یاد حسین هنگام آب نوشیدن: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[شهادت]] تشنه‌کامانۀ [[امام حسین]] {{ع}}، چنان داغ و [[غم]] سنگینی بر [[دل‌ها]] نهاده است که می‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با [[نوشیدن]] هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن [[حضرت]]، یاد شود، چرا که آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ [[عاشورائیان]] [[شهید]] است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه [[حسین بن علی]] را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: {{متن حدیث|مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ {{ع}} وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ}}<ref>امالی صدوق، ص۱۲۲.</ref>؛ هر که آب بنوشد و [[حسین]] {{ع}} را یاد کند و [[قاتل]] او را [[لعن]] نماید، برای او هزار [[حسنه]] نوشته می‌شود و هزار [[گناه]] از او محو می‌گردد. از این‌رو، [[شیعه]]، هنگام [[نوشیدن آب]]، بر [[حسین بن علی]] [[سلام]] می‌دهد و می‌گوید: [[سلام]] بر لب تشنه‌ات، یا [[حسین]]، [[سلام]] [[الله]] [[علی]] الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام [[محرّم]]، می‌نویسند: “آبی بنوش و [[لعنت]] [[حق]] بر [[یزید]] کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود [[سیدالشهدا]] هم [[نقل]] شده که فرمود: {{متن حدیث|شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي}}<ref>الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.</ref>

[[امام سجاد]] {{ع}} نیز سال‌های سال، از [[شهادت]] [[پدر]] با لب [[تشنه]] یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام [[افطار]] [[غذا]] می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: {{متن حدیث|قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً}}<ref>لهوف، ص۲۰۹.</ref>. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب [[تشنه]] سر بریدند. این یادکرد پیوسته از [[شهادت]] مظلومانۀ [[حسین]] {{ع}} با لب [[تشنه]]، احیای خاطرۀ آن روز پرحادثه است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۵۰۷.</ref>.