنگ [[حجر الاسود]] را در این [[مسجد]] قرار خواهند داد<ref>قرمطیان گروهی بودند که به مکه یورش بردند و سنگ حجر الاسود را ربوده و به کوفه آوردند و در این مسجد قرار دادند.</ref>. این [[مسجد]] در روزگار [[آخرالزمان]] محل [[اقامه نماز]] برای [[حضرت مهدی]] {{ع}} خواهد شد و [[مؤمنان]] به سوی این [[مسجد]] خواهند آمد تا در آن [[نماز]] بخوانند. در آن ایام هر مؤمنی آرزوی این [[مسجد]] را خواهد داشت. پس از کنار این [[شهر]] و [[مسجد]] به جای دیگری کوچ نکنید و [[سعی]] کنید که با [[خواندن نماز]] در این [[مسجد]] به [[خداوند]] [[تقرب]] پیدا کنید و برای برآورده شدن [[دعاها]] و حوائج خود به سوی آن بیایید، زیرا اگر [[مردم]] از برکتی که در این [[مسجد]] قرار داده شده است با خبر بودند، هر [[سختی]] و مشقتی را برای رسیدن به این [[مسجد]] [[تحمل]] می‌‌نمودند حتی اگر سینه‌خیز از روی یخ‌ها باشد! و در [[روایت]] دیگری فرمود: هر کسی که نمازهای [[واجب]] خود را در این [[مسجد]] اقامه کند، مانند آن است که حجی مقبول و [[پسندیده]] انجام داده است و نمازهای مستحبی در آن مانند [[عمره]] قبول شده و [[نیکو]] است. از همین [[مسجد]] [[کشتی نوح]] حرکت خود را آغاز نمود و اوصیای زیادی از جمله من در آن [[نماز]] خوانده‌اند. هر گرفتاری که برای طلب حاجتی در آن [[دعا]] کند، خواسته او [[اجابت]] خواهد شد<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۵۹۹.</ref>.  

* [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: [[کوفه]] آنقدر گسترش خواهد یافت که به [[شهر]] "[[حیره]]"<ref>شهری است که در ۵ / ۶ کیلومتری کوفه قرار دارد.</ref> متصل خواهد شد و زمانی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کند در این [[شهر]] مسجدی خواهد ساخت که پانصد درب دارد؛ زیرا [[مسجد کوفه]] برای ایشان و خیل نمازگزاران کوچک خواهد بود و [[حضرت مهدی]] {{ع}} در آن به [[نماز]] خواهد ایستاد و [[دوازده امام]] [[عادل]] در آن [[نماز]] خواهند خواند<ref>شاید اشاره به رجعت پیامبر و امامان دیگر باشد.</ref>. [[حضرت قائم]] {{ع}} در [[کوفه]] چهار [[مسجد]] دیگر نیز خواهد ساخت که کوچکترین [[مسجد]] در [[شهر]] [[کوفه]]، همان [[مسجد کوفه]] کنونی است<ref>تهذیب، ج ۳، ص ۲۵۳.</ref>. در [[احادیث]] دیگری [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[مسجد]] [[باغی]] از باغ‌های [[بهشت]] است و طرف راست و عقب او نیز یکی از باغ‌های بهشتی است و طرف چپ آن [[مکر]] و [[حیله]] است! [[خواندن]] یک [[نماز واجب]] در آن، برابر هزار [[نماز]] و [[خواندن]] یک [[نماز]] مستحبی چون پانصد [[نماز]] خواهد بود اگر کسی بدون ذکر و [[قرائت قرآن]] در آن بنشیند، عبادت‌کننده محسوب خواهد شد، [[عصای موسی]] و درخت کدو که برای [[حضرت]] [[یونس]] رویید در این مکان بوده است. اینجا محل گردآمدن [[پیامبران الهی]] است و [[انگشتر سلیمان]] در این [[مسجد]] است و [[کشتی نوح]] را در این مکان ساختند و آب از میان این [[مسجد]] فوران نمود تا [[کشتی نوح]] شناور شود<ref>کافی، ج ۲، ص ۴۹۱ و ۴۹۳.</ref>. در حوادثی که در [[آخرالزمان]] برای [[شهر]] [[کوفه]] اتفاق می‌‌افتد می‌‌توان از [[هجوم]] [[سفیانی]] به سوی [[عراق]] گفت. [[سفیانی]] پس از چندین [[جنگ]] در [[سوریه]] و [[عراق]]، لشکری هفتاد هزار نفری به سوی [[کوفه]] می‌‌فرستد و آنان در [[کوفه]] به [[کشتار]] و اعدام افراد می‌‌پردازند و اسرای زیادی را دستگیر خواهند کرد. [[خراسانی]] نیز از سردارانی است که با [[لشکرکشی]] همزمان با [[سفیانی]] به [[کوفه]] وارد می‌‌شود<ref>ر. ک: سفیانی، خراسانی.</ref>. [[دجال]] نیز یکی از قیام‌کنندگان باطلی است که در [[آخرالزمان]] برمی‌خیزد و گروه بسیاری را [[گمراه]] می‌‌کند. در روایتی اشاره شده که او به [[کوفه]] خواهد آمد، اما به [[دست حضرت]] به دار آویخته خواهد شد<ref>ر. ک: دجال.</ref>.  

