حضرت فاطمه بنت اسد در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مادر]] [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] که برای [[پیامبر]] {{صل}} نیز همچون مادر بودند و پیامبر {{صل}} در دامان این بانوی بزرگوار [[تربیت]] شد، از اولین کسانی است که به ایشان [[ایمان]] آورد و با آن [[حضرت]] به [[مدینه]] [[مهاجرت]] کرد. در وصف او گفته‌اند: او اولین [[زن]] [[هاشمی]] است که برای مردی هاشمی فرزند آورد<ref>بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۳۵، ص۱۶؛ شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۵، ص۲۷۸؛ البدء و التاریخ، بسوی، ج۵، ص۷۱؛ نسب قریش، زبیری، ص۴۰؛ نزهة المجالس، صفوری، ج۲، ص۱۶۵؛ ذخائر العقبی، طبری، ص۵۵؛ سیرت جاودانه، محمد سپهری، ج۱، ص۲۳۴. برای آگاهی بیشتر از مقام ایمان و اخلاص فاطمه بنت اسد در منابع اهل سنت ر. ک: الاستیعاب، ابن عبدالبر، ج۴، ص۱۸۹ (ت ۳۵۰۰)؛ تذکرة الخواص، سبط ابن جوزی؛ و نیز الاصابه، ابن حجر، ج۸، ص۲۶۹؛ اسدالغابه، ابن اثیر، ج۶، ص۲۱۸ - ۲۱۷ (ت ۷۱۷۶)؛ الثقات، ابن حبان، ج۳، ص۳۳۶؛ تلقیح فهوم أهل الأثر، ابن جوزی، ص۳۱۷؛ مقاتل الطالبین، ابوالفرج اصفهانی، ص۲۴ - ۷؛ شرح الشفاء، قاضی عیاض، ج۱، ص۱۵۱.</ref>.<ref>[[حسین شهسواری|شهسواری، حسین]]، [[فاطمه بنت اسد (مقاله)|مقاله «فاطمه بنت اسد»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۲، ص:۴۹۱-۴۹۲؛ [[حبیب عباسی| عباسی، حبیب]]، [[علی بن ابی‌طالب (مقاله)| مقاله «علی بن ابی‌طالب»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۱، ص:۱۲۲.</ref>

[[حافظ محمد بن محمود بن نجار]] ضمن وصف مقابر بقیع در اواخر سده ۶ [[هجری]]، از قبه‌ها و بناهای بقیع خبر داده و از جمله می‌نویسد: {{عربی|"في قبة كبيرة عالية قديمة البناء في اول البقيع وعليها بابان يفتح احدهما في كل يوم للزيارة رضي الله عنهم اجمعين"}}. هم‌چنین نقل او ما را از وجود گنبد اول [[بقیع]] که بر فراز مزارهای [[عقیل بن ابی طالب]] و [[عبدالله بن جعفر]] بنا شده و گنبد برافراشته بر [[قبر]] [[ابراهیم]] و بنای [[مرقد]] [[فاطمه بنت اسد]] و... [[آگاه]] می‌کند<ref>اخبار مدینة الرسول، محمد بن محمود بن تجار، ج۱۳، ص۱۵۳؛ به نقل از مدینه‌شناسی، ص۳۲۵.</ref>.

[[نایب‌الصدر شیرازی]]، [[معصوم علیشاه]]، از [[صوفی]] مشربان و [[صاحب منصبان]] [[فارس]] بود که به سیاحت [[شوق]] خاصی داشت. او از [[شوال]] ۱۳۰۵ ق به قصد [[زیارت]] [[قبله]] و سیاحت در [[حجاز]] و [[ایران]] و [[هند]]، عازم شبه جزیره شد. و از این [[سفر]] گزارشی با عنوان "تحفة الحرمین و سعادة الدارین"، به شیوه سفرنامه نویسی رایج در سده گذشته، به یادگار گزارد. در این کتاب وی ضمن شرح و وصف [[مدینه]] [[سال]] ۱۳۰۵ ق، از اماکن و مقابر مدینه عموماً و [[بقیع]] خصوصاً یاد کرده است که بعضی از نکات آن در میان کتاب‌های مشابه [[عربی]] بی‌نظیر است. او از وضعیت عمومی بناهای بقیع در سال ۱۳۰۵ ق اظهار [[تأسف]] کرده، زیرا مدت‌هاست که مرمت نشده و گفته که [[مقامات]] محلی ترک و [[عرب]] از اقدامات [[ایرانیان]] در این باره جلوگیری می‌کردند و [[نقل]] می‌کند: [[عبدالحسین امین]] التجار شیرازی ساکن بمبئی می‌خواست مختصر مرمتی در بقاع متبرکه انجام دهد که جز با پرداخت رشوه‌های زیاد میسر نشد. حتی تلاش‌های [[وزیر]] اعظم [[دولت]] ایران امین السلطان برای بازسازی بقاع بی‌نتیجه ماند<ref>تحفة الحرمین و سعادة الدارین، ص۲۱۲ به نقل از مدینه‌شناسی، ص۳۳۰-۳۳۱.</ref>. به هر حال [[قبرستان بقیع]] در توصیفاتش عبرت‌انگیز و گورستانی وحشت‌آمیز بوده زیرا "اطرافش باغات نخیلات و بساتین بسیاری بود که از یک طرف متصل می‌شود به [[احد]] و از یک طرف به [[قبا]] وصل می‌شده است.