* [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: زمانی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] نماید، به [[کوفه]] رفته و چهار [[مسجد]] را در آن خراب می‌‌کند و از پی دوباره می‌‌سازد، اما سقف برای آن نمی‌سازد بلکه با سایه‌بان آن را خواهد پوشاند، و تمام [[مساجد]] را بدون سقف خواهد ساخت و در [[روایت]] دیگری فرمود: تمام ساختمان‌هایی که [[ستمگران]] در اطراف [[مسجد کوفه]] ساخته‌اند، [[تخریب]] خواهد شد<ref>غیب طوسی: ص ۲۸۳ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۴۶۵ و بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۳۵۱.</ref>.

* [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} در پی بیان فتنه‌هایی در [[مصر]] و [[بصره]] به [[ابن عباس]] فرمود:... سپس فتنه‌ای در [[کوفه]] پدیدار خواهد شد و در آن وقت [[سفیانی]] در [[شام]] به سر می‌‌برد، زمانی که [[سفیانی]] به [[کوفه]] [[لشکرکشی]] کند، [[منتظر]] باشید که [[بهترین]] شخص از دودمان [[رسول خدا]] (یعنی [[مهدی]] {{ع}}) از کنار [[کعبه]] [[ظهور]] کند. آن روز (به حدی زیباست که) زنده‌ها [[آرزو]] می‌‌کنند که ای کاش گذشتگان ما بودند و این روزها را می‌‌دیدند که چگونه [[دنیا]] از [[عدل و داد]] پر شده است و [[ظلم]] و بیدادی که [[جهان]] را پر کرده بود رخت بربسته است<ref>ملاحم: ص ۱۲۵.</ref>. [[جابر]] از [[امام باقر]] {{ع}} درباره [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} سؤال نمود، [[حضرت]] پاسخ داد: این [[ظهور]] زمانی پدید خواهد آمد که در میان [[حیره]] و [[کوفه]] کشتاری بزرگ رخ دهد<ref>ارشاد مفید: ص ۳۶۰.</ref>. در [[حدیثی]] [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: در [[روز عاشورا]] [[امام حسین]] {{ع}} [[یاران]] خود را جمع نمود و به آنها خبر داد که همه به [[شهادت]] خواهند رسید، اما در [[زمان رجعت]] باز خواهند گشت. در آن [[حدیث]] [[حضرت]] از [[مسجد کوفه]] یاد می‌‌کند و می‌‌فرماید: [[خداوند]] در [[مسجد کوفه]] چشمه‌ای از طلا و چشمه‌ای آب و چشمه‌ای از شیر و چشمه‌ای از روغن ظاهر می‌‌کند<ref>الحرائج والجرائج: ج ۲، ص ۸۴۸.</ref>.  

* [[امام باقر]] {{ع}} درباره این [[آیه]] فرمود: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی می‌آزماییم» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref> این [[آیه]] خاص و عام است، اما معنی خاص در [[کوفه]] رخ خواهد داد و آن گرسنگی‌ای است که فقط [[دشمنان]] [[آل محمد]] {{صل}} را در بر خواهد گرفت با این [[گرسنگی]] آنان را به [[هلاکت]] خواهد رساند. ولی معنای عام آن در [[شام]] اتفاق می‌‌افتد، و آن [[ترس]] و گرسنگی‌ای است که همه را فرا خواهد گرفت و چنان سخت خواهد بود که کسی تاکنون نظریش را ندیده است این [[قحطی]] و [[گرسنگی]] پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]] خواهد بود و [[ترس]] پس از [[قیام]] رخ خواهد داد<ref>تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۸.</ref>.  

* [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: [[حضرت قائم]] {{ع}} به [[کوفه]] خواهد رفت. زمانی که [[حضرت]] به [[کوفه]] می‌‌رسد، سه گروه در آن [[شهر]] به [[نزاع]] مشغولند. [[لشکر]] [[یمنی]] و [[حسنی]] و [[سفیانی]]. [[جنگ]] میان این سه [[لشکر]] پایان می‌‌پذیرد (یعنی [[سفیانی]] کشته می‌‌شود و [[یمانی]] و [[حسنی]] نیز با [[حضرت]] [[بیعت]] می‌‌کنند) [[حضرت]] در [[کوفه]] به [[منبر]] رفته و شروع به [[خطبه]] [[خواندن]] می‌‌نماید، اما [[مردم]] از شدت [[گریه]] متوجه سخنان [[حضرت]] نمی‌شوند. در [[جمعه]] دوم [[مردم]] نزد [[حضرت]] می‌‌آیند و می‌‌گویند ما [[دوست]] داریم همگی پشت سر شما [[نماز]] بخوانیم، زیرا [[اقتدا]] به شما مانند [[نماز خواندن]] پشت سر [[رسول خدا]] {{صل}} است، اما این [[مسجد]] ([[کوفه]] کوچک است و) گنجایش تعداد ما را ندارد [[حضرت]] می‌‌فرماید: برای آن تدبیری اندیشیده‌ام؛ آنگاه به سوی [[نجف]] می‌‌رود و مسجدی در آن می‌‌سازد که هزار درب دارد تا تمام [[مردم]] را بتواند در خود جا دهد. سپس از کنار [[قبر امام حسین]] {{ع}} در [[کربلا]] نهری حفر می‌‌کند تا آب [[شهر]] [[کوفه]] و [[نجف]] را از آن تأمین نماید و در میان راه [[نجف]] تا [[کربلا]] بر روی این نهر پل‌های متعدد و آسیاهای زیادی خواهد ساخت. گویا هم‌اکنون می‌‌بینیم که پیر زنی یک زنبیل گندم بر روی سر نهاده و به سوی [[کربلا]] می‌‌رود تا آن را آرد نماید!<ref>غیبت طوسی: ص ۲۸۱ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۶۹۸.</ref> <ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۵۲۱-۵۲۲-۵۲۳-۵۲۴.</ref>.